Morgunblaðið - 08.11.1996, Page 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 1996 41
við það lán að eiga að lífsförunaut
konu sem studdi hann með ráðum
og dáð. í öllu því er mestu varðaði
var hugur þeirra eitt.
Þó sárt sé til þess að hugsa að
þau skyldu ekki fá lengri tíma sam-
an þá má þó kannski líta á það sem
líkn með þraut að fá að hverfa á
vit ljóssins í faðmi þeirra bláu fjalla
þar sem þau höfðu lifað saman sín-
ar dýrmætustu hamingjustundir.
Ég sendi Hönnu, börnum þeirra
og systrum Einars einlægar samúð-
arkveðjur og bið guð að styrkja þau
öll í þessari þungbæru sorg.
Ester Kláusdóttir.
Hver er sú stoð og stytta?
Styrk ætíð er sú hönd
sem til gæfu á má treysta
úr áttum öllum
um heiðar og lönd.
Þó styr sé í stormi,
særót við sjávarströnd
voði steðji á vor æskulönd,
þú ætíð mátt þvi treysta
þeir komi
og taki í þína hönd.
Hve dýrmætt er blómstrið eina
þótt veikur sé stöngull við rót.
Fómfús hönd sér um fræið
og færir í heiðanna ból.
Hann spyr ei um laun eða greiða
en laun hans hið dýrmæta fræ
færir hann lifandi í skjól
hinn íslenski björgunarmaður.
(Svig.)
Útsýni niður til sjávar þar sem
öldurnar brotna og lækurinn sem
liðast niður að fjöruborðinu, skipin
liggja á legum, vagga rólega í and-
varanum, pabbi, hann er á sjónum,
hann kemur kannski heim í kvöld
og tekur drenginn sinn í fangið,
drenginn sem sér allt þetta út um
gluggann sem snýr niður að höfn-
inni. Drengurinn skynjar vel lífið
og tilveruna, náttúruna, fjöllin í
fjarska, jökulinn, bláma himins,
roða kvöldsólarinnar, hraunbreiður
Reykjaness. Líf hans mótast, litróf
lífsins flæðir inn í hug og hjarta,
festir þar rætur sem aldrei gleym-
ast en þroska hugann og gefa fyll-
ingu sem hann ætíð býr að.
Heimili Rannveigar og Sigur-
jóns, foreldra Einars, var um margt
sérstakt, bæði hvað varðaði uppeldi
barnanna, afskipti af félagsmálum
og öryggismálum sjómanna. Lífs-
viðhorf hjónanna var að halda fast
um það dýrmætasta sem lífið sjálft
gefur, fjölskylduna, vini og vanda-
menn. Þarna drekkur Einar í sig
með móðurmjólkinni eins og hann
gjarnan sagði sjálfur málefni Slysa-
vamafélagsins og öryggismál sjó-
farenda. Þau hjón störfuðu Ötullega
að þessum málum. Amma var einn
af stofnendun Hraunprýði og
gegndu þau hjónin ýmsum trúnað-
arstörfum fyrir Slysavarnafélagið.
Eldri börnin lærðu fljótt inn á hugð-
arefni foreldra sinna og var sá
stutti ekki neinn eftirbátur í þeim
efnum og að lokum fremstur.
Við hljótum ýmsa kosti í vöggu-
gjöf sem prýða okkar innri mann
á lífsleiðinni. Ekki get ég sagt til
um allt sem Einar fékk í sína
vöggu, en hitt tel ég mig vita að
skjóður þær er skapadísirnar höfðu
með sér voru ansi magrar er þær
sneru frá vöggu Einars.
Eitt sem einkenndi Einar var
hversu skapið var ætíð gott og stutt
í glettnina og prakkaraskapinn,
enda maðurinn afar lífsglaður og
skemmtilegur félagi jafnt í ieik sem
starfi. Systkinin á Austurgötunni
voru afar samrýnd og hélt hvert í
hönd annars frá bernsku og gegn-
um lífið í gleði og sorg. Einar var
snemma fyrirferðarmikill á heimil-
inu og voru uppátæki hans misvin-
sæl hjá eldri systkinum og foreldr-
um. Sér í lægi þótti búskapurinn
hjá honum fara úr böndunum. Það
var svo sem í lagi með dúfumar
og köttinn. Með kanínurnar gegndi
öðmm máli, þær áttu það nefnilega
til að fjölga sér meira en góðu
hófi gegndi og búfjársamningurinn
við foreldra leyfði. Ekki byrjaði
veiðiskapurinn glæsilega, það var
í lagi með fískiríið, en byssuna, það
var verra, kúlan úr loftbyssunni
úr fyrsta skotinu rataði ekki alveg
rétta leið og endaði í óæðri endan-
um á veiðifélaganum sem átti bágt
með setjast næstu daga. En æfing-
in skapar meistarann og Einar var
afbragðs skytta og fór vel að.
Einar var fimm ára þegar hann
fór fyrst til sjós á síldveiðar á Garð-
ari með föður sínum, móður og
Bóbó, eldri bróður sínum. Eflaust
hefur hann sóst eftir því að fylgja
bróður sínum og föður til sjós, þeir
bræður voru ætíð einstaklega sam-
rýndir á þessum fyrstu ámm þó
aldursmunur væri mikill, eða tíu
ár. Þarna fékk Einar sinn fyrsta
sjóstakk og var tilbúinn í slaginn.
Bóbó bróðir Einars var mikill
íþróttamaður og sundmaður góður.
Keppti aðeins sautján ára gamall
í Engeyjarsundi á fyrsta Sjómanna-
daginn. Bræðurnir áttu það til að
skelfa foreldra sína með sundinu.
Áður en Einar var fullsyndur stökk
hann í sjóinn með bróður sínum,
Bóbó synti svo með Einar á bakinu
kringum togarann Garðar. Væri
Einar spurður: „Hvað ef eitthvað
kæmi fyrir þig?“ svaraði sá stutti:
„Hann Bóbó bróðir bjargar mér
alltaf.“ Þegar betur er að gáð, er
mikill speki í þessum orðum, hversu
sem fjallið eða hamrabeltið er hátt
og ógreiðfært, þú kemst ekki yfir
það nema reyna og ef það er ill-
kleift þá færðu einhvern sem þú
treystir á til að koma þér yfir og
takmarkinu er náð. Bjartsýni og
sjálfsbjargarhvöt og það er ekki
öllum gefið að stíga ölduna, hversu
hátt sem hún rís eða brotið stórt,
með bros á vör.
Einar var til sjós frá unglings-
aldri, fyrstu árin með föður sínum
og bróður, að síðustu með eigið
skip. Kemur svo alfarið í land árið
1967. Um áhugamál, ferðalög í
hinni gullnu náttúru íslands, allt
það fórnfúsa starf að slysavarna-
málum, sælureit norðan heiða, er
ekki hægt að koma á blað svo vel
fari. Að maður fái fulla innsýn inn
í gimsteinsár þeirra hjóna er of
margbrotið en speglast þó þar sem
þau eiga heima í gimsteinum sjálf-
um. Einar hóf störf hjá ISAL árið
1967 og var hann einn af þeim 20
mönnum sem fóru til náms til Sviss.
Þetta var afar samstilltur og góður
hópur vaskra drengja er náði vel
saman frá upphafi og hafa tryggð-
arbönd haldist æ síðan. Þetta var
hið mesta gæfuspor fyrir fyrirtæk-
ið og starfsmenn því hér var valinn
maður í hveiju rúmi. Eftir rúm 20
ár sem verkstjóri í kerskála við
góðan orðstír langaði Einar að
breyta til í starfi. Arið 1988 kom
Einar sem verkstjóri í flutninga-
deild. Ég naut þeirra forréttinda
að starfa með Einari í 25 ár, þar
af átta ár í flutningadeild, og var
samstarf okkar afar hlýtt. Eftir að
Einar kom í flutningadeild kom
fljótt i ljós hversu vel hann stýrði
þessu skipi sínu, enda maðurinn
vel í stakk búinn á allan hátt, bæði
í umgengni við sína yfír- og undir-
menn. Það er ekki á öllum vinnu-
stöðum sem yfirmaður fellur jafn
þétt inn í hóp undirmanna sinna,
enda nefndi hann okkur drengina
sína og var einn af hópnum. Menn
báru virðingu fyrir honum og
treystu. Öll þau mál sem upp komu,
hvort sem um persónuleg eða önn-
ur, voru leyst af hinni mestu prúð-
mennsku og leituðu menn óspart
til hans. Einar sagði um menn sína
að þetta væri einn besti hópur sem
hann hefði unnið með enda var
andrúmsloftið einkar gott. Einar
hafði gott lag á að halda hópi sínum
saman og gera félagsandann góð-
an. Ein af uppástungum Einars var
að láta útbúa merki fyrir flutninga-
deild sína. Það sýnir hvaða hugar-
far hann bar til manna sinna og
hvað hann mat vel unnin störf. Nú
kveðjum við akkerið okkar, Einar
okkar.
Kynni Einars og Hönnu hefjast
á unglingsárum. Eins og Einar
sagði sjálfur hefur þessi sólargeisli
fylgt honum í gegnum lífið og ver-
ið það mesta lán sem hann gat
óskað sér. Um þessa kórónu fór
hann afar mjúkum höndum og ást-
in og umhyggjan var einstök. Allt
sem þau tóku sér fyrir hendur var
sem einn maður væri á ferð hvort
sem var uppeldi barnanna eða unn-
ið að félagsmálum eða öllum þeim
ferðalögum. Svo samrýnd voru þau
að mér fannst þau vera eitt. Ég
kom til Hönnu nú á þessum dögum.
Á stofuborðinu voru nýlegar mynd-
ir af Einari og Hönnu. Ekki gat
ég betur séð en þau væru sem
nýtrúlofuð, það leyndi sér ekki á
svipnum og augunum sem er speg-
ill sálarinnar. Einar var afar góður
fjölskyldufaðir og hélt fast og vel
um gullin sín tvö, Brynju og Sigur-
jón. Tengdabörnum og bamabörn-
um sínum var Einar jafnt sem fað-
ir og afi.
Hanna mín, Brynja, Siguijón,
tengdaböm og barnaböm, hann
Guð, hann er yfir ykkur.
Far í friði, kæri frændi minn.
Sigurjón Vigfússon.
í september 1967 fór 25 manna
hópur íslendinga til náms og
starfsþjálfunar í Sviss. Þetta voru
verðandi verkstjórar álversins í
Straumsvík, sem þá var tekið að
rísa. Einar Siguijónsson var einn
þeirra, sem valdir höfðu verið.
Hann hafði verið skipstjóri um
árabil en hafði nú tekið þá ákvörð-
un, að fá sér starf í landi. Hópur-
inn dvaldi á annað ár erlendis,
aðallega í Sviss en einnig í Þýska-
landi, Ítalíu og Hollandi. Fyrstu
mánuðina settust menn á skóla-
bekk frá morgni til kvölds og
fengu að glíma við fjölbreytileg
námsverkefni.
Mikil og góð samheldni náðist
fljótlega innan hópsins, einkum þar
sem menn dvöldu á sama stað
fyrstu mánuðina. Einar naut sín
vel í hópnum enda mikil félags-
vera. Dvalarstaðurinn milli sviss-
nesku Alpanna höfðaði sterkt til
hans og hann naut unaðssemda
náttúmnnar á sinn sérstaka hátt.
Sú venja skapaðist, að famar vom
dagsferðir um hveija helgi á
áhugaverða staði. Við klifum fjöll,
skoðuðum hella, fjallaþorp og af-
dali. Einar naut þessara ferða af
lífi og sál.
Næsta sumar komu fjölskyldum-
ar til dvalar í Sviss og hópurinn
tvístraðist milli nærliggjandi þorpa
og bæja. Einar valdi sér stað í litlu
fjallaþorpi með fögm útsýni niður
í Rhonedalinn. Þar gat hann stoltur
tekið á móti Hönnu og Brynju,
dóttur þeirra. Það sumar er 17.
júní sérstaklega minnisstæður,
þegar allar fjölskyldurnar hittust í
blíðskaparveðri og skemmtu sér
saman. Einar ferðaðist víða um
sumarið með fjölskyldunni og
kannaði nýjar slóðir.
í árslok var starfsþjálfuninni lok-
ið og nýr kafli hófst við undirbún-
ing gangsetningar álversins. Einar
hafði á námstímanum valið sér að
starfa í kerskála og í upphafí kom
það í hans hlut að stýra einni af
fjómm vöktum skálans. Hann sá
um val manna sinna og tók þátt í
að kenna þeim og undirbúa fyrir
ný störf. Þegar nýr kerskáli var
reistur þrem árum síðar, var Einar
valinn til að stjóma honum.
Einar reyndist alla tíð farsæll
leiðtogi manna sinna, virtur og
dáður.
Meðan á dvölinni í Sviss stóð,
skapaðist samheldni og vinátta
meðal starfsfélaganna og fjöl-
skyldna þeirra. Þessi tengsl hafa
nú varað í tæp 30 ár og verið
mönnum til ómældrar ánægju.
Við söknum góðs félaga við
ótímabært fráfall hans. Minningin
um hann mun lifa meðal okkar um
ókomin ár.
Við sendum Hönnu, Brynju, Sig-
uijóni og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Einars
Siguijónssonar.
Ingvar Pálsson.
• Fleiri minningargreinar um
Einar Siguijónsson bíða birtingar
ogmunu birtast í blaðinu næstu
daga.
t
Elskulegur eiginmaður minn,
BRAGI LÁRUSSON,
Efstahjalla 11,
er látinn.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sólveig Matthíasdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
BALDUR ÞÓRIR JÚLÍUSSON,
Sunnubraut 17,
Keflavik,
sem lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur laug-
ardaginn 2. nóvember, verður jarð-
sunginn frá Keflavíkurkirkju í dag, föstu-
daginn 8. nóvember, kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Margrét Hannesdóttir.
t
Bróðir okkar,
ÁRNI JÚLÍUS HALLDÓRSSON,
Víðimel 23,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
í dag, föstudaginn 8. nóvember, kl. 15.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Margrét Halldórsdóttir,
Anna Halldórsdóttir.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
ÓLAFS TÓMASSONAR,
Sigluvogi 16,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
á deild A-7, Borgarspítala.
Þóra Guðmundsdóttir,
Guðmundur Ólafsson, Birna Þóra Vilhjálmsdóttir,
Ottó Tómas Ólafsson, Arnheiður Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum hjartanlega samúð og vinarhug
við andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns,
PÉTURS PÉTURSSONAR
fyrrverandi
alþingismanns.
Sérstakar þakkir til starfsfólks ó deild
32-A í Landspítalanum og Sverris Berg-
manns, læknis, sem önnuðust hann af
einstakri hlýju og góðvild.
Hrefna Guðmundsdóttir
og fjölskylda.
Lokað
Lokað í dag, föstudaginn 8. nóvember, frá
kl. 14-17, vegna jarðarfarar ÁRNA VILBERGS.
Sendibílastöðin Þröstur.
Lokað
Skrifstofa Slysavarnafélags íslands verður lokuð
í dag, föstudaginn 8. nóvember, frá kl. 12.30 til
kl. 15.00, vegna jarðarfarar EINARS SIGURJÓNS-
SONAR, fyrrverandi forseta félagsins.
Slysavarnafélag íslands,
Grandagarði 14, Reykjavík,
sími 5627000.