Morgunblaðið - 08.11.1996, Qupperneq 42

42 FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Baldur Þórir
Júlíusson fædd-
ist í Sunnuhvoli á
Dalvík 15. septem-
ber 1919. Hann lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 2. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Jónína
Jónsdóttir og Júlíus
Jóhann Björnsson,
útgerðarmaður.
Systkini Baldurs
eru: Jón Egill,
Nanna Amalía, Sig-
rún, Hrefna og Mar-
ía, öll látin, Kristín Aðalheiður,
Hjálmar Blómquist, Ragnheið-
ur Hlíf og Gunnar Skjöldur,
öll búsett á Norðurlandi.
Eftirlifandi eiginkona Bald-
urs er Margrét Hannesdóttir,
fædd 27. desember 1921, dóttir
hjónanna Hannesar Einarsson-
ar og Arnbjargar Sigurðar-
dóttur. Börn Baldurs og
Margrétar eru: 1) Þórir Val-
geir, f. 29.3.1944, maki Guðrún
— A Pálsdóttir. 2) María, f. 28.2.
Elsku afí.
í dag kveð ég þig eftir hetjulega
baráttu þína við erfiðan sjúkdóm.
Það tómarúm sem þú skilur eftir
verður aldrei fyllt, en ég mun alltaf
búa ríkulega að kynnunum við þig.
Frá því ég leit fyrst dagsins ljós
hefur þú verið mín stoð og stytta.
Ég ber þann heiður að vera skírður
í höfuðið á þér og steig mín fyrstu
spor í húsi ykkar ömmu og hef síð-
■**rm átt vísan stað á Sunnubraut 17.
Ég gleymi seint öllum þeim sporum
sem þú hjálpaðir mér síðan að taka
í lífinu. Þú kenndir mér fyrsta lagið
sem ég spilaði á píanó og sýndir
mér hvernig átti að nota hin ýmsu
verkfæri sem lágu á víð og dreif í
skúrnum. Já, skúrinn var upp-
spretta margra ævintýra og þar
1947, maki G. Rún-
ar Júlíusson. 3)
Júlíus, f. 1.7. 1952,
maki Asgerður
Karlsdóttir. 4)
Baldur, f. 1.2.
1956, maki Asta
Sigurðardóttir. 5)
Ómar, f. 28.1.
1958. Bamabörn
þeirra eru 12 og
barnabamabörnin
eru sex.
Baldur hóf sjó-
mennsku ungur að
árum á Dalvík.
Hann stundaði
nám við Héraðsskólann á Laug-
arvatni 1938-39 og iðnskóla-
nám á ámnum 1948 og 49.
Fluttist suður til Keflavíkur og
giftist Margréti 18. desember
1943. Var með eigin útgerð í
tæp 15 ár. Vann við Bifreiða-
eftirlitið í Reykj anesu mdæmi
frá 1969-1989, síðustu 17 árin
sem forstöðumaður.
Útför Baldurs fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
reyndi ég margt handverkið sem
heppnaðist ekki alltaf vel, eins og
þegar við Bjössi máluðum skáp sem
þú ætlaðir að dytta að. Þá hafðir
þú ekki fyrir að skamma okkur
heldur kímdir prakkaralega eins og
þú gerðir ætíð þegar grallarinn kom
upp í þér. Þú hafðir einnig gaman
af því þegar þú hvattir mig til að
keyra bíl stuttan spöl sem varð til
þess að ég lenti í árekstri nokkrum
árum áður en ég fékk bílpróf. Loks-
ins þegar ég fékk bílprófíð gerðir
þú upp bíl fyrir mig. Bíllinn var
talinn ónýtur en þér tókst að setja
hann saman þannig að hann var
sem nýr. Enda var allt sem þú tókst
þér fyrir hendur meistaralega vel
gert. Fyrstu alvöru vinnuna fékk
ég hjá þér í Bifreiðaeftirlitinu og
var það lærdómsríkur tími fyrir
óharðnaðan unglinginn. Þegar ég
síðan keypti mína fyrstu íbúð varst
þú fyrstur manna til að hjálpa til
við standsetningu hennar. Það var
alltaf hægt að leita til þín, sama
hvort viðfangsefnið var stórt eða
smátt. Þitt líf og yndi fólst í að
leysa margvísleg vandamál hvort
sem það var bátaútgerð, bifreiða-
viðgerðir, byggingar eða krossgát-
ur. Mínar fýrstu minningar um þig
eru einmitt að kúra undir sæng hjá
þér og hjálpa þér að leysa krossgát-
una í Lesbókinni.
Eitt af áhugamálum þínum var
íslensk tunga og oft var rökrætt
um hin ýmsu máltæki og orðafar.
Þó móðurmálið okkar sé ríkt tungu-
mál fmn ég ekki nógu sterk lýsing-
arorð til að lýsa þakklæti mínu yfír
að hafa alist upp undir þínum
vemdarvæng. Þegar við töluðum
síðast saman varst þú ennþá að
gefa mér góð ráð og það verður
erfitt að geta ekki leitað til þín, en
það sem þú lagðir inn hjá mér verð-
ur vonandi vel ávaxtað. Ef ég gæti
aðeins lært eitt af þér, þá er það
að hafa alltaf nægan tíma fyrir
börnin og gera allt sem hægt er
fyrir þau. Það var sama á hvaða
tíma við komum með börnin okkar
til þín á Sunnubrautina eða upp í
sumarbústað þá gafstu þér alltaf
tíma til að gantast við þau og fékkst
oft skammir frá ömmu fyrir að æsa
krakkana upp. Ég tel það forrétt-
indi fyrir mín börn að hafa átt svona
góðan og skemmtilegan langafa.
Langri sjóferð þinni er nú lokið
og þó fleyið hafi orðið vélarvana
undir það síðasta þá munum við
alltaf minnast þín sem flaggskipsins
í flotanum.
Elsku amma, Guð gefi þér styrk
á erfiðri stundu.
Baldur Þórir Guðmundsson.
Að leiðarlokum langar mig að
minnast bróður míns með nokkrum
orðum, þar sem ég get ekki verið
viðstaddur útför hans sem fram fer
í dag. Þegar litið er til baka er
margs að minnast og yfir öllum
þessum minningum er birta og
hlýja, allt frá bernskudögum til
æviloka. Baldur var einstakur
mannkostamaður, hann var ljúfur
í lund og glaður á góðri stund.
Ég minnist atviksins, þegar ég
þrettán ára fékk „lánaðan" bílinn
hans og ók honum fram af brautar-
kantinum við Sunnuhvol, en við-
brögð hans voru þau, að hann spurði
mig hvort ég vissi ekki hvað ætti
að gera við stýrið.
Hann fór snemma að spila á böll-
um á Dalvík og í nærsveitum og
alla tíð síðan var harmonikkan hans
uppáhaldshljóðfæri, þó hann spilaði
á mörg önnur, því hann var einstak-
lega músíkalskur maður.
Margt fleira lék í höndum hans,
svo sem smíðisgripir eftir hann bera
vitni um.
Mesta gæfusporið í lífi hans eins
og margra annarra var þegar hann
kvæntist eftirlifandi konu sinni,
Margréti Hannesdóttur, sem bjó
honum fallegt heimili og annaðist
hann í veikindum hans nú undanfar-
ið af mikilli ást og fórnfýsi. Börnin
hans fimm svo og tengdabörn og
afaböm sameinuðust öll um að lýsa
upg tilveru hans.
Ég kveð þig með þökk fyrir bróð-
urþelið og ævilanga vináttu.
Yið Dísa sendum allri fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Hjálmar Júlíusson (Bommi).
Hvað bindur vom hug við heimsins glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megi’ ei saka.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þunp greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Ben.)
Guð blessi minningu Baldurs Júl-
íussonar.
Kristín systir.
Baldur Júliusson svili minn er
látinn. Lát hans kom mér og fjöl-
skyldu minni ekki á óvart því ill-
kynja sjúkdómur greindist hjá hon-
um fyrir tæpu ári. Upp á síðkastið
dvaldist hann á sjúkrahúsi og lést
þar.
Við sem þekktum Balla eins og
hann var oft kallaður syrgjum hann
og söknum hans mikið. Hann var
einkar viðfeldinn maður, rólegur,
glaðlegur og mjög vel gefinn. Það
var gaman að ræða við hann á
góðum stundum. Hann hafði gott
skopskyn og gat verið hnyttinn.
Hann fylgdist vel með þjóðmálum
og var fastur fyrir. Við tókum oft
skarpa lotu um þjóðmál. Vorum sitt
á hvorum vængnum í pólitík. Hann
var ættaður að norðan en ég að
vestan. Nærstaddir höfðu oft gam-
an af, en við vorum miklir perluvin-
ir og skildum aldrei ósáttir.
Ég kynntist Balla þegar við
Heiða, konan mín, opinberuðum
trúlofun okkar og ég tengdist fjöl-
skyldu Hannesar Einarssonar í
Keflavík. Þá voru þau Balli og
Magga gift og bjuggu á Vallargötu
6 í Keflavík. Margrét Hannesdóttir
eiginkona Baldurs er stórglæsileg
og mikil myndarkona í öllum sínum
verkum. Það var gott að koma á
þeirra heimili og það var mikill sam-
gangur á milli okkar heimila.
Balli var mjög listrænn maður.
Það lék allt í höndunum á honum.
Sama hvort það var tré eða járn.
Svo var tónlistin honum í blóð bor-
in. Hann var mjög góður harmon-
ikkuleikari og svo spilaði hann líka
á píanó. Baldur lék á dansleikjum
til margra ára með landsþekktum
hljóðfæraleikurum eins og Karli
Jónatanssyni og Ágústi Péturssyni
ásamt mörgum fleirum. Það var
tónlistin sem dró okkur saman. Ég
er alinn upp á tónlistarheimili. Þess
vegna sóttist ég eftir nærveru Bald-
urs svila míns, enda eyddum við
mörgum stundum saman þar sem
hann spilaði og ég söng.
Það var svo þegar fjölskyldur
okkar stækkuðu og við urðum meira
uppteknir við vinnu sem þessum
stundum fækkaði. Það var um það
leyti þegar Baldur gerðist útgerðar-
maður og skipstjóri til margra ára.
Hann átti vélbátinn Hilmi KE 18.
Það var ekki alltaf dans á rósum
BALDUR Þ.
JÚLÍUSSON
ÓLAFUR
JENSSON
mm- _l_ Ólafur Jensson
I var fæddur í
Reykjavík 16. júní
1924. Hann lést á
heimili sínu 31.
október síðastlið-
inn og fór útför
hans fram frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 7. nóv-
ember.
Mér þykir fyrir því,
kæri félagi, að geta
ekki gengið með þér
síðasta spölinn meðan
þú ert ofar moldu, en ég er stadd-
ur i London þessa dagana og sendi
þér fáein kveðjuorð þaðan.
Við gengum oft saman hér í
eina tíð en minnisstæðastar eru
mér þó þær næturgönguferðir í
Vesturbænum þegar við vorum
bara tveir. Þá áttum
við heiminn. Við
hlökkuðum til að tak-
ast á við vandamál
lífsins sem blöstu við.
Það var svo margt
sem þurfti að gera,
jafna lífskjörin, rétta
hlut svo margra sem
minnimáttar voru,
koma á réttlæti, skapa
efnahagslegt lýðræði,
tryggja mannréttindi
í öllum heiminum ...
Við ætluðum ekki að
láta okkar hlut eftir
1‘ggja.
Hugumstærri hugsjónamann
þekkti ég ekki í þá daga. Það var
eins og þú tækist á loft þegar þú
útlistaðir draumsýnir okkar um
betra og fegurra mannlíf.
Við vissum að vísu þá þegar að
það var hægara sagt en gert að
FRÁBÆR ÞJÓNUSTA
W\ KERFISÞRÓUN HF.
Fákafeni 11 - Sími 568 8055
gera draumsýnir okkar að veru-
leika. Til þess þurfti þrotlausa,
ósérhlífna og jafnvel harkalega
pólitíska baráttu og hana ætluðum
við að heyja með félögum okkar.
Strax í leshringnum hjá Birni
Th. ákváðum við að ganga mennta-
veginn hvað sem það kostaði í því
skyni að auka verðmæti okkar til
þátttöku í hinni pólitísku baráttu.
Ég vil á þessari stundu þakka
þér samvinnuna í Æskulýðsfylk-
ingunni, í starfinu fyrir Landnem-
ann, í Félagi róttækra stúdenta, í
Sósíalistaflokknum og í Alþýðu-
bandalaginu. Saga þessarar bar-
áttu okkar verður ekki sögð hér,
hvorki af sigrum hennar né ósigr-
um, en hún verður einhveiju sinni
sögð.
Þú varst glaðvær maður og
kátínan geislaði jafnan frá þér.
Húmorinn var stundum gáskafull-
ur en aldrei meinlegur. Góðar sög-
ur kunnir þú að meta og því ætla
ég að segja eina hér.
Þótt við ættum báðir heima í
Reykjavík fengum við inni á
Gamla Garði síðasta veturinn er
við lásum undir lokapróf, þú í
læknisfræði, ég í lögfræði. Við
áttum að mæta klukkan tíu í
munnlegum prófum og við vökn-
uðum báðir klukkan sex. Spenna
og taugatitringur var í hámarki.
Þá sagðir þú mér að þér hefði
orðið lítt svefnsamt um nóttina en
þig hafði dreymt að þú værir
staddur inni í sjálfum þér í klof-
háum vaðstígvélum, þar sem aðal-
slagæðin gengur út frá hjartanu
og hefðir horft á allt sigurverk
hjartans og gang þess.
Þá sagði ég spámannlega að
nú kæmir þú upp í hjartanu og
blóðrásinni og þú skyldir ekkert
lesa annað fram til klukkan tíu.
Þú settist við og last og komst
að sjálfsögðu upp í hjartanu og
blóðrásinni og stóðst þig auðvitað
með stakri prýði. Þessa sögu vil
ég riíja hér upp með tilliti til stór-
kostlegra vísindalegra verka þinna
í tengslum við blóðrannsóknir á
íslandi og erfðafræði, svo og far-
sæla stjórn þína á Blóðbankanum
íslenska um langt árabil.
Að Erlu er nú sár harmur kveð-
inn og við Ragna sendum henni
og börnum ykkar hinar dýpstu
samúðarkveðjur.
Ingi R. Helgason.
Menn finna, að látinn er höfðingi hér,-
- sú hugsun er jöfn fyrir alla -.
Menn finna, að bróðir og faðir það er, -
menn fínna það skarð, er svo mikið á ber,
er hlynir svo haldmiklir falla.
Vér vonum vér hittum hann handan við mar
í heimi þess góða og sanna.
Sem höfðingi, bróðir og hugljúfi þar,
hann hönd mun oss bjóða sem fyrr, er hann
var
hér meðal vor dauðlegra manna.
Já, þökk fyrir allt, sem hann auðsýndi gott,
vér innum með treganum sárum.
Vér göngum með honum til grafar á brott.
Vér getum svo lítið, - en þakklætis vott
vér færum með fljótandi tárum.
(Jón Trausti)
Ólafur Jensson móðurbróðir
okkar, góður og traustur frændi,
er fallinn frá. Af fjölskyldunni sem
byggði Vog í Skeijafirði á milli-
stríðsárunum og bjó þar í yfir
hálfa öld er nú enginn eftir nema
Guðfinna móðir okkar. Mamma
hefur misst góðan bróður, stóra
bróður sem ætíð var hennar stoð
og stytta í gegnum lífið. Hafi hann
sérstakar þakkir fyrir hvað hann
var henni alltaf góður og okkur
öllum í fjölskyldunni.
Við systurnar vorum alltaf stolt-
ar af Óla og að eiga hann fyrir
frænda. Hann vakti yfir velferð
allra í fjölskyldunni og fylgdist af
áhuga með því sem hver og einn
var að sýsla. Hann til dæmis heim-
sótti okkur alltaf á fæðingardeild-
ina þegar börnin okkar fæddust,
en hann var áður búinn að taka
út feðurna og rekja ættir þeirra.
Þannig fylgdist hann með frá upp-
hafi þegar nýtt fólk bættist við
og hann, fyrir hönd stórfjölskyld-
unnar, tók á móti öllum nýjum
ættingjum. Fylgdi þá gjarnan ætt-
fræðileg umsögn.
Við minnumst margra stunda
er hann fræddi okkur og aðra um
frændgarðinn og ættfræðina al-
mennt. Síðast var það þegar við
hittumst til að minnast þess er 100
ár voru liðin frá fæðingu afa og
ömmu í Vogi. Óli hélt þá eina af
sínu snjöllu og bráðskemmtilegu
ræðum. Hann sagði frá mörgu
skemmtilegu úr fortíðinni, meðal
annars um forfeður okkar langt
aftur í ættir. Það var ýmist
skemmtiefni eða almennur fróð-
leikur og heimildirnar ýmist sjálf
vísindin eða annað, svo sem sendi-
bréfin sem afi hafði sent ömmu i
tilhugalífinu, snemma á öldinni.
Óli var vel kynntur vísindamað-
ur í sinni grein og félagsmaður í
alls kyns samtökum og félögum
og einhvers staðar heiðursfélagi.
Við systur höfðum fyrir löngu út-
nefnt þá frændur okkar, bræðurna
Ólaf, Ketil og Bubba sérstaka
heiðursfrændur. Þeirra verður
minnst af mörgum fyrir margt,
en örugglega fyrir það hvað þeir
voru traustir frændur og að í
kringum þá ríkti ávallt glens og
gleði.
Enn hefur fækkað í stórfjöl-
skyldunni. Frumbyggjarnir í Vogi
i
i
i
i
i
i
i
I
4
I
4
i
i
i
i
l
4
i
4
4
4
4
4
4
4
4
4
j