Morgunblaðið - 08.11.1996, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 1996 43
og mörg ljón í veginum eins og
gengur og gerist oft við sjávarút-
veginn.
Eg man þegar vélin hrundi í bátn-
um hjá honum og hann varð af litl-
um efnum að brjótast í því að fá
sér nýja vél. Hann komst í gegnum
það með mikilli vinnu og þrældómi.
Þar var vel að verki staðið eins og
hans var von og vísa.
Það var svo fyrir 15 árum að þau
Balli og Magga eignuðust sumarbú-
stað í Miðfellslandi við Þingvalla-
vatn sem hefur verið þeirra sælu-
reitur síðan. Balli undi hag sínum
vel í sveitinni og nostraði við bústað
þeirra sem er mjög fallegur utan
sem innan. Þingvallavatn hafði mik-
ið aðdráttarafl fyrir veiðimanninn
Baldur. Það var hans líf og yndi
að fara út á vatnið og veiða enda
þekkti hann orðið Þingvallavatn
enda á milli og var mikill veiðimað-
ur.
Balli átti bát sem hann nefndi
Hilmi eftir þeim Hilmi sem hann
átti þegar hann var í útgerð. Þessi
bátur var vel stór og svo fallegur
og vel hirtur að eftir var tekið. Við
Balli hittumst oft úti a vatni og
spjölluðum saman. Áttum þar
skemmtilegar stundir.
Við hjónin eigum svo margar
ógleymanlegar minningar frá þeim
tíma þegar við eyddum saman
kvöldunum í kyrrð og fegurð Þing-
vallasveitar. Vatnið lá spegilslétt
og fagurt og endurvarpaði kvöld-
sólargeislum yfir umhverfi sitt.
Þarna sátum við í þessari nátt-
úrufegurð sem engu er lík. Það
eina sem rauf kvöldkyrrðina voru
harmonikutónar frá Baldri vini
okkar þegar hann tók lagið með
sinni snilld. Þessar minningar eru
umvafðar tónaflóði og fegurð sem
aldrei gleymast.
Nú er Baldur vinur okkar geng-
inn á vit feðra vorra. Stór fjölskylda
syrgir góðan dreng og góðan heim-
ilisföður. Magga mín, sorgin er stór
og þung. Við biðjum góðan guð að
gefa ykkur styrk og þrek til þess
að mæta sorginni. Þið eigið vísa
samúð og stuðning okkar Heiðu og
margra annarra góðra vina og ætt-
ingja.
Heiða og Ragnar.
við Skeijafjörð hafa fallið frá hver
af öðrum. Til heiðurs minningu
þeirra allra munum við frænd-
systkinin áfram rækta og styrkja
fjölskylduböndin í anda þess
mannlífs sem þreifst í Vogi og
einkenndist umfram allt af lífs-
gleði og umhyggju fyrir fjölskyld-
unni.
Far þú í friði, elsku frændi, og
þökk fyrir allt og allt.
Hemmi bróðir og fjölskylda
hans senda samúðarkveðjur frá
Nýja- Sjálandi. Erlu og börnum
þeirra, tengdabörnum og barna-
börnum sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Sigríður, Ágústa, Sólveig
og María Hjaltadætur.
Ólafur Jensson var vinur minn,
stéttarbróðir og samstarfsmaður í
áraraðir.
Saman unnum við að lækning-
um, hagnýtum rannsóknum, vís-
indarannsóknum, stjórnun og
kennslu.
Miklar og fjölhæfar gáfur, vilja-
styrkur, samviskusemi og ósér-
hlífni voru hans aðalsmerki.
Ólafur var læknir af lífi og sál
en þrátt fyrir það hafði hann eld-
legan áhuga á ýmsum þjóðfélags-
málum og þar á meðal stjórnmál-
um. Að læknisnámi loknu komu
hæfileikar hans sem vísindamanns
fljótlega í ljós. Hann valdi sér
frumurannsóknir sem sérgrein og
varð brautryðjandi á því sviði á
íslandi. Önnur sérgrein hans, blóð-
sjúkdómafræði, tók brátt hug hans
allan og rannsóknir hans á nokkr-
um ættlægum blóðsjúkdómum
beindu honum inn á svið mann-
erfðafræði sem hann tók síðar
doktorspróf í við Háskóla íslands.
Um tíma starfaði ég með honum
ARNI
VILBERG
+ Árni Vilberg
var fæddur í
Reykjavík 17. jan-
úar 1914. Hann lést
á hjartadeild
Sjúkrahúss Reykja-
víkur aðfaranótt
31. október síðast-
liðinn. Móðir Árna
var Jódís Árnadótt-
ir og faðir hans var
Guðmundur Krist-
jánsson. Hálfsystir
Árna var Valgerð-
ur Eiríksdóttir, f.
8. nóvember 1922,
Mér brá nokkuð þegar Magga
kona Baldurs sagði mér í símann
að hann væri látinn. Þótt hann hefði
barist hatrammri baráttu við illvíg-
an sjúkdóm stóðu vonir til að um-
skipti yrðu ekki með svo skjótum
hætti.
Ég kynntist Baldri fyrst fljótlega
eftir að starfssvæði mitt færðist hér
á Suðurnes 1987, en þá lágu leiðir
okkar saman í tengslum við stofnun
Félags harmonikuunnenda á Suður-
nesjum. Eftir það unnum við ásamt
öðrum félögum okkar að framgangi
harmonikunnar. Þar var hann
óþreytandi liðsmaður, áhuginn
brennandi á félagsstarfínu og harm-
onikutónlistinni á öllum sviðum en
þó einkum danstónlistinni. Baldur
var snillingur að fara höndum um
nótnaborðið og hafði yfír ótrúlegri
hæfni að ráða svo hljóðfærið skilaði
því sem hann krafðist af því.
Höfum við félagar hans margs
að minnast frá því að hlusta á hann
leika og einnig því hve oft hann
leiðbeindi um það sem betur mátti
fara. Öil lög lærði hann utan að við
að hlusta á upptökur, útvarpsþætti
eða aðra hljóðfæraleikara og mátti
af því ráða hve tónheyrnin var frá-
bær og minnið óskeikult.
Baldur var um margra ára bil
stjórnarmaður í FHUS og lét ekki
deigan síga þótt alvarlegur sjúkleiki
væri tekinn að hijá hann. Síðast lék
hann með okkur opinberlega á
„Uppákomu" í göngugötunni við
Flughótel hinn 14. apríl sl. vor. Á
stjórnarfund kom hann í sept. þeg-
ar við unnum að undirbúningi for-
manna- og fulltrúafundar á Norð-
firði og lagði þar sitt af mörkum
um leiðir til eflingar harmonikutónl-
ist í landinu.
Við félagarnir í FHUS kveðjum
Baldur með söknuði og vottum eig-
inkonu hans, börnum, tengdabörn-
um og öðrum aðstandendum dýpstu
samúð og hluttekningu vegna frá-
falls hans.
Persónulega þakka ég honum
samvinnuna og félagsskapinn und-
anfarin ár.
Hér er nú genginn góður og
vandaður maður.
Gestur Friðjónsson,
form. FHUS.
á rannsóknastofu hans í Domus
Medica og eftir að hann varð for-
stöðumaður Blóðbankans urðum
við nágrannar á Landspítalalóð-
inni. Gott var að leita til hans og
njóta ráðgjafar í sambandi við
greinaskrif um læknisfræði og
átti ég því marga ferðina til hans
og a.ldrei fór ég erindisleysu. Eftir
að Ólafur tók við Blóðbankanum
komst meiri skriður á rannsóknir
hans enda kom hann sér þar upp
hópi góðra og hæfileikaríkra vís-
indamanna og ritaði hann með
þeim fjölda merkra vísindagreina
í virt erlend læknatímarit. Á
grundvelli þessa starfs þótti
læknadeild Háskólans sér mikill
sómi í því að veita honum persónu-
bundið prófessorsembætti.
Ólafur var gleðimaður að eðlis-
fari, gæddur mikilli frásagnar- og
kímnigáfu og hláturmildur var
hann með afbrigðum. Söngrödd
hafði hann mikla og fagra eins
og hann átti kyn til og fengu lækn-
ar og makar þeirra oft að njóta
hennar á samkomum sínum. Á
þeim stundum efuðust sumir um
að hann væri á sinni bestu hillu
sem læknir, en strax næsta dag
var sá efi á brott og læknisfræðin
hafði að nýju tekið völdin.
Síðustu mánuðir lífs Ólafs voru
honum erfiðir en hann bar þraut
sína með karlmennsku, dyggilega
studdur af fjölskyldu sinni og ekki
síst af Erlu, eiginkonu sinni, sem
hjúkraði honum síðustu vikurnar.
Vísindaáhuga sínum hélt Ólafur
til hinstu stundar og vinnufundi
hélt hann með samstarfsmönnum
sínum mikið sjúkur fram til hins
síðasta.
Ég bið Erlu og ijölskyldunni
Guðs blessunar og þakka Ólafi
langa og góða samfylgd.
Jónas Hallgrímsson.
d. 16. júlí 1987.
Árni var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Jóhanna Hall-
dórsdóttir, f. 1. júní 1914, d.
24. mars 1942. Sonur þeirra var
Jóhann Vilberg, f. 5. febrúar
1942, d. 14. mars 1970. Kona
hans var Elísa Þorsteinsdóttir
og áttu þau eina dóttur, Jódísi,
f. 6. febrúar 1966. Hinn 30.
desember 1950 kvæntist hann
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Jónínu Magnúsdóttur frá
Hraunholtum í Kolbeinsstaða-
hreppi, f. 9. janúar 1919. Þeirra
börn eru: 1) Svandís, f. 15. jan-
„Sæll bóndi“ svona heilsaði ég
Árna tendapabba oftast þegar ég
sat í eldhúskróknum á Rauðalækn-
um og hann kom í dyragættina. Tók
hann hlýlega kveðjunni þó ekki
væri hann nú bóndi í bókstaflegri
merkingu, settist þá gjarnan í horn-
ið sitt við eldhúsborðið og spurði
frétta.
Árna Vilberg sá ég fyrst árið
1966 þegar við Svandís byijuðum
að vera saman eins og sagt er. Man
ég hvað mér fannst hann alvarlegur
og fjarlægur og var ekki laust við
að ég væri hálf smeykur við hann.
í fyrstu gekk nú á ýmsu hjá unga
fólkinu og kynntist ég Áma lítið
fyrr en eftir að Jóhann Ámi sonur
okkar fæddist og við Svandís vomm
farin að búa. Smátt og smátt juk-
ust kynnin og þegar hann fór að
taka mér og við að spjalla saman
um fortíð - nútíð og framtíð, varð
mér fljótt ljóst hve hin erfiða æska
og áföll í lífinu höfðu mótað viðmót
hans. Jafnframt sá ég hvað hann
var prýddur mörgum góðum kostum
og að undir skrápnum sló heitt
hjarta. Ákveðinn og sjálfstæður í
skoðunum, vildi hafa hlutina í lagi
og allt í röð og reglu, traustur og
fylginn sér ef því var að skipta.
Eiginleikar sem komu sér vel til sjós
þar sem hann var vélstjóri í mörg
ár framan af ævi og síðar í yfír 20
ár sem gjaldkeri á Sendibílastöðinni
Þresti hf. en þar byijaði hann fljót-
lega að aka bíl eftir að hann kom
alfarinn í Iand. Bílarnir sem Ámi
átti og voru hans atvinnutæki bára
vott um snyrtimennsku hans. Ætíð
hreinir og í toppstandi enda gert
við allt strax sem bilaði. Mér er enn
minnisstætt þegar ég kom fyrst í
geymsluna hans. Þetta Iíktist ekki
geymslu eins og ég þekkti. Þarna
var allt í röð og reglu og líktist
meira snyrtilegu litlu verkstæði, all-
ir hlutir á sínum stað og ekkert
óþarfa drasl.
„Frétta, það er nú ósköp lítið að
frétta." Ég vissi þó að hann vildi
fá fréttir af framkvæmdum okkar
Svandísar fyrir austan því hann
hafði einlægan áhuga á öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur, því
hag fjölskyldu sinnar og barna vildi
hann sem bestan. Þegar hann hafði
fengið að vita það sem gerst hafði
frá því síðast, ef það var þá nokk-
uð, barst talið að öðm. Gat spjallið
farið í ýmsan farveg ef tími leyfði.
Oft var rætt um þá ólmu „tík“ póli-
tík og var Ámi að mér fannst sjálf-
stæður jafnaðarmaður. Sjómennsk-
una fyrr og nú bar oft á góma og
þar var sko ekki komið að tómum
kofunum. Tækni og vísindi og al-
heimurinn var líka eitt af hans uppá-
halds umræðuefnum. En hvað svo
úar 1950, gift Sæv-
ari H. Jóhannssyni,
f. 16. júlí 1949,eiga
þau Jóhann Árna,
f. 22. júní 1976, og
Olgu Dís, f. 30. apríl
1985. 2) Gylfi Vil-
berg, f. 4. janúar
1956, kvæntur Soff-
íu Guðlaugsdóttur,
f. 9. júlí 1960. Hans
barn er Hilmar Vil-
berg, f. 14. maí
1980, og hennar
barn er Karl Guðni,
f. 31. mars 1982.
Saman eiga þau
Valdísi Nínu, f. 1. mars 1988,
og Andra Frey, f. 24. júlí 1989.
Fyrstu starfsárin starfaði hann
sem vélsljóri á hinum ýmsu
bátum þó einna lengst á Svanin-
um RE 88 eða í þrettán ár.
Eftir að í land kom í kringum
1960 starfaði Árni sem sendibíl-
sljóri á Sendibílastöðinni Þresti
sem þá var nýlega stofnuð.
Einnig sat hann í stjórn Þrastar
í rúm 20 ár.
Útför Árna fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
sem um var rætt, kom greinilega í
ljós hve skynsamur, minnugur og
vel upplýstur hann var, enda mátti
helst aldrei sleppa fréttum á hvor-
ugri sjónvarpsstöðinni og vom dag-
blöð og útvarp óspart notuð. Þarna
var vissulega maður með báða fæt-
ur á jörðinni, eins og góður „bóndi“.
Stundum barst talið að Þresti og
varð ég því fljótt var við hversu hag
Þrastar hann bar alla tíð mjög fyrir
bijósti. Eftir starfslok fóm hann og
Nína tvisvar í viku upp á stöð til
að þrífa. Þannig, meðal annars,
hélt hann traustu sambandi við stöð-
ina sína allt til dauðadags.
Kæri Árni, með þessum fáu orð-
um vil ég þakka þér viðkynnin og
samfylgdina. Ég veit að þér fannst
þinn tími kominn og vel verður tek-
ið á móti þér hinu megin.
Fölna laufin, falla viðir, fimast menn sem
trén í skóg,
Ellin kemur, aflið rénar, opnast loksins
grafar þró,
Eins fékk þennan öðling bugað ellin fyrst
og síðan hel,
Sæmdarmann, er sanntrúr nægði sinni stöðu
lengi og vel.
(Steingr. Thorst.)
Elsku Nína, ég votta þér og börn-
um þínum mína dýpstu samúð og
megi góður Guð vera með ykkur.
Sævar H. Jónsson.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku afí.
Með þessum fátæklegu orðum
langar okkur systkinin að kveðja
þig. Við gerum það með söknuði,
þó að við vitum að hvíldin hafi ver-
ið þér kærkomin.
Eftir lifa góðu minningarnar og
er mér nú efst í huga síðasta rabb-
ið okkar uppi á spítala stuttu áður
en þú lést þar sem við töluðum um
heima og geima í orðsins fyllstu
merkingu, en þú hafðir alltaf svo
gaman af þeirri umræðu.
Guð geymi þig, elsku afi.
Jóhann Arni og Olga Dís.
Nú hnígur sól að sævar barm,
sígur húm á þreytta jörð.
Nú blikar dögg á blóma hvarmi,
blundar þögul fuglahjörð.
í hljóðrar nætur ástarörmum
allir fá hvíld frá dagsins hörmum.
(Axel Guðm.)
Oft er erfítt að koma hugsunum
sínum á blað því margt kemur upp
í huga'minn er ég minnist tengda-
föður míns sem lést í síðastliðinni
viku í Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Saman áttum við yndislegar
stundir þó sérstaklega um jólin því
tengdaforeldrar mínir höfðu þann
sið að dvelja til skiptis hjá börnunum
sínum um hátíðardaga og dvaldi
hann um síðustu jól hjá okkur og
voru það ógleymanlegar stundir.
I sumar fóram við í tvær ferðir
með honum austur í sumarbústaða-
land sem við eigum því hann hafði
brennandi áhuga á öllu sem við tók-
um okkur fyrir hendur og vildi fylgj-
ast vel með öllu og ef rekinn var
nagli einhverstaðar eða einhver önn-
ur breyting gerð þá vildi hann koma
og sjá það.
Oftar en ekki gistu börnin okkar
hjá þeim hjónúm Jónínu og Árna
og hafði hann það þá til siðs að
tefla við þau, byijaði hann að tefla
við elsta strákinn og þegar hann
var farinn að tapa fyrir honum valdi
hann sér yngri andstæðinga og vora
þetta þeirra dásamlegustu stundir
með afa sínum. Enda var það það
fyrsta sem kom upp í huga þeirra
við frétt af andláti afa síns að nú
yrði ekki hægt að tefla meira við
hann, þar sem englarnir hefðu kom-
ið og tekið hann til Jesú.
Þegar manni sýnist allt svo dökkt
þá eru minningarnar um góðu
stundirnar ljós í myrkrinu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbj. Egilsson)
Soffía Guðlaugsdóttir.
í dag kveðjum við einn félaga
okkar, Árna Vilberg, sem er látinn
eftir stutta legu.
Þetta er í annað sinn á stuttum
tíma sem einn hverfur úr hópnum
hérna á sendibílastöðinni Þresti, en
það er rétt rúmur mánuður síðan
við kvöddum Hallgrim Kristgeirsson
og núna Áma Vilberg en báðir höfðu
þeir starfað á Þresti yfir 30 ár.
Ámi var bílstjóri á Þresti í mörg
ár en eftir að hann hætti akstri var
hann starfsmaður stöðvarinnar þar
til hann lést. Hann var í stjórn Þrast-
ar frá 1962 til 1987, fyrst sem rit-
ari en síðan gjaldkeri.
Árni var sérlega samviskusamur
og heiðarlegur og mátti ekki vamm
sitt vita í neinu. Hann var hægur
í framkomu en hrókur alls fagnað-
ar í góðra vina hópi og lét sig
sjaldnast vanta, meðan heilsan
leyfði, þegar við hittumst á gleði-
stundum. Það verður mikill sjónar-
sviptir að Árna hérna á stöðinni
og við munum sakna hans í framtíð-
inni, en síðustu árin gekk hann
ekki heill til skógar og því trúlega
verið sáttur við hvíldina. „Því hvað
er það að deyja annað en að standa
nakinn í blænum og hverfa inn í
sólskinið.“ (K.G.)
Elsku Nína, við sendum þér og
fjölskyldu þinni okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Svo kveðjum við
þig, Árni minn, og þökkum þér sam-
fylgdina öll árin.
Bílstjórar og samstarfsfólk
á sendibílastöðinni Þresti.
Skilafrestur
minningar-
greina
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fímmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunn-
inn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.