Morgunblaðið - 01.12.1996, Síða 44

44 E SUNNUDAGUR 1. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Muriid
gjQfokortiri
Kqíq ekkjan
frumsijnd í febrÚQr
Sími 552 7033
Tniiii
ISLENSKA OPERAN
lllll
SVANNI
Stangarhyl 5
Pósthólf 10210,130 Reykjavík
Kennitala 620388 - 1069
Sími 567 3718 Fax 567 3732
PAB.TE dTW
i náttföt
mullarvend 3.740,-
Gæðavörur
á góðu verði
Sendum pöntunarlista út á land, sími 567 3718.
Opið virka daga frá kl. 10-18 og laugardaga kl. 10-14.
erumfintfyrirjólin
Gjafakortfrá Persíu eru tilvalin jólagjöf
fpr fr
. ■■ ■
frr’
ShJ
frr'
fr
fai
M
w
. h
rúlega gott verö
á austurfenskum teppum
■ 1 -t
r P T í íCi Sérverslun með stök teppi og mottur
Suburlandsbraut 46 - Sími: 568 6999
Opiö alla sunnudaga fram aö jólum
Persía éf CXO
Bláu húsin
við Faxafen
CX KRISTÍN MARJA BALDURSDÓTTIR
brýtur islenskt jólahald til mergjar
MÉR ER mjög anntum
kaupmenn og at-
vinriurekendur og
þvíhef ég deilt öllu
mínu sparifé á milli þeirra fyrir
hver einustu jól. Ég hef séð svo
um að fatakaupmenn fái sitt, gjafa-
vörukaupmenn sitt, nú og svo gull-
smiðir, skósalar, bóksalar, fisksal-
ar, blómasalar, og strákarnir í Bón-
us og Hagkaupi. Fyrirtilstuðlan
mína hafa þessir aðilar auk margra
annarra getað haldið hátíðleg jól
með fjölskyldum sínum og ástvin-
um.
Þess utan hef ég svo skapað
fjölda manns aukavinnu fyrir jólin,
afgreiðslufólki íverslunum, starfs-
mönnum hjá stofnunum og fyrir-
tækjum og jafnvel skólafólki, sem
fær til dæmis vinnu á Póstinum
við að bera út jólakortin mín. Auk
þess held ég uppi bensínstöðvum,
því til að kaupmenn og atvinnurek-
endur fái í tæka tíð þetta sparifé
mitt, sem ég hef safnað með því
að neita mér um allt sem vekur
lífslöngun, hef ég þurft að þeysa
milli staða á bifreið minni. Það
kostar nú heldur betur bensín eins
og menn geta ímyndað sér, að ég
nefni nú ekki umferðarþungann
sem það hefur skapað, enda hefur
lögreglan þurft að setja allan
mannskapinn í aukavinnu á þess-
um tíma.
En þar með er ekki allt upptalið,
því ég hef líka styrkt stofnanir og
félagasamtök, keypt jólakerti og
servíettur af líknarfélögum, jóla-
kort af kirkjunni og flugfreyjum, og
jólatré af Skógræktinni.
Ef menn hafa álitið að þar með
sé endir, bundinn á höfðingsskap
minn skjátlast þeim, þvíá millijóla
og nýárs styrki ég íþróttafélögin
og skátana með rakettukaupum,
og útvega vitanlega í leiðinni lækn-
um og hjúkrunarliði á bráðavakt
aukavinnu á nýársnóttu. Gæska
mín í garð kjötiðnaðarmanna og
súkkulaðiframleiðenda fyrir jólin
hefur og iðulega í för með sér
aukið umfang líkamans, sem þýðir
einfaldlega að eigendur líkams-
ræktarstöðva fá sinn skerf af aur-
unum mínum strax eftir áramót.
Lítið hef ég gert af því að hreykja
mér af örlætinu. Ég hef komið
hljóðlega inn íverslanir, afhent
þessa aura með auðmýkt, stund-
um spurt lágróma hvað klukkan
sé, en annars reynt að vera ekki
fyrir og gengið afturábak út til að
sýna lítillæti mitt. Og þegar lög-
regluþjónarhafa stöðvað bifreið
mína í jólaumferðinni hef ég hvorki
minnt þá á hverjum þeim beri að
þakka aukavinnuna né sýnt hroka,
heldur spurt hvernig mamma
þeirra hafi það og talað róandi til
þeirra meðan þeir skrifa mig upp.
Nú veit ég að menn spyrja, og
ekki að ástæðulausu, hvort allt
þetta fólk sem ég styrki og veiti
gleði sýni mér ekki þakklæti sitt
með einum eða öðrum hætti,
hringi í mig eða sendi mér blóm
og svoleiðis.
Nei. Það sendir mér ekki einu
sinni jólakort.
í gamla daga þegar engar kröfur
voru gerðar til mín aðrar en þær
að hætta að fikta í kertunum og
láta eldspýturnar kjurrar, hlakkaði
ég til jólanna. En með sívaxandi
kröfum og tilætlunarsemi ofan-
greindra aðila hefur þessi tilhlökk-
un eitthvað dvínað, og satt best
að segja hef ég saknað hennar.
Mig erfarið að langa svo mikiðtil
að hlakka til jólanna aftur. Ég er
því að hugsa um að draga mig
smám saman í hlé en leyfa þeim
sem elska að deila út sparifénu
sínu eða að sýna kortið sitt taka
við.
Eg er að hugsa um að hafa
bara vinnufrið í desember
ef fólki er sama. Skjótast
kannski í bíó og á kaffi-
hús, bara eins og ég er vön. Nú,
ég bý til þennan aðventukrans eins
og ég er vön, á allt efni í hann
nema grenið, kaupi jólagjafir
handa fjölskyldunni eins og ég er
vön, kaupi bara það sama og í fyrra
handa þeim, sendi sama fólkinu
jólakort eins og ég er vön, kaupi
það sama í jólamatinn eins og ég
ervön, baka þessartvær kökur
eins og ég er vön, og þríf eldhús-
skápa og gardínur eins og ég er
vön. Þá held ég að þetta sé bara
komið.
Þetta verður allt annað líf.
Vinkona mín spurði mig hvers
vegna jólin þyrftu alltaf að vera
svona dýr, hvers vegna hún þyrfti
alltaf að vera svona þreytt í desem-
ber, hvers vegna hún þyrfti alltaf
að fá greiðsludreifingu á kredit-
korti febrúarmánaðar fram á mitt
sumar.
Því er til að svara að jólin eru
ekki mér að kenna. En ég veit svo-
sem hvers vegna hún er svona
pirruð. Hún heldur nefnilega að
hún verði að gera öllum til hæfis.
Þar með sé hún kristin manneskja.
Hún áttar sig ekki á þvi að enginn
kærir sig um kærleik hennar, bara
kortið hennar. Svo koma allaraug-
lýsingarnar fyrir jólin, svona gjafir
á hún að gefa, svona húsgögn á
hún að kaupa, svona fötum á hún
að vera í, svona fötum eiga börnin
hennar að vera í, svona skreyting-
ar á hún að kaupa, svona mat á
hún að laga, svona kökur á hún á
baka, svona konfekt á hún að búa
til, svona skúripúlver á hún að
nota og svo lendir hún í því sama
og ég, fær ekki einu sinni jólakort
þótt hún hafi gert öllum til hæfis.
En ég ætla ekkert að hafa orð
á þessu við hana strax því eins
og ég nefndi er mér mjög annt um
kaupmenn og atvinnurekendur og
kæri mig ekki um að hún fari að
draga sig í hlé svona eins og ég.
Einhver verður að hugsa um þetta
fólk.
En auðvitað veit ég hvers vegna
jólin eru henni þessi byrði og ég
get vel sagt öðrum það þótt hún
fái ekki að vita það strax. Hún
kvartar til dæmis mikið yfir jóla-
gjöfunum, sem er auðvitað ekkert
undarlegt.
í fyrsta lagi þarf maður að finna
gjafir handa heilli fjölskyldu og
stundum fleirum á um það bil tutt-
ugu dögum, eftir vinnutíma. Þetta
kostar heilabrot, sem tefur mann
frá öðrum verkefnum, búðaráp og
eilífan þeyting milli staða. Yfirleitt
er það nú nógu átakanlegt að finna
eina afmælisgjöf, hvað þá gjafir
fyrir tug manna.
í öðru lagi er viðhorf til jólagjafa
oft svo einkennilegt á íslandi. Allir
vita að allt er svo dýrt í þessu landi.
Samt er fólk oft að rembast við
að gefa sem dýrastar gjafir, það
er að segja, gjafir sem allir vita
hvað kosta. Sumirverðleggja
nefnilega gjafirnar sem þeir fá og
meta manngildi gefandans í sam-
ræmi við það. Svo gefa þeir mann-
eskjunni fyrir svipaða upphæð á
næstujólum. Skiptimarkaðursem-
sagt. Og af því að íslendingar eru
alltaf í keppni um það hver er best-
urog ríkastur, hækkar verð jóla-
gjafanna árfrá ári.
En skyldi engum hafa dottið í
hug að of dýr gjöf getur valdið
óþægindum? Menn opna pakkann
sinn, sjá einhvern rokdýran hlut
og verða alveg miður sín því þeir
gáfu þessum aðila miklu ódýrari
hlut. Aðfangadagskvöld ónýtt.
Og skyldi það aldrei hafa hvarfl-
að að mönnum að reyna að auð-
velda valið hver fyrir annan með
því að láta vita hvað þá langar í,
eða hverju þeir eru að safna?
Menn hafa nefnilega tilhneigingu
til að langa alltaf í sömu hlutina.
Þetta er mjög sálrænt. Ég veit um
konu sem hefur gefið manninum
sínum sömu tegund jólagjafar ár
eftir ár í tæpa þrjá áratugi og allt-
af verður hann víst utan við sig
og Miðbae Hafnarfirði
1-9505 og 565-0165