Morgunblaðið - 04.01.1997, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 4. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTMANN
MAGNÚSSON
■3»

+ Kristmann
Magnússon
fæddist á Heydalsá
í Kirkjubólshreppi
í Strandasýslu 2.
október 1899. Hann
lést á dvalarheimil-
inu Hraunbúðum í
Vestmannaeyjum
29. desember síð-
astliðinn. Móðir
hans var Bjarnína
Guðrún Krist-
mannsdóttir, f. 9.6.
1879 á Miðhúsum í
Kollafirði, d. 25.6.
1974 á Hólmavík,
dóttir Kristmanns Kristjáns-
sonar bónda í Miðhúsum og
konu hans Ingibjargar Bjarna-
dóttur. Faðir hans var Magnús
Jónsson, f. 29.10. 1879 á Gests-
stöðum, d. 22.12.1966 á Hólma-
vík, bóndi í Arnkötludal,
Strandasýslu. Foreldrar hans
voru Jón Þorsteinsson bóndi á
Gestsstöðum og Guðbjörg Sig-
urðardóttir vinnuk. sst. Bjarn-
ína Guðrún og Magnús áttu
fimm börn. Einn drengur,
Krislján, dó ungur en hin eru
i aldursröð: 1) Kristmann. 2)
Þorsteinn (1901-1996), m. Arn-
óra Eyjólfsdóttir (1913-1937)
áttu eitt barn. 3) Elín Júlíana
(1909-1995), m. Þorsteinn Jóns-
son (1905-1982), áttu 5 börn.
4) Guðjón (1911), m. Elín Jóns-
dóttir (1910), eiga þijú börn.
Kristmann gifti sig 21. októ-
ber 1939. Kona hans er Sigríð-
ur Rósa Sigurðardóttir, f. 29.
júlí 1915 í Vestmannaeyjum.
Faðir hennar var Sigurður
Ingimundarson, útvegsbóndi í
Vm. og kona hans Hólmfríður
Jónsdóttir frá Skammadal í
Mýrdal. Börn Kristmanns og
Sigríðar eru átta:
1) Hólmfríður, f.
1.3. 1940, m. Guð-
mundur Wiium
Stefánsson og eiga
þau fjögur börn,
þar af er eitt látið.
2) Guðrún (Dúra),
f. 16.2. 1941, m.
Einar Pétursson
(skilin) og eiga þau
fjögur börn. 3)
Kristmann Krist-
mannsson, f. 29.8.
1943, m. Jakobína
Guðfinnsdóttir og
__ eiga þau fjögur
börn. 4) Ómar, f. 5.10. 1949,
m. Sonja Hilmarsdóttir og eiga
þau fjögur börn. 5) Magnús, f.
6.9.1953, m. Ólöf S. Björnsdótt-
ir og eiga þau þijú börn. 6)
Ólafur, f. 7.8. 1955, m. Ruth
Baldvinsdóttir og eiga þau þrjú
börn. 7) Birgir, f. 17.10. 1958,
m. Anna Bjarnadóttir og eiga
þau eitt barn. 8) Ásta, f. 17.10.
1958, m. Sigmar Gíslason og
eiga þau þijú börn.
Ævistarf Kristmanns var
mest framan af við vinnu-
mennsku á ýmsum bæjum í
Strandasýslu og víðar. Einnig
fékkst hann við sjómennsku
og ýmsa vertíðarvinnu. Hann
var laghentur smiður og
stundaði þá iðju, bæði við hús-
byggingar, þó aðallega við
skipaviðgerðir. Hann Iét af
störfum hjá Skipaviðgerðum í
Vestmannaeyjum 1977, 77 ára
gamall og hafði hann þá unnið
þar frá 1942 ef frá eru talin
árin 1947-53.
Útför Kristmanns verður
gerð frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
MIIMNINGAR
í dag kveðjum við sómamanninn
Kristmann Magnússon sem lést 97
ára gamall. Hann var því af hinni
rómuðu aldamótakynslóð og má
segja að engin kynslóð hér á landi
hefur upplifað jafn miklar þjóðfé-
lags-, búskapar- og atvinnubreyt-
ingar en hún.
Þó að við tvær höfum komið inn
í fjölskyldu Kristmanns með 10 ára
millibili 1973 og 1983, kynntumst
við honum vel og nutum frásagnar-
gleði hans þegar hann rifjaði upp
liðna tíma. Hann var þá orðinn aldr-
aður maður að árum, en hugur
hans og minni var betra en hjá
mörgum yngri. Það sem helst háði
honum var heymin, en hann átti
orðið mjög erfítt með að fylgjast
með í fjölmenni, en spjallaði þess
meira þegar næði gafst. Nú þegar
við hugsum til baka rifjast upp
margar frásagnir hans og sögur.
Kristmann sem fæddist í torfbæ
á Ströndum bar stundum saman
tímana í dag og þá sem hann upp-
lifði. Foreldrar hans voru í vinnu-
mennsku. Hann var elstur barnanna
og fór fljótt að hjálpa til. Matur var
oft af skornum skammti og kleip
þá mamma hans iðulega af sínum
mat og Iaumaði til hans bita og
hafði orð á því að vaxandi ungling-
ur þyrfti meira. Frostaveturinn
mikla var Kristmann 18 ára og lýsti
hann því oft fyrir okkur hvernig
jörðin sprakk sökum frosta og
Steingrímsfjörð lagði en yfir ísi
lagðan fjörðinn fór hann ásamt
fleirum fótgangandi, því tilvalið
þótti að notfæra sér þessa nýju
samgönguleið, hún stytti talsvert
leiðina yfir á Drangsnes.
Ein af hans uppáhaldsfrásögnum
var þegar hann var í vinnumennsku
í Tröllatungu. Haustið 1918 var
Strandasýsla lokuð sökum spönsku
veikinnar sem geisaði um landið
nema þar, og var hann þá sendur
með póst fótgangandi yfir Trölla-
tunguheiði að Bæjarhóli. Hans fyr-
irmæli voru þau að skilja póstinn
eftir við ákveðinn stein og halda
rakleiðis til baka. Þegar hann kom
á áfangastað kallaði ábúandinn til
hans og bauð honum inn og sagði:
„Hér er engin pest,“ en hann þáði
þó ekki þetta boð heldur hélt rakleið-
is heim því eins og hann sagði, hann
tók enga áhættu þótt boðið væri
freistandi. Honum var oft tíðrætt
um ferðamátann á þessum tímum,
en hann var sá að ef ekki var farið
fótgangandi eða á hestum, var hægt
að fá far í lestum skipa og var þá
vissara að hafa góða yfirsæng með
í ferðinni. Árið 1933 fór hann í sína
fyrstu ferð af mörgum til Vest-
mannaeyja á vertíð. Þá var enga
ferð að hafa með skipi að norðan
svo hann fór gangandi í Borgames
og tók sú ferð 4 daga, en þaðan
fékk hann far með Suðurlandinu á
áfangastað. I Vestmannaeyjum
kynnist hann konuefni sínu, heima-
sætunni á Skjaldbreið, Sigríði Rósu.
Árið 1937 byggði hann ásamt
bróður sínum Þorsteini hús á
Hólmavík. í því húsi bjuggu foreldr-
ar þeirra til dauðadags.
Sumarið 1939 kemur Kristmann
með unnustu sína, Sigríði Rósu,
norður, en það sumar vann hann
við smíðar á Gestsstöðum. Þau
gengu í hjónaband á Hólmavík 21.
október það ár og héldu síðan til
Vestmannaeyja þar sem þau bjuggu
óslitið síðan.
Búskap sinn byijuðu þau á heim-
ili foreldra hennar að Skjaldbreið.
Árið 1953 fluttu þau í glæsilegt hús
sem þau reistu sér að Vallargötu
12 og bjuggu þar þangað til þau
brugðu búi og fóru á dvalarheimilið
Hraunbúðir í árslok 1990. Sigríður
Rósa varð síðan fyrir því óhappi að
lærbrotna og hefur dvalið á Sjúkra-
húsi Vestmannaeyja undanfarin ár.
Eftir að Kristmann lét af störfum
gaf hann sig allan að áhugamáli
sínu, en það var að smíða og skera
út ýmsa smáhluti s.s. aska, pijóna-
stokka, tígulstokka ásamt ótal fleiri
handverksmunum og stundaði hann
það allt fram á síðasta ár.
Hjónin á Vallargötunni eins og
við tengdadæturnar kölluðum þau
oft höfðu ekki ferðast út fyrir land-
steinana. Árið 1985 fór Magnús
sonur þeirra ásamt fjölskyldu sinni
í frí til Danmerkur og ákvað að
taka hjónin með. Þessi uppástunga
vakti ekki mikla hrifningu í byijun,
en það hafðist þó og var haldið upp
á 70 ára afmæli Sigríðar Rósu á
danskri grundu. Það er mér (Ólöfu)
minnisstætt þegar Kristmann stóð
á Ráðhústorginu og horfði þar í
kringum sig og sagði: „Þetta hélt
ég nú að ég ætti ekki eftir að sjá
og upplifa." Þau lifðu lengi á minn-
ingunni um þessa ferð.
Kristmann var mikill rólyndis-
maður, en fastur fyrir. Ef eitthvað
kom upp á eða bjátaði á þá sagði
hann fátt, en það sem hann sagði
það meinti hann. í lokin viljum við
deila með ykkur einni perlunni sem
lýsir kímnigáfu hans vel. Honum
hafði orðið það á að bijóta einn af
sparibollum frú Siggu og kunni hún
honum ekki miklar þakkir fyrir og
segir að bragði: „Gastu nú ekki
brotið þennan með skarðinu, í stað-
inn fyrir heilan bolla?“ Það var ekki
að sökum að spyija, hann svarar
að bragði: „Það er nú hægt að
bjarga því.“ Óg þar með fór sá með
skarðinu einnig í gólfíð.
Þó að bæði börn og barnaböm
hafi verið einstaklega hugulsöm og
dugleg að heimsækja Kristmann
skal hlutur dætranna Dúm og Ástu
nefndur hér sérstaklega.
Fyrir hönd fjölskyldu Kristmanns
viljum við senda starfsfólki Hraun-
búða alúðarþakkir fyrir einstaka
umönnun.
Blessuð sé minning hans.
Ólöf S. Björnsdóttir og
Anna Bjarnadóttir.
Elsku afi.
Nú ertu farinn frá okkur, en
minningin um þig mun lifa í hjörtum
okkar. Þín verður sárt saknað.
Einn er sá, sem öllum gefur
óskahvíld á hinztu stund.
Líknarfaðmi veika vefur,
veitir sæta hvíld og blund.
(Guðrún Magnúsdóttir)
Kristmann, Brynhildur og
Hjalti Magnúsarbörn.
VIKTORIA HAFDIS
VALDIMARSDÓTTIR
+ Viktoría Hafís
Valdimarsdótt-
ir var fædd í Sand-
gerði 1. júní 1951.
"> Hún lést 21. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Fanney
Björnsdóttir og
Valdimar Ragnar
Valdimarsson,
lengst af vélsljóri,
d. 3. maí 1975. Haf-
dís átti tvær systur,
Eygló og Ragn-
heiði. Eygló er bú-
sett í Bandaríkjun-
um en Ragnheiður í Reykjavík.
Fyrstu bernskuárin var heimil-
ið í Sandgerði. Þaðan flutti fjöl-
skyldan í Ytri-Njarðvík.
Hafdís giftist ung að árum
** Einari Guðberg og eignuðust
þau saman synina Hauk og
Val. Þau slitu sam-
vistir. Valur dvelur
á sambýlinu í
Lyngmóa 10, Njarð-
vík. Haukur er bú-
settur í Grindavík,
kvæntur Ágústu
Ingu Sigurgeirs-
dóttur og eiga þau
dótturina Alex-
öndru Marí.
Hafdís bjó í
Grindavík síðustu
14 árin. Seinni mað-
ur hennar var Rún-
ar Þór Björgvins-
son, skipstjóri, og
gengu þau í hjónaband 22. des-
ember 1984 og í desember 1991
fæddist þeim dóttirin Inga
Fanney.
Útför Hafdísar fór fram frá
Grindavíkurkirkju 28. desem-
ber.
Hún Haddý er dáin. Laugardags-
morguninn 21. desember vorum við
minnt á það hversu stutt er milli
hláturs og gráts. Mikil gleði ríkti
þegar fjölskyldan fór öll saman á
jólahlaðborð föstudagskvöldið 20.
desember og hvergi bar skugga á
skemmtun okkar. Þegar heim var
komið stoppuðum við stutta stund
á yndislegu heimili þeirra Rúnars
og Haddýjar og buðum hvert öðru
góða nótt eftir vel heppnað kvöld.
Á tímamótum í lífi okkar hugsum
við til baka. Mikil eftirvænting ríkti
hjá systrum Rúnars þegar hann til-
kynnti þeim að unnusta hans væri
að flytja til hans. Strax við fyrstu
kynni kom í ljós hversu mikil hag-
leikskona Haddý var. Heimili þeirra
ber vott um fallegt handbragð
hennar hvert sem litið er. Hún var
saumakona af Guðs náð og höfum
við öll fengið að njóta snilli hennar.
Rúnar og Haddý giftu sig 22. des-
ember 1984 og var hjónabandið
fullkomnað þegar þeim fæddist loks
lítil dóttir 9. desember 1991 og
höfum við sjaldan vitað aðra eins
hamingju.
í þau skipti sem fjölskyldan kom
öll saman var oft glatt á hjalla.
Okkur er mjög minnisstæð ferð sú
er farin var í ágúst 1994 til Eng-
lands. Kom þá í ljós hversu sam-
heldinn hópurinn var. Ekki þurfti
að leita skemmtunar út fyrir hótel-
ið þar sem í hópnum leyndust ýms-
ir skemmtikraftar. Við áttum sam-
an yndislega viku og minningarnar
lifa í hjörtum okkar.
Við þökkum Haddý fyrir allar
góðu stundirnar sem þó voru alltof
fáar. Megi góður Guð styrkja Rún-
ar, Ingu Fanney, Val, Hauk,
Ágústu, Fanney, Raggý og Eygló
á þessum erfiðu tímum. Elsku pabbi
og mamma, Guð styrki ykkur líka
í sorginni.
„Harmið mig ekki með tárum,
þótt ég sé látinn. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóss-
ins: Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífíð gefur, og ég, þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu."
(Höf. óþ.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
elsku Haddý.
Hrafnhildur og Ottó,
Gunnhildur og Símon,
Óli Björn og Guðrún Jóna.
Gættu vináttunnar.
Ekkert er fegurra á jörðinni,
engin huggun er betri í jarðnesku lífi.
Vini geturðu tjáð hug þinn allan
og veitt honum fyllsta trúnað.
(Ambrðsíus viskubrunnur.)
Þetta vinarljóð kom upp í hugann
þegar okkur barst sú harmlega
fregn að Haddý, eins og hún var
alltaf kölluð, hefði kvatt þetta jarð-
líf. En þetta litla vinarljóð segir
allt um það hvemig Haddý var.
í upphafi hátíðar ljóss og friðar
ber skugga yfir. Skugga sem við
eigum erfitt með að sætta okkur
við. Við sjáum ekki lengur ljósin
og tilhlökkunin dofnar. En eftir
eigum við hlýjar og góðar minning-
ar um listræna, hjartahlýja og
glaðværa konu sem átti svo auð-
velt með að lofa öðrum að njóta
þess hve listræn og vinatrygg hún
var.
Því fengum við hjónin að kynn-
ast þegar við giftum okkur árið
1992. Þá leituðum við til Haddýjar
um aðstoð og það var engu líkara
en við hefðum verið að segja henni
frá happdrættisvinningi, slík var
gleði hennar yfir þessari bón. Okk-
ur er enn í fersku minni hvað hún
lagði mikinn metnað og natni í að
skreyta sal og borð fyrir okkur og
veislugesti, enda var haft orð á því.
Margt getum við um Haddý sagt
en við kjósum að eiga minningarn-
ar um hana í hjörtum okkar og þar
munu þær ávallt verða. Elsku
Haddý, haf þú þökk fyrir allt og
allt.
Drottinn, gef þú dánum ró, og
hinum líkn sem lifa.
Elsku Rúnar, Fanney^ Inga
Fanney, Valur, Haukur, Ágústa,
Alexandra Marí, Ragnheiður, Eygló
og aðrir aðstandendur, megi góður
guð og kærleikur jólanna gefa ykk-
ur styrk í ykkar miklu sorg.
Gunnar Björnsson,
Bryndís Kjartansdóttir.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og alit.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hijóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Haddý.
Nú ertu farin frá okkur. Mikill
tómleiki, sorg og söknuður er í
huga okkar. Við söknum þín sárt
en erum þakklátar fyrir þann tíma,
sem við áttum saman.
Tvisvar komst þú til Grímseyjar
að kenna okkur að sauma, fyrst
fyrir tíu árum, svo aftur í ársbyrj-
un 1989. Voru það frábærar stund-
ir. Þú hvattir okkur óspart í sauma-
skapnum og við tókumst á við ótrú-
legustu hiuti, því allt virtist hægt
að framkvæma undir þinni leið-
sögn. Glaðværð þín, hlýja og hvell-
ur hláturinn smitaði út frá sér.
Eftir að þú varst farin heim var
bara slegið á þráðinn þegar vant-
aði aðstoð í saumaskapnum. Það
var sama hvenær okkur datt í hug
að hringja, alltaf varst þú boðin
og búin að rétta okkur hjálpar-
hönd. Það er ekki lítils virði að
eiga slíka að, það sjáum við nú.
Þitt skarð verður ekki auðveldlega
fyllt.
Vorið 1989 heimsóttum við þig
á heimilið þitt í Grindavík í hópi
kvenfélagskvenna úr Grímsey. Allt
yfirbragð heimilisins endurspeglaði
eiginleika þína, hlýjan og glæsileik-
inn hvert sem litið var og augljóst
að þú hafðir lagt mikla alúð við
allt sem að heimilinu sneri. Veiting-
arnar voru í takt við annað hjá
þér. Þessari stund gleymum við
aldrei.
Þú gafst okkur svo mikið af
sjálfri þér og fyrir það viljum við
þakka þér. Vertu Guði falin á þess-
um nýja stað.
Við biðjum þess af hjarta að
Rúnar, Inga Fanney, Valur, Haukur
og aðrir ástvinir fái styrk á erfiðum
tímum. Guð blessi ykkur öll.
Guðrún Gísladóttir og
Hólmfríður Haraldsdóttir.
Elsku Haddý. Okkur langar að-
eins með þessum fáu orðum að
þakka þér fyrir ánægjulega sam-
fylgd í gegnum lífið. Það er sárt
að fá ekki að heyra smitandi hlátur
þinn oftar og finna einlægnina sem
honum fylgdi.
Það væri of langt mál að segja
allt sem við vildum sagt hafa, og
því viljum við vitna í Spámanninn
að lokum:
„Sorgin er gríma gleðinnar. Og
lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum. Og hvernig
ætti það öðruvísi að vera? Þeim
mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði
getur það rúmað.“
Elsku Rúnar, Inga Fanney, Val-
ur, Haukur, Ágústa, Alexandra
Marí og Fanney. Megi guð gefa
ykkur styrk í sorg ykkar og í fram-
tíðinni.
Hulda, Birna og Hanna.