Morgunblaðið - 11.01.1997, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 1997 41
menn með hesta og vögur sunnan
frá Jörva í Flysjuhverfi, og skyldi
haldið að Hrauni í Helgafellssveit
(Berserkjahrauni) og fluttu þeir
með sér Víga-Styr dauðan. Þegar
kom hjá Eiðhúsum gerðist kista
Víga-Styrs svo þung að hana varð
að skilja þar eftir þar til síðar, en
varða var hlaðin þar og mun hafa
staðið fram á tíma vegagerðar, en
varð þá tomtímd með öllu af al-
kunnu hugsunarleysi.
Mér hafa lengi legið landmunir
á því, að vita nákvæmlega hvar
þessi varða stóð, ogjafnvel að því
að láta hlaða hana upp. Hefi þó
ekki haft kjark til þess að nefna
þessháttar við nokkurn mann.
Síðast er ég kom að Litlu-Þúfu,
spurði ég Ingveldi hvort hún vissi
hvar varðan hefði staðið. Hún hélt
það nú, og við bundum fastmælum
að ég sækti hana einhvern góðan
veðurdag og skyldi hún benda mér
á staðinn.
Það er svo sleifarlagi undirrit-
aðs að kenna að af þessu varð
ekki. Ætli að með Ingveldi hafi
ekki horfið síðasta vitnið sem gat
borið um það hvar Styrsvarðan
stóð?
Nú er litli, og að sumu leyti
fornlegi bærinn í Litlu-Þúfu auð-
ur. Þar þótti Ingveldi gott að una,
ein sér, eða með öðrum.
Gott er að sofna við nið Laxár
á vor- og sumarmorgnum; jafnvel
gott að sofna við dyn og gný veðra
ofan úr Eiríksdalnum á vetrum,
enda þótt iðulega fylgdu skari og
haglkorn. Vakna síðan að morgni
og ganga út „undir blæ himins
blíðan“ - eða stríðan - eftir atvik-
um, til sinna daglegu og árstíða-
bundnu starfa.
Þessi stórbrotna heiðurskona er
til grafar borin í dag, að þeirri
kirkju sem hún lét sér svo annt
um, og mun bera vitni um stórhug
hennar. Vonandi um langa hríð.
Þessar línur eru lítill þakklætis-
vottur frá sveitungunum fyrir
langa samfylgd og fylgja með
samúðarkveðjur til þeirra sem
næst henni stóðu.
Erlendur Halldórsson.
Það er búin að vera svo einstök
veðurblíða það sem af er þessum
vetri, að það á sér vart hliðstæðu.
Margir hafa lýst upp húsakynni
sín núna á jólaföstunni bæði utan
sem innan dyra. En þegar hin
mikla hátíð ijóss og friðar stóð sem
hæst kvaddi þennan heim heiðurs-
konan Ingveldur í Litlu-Þúfu.
Margs er að minnast þegar
hugsað er til baka um okkar kynni
í gegnum árin, þó svo ég sé ekki
orðinn gamall.
Inga í Þúfu, eins og hún var
oftast kölluð, var við fyrstu kynni
nokkuð hrjúf vegna snaggaralegra
tilsvara, eins var fas hennar sér-
stakt og tóku ókunnugir sérstak-
lega eftir því þó svo við sem þekkt-
um hana vissum betur því þarna
fór sérstakur persónuleiki sem
hafði sínar skoðanir á hlutunum,
sem oftast voru vel ígrundaðar af
hennar hálfu. Þeir sem þekktu
Ingu vissu vel að þarna var mjög
vel gefin og góð kona, sannkallað
náttúrubarn.
Snyrtimennska, nægjusemi,
lagni og ást á dýrum voru hennar
aðalsmerki sem bóndi í Litlu-Þúfu.
Eg tel mig mjög lánsaman að hafa
kynnst henni frá barnæsku og síð-
a.n áfram í gegnum árin. Núna,
einkum síðustu ár, fól hún mér
ýmis smá viðvik fyrir sig, sem ég
er stoltur af að hafa fengið að
vinna fyrir þessa heiðurskonu.
Inga og Ásta systir hennar
sköpuðu sér nafn í listasögunni
með sinni höfðinglegu gjöf sem
þær færðu Fáskrúðarbakkakirkju
fyrir tveimur árum með aðstoð og
útfærslu Benedikts Gunnarssonar
listmálara.
Gluggaskreyting kirkjunnar
segir allt sem þarf að segja um
þann hug sem hún bar til kirkjunn-
ar sinnar.
Ekki er hægt annað en minnast
á vinkonu hennar Abelínu sem bjó
hjá henni í tugi ára. Það fór vel á
með þeim, þær voru samtaka við
öll störf bæði inni sem úti. En nú
síðustu ár hefur Lína verið á Dval-
arheimili aldraðra í Borgarnesi
vegna heilsubrests.
Það var gott að koma í Litlu-
Þúfu og þiggja nýbakaðar pönnu-
kökur og kaffi í litla, notalega eld-
húsinu hjá þeim Ingu og Línu.
Þessi fátæklegu orð mín eru
þakklæti og virðing frá foreldrum
mínum og mér við hina einstöku
konu, Ingu í Þúfu, sem við kveðjum
í dag.
í gegnum áranna rás ríkti alltaf
mikii vinátta og hjálpsemi hjá fólk-
inu á Borg og Litlu-Þúfu, sem aldr-
ei bar skugga á.
Það sem þú hefur skilið eftir
þig er ómetanlegt og verður hluti
af sögu þjóðarinnar. Hafðu þökk
fyrir allt í gegnum árin.
Ég sendi Astu Láru, Abelínu,
skyldfólki hennar og öðrum að-
standendum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Auðunn Pálsson.
Ingveldur Jóhannsdóttir í Litlu-
Þúfu lést á heimili Ástu" systur
sinnar aðfaranótt tuttugasta og
sjöunda desember sl., áttatíu og
sjö ára að aldri. Aðeins tæpri viku
áður var hún Inga mín í stúdent-
sveislu dóttur okkar hjóna, vel ern
og sjálfri sér lík.
I vor verða hins vegar liðin
fjörutíu og sex ár frá því ég kom
í fyrsta sinn til sumardvalar í
Litlu-Þúfu í Miklaholtshreppi, þá
aðeins fjögurra ára drengur, hálf-
hræddur og einmana. Vandalausir
voru beðnir fyrir snáðann og man
ég eftir óloftinu í fimm klukku-
stunda rútuferðinni vestur á Snæ-
fellsnes, en þá tíðkuðust reykingar
í áætlunarbifreiðum. Það var því
heldur lágt risið á kappanum þeg-
ar komið var á ókunnan bæ, hjá
ókunnu fólki og heimurinn allur
ókunnuglegur. En Inga hafði
næman skilning á hugarástandi
þess nýkomna og sótti alveg ein-
dæma fallega og blíða kisu og
þornuðu tárin þá fljótlega.
Það var mitt lán í lífinu að vera
kominn í sumarvist til þeirra Jó-
hanns, Ingu og Línu í Litlu-Þúfu
og urðu sumrin ellefu talsins að
viðbættum tveimur vetrum. Á
þessum litla hreinlega bæ ríkti
andrúmsloft sem ómetanlegt er að
alast upp í. Hlýja og umhyggja
ríkti í samskiptum heimilisfólksins
og einnig heiðarleiki, festa og
áreiðanleiki, sem hún Lína krydd-
aði oft með léttu spaugi og sak-
lausri stríðni.
Heyskaparaðferðir voru á þess-
um árum frumstæðar miðað við
nútímamáta, en vinnusemi bætti
þar margt upp. Þó hélt tæknin að
hluta til innreið sína í Litlu-Þúfu,
eftir því sem lítil bújörð gat staðið
undir, en töfrar eldri en jafnframt
erfiðari heyskaparhátta voru jafn-
an til staðar meðan búskapur
hélst. Eftir lát Jóhanns föður síns
stjórnaði Inga búskapnum með
röggsemi og af skörungsskap. Hún
var skarpgreind kona og ákveðin,
jafnvel hvöss ef með þurfti, en
alltaf réttsýn og réttlát.
Mér verður ætíð minnisstæður
skilningur Ingu á náttúru og dýra-
lífi, enda naut ég góðs af. Hún
kenndi mér að þekkja aila fugla
sem til sást og þá sérstaklega að
taka eftir hugarástandi þeirra í
harðri lífsbaráttu. Gleði- og ham-
ingjusöngur einkennir vorhljóð
þeirra, en þegar líður á sumarið
og ábyrgðin vex, heyrast oftar
áhyggjufullir tónar og trega-
blandnir frá þessum ljúfu nágrönn-
um, sem voru Ingu svo afskaplega
hugleiknir. Þessi árvissa endur-
speglun mannsævinnar er mín
sumarmynd frá Litlu-Þúfu.
Við hjónin eigum margs að
minnast frá heimsóknum okkar til
Ingu og Línu síðastliðin þrjátíu ár.
Síðustu árin bjó Inga ein og það
var eftirtektarvert hvað hún fylgd-
ist vel með þjóðmálum til æviloka.
Raunverulegt jafnrétti kynjanna
og ölmusustaða íslenskra bænda
voru málefni sem hún talaði tæpi-
tungulaust um..
Inga bjó síðustu æviárin ein í
Litlu-Þúfu og naut þar góðra
granna í sveitinni. Hún hélt sjálf-
stæði sínu og reisn til dauðadags.
Það voru forréttindi að fá að
kynnast og eiga lífsgöngu með
jafn heilsteyptri manneskju og
henni Ingu. Sterkur persónuleiki
hennar snart alla sem kynntust
henni. Þakka þér fyrir lífsnestið
sem þú gafst mér, Inga mín.
Hún Lína bað mig fyrir orð til
þín á þessa leið:
Elsku vinkona.
Nú hafa leiðir okkar skilið um
stund. En ég kvíði ekki endurfund-
um og veit að þú verður búin að
búa vel í haginn fyrir okkur báð-
ar, þegar við hittumst aftur á nýj-
um stað. Þín Lína.
Við hjónin vottum Ástu og Línu
innilega samúð okkar.
Gylfi og Hjördís.
Að morgni 27. desember bárust
þær fréttir að Ingveldur Jóhanns-
dóttir í Litlu-Þúfu væri látin. Ing-
veldur var 87 ára gömul þegar hún
lést en hafði haldið góðri heilsu
til hins síðasta.
Með Ingveldi er gengin merk
kona og er mér ljúft að minnast
margra góðra stunda sem við átt-
um saman. Hún bjó yfir miklum
fróðleik frá fyrri árum og hafði
gaman af að segja frá liðnum tíma,
ekki bara erfiðleikum heldur einn-
ig ýmsu skemmtilegu um menn
og málefni.
Ingveldur hafði undanfarin ár
eytt jólahátíðinni hjá Ástu systur
sinni í Reykjavík og svo var einnig
nú. Ég kom til Ingveldar daginn
áður en hún héit suður. Þá var
allt tilbúið til ferðarinnar, hvít-
skúrað eldhúsgólf og hver hlutur
á sínum stað. Hún var full tiihlökk-
unar og ekki vildi hún missa af
stúdentsveislu sem hún var boðin
til rétt fyrir hátíðarnar. Ingveldur
hafði orð á því að hún ætlaði að
vera róleg fyrir sunnan fram yfir
þrettándann og víst dvaldi hún þar
svo lengi, en koma hennar heim í
sveitina kæru er með öðrum hætti
en ætlað var.
Inga var virk í starfi kvenfélags-
ins Liljunnar meðan kraftar leyfðu
og var þar féhirðir til margra ára.
Hún var hreinskiptin og sagði
ætíð meiningu sína. Hún hafði
gaman af mannfagnaði ýmiskonar
og naut þess að fara í ferðalög ef
það bauðst. Ekki lét hún ganga á
eftir sér að vera með í konfekt-
gerð hjá kvenfélaginu nú í byrjun
desember.
Búskap stundaði Ingveldur af
myndarskap ásamt Línu (Abelínu
Kristjánsdóttur) til ársins 1991.
Þá flutti Lína á Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi þar sem hún býr
nú, tæplega 91 árs gömul.
Þegar árin færðust yfir fargaði
Ingveldur fénu sínu en ekki var
það sársaukalaust fyrir búkonu
eins og hana. Þá talaðist þannig
til að við Halldór tókum fáeinar
kindur sem hún hafði uppáhald á
í vetrarfóðrun og var það okkur
sönn ánægja að geta veitt henni
þá gleði. Var vel tekið á móti ánum
og lömbunum á vorin þegar þeim
var skilað í sumarhagana, sem
voru túnið í Litlu-Þúfu. Með ánum
þótti Ingu gott að fá heytuggu í
poka svo hún gæti gefið þeim
nokkur strá í gömlu fjárhúsunum,
sem höfð voru opin fyrir ærnar
yrði veður slæmt. Engum gat Ing-
veldur iiðið slæma meðferð á dýr-
um, sama hvort það var búpening-
ur eða gæludýr.
Ingveldur var ógift og barniaus
en ófá voru börnin, skyld og
óskyld, sem nutu sumardvalar í
Litlu-Þúfu.
Við Halldór vottum Ástu systur
hennar og öðrum ættingjum sam-
úð okkar. Einnig Línu, sem nú
hefur misst sína kæru vinkonu.
Blessuð sé minning Ingveldar í
Litlu-Þúfu.
Inga Guðjónsdóttir,
Minni-Borg.
EINAR
JÚLÍUSSON
Einar Júlíusson
' fyrrverandi
byggingafulltrúi í
Kópavogi var
fæddur í Hafnar-
firði 14. febrúar
1915. Hann lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Sunnuhlíð 4.
janúar sl. Júlíus
var einkabarn for-
eldra sinna, Júlíus-
ar Þorlákssonar og
Herdísar Stígs-
dóttur.
Einar kvæntist
17.3. 1945 Ólafíu
G. Jóhannesdóttur, f. 10.12.
1913, d. 3.9. 1994.
Börn Einars og
Ólafíu eru Helga
Sigurrós, f. 10.1.
1947, Herdís Júl-
ía, f. 24.8. 1948,
Sigríður Jóhanna,
f. 28H. 1950, Sig-
rún Ólöf, f. 10.1.
1952, Jón Magnús,
f. 25.9. 1955, og
Ólöf, f. 4.6. 1959.
Barnabörnin eru
tólf og barna-
barnabörnin sjö.
Utför Einars
fór fram frá
Kópavogskirkju 10. janúar.
Vinur minn og tengdafaðir, Einar
Júlíusson, er dáinn. Það er bláköld
staðreynd, sem ég verð að sætta
mig við. Mér finnst veröldin kaldari
og fátækari eftir en áður. Hjarta-
hlýja Einars og traust, kyrrlát vin-
átta hans í minn garð eru með dýr-
mætustu perlum minninga minna.
Þrátt fýrir ýmislegt mótlæti, sem
Einar varð fyrir, svo sem föðurmissi
á unga aldri og ótímabært heilsu-
leysi, tel ég hann hafa verið gæfurík-
an og hamingjusaman mann. Ég
held líka að það hafi honum fundist
sjálfum. Hann var augasteinn móður
sinnar meðan hún lifði, hann eignað-
ist yndislega eiginkonu og hann átti
sex böm, sem elskuðu hann og virtu.
Mikla sköpunargáfu, listfengi og
smekkvísi átti hann og nutu sam-
ferðamenn hans þess í ríkum mæli,
bæði vegna starfa hans sem bygg-
ingafulltrúa og á öðrum vettvangi.
Okkar kynni, sem hófust fyrir
röskum tuttugu og tveimur árum,
urðu mér ómetanleg og stöðugt dýr-
mætari. Minningin um hlýtt hjartað,
góðlátlegan húmorinn og glettnis-
Iegt brosið hans fylgir mér meðan
ég lifi. Örlætið og góðsemin líka.
Hafðu þökk fyrir allt, gamli vin-
ur, og kysstu hana Lóu tengda-
mömmu frá mér þegar þú hittir
hana hinum megin. Það veit ég að
verða fagnaðarfundir.
Öllum aðstandendum og vinum
votta ég samúð.
Sturla Frostason.
Ætli ég hafi ekki verið 16 ára
þegar ég kom fyrst í heimsókn á
Álfhólsveg 15 ásamt nokkrum fé-
lögum. Við þóttumst vel að okkur
í bókmenntum og ræddum af spak-
legu viti um Þórberg og Stein og
jafnvel Einar Ben. Bókum þeirra
söfnuðum við og snuðruðum hjá
fornbókasölum til að eignast frum-
útgáfur. Minnisstætt er mér kvöldið
þegar Einar Júlíusson leiddi okkur
með sér niður í kjallara og sýndi
okkur bókasafn sitt. Þar var allt
það sem við höfðum talað um og í
raun aldrei gert okkur vonir um að_
eignast. Þórbergur, Laxness, Steinn
og Einar Ben. Allt í frumútgáfu, í
góðu bandi, skipulega frá gengið.
Það var eins og við værum komnir
til himna.
Ég kom oft á Álfhólsveg 15 og
oft sýndi Einar mér einhvern af
dýrgripunum, sagði frá skáldunum
eða því hvernig hann hefði eignast
þessa og hina bókina. Fyrir þær
stundir vil ég þakka nú þegar Einar
Júlíusson er kvaddur. Það eru góðár
minningar tengdar þeim hjónum
Einari og Ólafíu.
Ingólfur V. Gíslason.
LÁRUS
KJARTANSSON
+ Lárus Kjartansson fæddist
í Austurey í Laugardal 5.
apríl 1927. Hann lést á heimili
sínu 22. desember síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Selfosskirkju 4. janúar.
Það voru sorgarfréttir sem okkur
systkinunum voru færðar rétt fyrir
jól, að kæri Lalli væri látinn.
Við vorum sem börn og ungling-
ar í sveit hjá honum og Hermanníu
í mörg sumur. Alltaf var jafn gam-
an og yndislegt að koma þangað
og eyddum við öllum okkar frí-
stundum þar. Á föstudögum, um
leið og skólinn var búinn, var hlaup-
ið heim, skipt um föt og svo lá leið-
in beint í Austurey og helginni
eytt þar í góðu yfirlæti. Við litum
á Austurey sem okkar annað heim-
ili og alltaf reyndust þau hjónin og
börn þeirra okkur afskaplega vel.
Við bundumst miklum tryggða-
böndum við alla fjölskylduna í
Austurey og urðum öll góðir vinir.
Eftir að við urðum fullorðin héld-
ust þessi tryggða- og vinabönd.
Undanfarin ár hafa heimsóknir
okkar í Austurey verið færri en
skyldi þar sem við búum bæði er-
lendis ásamt fjölskyldum okkar.
En það er okkur mjög dýrmætt
að hafa hitt þessi indælu hjón
síðastliðið sumar. Því miður sjáum
við systkinin okkur ekki fært að
vera viðstödd útför Lalla, en við
erum með fjölskyldu hans í huga
og hjarta. Við viljum með þessum
fátæklegu orðum kveðja þennan
gamla vin okkar.
Elsku Hermannía, Daddi,
Raggi, Magga og Hanna, við send-
um ykkur og fjölskyldum ykkar
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum algóðan Guð að varð-
veita ykkur öll á þessari erfiðu
stund.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guðlaug og Þórður.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gcngin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust
er móttaka svokallaðra ASClI-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld ! úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins
í bréfasfma 5691115,’eða á netfang þess Mbl@eentrum.is en nánari upplýsingar
þattum má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallfnubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sfn en ekki stuttnefni undir greinunum.