Morgunblaðið - 13.02.1997, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 13. FEBRÚAR 1997 41
STEINUNN
GUÐJÓNSDÓTTIR
+ Steinunn Guð-
jónsdóttir
fæddist í Hafnar-
firði i Hafnarfirði
5. ágúst 1915. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 8.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guð-
jón Benediktsson,
vélsljóri, í Minna
Knarrarnesi á
Vatnsleysuströnd,
f. 26.11. 1890, d.
5.2. 1988 og kona
hans Elinborg
Jónsdóttir, á Bakka í Seylu-
hreppi í Skagafirði, f. 3.1.1891,
d. 22.2.1968. Systkini Steinunn-
ar eru: Ásgrímur, látinn, Ingi-
björg, Hulda, Guðrún, látin,
Hera, Elsa, Haukur og Óskar.
Hinn 19. maí 1940 giftist
Steinunn Böðvari Ara Eggerts-
syni, fv. skrifstofusljóra í
Landssmiðjunni, f. 15. nóvem-
ber 1912. Foreldrar hans voru
Eggert Þorbjörn Böðvarsson
trésmiður, á Melstað í Miðfirði,
Þegar okkur bárust þær fréttir
að elskulega amma okkar hefði sofn-
að svefninum langa reikaði hugurinn
til æskuáranna. Það fyrsta sem upp
í hugann kom voru þær stundir sem
við áttum saman á heimili afa og
ömmu í Selvogsgrunni og þau ófáu
lög sem við sungum saman. Að auki
var amma óþreytandi að stíga dans
þegar það átti við. Okkur er minnis-
stæð þolinmæði hennar og góð-
mennska, þegar veröldin virtist vera
of flókin fyrir litla snáða að skilja.
Þegar svo stóð á var amma ávallt
reiðubúin að leysa úr þeim hnútum
sem leysa þurfti sem oft var ekki
auðvelt þar sem bamshugurinn
krafðist oft svara sem ósjaldan var
ekki auðvelt að greiða úr.
f. 7.8. 1865, d. 17.7.
1938, og kona hans
Guðfinna Jónsdótt-
ir, á Mið-Hópi í Mið-
firði, f. 5.8. 1868, d.
14.10. 1948. Stein-
unn og Böðvar eign-
uðust þijú börn: 1)
Eggert, f. 21.4.
1941, d. 13.12. 1964,
maki Dröfn Sigur-
geirsdóttir. Þeirra
börn: Böðvar Ari og
Ingibjörg. 2) Guð-
jón, f. 28.10. 1943,
maki Guðríður
Sveinsdóttir. Þeirra
börn: Sveinn, Böðvar Eggert
og Jóhann Pétur. 3) Sigrún
Guðfinna, f. 3.6. 1950, maki
Lúðvík Bjarni Bjarnason.
Þeirra börn: Steinunn, Bjarni
og Laufey Ingibjörg. Barna-
barnabörnin eru átta.
Útför Steinunnar fer fram
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15. Jarðsett
verður í Hafnarfjarðarkirkju-
garði.
Eitt af einkennum ömmu var sú
gleði og hlýja sem ávallt var til stað-
ar og var auðvelt að smitast af
henni og oftar en ekki var glatt á
hjalla þegar amma og afi voru heim-
sótt hvort sem um stutta heimsókn
var að ræða eða lengur var dvalið.
Þegar við horfum aftur gemm við
okkur grein fyrir mikilvægi þess
að hafa umgengist ömmu og afa
frá unga aldri. Ekki aðeins að hafa
móttekið ótakmarkaða hlýju og ást,
heldur allra þeirra sagna sem amma
hafði svo einstaka hæfni til að
segja. Þetta varð til þess að hluta
af sögu þessa lands, ekki aðeins
kynslóðar ömmu, heldur þeirra kyn-
slóða sem byggðu landið fyrir
ömmu tíð var komið á framfæri.
LILJA
SIG URÐARDÓTTIR
+ Lilja Sigurðar-
dóttir var fædd
að Syðri-Skógum í
Kolbeinsstaða-
hreppi 19. febrúar
1909. Hún lést í
sjúkrahúsi Hvíta-
bandsins 2. febr-
úar sl. Foreldrar
hennar voru hjón-
in Guðrún Guð-
jónsdóttir, f. 6. júní
1873, d. 6.9. 1912
og Sigurður Þórð-
arson, f. 20.10.
1868, d. 16.4. 1956.
Lilja átti fjögur
alsystkini, þau voru: Þórður, f.
14.10.1900, d. 7.4.1972, Guðný,
f. 27.7. 1902, d. 17.3. 1983, Ól-
öf, f. 23.9. 1903, d. 25.5. 1930
og Gréta, f. 1.9. 1907, d. 7.11.
1994. Fimm hálfsystkini henn-
ar, samfeðra eru: Eiríkur, f.
17.9. 1917, d. 11.2. 1988, Anna
f. 21.9. 1921, Ólafur, f. 1.9.
1924, Jósef, f. 4.11. 1926 og
Ólöf, f. 21.2. 1930.
Eftir lát móður
sinnar var Lilja tek-
in í fóstur af hjónun-
um Rannveigu
Helgadóttur og
Árna Bjarnasyni að
Vogi á Mýrum. Með
þeim fluttist hún síð-
an til Reykjavíkur
innan við fermingar-
aldur og dvaldi með
þeim og síðar dóttur
þeirra Signrborgu
og manni hennar,
Magnúsi Jónssyni,
meðan þau lifðu.
Lilja hóf sinn starfsferil hjá
Landsíma íslands og stundaði
siðan verslunarstörf, síðast hjá
Efnalauginni Hraðhreinsun,
þar til hun lét af störfum 82
ára að aldri. Li^ja var ógift og
barnlaus.
Útför hennar verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
kl. 13.30.
Lilju Sigurðardóttur minnumst
við systkin sem einstaks tryggða-
trölls sem tilheyrði „stelpunum",
nánasta vinkvennahópi móður okk-
ar, Grétu S. Guðjónsdóttur.
Lilja var vönduð kona og vina-
föst með afbrigðum. Það segir t.d.
töluvert um Lilju að hún vann í
áratugi hjá sama fyrirtæki og starf-
aði þar af slíkri trúmennsku að
ekki hefði verið betur gert þótt hún
hefði átt fyrirtækið sjálf.
Hún var áð mörgu leyti sérstök
þessi „skákfrænka" okkar, þessi
æskuvinkona mömmu og síðar
ömmu, því auðvitað nutu börn okk-
ar og makar líka vináttu Lilju.
Gestrisni hennar og góðvild í okkar
garð var fölskvalaus og fyrir það
þökkum við.
Lilja og mamma höfðu fylgst að
frá því að þær voru smástelpur í
miðbæ Reykjavíkur á þriðja tug
aldarinnar. Þeirra lífsins ganga hér
í borginni var því orðin löng þegar
yfir lauk, löng og farsæl.
í barnsminni eru skemmtilegir
kvöldfundir þeirra „stelpnanna"
þegar þær hittust þessar Reykja-
víkurdömur, fínar, fallegar og
hláturmildar. Spékopparnir hennar
Lilju urðu djúpir og augun glans-
andi af gleði þegar þær ærsla-
fyllstu fóru á kostum með skemmti-
MINIMIIMGAR
Það er síðan okkar hlutverk að
koma þeim fróðleik áfram til kom-
andi kynslóða. ísland er land með
rótgróna menningu og sögu sem
ekki má gleymast á komandi árum.
Mikilvægi þess að flytja sögu þjóð-
arinnar milli kynslóða er ómetanlegt
og það var hlutverk ömmu að gera
svo hvort heldur ómeðvitað eða
meðvitað. Þrátt fyrir þær miklu
breytingar sem orðið hafa á þjóðfé-
lagi okkar munum við tengja fortíð,
nútíð og framtíð í því formi sem
elskuleg amma okkar flutti til okkar.
Nú vitum við að hún kæra amma
okkar er á stað þar sem henni líður
vel. Eftir þau veikindi sem hún
þurfti að kljást við er hún núna
ánægð og lítur til þeirra sem hún
elskar og heldur verndarhendi yfir
okkur öllum.
Elskulegi afi okkar, Guð gefi þér
styrk í þeirri sorg sem þú nú geng-
ur í gegnum.
Sveinn, Böðvar Eggert
og Jóhann Pétur.
Elsku amma. Við komum til með
að sakna þín mikið. Við áttum allt-
af skjól þjá ykkur afa á Selvó. Aldr-
ei sögðuð þið nei við að passa okk-
ur og vorum við öll hjá ykkur um
lengri og skemmri tíma. Við lékum
okkur í garðinum á Selvó og uppi
í DAS-túni. Amma var alltaf bros-
andi og dansaði við okkur og söng
í eldhúsinu. Við þökkum ömmu fyr-
ir allt sem hún var okkur. Einn
kemur og annar fer. Litla stúlkan
hennar Steinu sem fæddist 25. jan-
úar fær ekki notið langömmu.
Afi á allar okkar hlýju hugsanir
þessa daga. Guð blessi ömmu
Steinu.
Steinunn, Bjarni og
Laufey Ingibjörg.
í dag kveðjum við hana ömmu
okkar, Steinunni Guðjónsdóttur eða
eins og við krakkarnir kölluðum
hana, „ömmu á Selvó“. Á þessari
stundu hellast yfir okkur minning-
amar, sérstaklega þegar hún var
að dansa við okkur Óla Skans í eld-
sögum og hlátrasköllum. Stundum
mátti greina umvöndunarsvip, sem
oftast var hrein látalæti, hjá Lilju
en hún var sú í hópnum sem alltaf
fannst hún bera ákveðna ábyrgð á
hinum. Hinar voru alla tið meiri
trillur en Lilja.
Margar skemmtilegar sögur
* voru líka sagðar af því þegar
mömmu langaði sem stelpu út í
bæjarlífið að kvöldi til. Þá nægði
oftast að bera Lilju fyrir sig. Lilju
var treystandi og bæjarleyfíð var
fengið.
Vinátta er dýrmæt en hún kem-
ur ekki af sjálfu sér, hana verður
að rækta ef hún á að dafna og
verða ævarandi. Vinátta þeirra vin-
kvennanna var ævarandi, enda
hlúðu þær báðar að henni og rækt-
uðu alla tíð. Samfylgdin þeirra varð
svo föst í sniðum að varla leið sá
dagur, alla ævina, að þær ekki hitt-
ust eða töluðu saman í síma; skröbl-
uðu um allt og ekkert en inntakið
var auðvitað gangkvæm umhyggja.
Það var skemmtileg tilviljun að
heimili þeirra vinkvenna voru alla
tið á sömu slóðum; miðbær og vest-
urbær Reykjavíkur voru söguslóðir
þeirra og því auðveldara fyrir þær
að hittast, jafnvel eftir að báðar
voru teknar að reskjast verulega.
Þær fylgdust grannt hvor með ann-
arri og þvi varð það örugglega áfall
fyrir Lilju þegar mamma dó fyrir
fáum árum. Lilja kom að banabeðn-
um til að kveðja æskuvinkonu sína
og meira segja þá var slegið á létta
strengi, hvor að hlífa hinni. „Þér
er alveg óhætt að kyssa mig, Lilja
mín, þetta er ekki smitandi." Þær
kvöddust með bros á vör, enda
báðar vissar um að hittast, og geta
tekið upp þráðinn hinum megin.
Fyrir hönd foreldra okkar og fjöl-
skyldna þökkum við Lilju af hjarta
fyrir langa samfylgd og einstaka
tryggð. Blessuð sé minning Lilju
Sigurðardóttur.
Elín, Edda, Katrín og Guðjón
Grétu- og Ólafsbörn.
húsinu. Amma var alltaf í léttu
skapi, við minnumst hennar alltaf
með brosi á vör. Við vorum mikið
hjá henni sem börn og það var allt-
af gott að spjalla við ömmu. Enda
saknaði maður þess að geta ekki
spjallað við hana síðustu árin henn-
ar. Við eigum eftir að sakna hennar
mikið, en áttum mörg góð ár með
henni og eigum margar góðar minn-
ingar um hana. Amma var búin að
vera mikið lasin síðustu fjögur árin.
Elsku amma, loksins ertu lögð
af stað í ferðina löngu. Með þessum
fáu orðum viljum við systkinin
þakka fyrir allar þær samveru-
stundir sem höfum átt með þér.
Elsku afi, megi guð vera með
þér í söknuði þínum og sorg.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
ú logar enn.
gegnum báru, brim og voða sker,
nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fdgru dyr,
og engla þá, sem bam ég þekkti fýr.
(M. Joch.)
Böðvar og Ingibjörg.
Látin er Steinunn, kona Böðvars
móðurbróður míns - Steina mágkona
eins og hún var ávallt nefnd á æsku-
heimili mínu. Mínar fyrstu minningar
um þau Böðvar og Steinu eru frá
því að ég var lítil stelpa í Hafnar-
firði og þau bjuggu á Flókagötu 6 í
Reykjavík með syni sína unga þá
Edda og Nonna. Mitt fyrsta sjáíf-
stæða langferðalag var er ég fékk
að taka ein strætisvagninn úr Hafn-
arfirði, gekk síðan niður Gunnars-
brautina og var komin til þeirra á
Flókagötuna. Samband mitt við þau
hjón átti eftir að verða mikið og
náið. Má segja að á menntaskólaár-
unum hafí ég átt mitt annað heimili
hjá þeim. Steina var sú sem pabbi
hringdi í, þegar ég fór fyrst að Laug-
arvatni. Hún fór með mér í búðir til
að velja fatnað fyrir veturinn, kenndi
mér að sauma rúmfatnað (blúndulaus
mátti hann ekki vera) og sinnti mér
að öllu leyti sem besta móðir. Reglu-
lega flutti rútan mér pakka með
góðgæti frá þeim þjónum.
Tíminn leið og háskólaárin hóf-
ust. Veturinn 1961 varð ég fyrir
því óhappi að fótbrotna. Send heim
af slysavarðstofu með þeim fyrir-L
mælum að ég mætti ekki stíga í
fótinn í þijár vikur. Bjó á Gamla-
Garði með enga hjálp. Með kökk í |
hálsi hringdi ég í Selvogsgrunnið.
Böðvar var kominn á augabragði
og flutti mig heim. Hjá þeim lá ég 'j
þessar þijár vikur við aðbúnað sem
hæfði prinsessu. Steina vakin og
sofin yfir velferð minni. Síðar er
ég dvaldi árlangt í Þýskalandi átti
Böðvar mörg sporin fyrir mig vegna
banka- og yfirfærslustúss. Alltaf
allt sjálfsagt. Ekki má gleyma allri
þeirra natni og umhyggju við móð-
ur mína í erfiðum veikindum henn- -'-
ar. Raunbetra og hjálpsamara fólk
en þau hef ég ekki þekkt.
Nýlega gift og byrjuð að búa
stóð ég að vori til yfir eldhúsvaskin-
um þar sem lágu spriklandi rauð-
magar. Bjöllunni hringt, góðir gest-
ir komnir. Böðvar og Steina falleg |
og prúðbúin. „Ég skal kenna þér
að verka rauðmaga, Vallý mín,“
sagði Steina. Hún dró upp ermam-
ar á fínu blússunni sinni og á auga- j
bragði var hún búin að skafa rauð-
magann og skera eftir kúnstarinnar ’
reglum. Svona var hún.
Við Steina áttum mörg mikilvæg
samtöl við eldhúsborðið. Hún átti
afskaplega gott með að ná til ungs
fólks. Uppfull af lifandi áhuga á^
því sem maður tók sér fyrir hend-
ur, hvetjandi og ráðagóð. Hennar
létta lund og smitandi hlátur lyfti
alltaf umhverfinu. Þegar ég síðast
sá Steinu var henni mjög brugðið.
Samt heilsaði hún mér með sínu
gamla ljómandi brosi. Ég mun
ætíð minnast Steinu með djúpu
þakklæti fyrir allt það sem hún
gerði fyrir mig og gaf mér. Á við-
kvæmum tíma í lífi mínu var hún
og okkar samband mér meira virði
en hún hefur jafnvel getað vitaJ?* *
Það gat ég aldrei endurgoldið og
veit enda að til slíks var aldrei
ætlast. Ég hefði þó viljað gera
meira.
Blessuð sé minning hennar.
Valborg.
Látin er kær vinkona okkar,
Lilja Sigurðardóttir, nærri 88 ára
að aldri. Hún kvaddi þetta líf á
þann sama hljóðláta hátt sem hún
lifði alla sína ævi. Lilja ólst upp
eftir lát móður sinnar hjá móður-
foreldrum okkar, Rannveigu og
Árna, sem þá bjuggu að Vogi á
Mýrum. Þegar þeir brugðu búi og
fluttust til Reykjavíkur, flutti Lilja
með þeim ásamt Sigurborgu, dótt-
ur þeirra, sem enn var í foreldra-
húsum. Eftir að Sigurborg giftist
Magnúsi Jónssyni, vélstjóra,
bjuggu gömlu hjónin í skjóli þeirra
ásamt Lilju, lengst af á Brávalla-
götu 22. Á þessu myndarheimili
bjó Lilja áfram, síðustu árin voru
þær fóstursystur orðnar tvær einar
eftir. Fullyrða má að þegar yfir
lauk hafl Lilja því goldið vel fóstur-
launin, þar sem hún varð stoð og
stytta fóstursystur sinnar eftir að
hún varð ekkja og heilsan fór að
gefa sig. Fyrir það skulu henni nú
færðar alúðarþakkir.
Hjónin Sigurborg og Magnús
eignuðust ekki börn en þrátt fyrir
það vantaði ekki yngri kynslóðina
á heimilið á Brávallagötunni, því
árum saman dvöldu þar frænkur
húsfreyjunnar hver á fætur ann-
arri við framhaldsnám í Reykjavík.
Ekki var þó um að ræða að húsa-
kynnin væru sérlega rúmgóð, held-
ur miklu frekar höfðingsskap hús-
ráðenda og einstaka hæfni þeirra
til að móta heimilisbraginn þannig,
að allt gekk vel fyrir sig þótt
þröngt væri búið.
Þarna voru glaðar og góðar
stundir og átti Lilja sinn góða þátt
í því. Umhyggja hennar fyrir öllu
og öllum á heimilinu var einstök.
Hún sá um að við skólastúlkumar
kæmum nógu snemma í skólann
og að við færum ekki matarlausar
af stað. Hún var okkur góður fé-
lagi og má því segja að við höfum
litið á hana jafnt sem móðursystur
og fóstursystur í senn.
Lilja hafði gaman af lestri, ekki
síst ýmsum þjóðlegum fróðleik og
ættfræði og hún hafði einstaklega
gott minni.
Hún gegndi ýmsum störfum um
ævina, vann m.a. á Landsímanum
þar til sjálfvirka stöðin tók til
starfa, eftir það vann hún í bama-
fataverslun við Laugaveg í mörg
ár. Að síðustu var hún við af«*-
greiðslu í Efnalauginni Hrað-
hreinsun, þar til hún lét af störf-
um, þá komin yfir áttrætt. Hún
var sérstaklega húsbóndaholl og
vann öll störf sin, hver sem þau
vom, af slíkri samviskusemi að
rómað var. Þrátt fyrir lipurð henn-
ar og umgengisprýði, gat hún þó
staðið fast á sínu, ef því var að
skipta. Hún var ein af þessum
hljóðu og hóglátu þegnum þessa
lands.
Að leiðarlokum viljum við þakka
allar samvemstundir okkar með
Lilju Sigurðardóttur, trygglyndi
hennar og ræktarsemi alla. Bless-
uð sé minning hennar. v
Vogssystur.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka, og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í greinunum sjálf-
um.