Morgunblaðið - 13.02.1997, Síða 42

42 FIMMTUDAGUR 13. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIG URBJÖRG
EIRÍKSDÓTTIR
+ Sigurbjörg Ei-
ríksdóttir, fyrr-
verandi hótelstjóri,
fæddist í Reykjavík
23. nóvember 1941.
Hún andaðist
Landspítalanum 4.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Arndís
Sigríður Halldórs-
dóttir og Magnús
^ Björn Pétursson.
Sigurbjörg var ung
sett í fóstur til hjón-
anna Sigriðar Þór-
mundsdóttur og Ei-
ríks E.F. Guðmundssonar að
Meltúni í Mosfellsbæ. Systkini
Sigurbjargar, sammæðra, eru:
Jón Pétursson, Guðlaug Péturs-
dóttir, Sigmar Pétursson og
Guðmunda Óskarsdóttir. Einn-
ig átti Sigurbjörg tvo fóstur-
bræður, þá Guðmund og Krist-
ján Óskarssyni. Systkini Sigur-
bjargar, samfeðra, eru: Sigrún
Elín Magnúsdóttir, fædd í nóv-
ember 1942, lést í febrúar 1943,
Sigríður Ella Magnúsdóttir,
^ Bjarni P. Magnússon, Hallgrím-
ur Þ. Magnússon, Karl Smári
Magnússon, fæddur 26. október
1952, lést 5. október 1974, og
Sigrún Kr. Magnúsdóttir.
Sigurbjörg giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Svavari Sig-
urjónssyni kaupmanni, hinn 11.
ágúst 1962 og átti með honum
þrjú börn. Börn þeirra eru: 1)
Aslaug Sigríður, f. 19. febrúar
1959, gift Geir Magnússyni og
eiga þau þijú börn, Magnús
Brynjar, Rebekku
Rún og Karólínu
Klöru. 2) Margrét
Björk, f. 11. desem-
ber 1963, gift Ing-
ólfi Geir Gissurar-
syni og eiga þau
tvær dætur, Jónínu
og Sigurbjörgu
Ölmu. 3) Eiríkur
Siguijón, f. 23. sept-
ember 1972, unn-
usta hans er Guð-
rún Vilborg Eyjólfs-
dóttir.
Sigurbjörg ólst
upp að Meltúni í
Mosfellsbæ en á gagnfræða-
skólaárum sínum dvaldist hún á
Reykjum í Hrútafirði og Reyk-
holti í Borgarfirði. Árið 1972
varð Sigurbjörg framreiðslu-
maður en hún lærði iðn sína í
Leikhúskjallaranum og hjá Jóni
Ragnarssyni á Hótel Valhöll á
Þingvöllum. Lengst af starfaði
hún við fag sitt i Klúbbnum en
gerðist síðar hótelsljóri hjá
Ferðaskrifstofu íslands og rak
Edduhótel á ísafirði, í Hús-
mæðraskólanum á Laugarvatni
og í Nesjaskóla á Homafirði.
Árið 1987 hóf hún ásamt eigin-
manni sinum rekstur verslunar
í Breiðholti, tveimur ámm síðar
opnuðu þau Ölkjallarann í
Reykjavik og árið 1993 hófu þau
verslunarrekstur í Grafarvogi.
Útför Sigurbjargar fer fram
frá Bústaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hún verður jarðsett á Lágafelli
í Mosfellsbæ.
Móðir - kona - meyja, eru fyrstu
orðin sem mér koma í hug þegar
Siddý systir er látin. Við vitum öll
að okkur er ekki ætlað að lifa að
eilífu, en það er alltaf erfítt að
skilja og sætta sig við þegar ein-
hver er kallaður burt í blóma lífsins
úr þessu jarðríki, langt um aldur
fram. Hún hefur barist undanfarin
ár við banvænan sjúkdóm. En að
baráttunni skyldi ljúka svo snemma
var ekki hennar lífsstfll.
Ég var svo lánsamur að alast
upp í Meltúni með Siddý. Það var
ekki ónýtt fyrir ungan snáða að
eiga systur sem ávallt_ var tilbúin
að leiðbeina og kenna. Á unga aldri
hafði hún áhrif á framtíð mína því
hvatning hennar varð til þess að
framtíðarstarf mitt var ráðið. Að
vera þjónn annarra og láta öðrum
líða vel var hennar takmark, hvort
sem var í leik eða starfi. Heimili
hennar var öllum opið og bar sterk-
an keim af hennar skipulagsgáfum
og snyrtimennsku. Hún var ávallt
notaleg heim að sækja og átti auð-
sjáanlega mjög gott með að um-
gangast aðra.
Þegar ég rita þessa kveðju rifj-
ast upp fyrir mér síðasta samtal
okkar þar sem hún sagðist hafa
farið og heimsótt æskuheimilið
okkar í Meltúni í Mofellssveit. Þar
'^lýsti hún fyrir mér í smáatriðum
þeim breytingum sem gerðar hafa
verið undanfarin ár og hvaða tré
eru ennþá í garðinum og hver hafa
verið felld. Henni fannst breyting-
arnar bara vera til góðs. Hún var
mjög ánægð yfír því að hafa farið
uppeftir en lét þess getið svona í
lokin að þetta væri nú í síðasta
sinn sem hún myndi heimsækja
æskuheimilið okkar sem henni þótti
svo vænt um. Hún ein vissi hve
stutt var eftir. Og í þau örfáu skipti
sem við ræddum um veikindi henn-
- ■* ar sagði hún mér hver staðan væri
en jafnan sló hún því fram að við
skyldum ekki vera að velta okkur
uppúr þeim. Þau enda eins og þau
eiga að enda. Hún bar sína erfíð-
leika í hljóði, kvartaði aldrei þrátt
fyrir að oft hafi hún þurft að taka
á öllum þeim krafti sem hún átti,
það var einfaldlega ekki hennar
stíll að kvarta. Öll vandamál skyldi
hún leysa sjálf. Það að vera uppá
einhvern annan komin var ekki til
í hennar hugarheimi. Hún vildi
miklu fremur ræða um hvað væri
að gerast í lífínu. Þegar Siddý var
á meðal okkar var hún þessi hressa,
sjálfstæða dugnaðarkona sem hug-
aði að því að búa sér og sínum sem
best í haginn, þá skipti tíminn ekki
máli, slíkur var kraftur hennar.
„Hversu langt sem er á milli
okkar og hversu mjög sem lífið
hefur breytt okkur, þá eru tengsl
okkar óijúfanleg. Þú verður alltaf
sérstakur hluti af lífí mínu.“ (Þýð-
andi: Óskar Ingimarsson)
Elsku mamma, Svavar, Áslaug,
Magga og Eiríkur, ykkar missir er
mikill. Ég mun biðja þann sem
þessum heimi stýrir að hugga og
styrkja ykkur í sorginni.
Sigmar.
Vort hjarta er svo rikt af hreinni ást,
að hugir gep um dauðann sjást.
Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úrKötlum.)
Okkur er í fersku minni er pabbi
sagði okkur systkinunum að við
ættum hálfsystur sem væri lítið
eitt eldri en við og að hún ætlaði
að heimsækja okkur einhvern
næstu daga. Stundin rann upp,
systirin Siddý kom í heimsókn,
glæsileg unglingsstúlka örugg í
framkomu og fasi. Okkur var sönn
gleði að taka á móti henni og stolt
vorum við að fá að kynnast henni
og eignast nýja systur. Siddý ólst
upp hjá góðum kjörforeldrum sín-
um sem af stóru hjarta deildu með
okkur dóttur sinni.
Við kveðjustund kemur upp í
hugann minning sem þessi og ótal
aðrar. Með árunum varð systkina-
kærleikurinn meiri. Siddý, Svavar
og börnin þeirra urðu hluti af okk-
ar fjölskyldu. Hún var okkur fyrir-
mynd hvað snerti dugnað og at-
orku, hún var óhrædd að takast á
við ný og ögrandi vekefni. Hún
lagði metnað sinn í að búa sér og
sínum fagurt heimili og var höfð-
ingi heim að sækja. Margar ánæg-
justundir rifjast upp, Siddý hafði
einstakan frásagnarhæfíleika. Hún
glæddi hveija sögu glettni og lífi
sem hélt manni hugföngnum, oft-
ast urðu heimsóknirnar langar af
því að það var svo gaman að vera
nálægt Siddý.
Að áliðnu síðasta sumri áttum
við systkinin og fjölskyldur okkar
saman heila helgi á Reykhólum.
Þá var Siddý orðin mjög veik en
hrókur alls fagnaðar, í söng, dansi
og leikjum, þarna sáði hún fræjum
vináttu meðal yngri kynslóðarinnar
sem eflaust eiga eftir að bera ávöxt
síðar.
Á stórum stundum hjá fjölskyld-
unni lagði hún einatt eitthvað til
málanna því hún var örlát bæði á
tíma sinn og elsku. Það lýsir Sigur-
björgu vel hvernig samskipti hún
átti við móður okakr, hve vel hún
reyndist henni á erfiðum stundum.
Hún átti ríkan þátt í að halda fjöl-
skyldunni saman og hennar verður
sárt saknað. Við erum henni þakk-
lát og biðjum Guð að blessa minn-
ingu hennar.
Sigríður, Bjarni, Hallgrímur
og Sigrún Magnúsarbörn.
Þegar ég kynntist tengdamóður
minni fyrir um það bil 15 árum
heillaðist ég af persónuleika henn-
ar, sem var einstakur. Glaðværðin,
dugnaðurinn og metnaðurinn smit-
aði út frá sér bæði heima fyrir og
í vinnunni.
Jákvætt hugarfar, krafturinn
og eldmóðurinn skapaði henni sér-
stöðu þegar hún lagði land undir
fót á vorin og tókst á við eitt af
sínum uppáhaldsverkefnum, að
stýra hótelum. Þau voru ófá sumr-
in sem Siddý var úti á landi hótel-
stjóri á einhverju Eddu-hótelanna.
Þar var hún í essinu sínu, óþreyt-
andi dugnaðarforkur sem hafði
allt til brunns að bera sem til
þurfti. Stjórnunarhæfíleika sem
gerðu það að verkum að fólk hafði
gaman af að vinna fyrir hana,
dugnaðinn og kraftinn til að tak-
ast á við öll þau verkefni sem fram-
kvæma þarf á slíkum stað og eig-
inleika þess sem kann að þjóna
með bros á vör.
Þetta endurspeglar að mörgu
leyti lífshlaup hennar. Þó má ekki
gleyma því sem ef til vill stendur
upp úr á þessari stundu þegar ör-
lögin hafa gripið svo grimmilega
inn í. Það er að aldrei var kvartað.
Skipti þá engu hvort sneri að hinu
hefðbundna lífsamstri eða hinum
erfíðu veikindum, jafnvel ekki þeg-
ar vitað var að baráttan var töpuð.
Alltaf var höfuðið borið hátt og>
aldrei kvartað. Þar kemur til þessi
einstaki persónuleiki og uppeldið
hjá Sigríði og Eiríki í Meltúni sem
tóku hana að sér aðeins tveggja
vikna.
Elsku Svavar. Þótt systkinin,
tengdasynirnir og barnabömin hafí
mikið misst þá er missirinn mestur
hjá þér. Minningin lifir, hana tekur
enginn frá okkur.
Geir Magnússon.
Snemma að morgni þriðjudags-
ins 4. febrúar sl. bárust mér þær
fréttir að ástkær tengdamóðir mín
væri öll. Það óhjákvæmilega hafði
gerst, að vísu þó nokkru fyrr en
við var búist, að hún varð að lúta
í lægra haldi fyrir illvígum og
miskunnarlausum sjúkdómi, sem
engum hlífir er hann tekur sér
bólfestu í, og án tillits til aldurs
og fyrri starfa. Guð einn sem öllu
ræður ætlar mönnum oft önnur
og æðri hlutverk. Því verður það
huggun harmi gegn að vita til
þess að Siddý sé að láta gott af
sér leiða í Guðsríki. Sú manngerð
sem hún hafði að geyma er vand-
fundin og á ég erfitt með að finna
réttu lýsingarorðin þegar mér
verður hugsað til hennar. Orð eins
og hugljúf, hjartagóð, kærleiksrík,
gjafmild, fyndin og ekki síst við-
ræðugóð. Upp í hugann koma
margar sögur og brandarar sem
hún jafnan sagði á mannamótum
og eldhúsfundum. Frásagnargleð-
in geislaði af henni, það var hrein-
asta upplifun oft að hlusta á hana
og aðdragandinn að efninu var
alltaf langur og ekki síst nákvæm-
ur. Allir nærstaddir hrifust ósjálf-
rátt með. Það var ekki endilega
það hvað hún sagði, heldur hvern-
ig hún sagði það.
Það eru orðin þrettán og hálft
ár síðan við Siddý sáumst í fyrsta
sinn en það var skömmu eftir að
ég kynntist dóttur hennar sem í
dag er eiginkona mín. Ég var að
heimsækja Möggu og var dreginn
niður í sjónvarpsherbergi þar sem
formleg kynning fór fram. Hverra
manna ert þú? o.s.frv. Fljótlega
varð manni ljóst að þarna fór ein-
staklega skemmtileg og skilnings-
rík móðir sem hélt fjölskyldu sinni
vel saman. Er seinni dóttir okkar
fæddist í nóv. ’90 kom lítið annað
til greina en að hún myndi bera
nafn hennar enda kom á daginn
að þær nöfnur voru hreint ekki svo
ólíkar í fasi.
Ég og fjölskylda mín urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að fara í
ferðalag með Svavari og Siddý til
Flórída haustið ’95 og verður sú
ferð ógleymanleg og ómetanleg í
minningunni. Þó Siddý væri farin
að kenna sér meins og heilsan
eflaust ekki uppá það besta, var
engan bilbug á henni að finna og
hún lét sig hafa það að þvælast
með okkur unga fólkinu í hina og
þessa skemmtigarðana með góða
skapið og kímnina að leiðarljósi.
Að endingu bið ég algóðan Guð
að blessa minningu tengdamóður
minnar. Elsku Siddý mín, takk fyr-
ir alla þá hamingju og gleði sem
þú gæddir líf mitt beint og óbeint.
Þinn tengdasonur,
Ingólfur Geir Gissurarson.
í dag kveðjum við kæra vinkonu
sem við höfum þekkt frá æskuá-
rum. Vinkona okkar varð að láta
í minni pokann í baráttunni við ill-
vígan sjúkdóm, þótt okkur sýndist
oft að hún ætlaði að hafa sigur.
Þijú okkar kynntust Siddý þegar
við vorum 15 ára á heimavistar-
skóla þar sem vináttan verður oft
náin og þannig varð það hjá okkur.
Siddý var alltaf mjög sjálfstæð,
full af orku og starfskrafti. Hún
var hrókur alls fagnaðar þegar
kunningjahópurinn hittist, hlátur-
mild og skemmtileg og oftar en
ekki upphafsmanneskjan að því að
gera eitthvað skemmtilegt og
skemmtilegri ferðafélaga er vart
hægt að hugsa sér. Hún varð fyrst
okkar til að festa ráð sitt, fyrst að
eignast barn og fyrst að koma sér
upp þaki yfír höfuðið. Hún eignað-
ist góðan lífsförunaut sem stóð við
hlið hennar hvort sem það var við
að stjóma heimili þeirra, hóteli á
ísafírði, Laugarvatni eða Homa-
firði. Frístunda gátu þau líka notið
í ríkum mæli og vorum við oft svo
lánsöm að fá að njóta þeirra með
þeim.
Fyrir rúmum þremur árum
greindist vinkona okkar með
krabbamein og þegar við heimsótt-
um hana á sjúkrahúsið eftir fyrstu
aðgerð sagði hún: „Það þýðir ekk-
ert að gráta strax, stelpur, er það?“
og þannig var hún til dauðadags.
Aldrei lét hún veikindin aftra sér,
en dreif sig með okkur í skemmti-
ferðir, bæði innanlands og utan.
Nú síðast fyrir rúmum tveimur
mánuðum fórum við saman til San
Fransisco og það var hún eins og
svo oft áður sem átti frumkvæðið.
Þegar ferðin til San Fransisco var
auglýst hringdi hún til okkar og
sagði. „Ég er búin að panta mér
far, þið ráðið hvort þið komið með
eða ekki,“ og auðvitað fórum við
með og áttum alveg yndislega daga
saman sem við nutum út í ystu
æsar og vildum alls ekki hafa misst
af. Ótrúlegt er að aðeins skuli vera
rúmir tveir mánuðir síðan, eins kát
og hún var, og augljóst að hún
naut hverrar mínútu þrátt fyrir að
hún væri mjög veik.
Við lítum öll á það sem forrétt-
indi að hafa átt Siddý fyrir vin og
vitum að við eigum eftir að sakna
hennar sárt.
Elsku Svavar, Áslaug, Margrét,
Eiríkur og kæra Sigríður, við tök-
um þátt í sorg ykkar og munið að
þið eigið alltaf vin í okkur.
Nú dapr þver og nálgast nótt,
til náða sem að kveður drótt,
ó, faðir ljóss og alls, sem er,
gef öllum frið og hvíl í þér.
(Stgr. Thorst.)
Hvíl þú í friði, kæra vinkona.
Guðrún, Úlfar, Heiðrún
og Benedikt.
í dag verður lögð til hvíldar ein
uppáhaldsfrænka mín, hún Siddý.
Þær eru ófáar minningarnar sem
ég geymi um Siddý og erfítt að
tína þær allar saman og alla kosti
hennar í stuttu máli. Ég ætla þó
að reyna að taka saman og deila
með fleirum örfáum minningum
sem standa mér efst í huga.
Einn helsti kostur Siddýjar og
sá sem ég minnist einna helst er
hversu yndislega heiðarleg og
hreinskilin hún var. Ég vissi alltaf
hvað Siddý fannst um mig, annað
fólk, og ýmisleg málefni, því hún
tók alltaf allan vafa af með því að
segja hug sinn umbúðalaust. Eigin-
leiki sem ég mun virða hana fyrir
um alla eilífð. Hún var líka ein
sterkasta, ákveðnasta og dugleg-
asta kona sem ég hef kynnst. Hún
sýndi þessa kosti bæði í starfi og
leik, en þó sérstaklega í baráttunni
við veikindi sín.
Siddý var líka stálminnug og
einstaklega góð sögumanneskja.
Hún og Svavar eiginmaður henn-
ar, höfðu ferðast víða og hún kunni
alltaf einhveijar framandi spennu-
sögur sem maður sat dáleiddur
yfir. Siddý var líka svo lagin við
að sjá spaugilegu hliðarnar á hin-
um vandræðalegustu atvikum og
gat sagt þannig frá að andartakið
stóð manni ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum. Ég man að fyrir rétt
rúmu ári kom ég til hennar í
morgunkaffi eins og við höfðum
ákveðið daginn áður. Ég kom til
hennar rétt rúmlega tíu og hafði
hugsað mér að vera hjá henni í
einn til tvo tíma. Siddý og ég töluð-
um um alla heima og geima, skoð-
uðum myndir, rifjuðum upp liðna
atburði, ræddum þá nýju, drukk-
um morgunkaffið, borðuðum svo
hádegismat og áttum saman ynd-
islega og skemmtilega stund. Fyrr
en varði var klukkan orðin þijú
og ég var orðin of sein að skila
lánsbílnum. Hefði ég getað dvalið
lengur hefði ég sjálfsagt verið í
eldhúsinu hjá henni í hörkusam-
ræðum fram eftir nóttu. Ég hélt
svo utan í nám og sá ekki Siddý
aftur fyrr en í fyrrasumar í brúð-
kaupi systur minnar. Okkur gafst
ekki tími til að endurtaka langa
heimsókn fyrr en í enda sumarsins
og áttum þá aftur saman fjörugan
dag ásamt Gunnu systur minni.
Það var i síðasta skiptið sem ég
sá Siddý, því enn og aftur hélt ég
utan. Hún var að vanda brosmild,
festrisin, og skemmtilega opinská.
;g talaði svo við hana í síma dag-
inn áður en hún lagðist á sjúkra-
hús og umræðuefnin voru eins
mörg og marvísleg og hægt er.
Hún sýndi bæði ótrúlegan styrk,
hugrekki og ekki vantaði húmor-
inn í hana Siddý frekar en fyrri
daginn. Þannig mun ég ávallt
minnast elsku Siddýjar.
Ég votta Svavari eiginmanni
hennar, Sigríði móður hennar, Ás-
laugu, Margréti, og Eiríki, börnum
hennar og Svavars, Geir og Ingólfi
tengdasonum þeirra og barnabörn-
um mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Arndís Ósk.
Nú þegar Siddý vinkona okkar
og samstarfskona er kvödd verður
manni ósjálfrátt hugsað til baka.
Ég kynntist henni í æsku í Mos-
fellssveit, hún var bráðfalleg ung
stúlka nokkrum árum eldri en ég
og passaði þá systur mína.
Foreldrar hennar voru sóma-
hjónin á Meltúni, Eiríkur bóndi og
frú Sigríður, en hjá þeim keyptu
foreldrar mínir bæði mjólk og egg.
Við Siddý hittumst svo aftur síð-
ar á lífsleiðinni, þar sem hún af