Morgunblaðið - 08.08.1997, Qupperneq 32

32 FÖSTUDAGUR 8. ÁGÚST 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNIIMGAR
SKULIJON
THEODÓRS
Systkini Skúla
Jóns eru Auður
Ingibjörg, f. 24.7.
1942, Arndís Gná,
f. 1.11. 1943, Elín
Þrúður, f. 1.11.
1943, og Ásgeir, f.
14.7. 1945.
Vinur Skúla Jóns
til margra ára er
Þorbjörn Gari-
baldason, fæddur
16. júlí 1948.
Útför Skúla Jóns
fer fram frá Dóm-
kirkju Krists kon-
ungs, Landakoti, í
dag, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
+ Skúli Jón Theo-
dórs, flugvél-
stjóri, fæddist 16.
desember 1938 í
Kaupmannahöfn.
Hann andaðist á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur, Fossvogi,
föstudaginn 1. ág-
úst.
Foreldrar Skúla
Jóns voru Guðlín
Ingiríður Jónsdótt-
ir, hárgreiðslu-
meistari, fædd 20.
september 1911, og
Theodór Skúlason,
læknir, fæddur 28. febrúar
1908, látinn 27. júlí 1970.
Elsku frændi Skúli Jón.
Þegar ég fékk fregnir af veikind-
um þínum til Skotlands sóttu að
mér undarlegar tilfinningar. Á þeim
tíma bjó ég nærri og ferðaðist mik-
ið til Perth, en þar skammt frá
hafðir þú sjálfur verið við nám á
þínum yngri árum. Litbrigði og fjöl-
breytileiki náttúrunnar í kringum
þessa yndislegu borg í Skotlandi eru
mikil og einmitt þannig upplifði ég
þinn persónuleika, víðsýnn, hjarta-
hlýr og sérlega gangrýninn í hugs-
un. Mér hefur í gegnum árin oft
verið hugsað til þess að forlögin
væru stundum sérstæð og það að
vera á slóðum sem þú ásamt öðrum
í fjölskyldunni þekktuð svo vel,
gerði það strax að verkum að hlut-
ar af Skotlandi voru mér svo vel
kunnir þrátt fyrir að hafa þar aldr-
ei áður komið. Hlíðin við Perth verð-
ur alltaf staður þar sem hugurinn
kemur til með að reika til þín, elsku
frændi.
Alla tíð hefur þú verið ríkur þátt-
ur í lífi okkar og það er svo erfitt
að hugsa til þess að leið þín hér á
meðal okkar sé á enda. Minningar
um svo margt gott leita að:
Minningar um ferð til New York
þar sem litla frænka sá í fyrsta sinn
hinn stóra heim. Hvað þú passaðir
mig vel.
Minningar um stundir í Linda-
brekkunni hjá ömmu, en þar dvaldi
ég mikið og þú komst svo oft við í
brekkunni, nýkominn úr löngu og
ströngu flugi, glæsilegur, hreinn og
strokinn, uppáklæddur í „uniform-
inu“. Kaffí og rabb.
Minningar úr Miðtúninu sem allt-
af var opið okkur öllum. Að hluta
eins og að koma til útlanda því hjá
ykkur Tobba voru hlutir sem hvergi
sáust annars staðar. Hlátur og gleði.
Minningar um töskur fullar af
ungbarnafatnaði, fyrsta útvarpið,
fyrsta tölvan, fyrsta svo margt. Állt-
af varst þú skrefinu framar og náð-
ir að halda að okkur því sem sér-
stakt var.
Minningar úr fjölskylduboðum þar
sem þú hafðir ætíð frá einhverju
framandi og sérstæðu að segja.
Hlustun og aðdáun.
Ef sérstakt andrúmsloft mynd-
aðist varst þú sjaldan fjarri. Enda-
lausar vangaveltur tengdar jólum
og áramótum — verður Skúli heima
eða að fljúga?
Elsku frændi, þú kunnir svo vel
að njóta slíkra stunda. Stemmning
sem var engu lík og þar spiluðu þið
amma Lína svo vel saman.
Elsku Tobbi minn, í þínum hönd-
um var frændi hamingjusamur.
Takk fyrir að hafa hugsað svona vel
um Skúla.
Ykkar alltaf,
Linda Björk.
Því hvað er það að deyja
annað en standa nakinn í blænum
og hverfa inn í sólskinið.
(Úr Spámanninum - Kahlil Gibran.)
Mágur minn, Skúli Jón Theodórs,
lést 1. ágúst sl. á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur.
í lok síðasta árs greindist hann
með krabbamein í lunga. Þessi mikli
vágestur sem engu eirir réðst fram
á öllum vígstöðvum og þó þráin til
að lifa væri mikil og sterk ásamt
viðamikilli læknismeðferð, fór svo
að allar varnir brustu og leikslok
urðu þau sem okkur eru nú kunn.
Ég kynntist Skúla Jóni nokkru
eftir að kona mín og ég tókum að
draga okkur saman. Hann hafði
verið erlendis við nám en kom síðan
heim til að vinna að starfsgrein sinni.
Með okkur tókust góð kynni sem
entust báðum allar okkar samveru-
stundir.
Skúla Jóni fylgdi ávallt andblær
erlendra ævintýra. Hann var mað-
urinn sem hafði flogið um heiminn
þveran og endilangan og kunni skil
á flestum löndum og borgum sem
upp komu í umræðunni. Með athug-
ulum augum ferðalangsins skoðaði
hann mannlíf og menningu og miðl-
aði okkur hinum sem lítilsigldari
vorum. Ákveðnir staðir heilluðu
hann meira en aðrir, t.d. Indland,
en þar dvaldist hann í nokkur ár
vegna starfs síns.
Lítil frændsystkini hans litu á
þennan frænda sinn með mikilli
virðingu þar sem hann birtist í ein-
kennisbúningnum sínum, ýmist að
fljúga til Bandaríkjanna, Evrópu,
Asíu eða hvert það annað sem starf-
ið kallaði. Dætrum okkar fannst
hann algjör töframaður. Það var
farið að hlakka til þess í janúar sem
Skúli frændi myndi færa þeim í jóla-
gjöf að ári.
En þó Skúli flygi til margra staða
í heiminum var þó einn staður hon-
um kærari en aðrir. Þessi staður
var Benidorm. Hann og vinur hans
Þorbjörn tóku ástfóstri við þennan
stað löngu áður en hann varð sá
mikli ferðamannastaður sem hann
er í dag. Það varð úr að þeir vinirn-
ir festu kaup á íbúð þar fyrir nokkr-
um árum. Hugmyndin var að eyða
ævikvöldinu á þeim stað sem var
þeim báðum svo kær. Við hjónin
heimsóttum þá ásamt eldri dóttur
okkar fyrir tveimur og hálfu ári.
Það voru ánægjulegir dagar. Þeir
báðir glaðir og kátir og við nutum
þess að vera saman.
Nú í júlí hittumst við aftur á
sama stað. Aðstæður voru nú með
öðrum hætti. Skúli Jón hafði verið
fluttur á sjúkrahús helsjúkur. Sú
ósk hafði alltaf verið í huga hans
að komast einu sinni enn á gamal-
kunnar slóðir. Hún rættist en var
dýru verði keypt. Nú snerist málið
um að komast til baka til íslands.
Það tókst.
Vinir og ættmenni Skúla Jóns
stóðu þétt að baki hans í veikindum
hans. Má þar nefna vin hans Þor-
björn sem með öllum ráðum reyndi
að gera honum lífið léttara í sjúk-
dómslegu hans. Systir hans Auður
flaug með fárra klukkustunda fyrir-
vara til Benidorm er hún frétti um
sjúkrahúslegu bróður síns til þess
að sitja við sjúkrabeð hans og hug-
hreysta og aðstoða Þorbjörn. Slíkt
trygglyndi verður seint fullþakkað.
Nú er Skúli Jón frá okkur flog-
inn. Hann er kominn til þeirra
ókunnu stranda sem við ekki þekkj-
um. Við, vinir hans og ættmenni,
stöndum hérna megin strandar og
syrgjum Skúla og gerum okkur
jafnframt grein fyrir því að nokkur
stund muni líða þar tii við samein-
umst á ný.
Þorbirni Garibaldasyni, tengda-
móður minni og systkinum Skúla
votta ég mína dýpstu samúð. Dætur
okkar hjóna, Auður Gná og Guðlín
Gná, sem búsettar eru erlendis,
senda saknaðarkveðjur.
Megi Guð varðveita góðan dreng.
Ingvar Hjálmarsson.
Kveðja frá bróður
Eftir harða en stutta baráttu við
erfíðan sjúkdóm var Skúli Jón bróð-
ir lagður að velli. Aldrei brast kjark-
ur hans, heldur óx þrátt fyrir von-
brigðin þegar meðferðir til lækninga
báru ekki tilætlaðan árangur.
Hann leitaði styrks í trúnni, sem
hann ræktaði af festu og fróðleiks-
fýsn, sem reyndar auðkenndi allt
hans líf.
Skúli bróðir þurfti ungur að
standa á eigin fótum þegar hann
var sendur til margra ára náms í
Noregi. Hann yfirgaf þá foreldra
og fjögur yngri systkini, sem hann
vakti oft yfir og stýrði gegnum
súrt og sætt. Þá var oft sárt að sjá
á eftir stóra bróður, þegar hann
kvaddi okkur eftir stutt frí heima.
Vegna starfs síns varð hann oft
að dvelja lengri eða skemmri tíma
erlendis, en velgengni í námi og
starfi færðu honum virðingu og
traust samstarfsmanna hans hví-
vetna. En tryggð Skúla bróður,
hógværð og ljúfmennska gerir
minninguna um hann öllu fremur
svo bjarta að aldrei gleymist.
Ég verð að fara, þokan færist nær
og framorðið á stundaglasi mínu.
Sumarið með geislagliti sínu
hjá garði farið, svalur fjallablær
af heiðum ofan, hrynja lauf af greinum,
og horfinn dagur gefur byr frá landi.
Ég á ekki lengur leið með neinum,
lífsþrá mín dofnar, vinir hverfa sýn,
og líka þú, minn guð, minn góði andi,
gef þú mér kraft til þess að leita þín.
Ég verð að fara, feijan bíður mín.
(D. Stefánsson.)
Ásgeir.
MARINÓ ANDRÉS
KRISTJÁNSSON
+ Marinó Andrés
Kristjánsson
fæddist á ísafirði 25.
júní 1906. Hann lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands 1. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Kristján
Guðm. Einarsson,
sjómaður, f. 27. nóv-
ember 1883, fórst
með kútter Geir 24.
febrúar 1912, og
kona hans Elínbjört
Hróbjartsdóttir, f.
21. mars 1884, d. 23.
janúar 1926. Al-
systkini Marinós
eru: 1) Elín Sigríður, f. 18. ágúst
1907, d. 9. maí 1997. 2) Elísabet,
f. 12. maí 1909. 3) Kristjana
Guðrún, f. 27. september 1912,
d. 21. desember 1952. Hálfsystk-
ini Marinós, börn
Elínbjartar og seinni
manns hennar Jóns
Bergssonar eru:
Elín, Katrín og
Bergur. Eiginkona
Marinós var Guðrún
Guðmundsdóttir,
fætt á Jötu, Hruna-
mannahreppi, 12.
desember 1899, d.
17. október 1972.
Þau bjuggu á Kóps-
vatni II, Hruna-
mannahreppi. Börn
Marinós og Guðrún-
ar eru Valdís, bóndi
á Kópsvatni II, f. 26.
apríl 1938 og Guðmundur, bóndi
á Kópsvatni II, f. 4. nóvember
1939.
Útför Marinós fer fram frá
Hrunakirkju í dag kl. 14.
í dag kveðjum við frænda minn
Nóa á Kópsvatni eins og Marinó var
jafnan nefndur. Margt kemur upp í
hugann þegar litið er yfír æviskeið
þessa háaldraða glæsilega öldungs
sem vann að búskapnum fram undir
það síðasta, reið glæstum fáki sínum
og lét sér annt um allar skepnurnar.
Á unga aidri varð Nói fyrir þeirri
sorg að missa föður sinn í sjóslysi
og við það tvístraðist systkinahópur-
inn og hann varð einnig að skiljast
^ við móður sína er hann fór í fóstur.
Átta ára gamall var Nói tekinn í fóst-
ur á Kópsvatni hjá Guðmundi og
Valdísi þar sem hann bjó upp frá því.
Á sinni löngu ævi hefur Nói lifað
tímana tvenna í atvinnuháttum og
menningu þessa lands. Þróunin í
landbúnaði hefur verið mikil og varla
á nokkurs færi að halda í við svo
* mikil umskipti sem orðið hafa á þess-
ari öld. Verðmætamat hans var mót-
að af fyrri tíð og ágætt dæmi um
það var eitt af hans skemmtilegustu
tilsvörum er bróðir hans sagði honum
frá því að þau hjónin hefðu farið á
veitingastað að borða í tilefni merkis-
dags í lífi sínu. Þegar Nói spurði
hvað máltíðin hefði nú kostað og
heyrði að það var yfír 12 þúsund
krónur, þagði hann góða stund og
sagði síðan: „Ja, tvö þijátíu punda
lömb, þið hafið verið sæmilega södd.“
Nói var hlédrægur maður og
lagði aila sína krafta í bústörfin og
að hirða vel um skepnurnar. Hann
hafði yndi af öllum skepnum, var
glöggur og lagði mikla natni við
umhirðu þeirra. Kunnátta hans og
færni með hesta var mikil enda
hélt hann ávallt mikla gæðinga, nú
síðast „þann rauða", stólpagrip sem
hann hafði unun af að sýna góðum
gestum. Á Kópsvatni var alltaf mik-
ið stóð og er Nói var spurður hvað
FRIÐBJÖRG
G UÐMUNDSDÓTTIR
hann gerði með öll þessi hross svar-
aði hann því til að „aðrir hafa gam-
an af að kaupa dýr málverk að
horfa á, ég hef gaman af að horfa
á fallega hesta“. Mér er það minnis-
stætt sumarið sem hann varð níræð-
ur. Þá var hann ekki heima við er
ég kom í heimsókn, en geystist von
bráðar í hlað á glæsilegum reið-
hesti sínum.
Fram til þess síðasta var Nói and-
lega og líkamlega vel á sig kominn
og fyldist vel með fréttum eins og
ávallt og hafði gaman af að ræða
þjóðmálin. Við þökkum að leiðarlok-
um fyrir margar ánægjulegar stund-
ir á Kópsvatni, gestrisni og góðvild
í okkar garð og barna okkar.
Far þú í friði, kæri frændi og
vinur.
Kristjana Bergsdóttir,
Atli Árnason og börn.
Vorið færði honum líf, líf sem
hann hlúði að og ræktaði líkt og
móðir náttúra kenndi honum allt frá
barnsaldri. Saman voru þau sem ein
heild, en í dag verður hann færður
í faðm hennar á ný, skrýddur náttúr-
unnar litum. Nói var ættrækinn
mjög og naut ég góðs af, þar sem
hann leiddi mig inn í gamla tíma,
sem honum voru svo dýrmætir. Með
Nóa opnuðust fyrir mér nýjar víddir
og hugmyndir sem gerðu mér kleift
að ferðast langt aftur í tímann með
honum líkt og um raunveruleikann
væri að ræða. Svo mikilsmegnug var
frásagnagleði hans og ímyndunarafl
mitt. Hann átti stóð hrossa sem
gekk um frjálst og vel alið á mýrum
Kópsvatns. Milli gamla mannsins og
hrossanna lá ósýnilegur þráður,
vandaður og traustur enda æviverk
manns sem aldrei gafst upp. Þau
voru hans listaverk.
Elsku Nói minn, takk fyrir allt
sem þú gafst mér og þá væntum-
þykju sem þú veittir mér, án hennar
væri svo margt sem ég hefði farið
varhluta af. Gjöf þín er mér gott
veganesti út í lífið, takk Nói minn.
Harpa Hörn Helgadóttir.
+ Friðbjörg Guð-
mundsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 10.
mars 1926. Hún
lést á Landspítal-
anum 30. júlí síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Guðmundur Jóns-
son skipasmiður, f.
22.10.1897, d. 15.7.
1965, og Guðbjörg
Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 16.8.
1894, d. 2.5. 1976.
Friðbjörg átti tvær
hálfsystur, Jónu Ingibjörgu
Magnúsdóttur, f. 19.9. 1916,
lést 1939, og Magnússínu Guð-
björgu Magnúsdóttur, f. 14.4.
1920. Alsystkini hennar eru
Guðmunda Jóna Margrét, f.
19.12. 1929, látin 1983, Sigur-
björg, f. 30.10.1924, látin 1975,
Jón Egilsson, f. 28.9. 1927, lést
í bernsku, Þóra Egilssína, f.
4.1.1930. Einnig ólust upp með
henni systursonur hennar Arn-
ar, f. 12.10. 1935, og systur-
dóttir Ingibjörg Nancy, f. 12.7.
1943.
Friðbjörg var gift Hermanni
Kjartanssyni, f. 17.5. 1930, d.
Elsku Ebbý amma.
Okkur langar til að minnast þín
með nokkrum orðum. Núna þegar
þú ert farin frá okkur, þá koma
fram allar minningarnar þegar þú
varst að passa okkur, fórst með
okkur niður í bæ og við tölum nú
ekki um þegar við vorum hjá ykk-
ur Árna nokkra daga austur í Vík.
15.8. 1996, og áttu
þau eina dóttur,
Sigríði, f. 24.7.
1962. Sigríður á
fimm börn, þau eru
Hermann, f. 1980,
Friðbjörn, f. 1982,
Kristín Rut, f. 1986,
Omar Andri, f.
1990, og Axel, f.
1996. Leiðir Frið-
bjargar og Her-
manns skildu eftir
tíu ára hjónaband
árið 1969. Síðustu
þrjú árin var Frið-
björg í sambúð með
Árna Sigurjónssyni, f. 21.3.
1926, og bjuggu þau í Vík í
Mýrdal.
Friðbjörg ólst upp í Vest-
mannaeyjum en um fimmtán
ára aldur fór hún upp á land
og var um nokkurt skeið á
hótelinu í Vík. Eftir það flutt-
ist hún í Hafnarfjörð og síðan
til Reykjavíkur þar sem hún
bjó mestalla sína ævi. Hún
stundaði ýmis störf og vann
meðal annars nokkur ár á
Borgarspítalanum.
Útför Friðbjargar fer fram
frá BúsUiðakirkju í dag og
hefst klukkan 13.30.
Þú vildir alltaf gera mikið fyrir
okkur krakkana. Það er svo skrít-
ið, að þú skulir ekki koma heim
til okkar aftur, þú sem komst hing-
að svo oft. Amma, við söknum þín
og þökkum fyrir allar þær góðu
stundir sem við fengum að njóta
með þér.
Kristín Rut og Omar Andri.