Morgunblaðið - 01.02.1998, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 01.02.1998, Blaðsíða 28
28 SUNNUDAGUR 1. FEBRÚAR 1998 MORGUNBLAÐIÐ MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. FEBRÚAR 1998 29 STOFNAÐ 1913 ÚTGEFANDI: Árvakur hf., Reykjavík. FRAMKVÆMDASTJÓRI: Hallgrímur B. Geirsson. RITSTJÓRAR: Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. „LEIÐINLEGIR“ STJÓRNMÁLAMENN? ATHYGLISVERÐ deila er komin upp á milli stjórn- málamanna í Bretlandi og BBC. í frétt hér í blaðinu s!. fimmtudag sagði: „Brezka ríkisútvarpið BBC hefur sent þau boð til stjórnmála- flokka, að það vilji fækka útvarps- og sjónvarpsviðtölum við stjórn- málamenn vegna þess, að almenn- ingi þyki þeir leiðinlegir. Tony Hall, framkvæmdastjóri frétta- og dægurmáladeildar, tjáði fulltrúum stóru stjórnmálaflokkanna þriggja, að snubbóttar fullyrðing- ar stjórnmálamanna færu í taug- arnar á fólki. Dagskrárstjórar hjá BBC telja æskilegra að rætt sé við sérfræðinga utan þingsins, þar sem rannsóknir hafi leitt í ljós að 90% Breta telja, að stjórnmála- menn svari ekki spurningum. Stjórnmálamenn hafa brugðizt illa við og sagt að þeir séu einungis að láta undan þrýstingi fjölmiðla, sem vilji snubbóttar fullyrðingar, sem auðvelt sé að slá upp.“ Þetta er athyglisverð deila af ýmsum ástæðum. í fyrsta lagi er hún vísbending um, að Qölmiðlar í Bretlandi séu að byrja að átta sig á, að stuttar og efnislitlar full- yrðingar, sem slegið er upp í blöð- um eða settar fram í viðtölum í útvarpi og sjónvarpi eigi litið er- indi til almennings og fólk hafi ekki áhuga á þeim. í öðru lagi er það rétt athugasemd hjá stjórn- málamönnum að fjölmiðlafólk er sí og æ að klifa á því, að svör þeirra verði að vera stutt, að ekki sé talað um klippingar sjónvarps- stöðva, sem í -sumum tilvikum breyta efni máls. í þriðja lagi bendir ofangreind frétt til þess, að fjölmiðlar í Bretlandi telji, að auðveldara sé að afla raunveru- legra upplýsinga um mál hjá öðr- um en stjórnmálamönnum. Það sem kannski skiptir þó mestu máli í þessu sambandi og hefur t.d. verið áberandi hér á íslandi í einn áratug eða svo er einfaldlega það, að stjórnmálin og stjórnmálamenn vega ekki jafn þungt í þjóðmálaumræðum og áð- ur. Það skiptir í mörgum tilvikum meira máli, hvað sagt er utan þings en innan. Yfirlýsingar tals- manna áhrifamikilla hagsmuna- samtaka hafa meira vægi en um- mæli alþingismanns. Af þessum sökum eru stjórnmálamenn minna í fréttum á þessum áratug en þeim síðasta. Að sumu leyti er þetta áreiðan- lega heilbrigð þróun, sem helzt í hendur við þá staðreynd, að stór- lega hefur dregið úr miðstýringu í íslenzku þjóðfélagi. Stjórnmála- menn hafa afsalað sér völdum, sem þeir áður höfðu, til annarra og það er af hinu góða. En að öðru leyti er ástæðan kannski sú, að stjórnmálamenn- irnir vanda sig einfaldlega ekki nægilega mikið i umræðum. Þeir virðast að jafnaði ekki leggja mikla vinnu í upplýsingasöfnun t.d. fyrir mikilvægar umræður á Alþingi. Þess vegna verða slíkar umræður oft ótrúlega efnislitlar, eins og Morgunblaðið hefur áður gert að umtalsefni. Ef lesnar eru umræður sem fram fara á Bandaríkjaþingi eru þær oft hafsjór af fróðieik. Vissu- lega hafa bandarískir þingmenn fjölda aðstoðarmanna, sem geta undirbúið ræður fyrir þá. En ís- lenzkir skattgreiðendur leggja nú orðið umtalsvert fé til stjórnmála- flokka og þingflokka, sem ætti að auðvelda þeim slíka vinnu. Þetta er óæskileg þróun. Lýð- ræðisins vegna er nauðsynlegt, að fram fari á Alþingi efnismiklar umræður á háu plani um málefni samtímans. Alþingismenn þurfa að einbeita sér að því að auka veg þingsins að þessu leyti. ATHYGLIS- VERÐ KVIK- MYND UM ÁTÖKIN í SARAJEVÓ KVIKMYNDIN „Welcome to Sarajevo“ sem frumsýnd verður í Sambíóunum í næstu viku er athyglisverð fyrir margra hluta sakir. Myndin, sem byggð er á sönnum atburðum og styðst að nokkru leyti við raunverulegar fréttamyndir, segir frá frétta- mönnum ITN á stríðstímum í Sarajevó. Hlutverk þeirra er að lýsa á hlutlægan hátt átökum stríðandi fylkinga í borginni en það reynist sumum þeirra erfitt. Auk þess að sýna vel hryllilegar afleiðingar umsátursins um Sarajevó, sem fólk fékk að fylgj- ast með í beinni útsendingu fjöl- miðla, þá áminnir hún okkur á átakanlegan hátt um þá persónu- legu harmleiki sem bjuggu að baki stríðsfyrirsagnanna. Myndin er þannig ekki sízt lær- dómsrík fyrir fjölmiðlafólk en hún veltir upp mikilvægum spurning- um um hlutverk þeirra og sið- ferði. Spurningin um það hvort fréttaflutningur hefur gefið rétta mynd af atburðunum verður til að mynda afar ágeng. Einnig spurn- ingin um réttar og rangar áherzlur í fréttamati. En myndin er einnig hörð ádeila á helztu ráðamenn heims og alþjóðlegar stofnanir og gefur í skyn að lítið hafi verið um raunhæfar aðgerðir af þeirra hálfu til að stöðva átökin. Rannsóknir á • uppruna ís- lenzkra fommennta eru skemmtilegviðbót við hugmyndir okkar, en við getum ekki endurlífgað það sem dautt er. Þess vegna verðum við að lesa forníslensk rit, hvortsem um er að ræða ljóð eða laust mál, með því tæki sem við höfum til að skilja þau, þ.e. nútímaíslenzku sem getur skilað okkur kjarna þessara bókmennta þótt sumt fari forgörð- um einsog tákn og merkingar goð- sagna og hugmyndakerfís sem týndist í myrkviði norrænnar menn- ingar. Það var löng leið gegnum þann skóg einsog kunnugt er og margir hafa villzt í honum, jafnvel heilar þjóðir. Leiðin einatt löng og vargar á veginum. En við erum komin þangað sem sér til byggða og okkur ætti ekki að verða skota- skuld úr því að höndla það í kaup- stað, sem okkur var ætlað. Steinn talaði um hann hefði verið sendur í kaupstað en hann væri búinn að gleyma, hvað hann átti að kaupa. Vonandi getum við keypt einhver verðmæti á markaðstorgi þess nýja tíma sem við blasir. Þessi verðmæti eiga að vera til uppbyggingar, en ekki glötunar; uppörvandi en ekki niðurdrepandi. Umfram allt eigum við að halda áfram að breyta því sem við kaupum í mikilvæg íslenzk verðmæti. Og gleyma því ekki hvað við átt- um að kaupa. Borges sagði að íslendinga • sögur væru saman settar úr mörgum smásögum. Þær væru ekki skáldsögur. Þessar smásögur væru trúverðugar og fólk hefði á tilfinning- unni að þær væru sprottnar úr lífinu sjálfu. Þess vegna hefðu menn talið ís- lendinga sögur til sannfræði. Skáldsögur væru aug- ljóslega ekki sannfræði, það sæi lesandinn þegar í hendi sér. Hann vissi að um skáldskap væri að ræða og hefði allan hugann við það. Hann væri aftur á móti sannfærður um að íslendinga sögurnar væru sprottnar úr lífínu sjálfu og segðu satt og rétt frá því umhverfi sem þær lýstu. Þetta ætti að nægja okkur. Við þurfum engar dæmisögur, það er nóg af þeim. Sígildar sögur úr mannlífinu nægja okkur. Listrænn skáldskapur er í senn mikilsverður og mikilvægur. Þess vegna eiga þessar fornu bókmenntir enn erindi við okkur. Þær eru auk þess stað- festing þess að við höfum varðveitt tungu okkar að mestu leyti. Grettla er þó tilaðmynda einhvers konar dæmisaga, það virðist nokkurn veg- inn ljóst. Olánið fylgir hetjunni. Það eru örlög hennar. Það eru einnig mikil örlög í Egils sögu. Njála er full af fyrirboðum og örlögum. Það væri þá helzt þessar fornu sagnir hafi verið dæmisögur um almætti örlaganna. Þetta eru allt örlagasög- ur. Þær ijalla um mikil örlög eftir- minnilegra einstaklinga. Undan fyr- irboðum og örlögum kemst enginn. Ekki einu sinni Grettir sterki og því síður Gunnar. Mörður, fulltrúi iilskunnar, lifír af Njálu. Gunnar og Höskuldur, fulltrúar rómantísks glæsileika og kristilegrar riddara- mennsku, eru aftur á móti drepnir einsog hundar. Ekki getur það ver- ið erindi höfundar við lesendur að boða góð örlög illræðismanna. Egill er vígamaður með ívafi villimanns. En hann lifír allra karla lengst og nýtur þess á margan hátt. Ekki er það neinn uppörvandi boðskapur. Saga hans fjallar einfaldlega um villimann sem lifir einsog annað fólk þangaðtil hans tími er kominn. Það mætti þá kannski segja að Egla væri dæmisaga um það að skáldið og skáldskapurinn lifa allt af, jafnvel þá að mörgu leyti ógeð- felldu persónu sem er alltaf að þvælast fyrir verkum sínum. Það er algengt um mikla listamenn. Hrottamennið Sturla Sighvats- son var drepinn skáldskaparlaus á Örlygsstöðum, en nafni hans og frændi Þórðarson lifði þann örlaga- ríka bardaga af einsog aðrar þær svaðilfarir sem hann tók þátt í. Og það er í heimildaskáldsögu hans sem Sturla Sighvatsson og samtíð hans lifir af tortíminguna. í raun sé ég engar sérstakar dæmisögur í fornum sögum þótt ég geri mér grein fyrir því að þær leynast í smásögunum. Um það eru örlög Höskulds hvítanesgoða ágætt dæmi. Af Njálu mætti þá helzt hafa þann lærdóm að enginn skyldi vega í knérunn. Um það eru harðar áminningar í sögunni. Hún er, eins- og Borges sagði, margar smásögur, - eða smáþættir - og virðast allir sannfræðilegir að því leyti sem les- andinn trúir þeim. Og boðskapurinn er harla nútímalegur: skamma stund verður hönd höggi fegin. M. HELGI spjall REYKJAVÍKURBRÉF Laugardagur 31. janúar ÞEGAR ÞETTA reykja- víkurbréf er ritað á laugardagsmorgni eru engar vísbendingar um, að samningar takist á milli sjómanna og út- gerðarmanna og allar líkur benda til að verk- fall sjómanna skelli á eftir rúmlega tvo sólarhringa. Að sjálfsögðu getur allt gerzt á þeim tíma, sem eftir er þar til verkfall á að hefjast, og áreiðanlega er það von allra landsmanna, að samningar takist. En óneitanlega er lítil sem engin ástæða til bjartsýni um, að samningaviðræður beinist í þann farveg. Afleiðingar sjómannaverkfalls blasa við. Þjóðarbúskapurinn yrði fyrir miklu áfalli. Við höfum verið á hraðri siglingu til stöð- ugt batnandi lífskjara á síðustu árum. Allar líkur eru á, að áfallið yrði svo mik- ið, að hún mundi stöðvast a.m.k. um skeið. Tekjutap sjómanna yrði mest. Það yrði gífurlegt. Tekjutap fískvinnslufólks í landi yrði mikið, þótt einstök frystihús eigi ein- hveijar birgðir af físki, sem hægt er að vinna. Tekjutap bæjarfélaga á flestum stöðum á landinu yrði verulegt en afdrifa- ríkt á Austurlandi, Suðurlandi, Suðurnesj- um og á Vesturlandi. Sjómannaverkfall gæti riðið einstökum sjávarútvegsfyrir- tækjum að fullu, sem standa höllum fæti og mega ekki við slíku áfalli. Margt bend- ir til að verkfallið yrði slíkt áfall fyrir Vestmannaeyjar sem byggðarlag, að spurning er hvort byggðin þar næði sér á strik nema þá á mjög löngum tíma. Loðnu- markaðir og rækjumarkaðir eru í hættu. Þetta eru ekki orðin tóm. Þetta er sam- andregin lýsing á því, sem talsmenn verka- lýðsfélaga, bæjarfélaga og fyrirtækja hafa verið að segja síðustu tvo daga í samtölum við blaðamenn Morgunblaðsins, sem birt- ust í föstudags- og laugardagsblaði. í Vestmannaeyjum eru tvö stór sjávarút- vegsfyrirtæki. Langt sjómannaverkfall mundi þýða, að þessi tvö fyrirtæki yrðu fyrir nálega tveggja milljarða tekjutapi. í samtali við Morgunblaðið á föstudag sagði Sigurður Einarsson, framkvæmdastjóri ísfélags Vestmannaeyja: „Verkfall mundi ekki aðeins þýða tekju- tap fyrir fyrirtækið, heldur einnig verka- fólk og sjómenn. Þetta er í raun eina upp- gripavertíðin, sem eftir er í þessum geira. Fólk hefur haft góðar tekjur á þessum tíma og stólar á vertíðina. Það tæki fyrirtækið mörg ár að jafna sig eftir slíkt áfall og samdráttur í rekstri yrði mikill. Við höfum fjárfest mikið fyrir loðnuvertíðina enda höfum við tekið um þriðjung ársveltunnar á þessum eina mánuði. Jafnframt óttast ég, að markaðir fyrir loðnuafurðir í Japan skaðist verulega verði verkfall langvinnt." Sighvatur Bjarnason lýsir afleiðingum verkfalls fyrir Vinnslustöðina á þennan veg: „Við þyrftum að grípa til neyðarúr- ræða eins og að selja eignir. Við gætum gengið á hlutabréfaeign og þar fram eftir götunum en einnig stórar eignir eins og skip og þar með veiðiheimildir." Ekki þarf að hafa mörg orð um afleiðingar þess fyr- ir Vestmannaeyjar, ef veiðiheimildir í stór- um stíl yrðu seldar frá byggðarlaginu. Guðjón Hjörleifsson, bæjarstjóri í Vest- mannaeyjum lýsir afleiðingum verkfalls fyrir byggðarlagið með þessum orðum: „Verkfall hefði til dæmis þau áhrif að tekju- og framkvæmdaáætlanir bæjarsjóðs hryndu til grunna. Stóru fyrirtækin hér í Eyjum hafa fjárfest mikið fyrir vertíðina og menn eiga ekki marga valkosti, þegar þeir verða af hundruð milljóna króna tekj- um.“ Á sama veg tala menn annars staðar á landinu. í samtali við Morgunblaðið á föstudag sagði Finnbogi Jónsson, fram- kvæmdastjóri Síldarvinnslunnar á Nes- kaupstað, m.a.: „Við höfum þegar orðið varir við það, að kaupendur á mjöli halda algjörlega að sér höndum vegna yfirvof- andi verkfalls. Verkfall hefði ófyrirsjáan- legar afleiðingar fyrir Japansmarkað varð- andi frysta loðnu. Það er ljóst að Japanir munu ekki treysta á ísland í framtíðinni, ef ein vertíð dettur algjörlega út eins og flest stefnir í. Þeir munu snúa sér að mörkuðum í Kanada og eins má búast við, að notkun dragist saman smám sam- an, þegar varan fæst ekki. Það er alveg ljóst, að það yrði mjög erfitt að ná upp sömu markaðsstöðu aftur í Japan.“ Guðmundur Bjarnason, bæjarstjóri á Neskaupstað, upplýsir, að Síldarvinnslan greiði um helming alls útsvars í bænum. Verkfall muni riðla fjárhagsáætlun bæjar- félagsins og m.a. hugsanlega tefja fram- kvæmdir við viðbyggingu skólans, sem ráðgert hafí verið að einsetja. Sturlaugur Þorsteinsson, bæjarstjóri á Höfn í Hornafírði, segir, að verkfall hefði skelfilegar afleiðingar fyrir byggðarlagið. „... komi til verkfalls, jafnvel í margar vikur, mun vanta fleiri hundruð milljóna króna tekjur inn í samfélagið. Það mun hafa langvinn áhrif, því hér er um að ræða tímabil, sem allt árið hvílir á.“ Eiríkur Tómasson, framkvæmdastjóri Þorbjarnar hf., sem rekur umfangsmikla starfsemi bæði í Grindavík og í Bolungar- vík, segir í samtali við Morgunblaðið í dag, laugardag, að í Bolungarvík muni um 90 manns missa vinnu. Hann segir m.a.: „Við erum að vinna okkur upp í sölu á rækju og ég hef mestar áhyggjur af því, að við töpum kaupendum til annarra landa. Það er varanlegur skaði og ég tel, að áhrif sjómannaverkfalls á rækjuvinnsluna verði ekki síður alvarleg en fyrir loðnuvinnsluna í landinu." Jón Gunnar Stefánsson, bæjarstjóri í Grindavík, segir: „Fiskurinn er okkur allt. Tekjutap bæjarsjóðs yrði mikið og fjár- mögnun framkvæmda, sem þegar hafa verið settar í gang yrði að byggjast að verulegu leyti á skuldasöfnun í stað tekju- öflunar. Verði af verkfaliinu stöndum við varla uppi öðruvísi en með mjög auknar bæjarskuldir." Allir lýsa þessir menn afleiðingum sjó- mannaverkfalls í febrúar á sama veg: gíf- urlegt tekjutap, verulega hætta á því, að erlendir markaðir tapist til frambúðar, áfallið fyrir byggðarlögin mikið og það mundi taka fyrirtækin mörg ár að ná sér. Sennilega hafa landsmenn ekki gert sér grein fyrir því fyrr en nú, hvað febrúar- mánuður er orðinn mikilvægur mánuður fyrir allan þjóðarbúskap okkar. Viðhorf sjó- manna ENGINN ÆTLAR sjómannastéttinni það, að hún vilji vinna skemmdar- verk á þjóðarbúinu vísvitandi. Jón Ingi Kristjánsson, formaður Verkalýðsfélags Norðfírðinga, sem á sæti í samninganefnd sjómanna og í fram- kvæmdastjórn Sjómannasambandsins, segir í samtali við Morgunblaðið á föstu- dag: „Mér líst illa á stöðuna og sé ekki annað til lausnar en menn komi saman og ræði málin. Við förum ekki fram á neina kauphækkun heldur viljum við bara breyta þessu ósvífna kerfí, sem hefur ver- ið búið til fyrir fáeina aðila.“ Síðan segir í frásögn Morgunblaðsins af samtalinu við Jón Inga: „Hann segir að það verði að koma í veg fyrir að áhafn- ir séu neyddar út í kvótakaup. Hann segir að samstaða sjómanna sé ekki að bila þrátt fyrir að mikið sé í húfi.“ Þessi ummæli sýna, eins og raunar hef- ur komið fram áður, að kjarni þessarar kjaradeilu sjómanna er sá sami og í ail- mörg undanfarin ár, að þeir eru að reyna að koma í veg fyrir, að sjómenn séu knúð- ir til að taka þátt í kvótakaupum. Þótt undarlegt megi virðast hafa sjó- menn ekki verið í hópi helztu gagnrýnenda óbreytts kvótakerfis. Raunar hafa margir furðað sig á geðleysi forystumanna sjó- manna í þeim efnum. Stöðu þeirra gagn- vart óbreyttu kvótakerfi mætti lýsa á þenn- an veg: Útgerðarmenn fengu í upphafi úthlutað kvóta á grundvelli veiðireynslu. Þegar at- hugasemdir fóru að koma fram við þetta Morgunblaðið/Rax kerfi var því haldið fram, að um stjórnar- skrárvarin atvinnuréttindi væri að ræða. Útgerðarmenn hefðu sótt sjóinn í áratugi og aldir og hefðu áunnið sér atvinnurétt- indi. í þeirra krafti væri eðlilegt að út- hluta kvótanum til þeirra. Forystumenn sjómanna hafa nánast aldrei bent á þá staðreynd, að ef gengið væri út frá þessari röksemdafærslu og á hana fallizt gætu sjómenn með nákvæm- lega sömu rökum krafizt þess, að fá kvóta í sinn hlut. Sjómenn hafa sótt sjóinn um aldir. Þeir hafa komið með fískinn að landi ekki síður en útgerðarmenn. Þeir hafa að vísu þurft á skipunum að halda, sem út- gerðarmenn hafa fjárfest í, en skipin ein veiða ekki fískinn. Þess vegna hafa útgerð- armenn þurft á sjómönnum að halda. Báð- ir þessir aðilar eiga hér jafnan hlut að máli. Hafi útgerðarmenn áunnið sér at- vinnuréttindi og eigi kröfu á ókeypis kvóta út á það eiga sjómenn það líka. Enginn forystumaður sjómanna hefur haldið fram þeirra hlut í þeim umræðum með þessum augljósu rökum, svo að heitið geti. Þegar síðan útgerðarmenn hafa fengið úthlutað kvóta með ofangreindum rökum, sem sjómenn gætu notað til þess að krefj- ast kvóta fyrir sig en hafa ekki gert af óskiljanlegum ástæðum koma útgerðar- menn og krefjast þess, að sjómenn taki þátt í kvótakaupum með sér! Það er ekki einungis um að ræða, að sjómennirnir fái engan kvóta í sinn hlut heldur eiga þeir að hjálpa útgerðarmanninum að kaupa viðbótarkvóta og standa frammi fyrir því, að ella liafi þeir enga vinnu. Það er búið að gera hveija tilraunina á fætur annarri til þess að koma í veg fyrir þessa meðferð á sjómönnum en ekkert hefur dugað. Hér er ekki um að ræða vinnubrögð sem samtök útgerðarmanna hafa lagt blessun sína yfir heldur hafa einstakir útgerðarmenn stundað þá iðju að knýja starfsmenn sína til þátttöku í kvótakaupum. Sjómenn hafa því málstað að veija, sem hægt er að hafa fyllstu samúð með, þótt dugleysi forystumanna þeirra í að halda fram hagsmunum þeirra í kvótaumræðun- um almennt sé ráðgáta, sem enginn úr þeirra röðum hefur nokkru sinni getað skýrt. Þótt sjómenn hafí því á margan hátt rök fyrir sínu máli réttlætir það ekki að þeir grípi til aðgerða, sem valda þjóðinni allri stórfelldum skaða. Hér er þrátt fyrir allt verið að fórna gífurlegum þjóðarhags- munum fyrir hagsmuni tiltölulega fámenns hóps manna og við það geta landsmenn ekki unað. íslenzka þjóðin hefur alltaf haft mjög sterkar tilfínningar til sjómannastéttarinn- ar enda draga sjómenn þá björg í bú, sem afkoma okkar byggist á. Þessar tilfínning- ar hafa verið sýndar í verki með því, að sjómenn búa við allt annan og betri hlut í skattamálum en aðrir landsmenn. En nú er of langt gengið. Deilur sjó- manna og útgerðarmanna um þessi efni verður að leysa á annan veg en þann að stöðva jafnvel misserum saman sókn þjóð- arinnar til betri lífskjara eftir 7-8 ára langvarandi kreppuástand. ÞÆR TVÆR RIK- isstjórnir, sem setið hafa að völdum á þessum áratug og báðar undir forystu Sjálfstæðisflokksins, hafa brotið blað í samskiptum við aðila vinnumarkaðarins að því leyti til að segja má, að það sé lið- Afstaða rík- isstjórnar in tíð að leysa erfiðar kjaradeilur með lög- um. En eins og menn muna voru deilur sem þessar gjarnan leystar með bráða- birgðalögum á meðan alþingismenn voru í jólafríi eða sumarfríi. Ráðherrar í núver- andi ríkisstjórn hafa ítrekað aftur og aftur þá afstöðu sína, að lagasetning komi ekki til greina. Þessi afstaða ríkisstjórnarinnar er skilj- anleg en það getur hins vegar orðið þjóð- inni dýrt spaug, ef enginn aðili í landinu gengur fram fyrir skjöldu til þess að koma viti fyrir deiluaðila. Auðvitað væri æskileg- ast, að þeir kæmu sér saman um að fresta þessari deilu eina ferðina enn í ljósi þess hversu gífurlegir hagsmunir eru í veði. Gerist það ekki á næstu tveimur sólar- hringum að samningar náist eða sam- komulag verði gert um frestun verkfalls er spurning, hvort Alþingi sjálft á að taka í taumana. Þar er löggjafarvaldið. Þar sitja hinir þjóðkjörnu fulltrúar fólksins í landinu. Þeir eru í beinu sambandi við kjördæmi sín og byggðarlög innan þeirra. Þeir vita hvar skórinn kreppir. Þeir vita hvaða afleiðingar þetta verkfall mun hafa fyrir byggðirnar og fólkið, sem hefur kosið þá til setu á þjóðþinginu. Það eru aðeins fjórir möguleikar fyrir hendi til þess að afstýra þeim ósköpum, sem ella blasa við: í fyrsta lagi að sam- komulag takist í deilunni fyrir mánudags- kvöld. I öðru lagi að deiluaðilar sjálfir semji um frestun verkfalls í ljósi þeirra hagsmuna, sem í húfi eru. í þriðja lagi, að ríkisstjórnin beiti sér á einn eða annan veg fyrir lausn málsins og í fjórða lagi, að þingið komi til skjalanna. Eitthvað af þessu verður að gerast fyr- ir mánudagskvöld. Að öðrum kosti verða landsmenn að búa sig undir versnandi kjör. „Þótt sjómenn hafi því á margan hátt rök fyrir sínu máli réttlætir það ekki að þeir grípi til aðgerða, sem valda þjóðinni allri stórfelldum skaða. Hér er þrátt fyrir allt verið að fórna gíf- urlegum þjóðar- hagsmunum fyrir hagsmuni tiltölu- lega fámenns hóps manna og við það geta landsmenn ekki unað.“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.