Morgunblaðið - 05.04.1998, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 5. APRÍL1998

STOFNAÐ 1913
UTGEFANDI
FRAMKVÆMDASTJÓRI
RITSTJÓRAR
Árvakur hf., Reykjavík.
Hallgrímur B. Geirsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
HOLLVINAFELAG
LANDSPÍTALA
LANDSPÍTALINN er há-
tækni- og háskóla-
sjúkrahús - eins konar
„flaggskip íslenzkrar sjúkra-
þjónustu". Vegna hallarekstr-
ar og skuldastöðu ríkissjóðs á
samdráttarárum í íslenzkum
þjóðarbúskap voru ríkisút-
gjöld skorin umtalsvert niður,
sem bitnaði af eðlilegum
ástæðum á stærstu útgjalda-
þáttunum, þ.á m. heilbrigðis-
þjónustunni. Landspítalinn
fór ekki varhluta af þeim nið-
urskurði.
Síðustu misseri benda allar
hagtölur til góðæris og vax-
andi umsvifa í þjóðarbú-
skapnum. Hvergi virðist þó
slakað á aðhaldi samdráttar-
áranna í heilbrigðisþjón-
ustunni. Páll Torfi Onundar-
son yfirlæknir, segir í grein
hér í blaðinu í dag [skoðun]
að Landspítala sé enn gert
að skera niður kostnað um
500 m.kr. á ársgrundvelli,
ofan á margra ára samfelldan
niðurskurð. „Fækka verður
kransæðamyndatökum...,“
segir yfirlæknirinn, „fresta
verður að opna líknardeild
fyrir dauðvona krabbameins-
sjúka íslendinga... Eingöngu
verða gerðar bráðaaðgerðir á
föstudögum og svo mætti
lengi telja.“
„Öll sjúkrahús á íslandi
nema Landspítalinn tengjast
héraðsstjórnum eða ákveðn-
um kjördæmum og njóta því
áhrifa kjörinna fulltrúa, sem
gæta fjárhagslegra hags-
muna viðkomandi sjúkra-
húsa...,“ segir yfirlæknirinn í
leit sinni að skýringu á
meintri veikri stöðu Landspít-
ala hjá fjárveitingavaldinu.
Hann leggur til að stofnuð
verði Hollvinasamtök Land-
spítala - til að styrkja stöðu
þessa mikilvæga hátækni- og
háskólasjúkrahúss. Hér skal
enginn dómur lagður á orð
hans um meint tengsl ein-
stakra sjúkrahúsa við héraðs-
stjórnir og kjördæmi. En hug-
myndin um Hollvinafélag
Landspítans er ótvírætt góð
og tímabær.
MÁL SIG-
URÐAR VE
TEKIÐ UPP
FAGNA ber ákvörðun
norsks dómstóls um að
fallizt sé á upptöku máls skip-
stjóra Sigurðar VE og ísfé-
lags Vestmannaeyja og það
fái faglega meðferð fyrir dómi
í Bodö á ný. Það verður að
viðurkennast að niðurstaða
dómsins í Bodö þar sem fallizt
7Einkennilegt er
• að engin sérstök
saga skuli vera til af
Gizuri jarli. Hann var
þó alls ráðandi í land-
inu frá því hann verð-
ur jarl 1258 og til
dauðadags 1268, í heilan áratug.
Skyldi hann hafa verið ánægður
með þau rit sem þá höfðu verið
saman sett? Sturla gefur í skyn í
kaflanum um Apavatnsför að hann
hafi ekki síður sótt efni til hans en
annarra, þegar hann skrifaði Sturl-
ungu. Þar er þessi eftirminnilega
setning, rituð af Sturlu Þórðarsyni
inní frásögn íslendinga sögu af
Apavatnsför: “Það er sögn Gizurar
sjálfs, að þá er þeir námu staðar í
hrauninu fyrir ofan Álftavatn og
sátu á baki, og fægði Sturla (Sig-
hvatsson) svo um hríð. Og er svo
hafði verið um stund, mælti hann:
“Ríðum enn.“ Hefir Gizur þá helzt
grunað, hvort Sturla efaðist þá eigi,
hvem veg hann skyldi af gera við
hann og enn fleiri menn aðra“. Giz-
ur er einsog margir aðrir einn af
heimildarmönnum Sturlu Þórðar-
sonar.
8Ennfremur: Lýsingin á Snorra
•og Þórði Þorvaldssonum og
Oddi Þórarinssyni gengur aftur í
ýmsum ritum, bæði í Njálu (Skarp-
héðinn og Gunnar á Hlíðarenda)
og Þiðriks sögu, sömu eða svipuð
orð notuð í lýsingunum, þær eru
sprottnar úr umhverfi Sturlu en
fara þaðan inní þessi rit. Snorri og
Þórður eru vegnir 8. marz 1232.
Sá kafli hefur líklega verið ritaður
skömmu síðar, þannig að hann
kemst inní Þiðriks sögu 1240 -
HELGI
spjall
1255, en Oddur deyr
1255, þannig að Þið-
riks saga er þá rituð
eftir það. Persónulýs-
ingar hennar virðast
helzt komnar úr ís-
lendinga sögu.
Nei, engin saga af Gizuri jarli.
Aftur á móti eru sérstakar sögur
af foringjum Sturlunga, Þórði
kakala sem kom út til íslands 1242,
fer utan alfarinn 1250 og deyr
1256, og Þorgilsi skarða sem kemur
út 1252 eftir að hafa hitt Þórð
kakala í Noregi og deyr 1258. Eng-
in sérstök saga er heldur af Kol-
beini unga eða Hrafni Oddssyni sem
er þó önnur aðalpersóna Árna sögu
byskups og kemur víða við sögu
annars staðar.
9Þorgils og Þórður kakali hljóta
• að vera aðalheimildarmenn
sagna sinna, en ýmsir aðrir hafa
einnig upplifað marga atburðina,
s.s. Þórður Hítnesingur, mágur
Þorgils, sem oft er með honum og
á eintali við hann í sögunni, og
Sturla Þórðarson sem einnig er
mikið sagt frá, m.a. eintölum þeirra.
Án frásagna þeirra beggja væri
sagan ekki saman sett. Sturla orti
drápu mikla um Þorgils skarða og
er hún notuð í sögu hans. Hnígur
allt að sama brunni: Helzti sagnarit-
ari 13. aldar, arftaki Snorra Sturlu-
sonar, stjórnar ferðinni hér sem
víðar. Auk þeirra sem nefndir hafa
verið hefur höfundur Þorgils sögu
þurft að afla heimilda hjá Hrafni
Oddssyni, Kolbeinn ungi er einn af
heimildarmönnum Þórðar sögu og
svo hefur Gizur lagt ýmislegt til
Þorgils sögu.
var á allar kröfur ákæru-
valdsins, var Norðmönnum
vart til sóma, svo einsýnn sem
dómurinn var og andstæður
Sigurði VE.
Mál Sigurðar var þannig
að í júníbyijun 1997 var Sig-
urður tekinn fyrir að virða
ekki reglur norska sjávarút-
vegsráðuneytisins um að til-
kynna veru sína í norsku fisk-
veiðilögsögunni við Jan May-
en og hann færður til hafnar
í Bodö, þar sem réttað var
yfir skipastjóranum og hann
dæmdur. Ekki var tekið tillit
til raka varnaraðila og í kjöl-
far þessa setti síðan íslenzka
sjávarútvegsráðuneytið sam-
hljóða reglur um tilkynninga-
skyldu o.fl. innan íslenzku
fiskveiðilöggjafarinnar.
Skömmu síðar var norska
nótaskipið Kristian Rygge-
fjord kyrrsett í Vestmanna-
eyjum, þar sem það ætlaði að
landa loðnu. Var skipstjórinn
ákærður fyrir að hafa brotið
íslenzkar reglugerðir um
veiðar og skiptingu veidds
afla á Jan Mayen-svæðinu og
innan íslenzkrar lögsögu. Var
rætt um að aðgerðir þessar
væru að beita sömu reglum
gagnvart norskum skipum
hér og beitt væri gegn Sig-
urði VE í Noregi. í Noregi
var hins vegar Sigurður VE,
útgerðin og skipstjórinn
dæmd, en skipstjóri Kristians
Ryggefjord var sýknaður af
íslenzkum dómstóli, þar sem
talið var að reglugerðin ætti
eigi stoð í lögum.
Niðurstaðan í máli norska
skipstjórans þótti allsannfær-
andi, þótt ekki væri sagt að
hún hefði blasað við að ókönn-
uðu máli. Niðurstaðan þótti
og neyðarleg fyrir íslenzka
ríkið en staðfesti að á íslandi
búa menn við réttarríki, þar
sem dómstólar freista þess
að dæma eftir lögum, en ekki
vilja hins pólitíska valds.
Þessar sögur hafa verið skrifaðar
einsog vandlátir blaðamenn afla
heimilda sinna nú á dögum. En þá
hafa ýmsir safnað í sarpinn og ver-
ið höfundum innan handar. Þeir
hafa unnið skipulega og markvisst
að þessum miklu verkum sínum.
■J A Sturla Þórðarson er ekki
X Vf*langt undan í Þórðar sögu
kakala og hann hefur haft hönd í
bagga með ritun Þorgils sögu
skarða, ef hann er þá ekki sjálfur
höfundur hennar. Sturla virðist vera
jafnhrifinn af Þorgilsi frænda sínum
og Sturlu Sighvatssyni, fylgir hon-
um fast, biður hann vera varan um
sig og minnist við hann, þegar þeir
sættast endanlega. Sturla er kallað-
ur sáttgjarnlegur í Þorgils sögu.
Þorgils segir á einum stað: „Mjög
vilja mig öll strá stanga“,en það er
í samræmi við ljóðrænan texta
Njálu.
Sturla þakkar Þorgilsi vel „svo
mikla frændsemi sem hann hefði
honum sýnt“. Og enn: „Skyldu þeir
þá með inum mestum kærleikum".
Og í miðjum deilum Sturlu og Þor-
gils í upphafi sögunnar segist Sturla
ekki vilja standa yfir drápi Þorgils,
frænda síns, „og vita það víst, að
hann þætti aldrei slíkur maður sem
áður“. í þessum orðum er raunar
fólgin siðferðisboðskapur Njálu.
Nokkru síðar segir hann með al-
gjöru jafnaðargeði þess óhlutdræga
manns sem skrifaði íslendinga
sögu: “Hrafn kvað aldrei mark að,
hvað hann (Þorgils) segði, og hvað
hann allt ljúga mundu".
Sturla mælti: „Satt mun hann
segja, - er það eigi skap Þorgils eða
þeirra frænda". M.
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 5. APRÍL 1998 31
TLOND ERU AÐ
minnsta kosti tveir
heimar. Þeir eiga að
sjálfsögðu margt sam-
eiginlegt því að þeir
eiga rætur í samfélagi
sem er ein heild og
eitt þjóðfélag. En þeg-
ar nánar er að gætt eru ótal vistarverur
í þessu sama þjóðfélagi, kjör fólks, áhuga-
mál og afstaða svo ólík að fremur mætti
tala um að nútímaþjóðfélag sé saman sett
af mörgum litlum samfélögum sem eru
jafn ólík og þau eru mörg, þótt ákveðnir
þættir haldi þeim einkum saman og má
þar fyrst og síðast nefna arfleifðina og
tungumálið. Ef tala mætti um almennings-
álitið í tengslum við þessi samfélög er
enginn vafi á því að það sækir næringu,
fyrirmyndir og jafnvel fyrirmæli í fjölmiðl-
ana sem ráða ferðinni í nútíma þjóðfélagi,
ákveða að mestu hvað um er rætt og hveija
afstöðu fólk skuli hafa. Þetta er samfélag
fjöldans sem hugsar að mestu um það sem
er uppi á teningnum hveiju sinni. En svo
eru aðrir þættir sem eru jafn mikilvægir
og ekki síður áhrifamiklir þegar upp er
staðið þótt þeir nái til miklu færri og
sæki fremur afstöðu í margvíslega þekk-
ingu en þau dægurmál sem eru efst á
baugi í fjölmiðlum hverju sinni. Þeir sem
ferðast og þurfa að tala við fólk í útlöndum
verða að sjálfsögðu varir við þennan mikla
mun. Því meiri fjöldi, því skarpari skil.
Það dettur engum í hug að almenningur
í nágrannalöndum okkar í Evrópu sé að
velta fyrir sér íslenzku þjóðfélagi, forsend-
um þess og arfleifð. Þessi sami almenning-
ur heyrir að vísu eitt og annað um fyrir-
bærið ísland án þess það komi honum frek-
ar við en aðrar þær dægurflugur sem verða
á vegi hans. Samt er hægt að nota þessar
dægurflugur í landkynningarstarfsemi og
hefur það verið óspart gert. Um það er
ekkert nema gott eitt að segja.
Á hinn bóginn gegnir ísland allt öðru
hlutverki í huga þeirra tiltölulega fáu sem
þekkja arfleifð okkar og menningu og
hafa heillazt af þeirri staðreynd að þessi
arfleifð er enn lifandi þáttur í þjóðlífi okk-
ar og raunar jafn mikilvægur og landið
sjálft. Geymd þessarar arfleifðar þykir í
senn sérstæð og til fyrirmyndar og þá
ekki sízt sú staðreynd að íslendingum
hefur tekizt að varðveita tungu sína án
þess hún hafi breytzt svo að teljandi sé
frá því hinar miklu íslenzku bókmenntir
urðu til á sínum tíma. Þeir sem ræða við
háskólafólk og þá sem búa yfir verulegri
þekkingu verða fljótt varir við að það er
þessi arfleifð og varðveizla tungunnar sem
vekja aðdáun og eiga mestan þátt í því
að hugurinn hvarflar til íslands og allt
fléttast þetta saman í eina órofa heild,
land, þjóð og arfleifð, og þá með þeim
hætti að margir útlendingar dragast að
landinu heillaðir af goðsögninni um Thule
sem er þó engin goðsögn í raun og veru,
heldur gallharður veruleiki, ólíkur öllu
öðru sem fólk á að venjast (ýmsir, þ.á
m. Arngrímur lærði hafa efazt um að
Thule sé ísland, en um það skal ekki fjöl-
yrt hér).
Engin
tilviljun
H ÞAÐ VAR EKKI
af tilviljun einni
sem andleg stór-
menni á borð við
Borges og Auden
drógust að íslandi
og það getur varla verið tilviljun að við
heyrum nú um stundir nýjar fregnir af
íslandsförum sem við þekktum ekki áður
en hafa sennilega komið til landsins á
svipuðum forsendum og Konrad Maurer
eða William Morris en þar má nefna jafn-
fræga forystumenn heimsmenningar þess-
arar aldar og heimspekinginn Wittgenstein
eins og sjá má af dagbókarbrotum í Les-
bók Morgunblaðsins og franska tónskáldið
Ravel sem enginn vissi að hefði komið
hingað á norðurhjarann. Slíkir hugsuðir
og listamenn hafa ekki komið til íslands
af forvitni einni saman heldur vegna þess
að þeir hafa heillazt af því sem þeir þekktu
til landsins og höfðu löngun til að kynnast
því af eigin raun. Að vísu er ekki vitað til
að íslandsferðirnar hafi haft nein sérstök
áhrif á verk Wittgensteins eða Ravels en
vart fer hjá því að svo óvenjuleg reynsla
hafi skilið eftir einhver spor á vegferð
þeirra um heimsmenningu þessarar aldar.
Þegar talað er við útlenda menntamenn
er augljóst að þeir hafa mestan - og
kannski einungis - áhuga á íslandi vegna
arfleifðar okkar og tungu en ekki vegna
neinna sérstakra pólitískra stefnumála eða
einstaklinga sem hafa borið hróður þess
um víða vegu, þótt það hafi kannski í
sumum tilfellum haft einhver áhrif. Og
þá má ekki gleyma því að sérstæð nátt-
úrufegurð landsins sjálfs hefur áreiðanlega
mikið aðdráttarafl þegar hugsað er um
þessar fjarlægu slóðir.
í HÁSKÓLA í
Bretandi var bréf-
ritari á það minnt-
ur ekki alls fyrir
löngu að Japanir
sætu með heyrnar-
tæki þegar þeir
færu í no-leikhús
því að þeir skildu ekki það sem fram færi
og þyrftu að láta þýða það fyrir sig jafn-
óðum. Japönsk tunga gleypti erlend áhrif
og nú væri talið að fjórðungur allra orða
í japönsku væri af enskum og þýzkum
uppruna og tunga þessarar fornu menning-
arþjóðar breyttist svo hratt að foreldrar
skildu ekki alltaf börn sín því að þau töluðu
einatt allt aðra japönsku en eldra fólk.
Og jafnvel foreldrarnir verða að láta þýða
fyrir sig þær japönsku bókmenntir sem
eru eldri en 100 ára því að tungan hefur
breytzt með þeim hætti á þessari öld, að
eldri bókmenntir eru fyrir nútíma Japana
eins og hver önnur lokuð bók. Þetta minnir
á hraðfara breytingar á norrænni tungu í
Noregi á sínum tíma en þær gerðust svo
hratt að engin leið var til að koma í veg
fyrir að Norðmenn glötuðu tungu sinni og
af henni sprytti nýtt tungumál. Þegar
Snorri skrifaði Heimskringlu gátu allir
Vonlítið
andóf í
fjölmiðla-
fári
REYKJAVÍKURBRÉF
Laugardagur 4. apríl
Norðmenn skilið hvert orð í þeim miklu
sögum og líklega hafa þeir getað skilið
þessa gömlu tungu framundir 1400, það
má m.a. marka af því að Konungsskugg-
sjá er að öllum líkindum skrifuð í Þela-
mörk á 14. öld. Það er enginn íslendingur
sem hefur skrifað þetta gullfallega mál,
heldur Norðmaður sem hefur haldið tungu
sinni, líklega ekki sízt vegna þeirrar ein-
angrunar sem Þelamörk hafði upp á að
bjóða til varðveizlu fornrar menningar.
Af hveiju
ekki íslenzk
arfleifð?
A ÞAÐ HEFUR
verið minnzt áður
hér í Reykjavíkur-
bréfi að einatt er
talað um íslenzkar
bókmenntir til
forna sem norskar
bókmenntir, en það orð að vísu ekki not-
að, heldur annað sem er einhvers konar
afsökun fyrir því að ekki skuli sagt beinum
orðum að þessi arfleifð sé íslenzk enda
varð hún til á íslandi þótt ljóðahefðin hefði
flutzt út hingað með víkingum, þróazt hér
og varðveitzt. Nú er tízka að nota norse
í ensku um alla norræna arfleifð - og þá
ekki sízt íslenzka - en oftast er í raun
átt við íslenzkar bókmenntir þegar gripið
er til þessa orðs. Hér er því um ákveðna
tilraun til blekkingar að ræða. í Orðabók
Chambers fyrir 21. öldina segir m.a. að
norse merki einhver tengsl við Skandin-
avíu, það merki norðmaður; það merki
tunga sem var töluð í Skandinavíu eða
Noregi og í nýlendunum; norse merki
skandinavar, en þó einkum Norðmenn. í
Orðabókinni er ekki minnzt á að orðið
norse sé sérstök skírskotun til íslands.
Þess er aftur á móti getið að orðið sé að
öllum líkindum komið úr hollenzku á 16.
öld en hollenzka útgáfan var noorsch. Það
eru sem sagt Hollendingar sem hafa kom-
ið þessu orðskrípi inn í heimstunguna með
þeim afleiðingum að íslenzk ritsnilld til
forna er einatt flutt austur yfir haf og það
gert með þeim hætti að helzt enginn tekur
eftir því. í nýrri grein um víkingaskipin er
í jafnvirtu vísindariti og Scientifíc Americ-
an talað um Norse sagas þegar rætt er
í RAUFARHÓLSHELLI
um víkingaferðir og fund Ameríku, en
þessar sögur sem eru aðalheimild um þess-
ar ferðir að sjálfsögðu voru skrifaðar á
íslandi á íslenzku um svipað leyti og Norð-
menn voru að glata tungu sinni. En þær
mega bara ekki vera íslenzkar! Er nokkur
furða þótt spurt sé: Af hveiju ekki? Hvað
liggur á bak við þetta orðalag, mætti spyrja
höfundinn, fomleifafræðinginn John R.
Hale, við háskólann í Louisville.
Við höfum mikið verk að vinna. Við
þurfum að útrýma þessu orði úr enskri
tungu og hætta þessum blekkingarleik.
Það er að vísu dálítið sérkennilegt ef rekja
má orðið norse til Hollands á 16. öld því
að þar hófst sú alþjóðlega rógsherferð á
hendur Islandi sem Árngrímur lærði horfð-
ist í augu við í merku fræðiriti sínu al-
kunnu, Crimogæu. (ísland í grískum bún-
ingi). En höfundur helzta lastritsins var
sá gamli, hollenzki erkiþijótur Blefkin
þótt ekki sé endilega ástæða til að kalla
hann til ábyrgðar fyrir orðskrípið noorsch.
Þess má að lokum geta að í London var
á sínum tíma stofnað norskt tímarit á
ensku - og hét auðvitað The Norseman!
Morgunblaðið/Haukur Snorrason
Hvert er að-
dráttaraflið
- undrunar-
efnið?
VIÐ EIGUM AÐ
rækta það sem er
mikilvægt. Og við
eigum að kunna
skil á því sem er
mikilvægt. Það sem
gerir okkur að sér-
stæðri þjóð hlýtur
að vera mikilvægt í okkar augum, jafnvel
í augum annarra. Maður þarf ekki að eiga
lengi orðastað við þá sem eiga eftir að
verða mótandi afl í nágrannalöndum eins
og Bretlandi og Þýzkalandi til að skynja,
hvað það er sem þessu fólki þykir merki-
legt við ísland, hver er togkrafturinn þeg-
ar hugurinn hvarflar að þessu sérstæða,
fjarlæga og að mörgu leyti ævintýralega
eylandi. Það eru ekki dægurflugurnar. Það
eru ekki uppákomumar í fjölmiðlunum.
Það era ekki skoðanakannanimar. Það era
ekki blómin sem vaxa og deyja eftir duttl-
ungum veðurguðanna. Nei, það era ræt-
urnar. Þær draga athyglina að þeirri
óvenjulegu flóra sem við höfum af að státa
í sögu okkar og umhverfí. Það era rætur
okkar, það era rætur tungunnar sem við
höfum borið gæfu til að varðveita í gegn-
um þykkt og þunnt; eða eins og brezkur
prófessor sagði á kynningarfundi í háskól-
anum í Norwich nýlega þar sem kynnt var
íslenzk ljóðlist og nýjar enskar þýðingar,
stórmerkar, á öllum Islendinga sögum í 5
bindum: íslenzk tunga - hún er eins-
dæmi, hún er kraftaverk.
En höfum við hlúð nægilega að rótun-
um? Eram við á varðbergi nú þegar upp-
lausnaröfl fara um löndin eyðandi sjón-
varpseldi í nafni einhverrar alþjóðahyggju
sem er einna helzt fólgin í því að skilja
þannig við rætumar að þær veslist upp
og deyi. Við eram áreiðanlega á krossgöt-
um hvað þetta varðar. En meðan það þyk-
ir sjálfsagður hlutur að birta þúsund ára
gamla vísu úr Egils sögu á mjólkurfernum
og gert er ráð fyrir því að allir geti skilið
rétt eins og um sé að ræða hversdagslegt
visukorn úr næsta nágrenni, þá erum við
enn nokkuð vel í sveit sett - eða hvar
væri þetta hægt annars staðar? Við höfum
enn sem komið er staðizt andlegan upp-
blástur að mestu leyti eins og þetta dæmi
sýnir - en hvað lengi? Við skulum huga
að þessum rótum. Vernda þær, hlúa að
þeim. Þá glötum við ekki því sem við eig-
um dýrmætast og engin þjóð önnur hefur
eða getur varðveitt. Gyðingar glötuðu
tungu sinni en þeir endurheimtu hana
2000 áram síðar eins og spáð er i Gamla
Testamentinu; þó í nýjum búningi. Það er
einnig í raun einhvers konar kraftaverk.
Við eigum aftur á móti að gæta þess að
glata ekki arfleifðinni, rækta tunguna,
þetta mesta sameiningartákn lítillar þjóðar
sem þarf að átta sig á þeim vegamótum
þar sem við nú stöndum. Þær eru margar
sírenurnar og nauðsynlegt að gæta sín á
þeim. Það mælti mín móðir er betri vegvís-
ir en mestur hluti þess sjónvarpsefnis sem
nú er að æra - ekki einungis okkur held-
ur allar þjóðir - eða hveija telja menn
helztu skýringuna á voðaverkum banda-
rískra unglinga þegar þeir drepa skóla-
systkin sín með köldu blóði? Það eitt út
af fyrir sig er ærið umhugsunarefni.
En meðan það þyk-
ir sjálfsagður hlut-
ur að birta þúsund
ára gamla vísu úr
Egils sögu á mjólk-
urfernum og gert
er ráð fyrir því að
allir geti skilið rétt
eins og um sé að
ræða hversdags-
legt vísukorn úr
næsta nágrenni, þá
erum við enn nokk-
uð vel í sveit sett -
eða hvar væri þetta
hægt annars stað-
ar?