Morgunblaðið - 06.12.1998, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 6. DESEMBER 1998 B 25
staðinn eftir að búið var að sauma
, það saman,“ segir hann. Þessi hátt-
| ur var ekki hafður á þegar gólf í
íj heimahúsum voru teppalögð heldur
I fóru bólstrai’arnm á staðinn og tóku
mál af gólfunum. Síðan voru teppin
saumuð saman á verkstæðunum.
Enginn var kennarinn
„Þegar ég byrjaði námið í
Iðnskólanum í Reykjavík var engin
kennsla í fagteikningu fyrir bólstr-
ara enda voru þá í fyrsta skipti
Inemar í bólstrun. Við vorum tveir,
nemarnir, Víglundur sonur meist-
ara míns og ég. Víglundur var
tveimur árum á undan mér í námi
og því ekki bundinn nýju iðnaðar-
lögunum frá 1927. Þegar komið var
að því að kenna fagteikninguna
kom í ljós að enginn var kennarinn.
Þá hafði Víglundur lokið námi sínu
og ég því einn eftir. I efri bekkjum
skólans kenndi þá Björn Björnsson
gullsmiður fríhendisteikningu.
j Hann var afbragðs kennari. Eg fór
I að tala um það við hann að ég væri
I ósáttur við að fá ekki kennslu í fag-
* teikningu. Eftir að við höfðum rætt
málið sagði hann að ef ég kæmi
með mál og lýsingu af húsgögnum
þá skyldi hann taka mig með í
einkatíma sem hann hafði fyrir
iðnnema á kvöldin. Hann sleppti
svo ekki af mér hendinni fyrr en
hann hafði kennt mér fjarvíddar-
teikningu. Eg hafði gaman af að
Iteikna og reyndi að ná fram nýjum
formum af húsgögnum og var búinn
að teikna nokkrar arkir þegar ég sá
að best væri að hætta,“ segir Olafur
og gerir þar með heldur lítið úr
hæfileikum sínum á þessu sviði.
Eigi að síður átti Ólafur eftir að
teikna nokkur húsgögn bæði fyrir
eigið heimili og annarra. Skömmu
eftir að hann opnaði bólstur-
verkstæðið sitt hannaði hann t.d. og
Ismíðaði sófasett fyrir heimili sitt og
Guðnýjar konu sinnar, sem enn er
sem nýtt þótt tæplega sextugt sé.
Það segja þeir félagar, Ólafur og
Hafsteinn, að sé einmitt kosturinn
við vel smíðuð húsgögn, þau endast
og gangau endurnýjun lífdaga í
hvert sinn sem þau eru bólstruð að
nýju. Verkstæði sitt rak Ólafur þar
til fyrir tíu árum.
Hjólaði með húsgagnið
undir handleggnum
IÁ þessum tímum unnu bólstrarar
störf sín með bindi, í hvítum slopp-
um og á blankskóm. „Einu sinni
kom lærlingur til vinnu illa fyrir
kallaður og með bindi. Hann hafði
verið að skemmta sér kvöldið áður
og ekki gefið sér tíma til að fara
heim og skipta um föt. Hann fékk
skammir fyrir því lærlingar máttu
ekki vera með bindi við vinnuna,"
segir Ólafur og brosir að minning-
unni.
Þegai- Ólafur hóf nám sitt voru
auðvitað engir sendiferðabílar til. í
staðinn var notaður sérstakur
handvagn sem húgögnin voru sett á
og síðan var gengið á áfangastað.
Ólafi þótti það aftur á móti ekki
ómaksins virði að fá börurnar
lánaðar hjá þeim sem þær átti held-
ur notaði hann reiðhjólið sitt. Yfir-
leitt batt hann húsgagnið upp á
hjólið en „stundum gat ég tekið það
undir handlegginn og hjólað af
stað“.
Þannig fór hann að á lærlingsár-
unum þegar hann náði í dívan á
Þingholtsstrætið til Bjarna Sæ-
mundssonar, fiskifræðings. Þegar
Ólafur fór með dívaninn yfirdekkt-
an til baka bar hann hann upp í ris-
herbergi þar sem hann átti að setja
hann inn fyrir dyr. „Ég lenti í erfið-
leikum með að setja dívaninn inn en
allt í einu datt hann innfyrir. Svo
var hringt mörgum árum síðar úr
Þingholtsstrætinu. Það hefur verið
á sjöunda eða áttunda áratugnum.
Þegar ég var búinn að skoða það
sem átti að bólstra sat ég og
spjallaði við frúna svolitla stund. Ég
spurði hana hvort þetta væri ekki
hús Bjarna Sæmundssonar og
sagðist hún þá vera dóttir hans. Ég
sá þarna mynd uppi á vegg af
manni sem ég þekkti og sagði:
„Þarna er mynd af Marteini mynd-
skera.“ Hún svaraði að hann hefði
verið maðm-inn sinn. Hann var þá
látinn.“ Og Ólafur bætir við: „Mér
þótti mjög skemmtilegt að fara
heim til fólks.“
Þriggja alda maður
Ólaíúr fæddist að Narfeyri á
Skógarströnd í Snæfellsnessýslu í
maí árið 1906. Hann ólst, upp frá
hálfs árs aldri, á Setbergi í sömu
sveit en flutti þaðan til Reykjavíkur
þegar hann var 19 ára gamall. Ólaf-
m- er ekki sá eini í ætt sinni sem lif-
ir bæði vel og lengi. Bróðir hans,
Guðmundur, er 98 ára gamall og
systir þein-a, Ingibjörg, varð 104
ára gömul. „Guðmundur er fæddur
árið 1900 og hefur alla möguleika á
að lifa fram á næstu öld. Þá verður
hann þriggja alda maður,“ segii-
Ólafur. Móðir þein-a, María Magða-
lena Andrésdóttir, var 106 ára þeg-
ar hún lést, þá elst allra íslendinga,
og faðir þeirra, Daði Daníelsson,
vai'ð tæplega níræður. Eiginmaðm-
Ingibjargar, Sigm-ður Magnússon,
varð 104 ára eins og kona hans.
Ingibjörg og Sigurður voru gift í
heil 75 ár enda er hjónaband þeirra
skráð í heimsmetabók Guinness.
Eiginkonu sína, Guðnýju
Guðjónsdóttur, missti Ólafur fyrir
fjórum árum. Þau hjón eignuðust
þrjá syni, Daða, Guðjón Þór og Jón,
og eina dóttur, Maríu Jónu.
„Skömmu eftir að Daði var skírður
kom kona í heimsókn til okkar.
Þegar hún heyrði nafn barnsins
hrópaði hún: „Ó, hvað þetta er fal-
legt nafn.“
Ólafur gekk ekki í skóla sem
barn fyrir utan í hálfan mánuð. „Þá
kom umferðarkennari í sveitina,"
segii' Ólafur og kímir.
„Ég hafði lítinn áhuga á búskap
en hafði mikinn áhuga á smíðum.
Mig langaði í langskólanám en það
voru engin efni á því. Þá var iðnað-
urinn eftir og iðnaðarmenn voru í
miklu áliti. Eg fór ekki í bólstrun
vegna þess að ég hefði áhuga á
henni. Eg vildi komast úr fámenn-
inu í menninguna og tryggja mér
framtíðarstarf. Það var ekki fyrr en
ég var farinn að vinna við bólstrun-
ina að ég fékk áhuga á starfinu,“
segir hann.
Egglaga leðurstólar
í Danmörku
Ólafur segir starf sitt í fyrstu
hafa snúist fyrst og fremst um við-
gerðir á gömlum húsgögnum. I
fyrstu vann hann hjá öðrum bólstr-
urum en um 1940-41 stofnaði hann
eigið verkstæði. „Ég lærði mikið af
gömlu húsgögnunum, að rífa þau í
sundur. Jón sonur minn var í arki-
tektaskóla í Danmörku. Skólabróðir
hans vai' orðinn verkstjóri í verk-
smiðju þar sem húsgögn voru
smíðuð og seld til Bandaríkjanna.
Yfirleitt fékk enginn óviðkomandi
að koma þangað inn en ég fékk að
skoða verksmiðjuna fyrir þennan
kunningsskap. Þarna voru fram-
leiddir egglaga leðurstólar og leðrið
var sett á að aftan með blýlistum.
Það var alveg draumur að sjá
þettal"
- En hvernig fer Ólafur og fólkið
hans að því að vera svona heilsu-
hraust til hárrar elli?
„Ætli það sé ekki lagt upp í hend-
urnar á okkur,“ svarar hann að
bragði. „Svo hef ég líklega farið vel
með þetta. Ég borða hollan mat og
forðast allt sem er brasað og feitt.
Ég borða daglega grænmeti og
ávexti og stunda daglega sund og
göngu. Ég er ákaflega reglusamur
maðui' - nema á vín!“ segir hann
með glettnisblik í augum. „Ég
drekk það mjög óreglulega."
,u AR I
MILLJÓN MA NNS Í IAT-A SEÐ HAJSA
okkar bestu meðmæll
eru íslensklr áhorfendur
■.. þorðl ekkí ein ut z bil - kona, 40 ara
■.. „skelfilega" goð skemmtun - karl, 85 ara
. va maður, hjartað er a fullu - stúlka, 15 ara
5. & 30. Dl'.\ SÍÐIJSTU .SÝMINGAR A ITSSU ARI
SVARTKLÆDDA
KONAN
s)'
. I: U ..
1 TJARNARBIO
MIÐAI’ANTAMIR í SÍMA 561-0280
I
HERRA-
SLOPPAR
Herranáttföt
Herranáttserkir
lympía.
Kringlunni 8-12, sími 553 3600
I
I
ROÐTÖSKUR
kirsuberjatréd
vesturgötu 4
1100 Nýtt númer
tii útianda.
Áskriftarsími
NETSímans er
575 1100
www.netsimi.is
NETSímakort me& fakmarkaferi inneign fóst hjá: Skimu, Japis, Hátækni, isfe
C