Morgunblaðið - 29.01.1999, Síða 50

MORGUNBLAÐIÐ
'50 FÖSTUDAGUR 29. JANÚAR 1999
MINNINGAR
STEINUNN
KARLSDÓTTIR
+ Steinunn Karls-
dóttir var fædd
þann 28. janúar 1955
í Keflavík. Hún lést,
hinn 19. janúar síð-
astliðinn á Sjúkra-
húsi Suðurnesja.
Foreldrar hennar
eru Karl Þ. Þor-
steinsson, sjómaður,
f. 24. október 1931,
og Þorbjörg Þor-
grímsdóttir, hús-
móðir, f. 3. septem-
ber 1929. Systkini
hennar eru Þor-
grímur Karlsson, f.
25. apríl 1956, kvæntur Guðrúnu
Kartrínu Jónsdóttur, Guðrún
Karítas Karlsdóttir, f. 29. júlí
1961, gift Jaime E.
Buenano, Kristín
Birna Karlsdóttir, f.
15. aprfl 1971,^ sam-
býlismaður Olafur
Högni Egilsson.
Steinunn giftist
Hilmari Hjálmars-
syni, f. 1. janúar
1955, og eignuðust
þau þrjú börn. Þau
eru: Þóra Björg, f.
17. október 1974;
Hildur Hlíf, f. 26.
mars 1984; og Hilm-
ar Davíð, f. 1. júní
1985.
Útför Steinunnar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku mamma mín.
Nú er þrautargangan þín búin,
þetta hefur verið löng og ströng
leið. A meðan ég sit hér og skrifa
þessar línur kemur yfír mig ein-
kennileg ró, ró yfir því að nú ert þú
á stað þar sem enginn sársauki eða
veikindi eru, heldur friður og falleg
- '“cónlist og ég veit að Steinunn
amma hugsar vel um þig. Tónlistin
var þitt líf og yndi og þá ert þú nú í
essinu þínu.
Missir minn er meiri en orð fá
nokkurn tímann lýst, sá harði
raunveruleiki að ég fái aldrei að
heyra þig syngja með þinni yndis-
legu rödd eða spila svo fallega á
píanóið þitt; að ég geti ekki hvílt í
fanginu þínu þegar ég þarfnast
þín mest er erfiðara en ég get tjáð
mig um. Sú tilhugsun um að ég á
~ i eftir að takast á við það sem eftir
er af mínu lífi án þinnar tilsagnar,
návistar og þíns gífurlega styrks
dregur úr mér mátt og gerir það
að verkum að mig langar að leggj-
ast niður og gefast upp. En það
mun ég ekki gera því þá myndi ég
ekki vera að fara eftir því sem þú
kenndir mér. Eg veit líka að þú
ert alltaf hjá mér og að við hitt-
umst aftur þegar minn tími kem-
ur.
I gegnum veikindin þín sýndir
þú gífurlegan styrk og hugsaðir
meira um okkur hin en þig sjálfa.
Og krafturinn í þér, kona, þú varst
óstöðvandi. Það er ekki lengra síð-
an en í ágúst á síðasta ári að þú
fórst í þriggja tíma göngu með vin-
um þínum þar sem þú varst með
þeim í sumarbústað.
Eg á svo margar yndislegar
minningar um þig, þú varst svo
yndislegur persónuleiki. Við vorum
miklu meira en mæðgur, þú varst
minn besti vinur og sálufélagi. Eg
er sú persóna sem ég er vegna þín.
Fallega mamma mín, ég bý svo vel
að því að hafa átt þig sem mömmu
og ég mun halda mínu striki fyrir
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfiröi, sími 565 5892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsta.
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Utfararstofa Islands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
þig og mig. Ég elska þig meira en
orð fá lýst en ég verð að sleppa þér
í bili og við munum hittast aftur.
Þín elskandi dóttir
Þóra Björg Hilmarsdóttir.
Þinn söngvaþýði hljómur úr himinbjörtum
geim,
berst með vorsins blænum í bæinn til mín
heim.
Þá finnst mér eins og sál mín fyllist ljósi og
yi.
og svífi á svanavængjum sumarlandsins til.
Þá leggur þú þitt höfuð undir ljósa vænginn
þinn,
og sefur rótt í sefí, svanaunginn minn.
Nú fer senn að hausta og hljóðna tekur þá,
því svanurinn er floginn með söng á höfin
blá.
(Elín Eiríksdóttir).
Astkæra systir. Þú ert horfin frá
okkur alltof fljótt. En minningin
um yndislega móður, dóttur og
systur lifir með okkur um ókomin
ár og yljar á erfiðum tímum. Elsku
Steina, við munum sakna þín sárt
en trúum því að eftir þín eifiðu
veikindi þá líði þér vel núna í faðmi
guðs.
Kæru Hiili, Þóra, Hildur, Hilm-
ar, mamma og pabbi, guð styrki
ykkur og blessi.
Þín systkini,
Þorgrímur, Guðrún og Kristín.
Eftir harða baráttu við erfiðan
sjúkdóm horfum við nú langt fyiúr
aldur fram á eftir Steinunni Karls-
dóttur yfir móðuna miklu.
Steinunn var Keflvíkingur í húð
og hár og í Keflavík skilur hún eftir
sig stórt skarð. Ég kynntist Stein-
unni fyrst fyrir 27 árum þegar við
vorum saman í London að styðja
fótboltaliðið úr Keflavík gegn
Tottenham. Eftir það var ávallt
kært með okkur þó samband okkar
væri ekki mikið.
Það sem ég vil nú með þessum
kveðjuorðum þakka sérstaklega, er
sá tími sem við áttum saman í
kringum „Karaoke" skemmtanir
sem voru um árabil árviss viðburð-
ur á Suðurnesjum. Þar var Stein-
unn ávallt tilbúin sem starfsmaður
að leggja bænum sínum lið, fyrst
Keflavík og síðan Reykjanesbæ og
oftar en ekki unnum við keppnina
og hún hreppti titilinn besti söngv-
arinn. Seinustu árin sem keppnin
fór fram var Steinunn orðin veik,
en hún lét það samt ekki stoppa
sig, hún kom, sá og sigraði. Segja
má að það hafi einmitt einkennt
Steinunni í því sem hún tók sér fyr-
ir hendur, að hún stóð oftar en ekki
uppi sem sigurvegari og hún kunni
að sigra, hún fylltist ekki drambi
eða rembingi heldur tók hlutunum
með ró og stillingu.
Þá vil ég einnig þakka þann tíma
sem dóttir mín fékk notið hand-
leiðslu hennar við Tónlistarskólann
í Keflavík, en þar var Steinunn
einnig á heimavelli og skilur eftir
sig góðar minningar.
Ég og fjölskylda mín vottum ást-
vinum hennar öllum okkar dýpstu
samúð og biðjum góðan Guð að
veita þeim styrk á þessum erfiðu
tímamótum.
Hjördís.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum,
ljósgeisli af minningum hlýjum.
Ég er ekki enn farin að átta mig
á því að þú sért farin. Þó að við
vissum innst inni að hverju stefndi
þá héldum við alltaf í vonina, enda
varst þú búin að vera svo ótrúleg í
þinni baráttu, sífellt að koma á
óvart og staðráðin í því að láta
þetta ekki buga þig.
Þar sem okkar vinskapur byrjaði
strax í bamaskóla eru minningarn-
ar margar. Tengslin sem mynduð-
ust á þeim árum eru það sterk að
mér finnst þú vera mér frekar sem
systir. Alltaf þegar hugsað er til
baka ert þú þar. A þeim áram ger-
ast hlutirnir svo hratt, allt er svo
spennandi og mikið um að vera.
Manstu æskulýðskórinn, rántinn
upp og niður Hafnargötuna, Land-
Roverinn, skólaferðalögin og úti-
legurnar? Það var svo mikið að
gerast á þessum tímum. Manstu,
við þurftum stundum að fara heim
til mín að leggja okkur í löngufrí-
mínútunum af því að við voram svo
þreyttar.
Þó að ég flytti burt héldum við
alltaf sambandi. Stundum leið
langur tími á milli þess sem við
heyrðumst, oftast var samt hringt
á afmælisdögum, og alltaf var eins
og við hefðum hist í gær. Fylgst
var með því sem var að gei'ast.
Börnin þín og börnin mín, baslið og
búskapurinn. Einhverju sinni hafði
ég samband og þá varst þú að
syngja í hljómsveit, öðra sinni búin
að stofna dagheimili í skúrnum hjá
þér, byrjuð í söngnámi og píanón-
ámið skyldi klárast, farin að kenna
og skólaganga hafín. Tónlistin var
þér svo mikils virði og þú áttir svo
mikið eftir að gefa.
Eftir því sem árin liðu og börnin
stækkuðu ákváðum við að núna
færam við að hittast oftar. Nú
skyldum við hittast hjá hvor
annarri, fara í sumarbústað árlega
og er minningin um þig frá síðustu
sumarbústaðarferð okkar hvað
dýrmætust núna. Þá var farið í
sumarbústað á Amarstapa. Þrátt
fyrir erfið veikindi gafst þú okkur
hinum ekkert eftir. Farið var í
langan göngutúr, kjaftað langt
fram á nótt, gamlar minningar rifj-
aðar upp og hlegið að. Nutum þess
að vera saman og eiga hvora aðra
að. Stuttu seinna varðst þú að fara
aftur á sjúkrahús og í þetta sinn
varð ekki aftur snúið heim. Þú
varst okkar hetja, alltaf var stutt í
hláturinn og faðmlagið þétt og fast
þegar við hittumst. Þú áttir svo
mikið eftir, svo mikið eftir að gefa.
Ég trúi því að einhvers staðar sért
þú þegar farin að láta hæfileika
þína njóta sín, farin að syngja og
spila á öðrum og æðri vettvangi.
Söknuðurinn er mikill og sár en
sárastur en hann þó fyrir börnin
þín, sem hafa þurft að reyna svo
mikið, Hilla, foreldra þína og fjöl-
skyldu. Um leið og ég og fjölskylda
mín vottum þeim og öðram ástvin-
um dýpstu samúð okkar, þakka ég
þér, elsku vinkona, fyrir dýrmæta
vináttu og tryggð sem ég mun
ávallt varðveita í hjarta mínu.
Guð geymi þig.
Ingibjörg Björnsdóttir.
Elsku vinkona. Hetja er í mínum
huga sá sem mætir örlögum sínum
af æðraleysi. Leysir þau mál sem
hægt er að leysa en lætur annað
hafa sinn gang. Þú ert mesta hetja
sem ég hef kynnst.
Ég þakka þér fyrir að fá að deila
með þér lífinu frá því við voram
litlar. Séð með mínum augum ert
þú sú sem aldrei hættir að stækka.
Þú komst sífellt á óvart, bjóst yfír
einhverjum krafti sem virtist
óþrjótandi. Það var samt ekki með
neinum látum sem þú framkvæmd-
ir það sem gera þurfti. Þú bara
gerðir það.
Þú ert eiginlega alltaf að syngja
þegar ég hugsa um þig þessa dag-
ana. Þar varst þú á réttri hillu. Það
var alveg sama hvar þú komst
fram, í kór, hljómsveit, sjónvarpi,
söngvakeppnum eða bara í heima-
húsi, þú stóðst þig frábærlega.
Tónlistin var alltaf þitt yndi. Otelj-
andi era lögin sem ég tengi við þig.
Elsku besta Steina mín, ég veit
þú hefur fengið góða heimkomu og
margir þér kærir hafa verið glaðir
að fá þig til sín. Þú verður fljót að
kynna þér tónlistarlífið þar sem þú
ert núna ef ég þekki þig rétt. Þú
manst eftir að geyma pláss í kóm-
um fyrir mig og hinar stelpurnar
líka.
Takk enn og aftur fyrir sam-
fylgdina. Ljós Guðs lýsi þér og öllu
þínu góða fólki. Ég bið Guð um að
styðja og styrkja blessuð börnin
þín, Hilla, elskulega foreldra þína,
systkini og fjölskyldur þeirra.
Þín vinkona
Sigríður Yngvadóttir.
Þegar hátíð ljóss og friðar var
rétt nýafstaðin, flugeldasýningum
áramótanna lokið og daglegt líf að
færast í fastar skorður hjá flestum
barst okkur, fyirverandi og núver-
andi starfsfólki Tónlistarskólans í
Keflavík, sú sorgarfrétt að sam-
kennari okkar, Steinunn Karlsdótt-
ir, væri látin. Eftir margi-a ára
veikindi, hvar skiptust á skin og
skúrir, hafði almættið loks ákveðið
að nóg væri komið og rétt að hún
fengi langþráða hvfld.
Vegir okkai' Steinunnar lágu
saman á vettvangi tónlistarinnar.
Sem börn og unglingar vorum við
nemendur í Tónlistarskólanum í
Keflavík ásamt nokkrum af núver-
andi kennuram skólans. Leiðir
þessa hóps lágu svo í ýmsar áttir
eins og gengur og gerist. Sumir
héldu áfram tónlistarnámi en aðrir
völdu sér önnur viðfangsefni.
Steinunn gerði hlé á tónlistarnám-
inu, stofnaði heimili og eignaðist
fjölskyldu. Eftir nokkurra ára hlé
hóf hún nám að nýju og samhliða
náminu hóf hún að kenna byrjend-
um á píanó haustið 1989. Fljótlega
ákvað hún að setja markið hátt og
stefna að burtfararprófi í píanóleik
frá skólanum. Hún vann hörðum
höndum að undirbúningi þess og
var farin að sjá fyrir endann á
þeim áfanga þegar veikindin gerðu
vart við sig. Ég mun aldrei gleyma
þeirri stund er píanókennari henn-
ar kom og bað um aðstoð. Steinunn
hafði fallið í ómegin í miðri
kennslustund. Hún var flutt á
sjúkrahús og má segja að það hafi
markað upphafið að veikindum
hennar. Þetta var veturinn
1991-1992. Hún sýndi mikinn styrk
og kraft um vorið. Aformum um
lokapróf og sjálfstæða tónleika var
slegið á frest en hún vildi allt til
þess vinna að fá að leika einleik
með Sinfóníuhljómsveit Islands
eins og búið var að ákveða. Hún
æfði af kappi fyrir tónleikana og
lék með hljómsveitinni á tónleikum
í Iþróttahúsinu í Keflavík 24. apríl
1992. Er skemmst frá að segja að
Steinunn skilaði sínu hlutverki óað-
finnanlega við mikinn fógnuð tón-
leikagesta sem troðfylltu íþrótta-
húsið.
Eins og áður segir var Steinunn
ekki bara nemandi við skólann
heldur einnig kennari. Auk þess að
kenna byrjendum á píanó hafði
hún tekið að sér kennslu yngstu
barnanna í forskóladeild tónlistar-
skólans. Það starf fórst henni ein-
staklega vel úr hendi. Hún hafði
áður starfað sem dagmamma um
nokkurra ára skeið og hafði því
mikla reynslu í samskiptum við
börn. Mannkostir hennar, tónlist-
arkunnátta og nærgætni reyndust
henni dýrmætt veganesti í kenn-
arastarfinu. Hún virtist hafa gott
lag á að ná því besta fram í börnun-
um. Þau gátu oft verið baldin en
með hæglátri framkomu sinni og
hógværð fékk hún þau til þess að
einbeita sér að viðfangsefninu
hverju sinni og árangurinn lét ekki
á sér standa. Steinunn lét píanó-
leikinn ekki nægja heldur söng hún
líka eins og engill. Frá því á ung-
lingsáranum hafði hún sungið með
popphljómsveitum og í kórum.
Hún söng með Léttsveit Tónlistar-
skólans í Keflavík í tónleikaferð um
Bandaríkin vorið 1991 og þegar
ákveðið var að setja á svið söng-
leikinn um „Jósep og litskrúðuga
draumafrakkann" árið 1994 þurfti
reyndan söngvara í mikilvægt hlut-
verk sögumannsins. Leitað var til
Steinunnar, sem eftir smáumhugs-
un reyndist fús til þess að taka
verkefnið að sér. Hún skilaði því
þannig að seint mun gleymast,
þrátt fyrir að ganga ekki heil til
skógar. Þessi uppsetning var ein af
stóra stundunum í sögu skólans og
átti hún svo sannarlega sinn þátt í
því hversu vel tókst til.
Haustið 1995 ákvað Steinunn að
setjast á skólabekk í tónmennta-
kennaradeild Tónlistarskólans í
Reykjavík. Takmarkið var að Ijúka
tónmenntakennaraprófi. Hún átti
einu ári ólokið þegar veikindin
tóku að ágerast og hún varð að
gera hlé á námi og hætta að kenna.
Að sjálfsögðu dreymdi hana um að
ná fullum bata, geta sinnt fjöl-
skyldunni, lokið námi og komið aft-
ur til starfa við skólann. Það hefð-
um við viljað líka.
Kæra Þóra, Hildur og Hilmar.
Missir ykkar er mikil. Við fyiTver-
andi og núverandi starfsfólk Tón-
listarskólans í Keflavík vottum
ykkur, afa, ömmu og fjölskyldunni
allri okkar dýpstu samúð. Við
þökkum farsælt samstarf í gegnum
árin og í hugum okkar lifír minn-
ingin um móður ykkar, jákvæða,
glaðværa, fallega og vandaða konu
sem reyndist skólanum, nemend-
um og samstarfsfólki traust og
áreiðanleg.
F.h. starfsfólks Tónhstarskólans
í Keflavík,
Kjartan Már Kjartansson.
Elsku Steina, það eru erfið
skref að fylgja þér til grafar svo
langt um aldur fram. Þú sýndir
mikinn dugnað og þrautseigju er
þú barðist hetjulega við erfiðan
andstæðing þar sem veikindin
voru annars vegar, og um tíma
höfðum við von um árangur, sem
síðan brást. Við vinirnir komum til
með að sakna þín, bæði nærveru
þinnar og einnig í ferðalögum okk-
ar, þar sem óspart voru rifjuð upp
unglingsárin, og margs er að
minnast. Oft vora nefndar bílferð-
ir og ferðalög, sem enduðu með
einhvers konar ævintýrum, og má
þar t.d. nefna, að sofa í rétt, vegna
þess að of seint var að banka upp
á hjá fólki í sveitinni og raska ró
þess til að fá gistingu. Ævintýri
með sprungin dekk úti í móa í lok
útilegu á Laugarvatni, eða mjög
hægfara ferðalagi á tónleika í
Reykjavík sem endaði með at-
hugasemdum annarra vegfarenda
og lögreglu vegna of hægs aksturs
og svona má lengi telja, en þú,
elsku Steina, verður alltaf í huga
okkar þegar við minnumst þess-
ara og fleiri ævintýi-a frá ung-
lingsárunum og annarra er síðar
komu. Sérlega aðdáunarvert er þó
hversu dugleg þú varst í síðustu
ferðinni okkar þegar við fórum á
Arnarstapa á Snæfellsnesi í ágúst
í fyrra. Þar gafst þú okkur hinum
ekkei't eftir, fórst með okkur í
langa gönguferð um úfið hraun og
seinfarna slóða og máttir ekki
heyra á það minnst að snúa til
baka, og varst síðan tilbúin í gleð-
skap örskömmum tíma eftir að í
bústaðinn var komið. Þessu áttum
við hin ekki von á, vitandi hvað þú
varst búin að vera að berjast við
mánuðina á undan, en svona varst
þú, sífellt að koma okkur á óvart,
og varst síðan hrókur alls fagnað-
ar, þar sem smitandi hlátur þinn
dugði til að koma öllum í gott
skap.
En nú er komið að leiðarlokum,
allar ferðir taka jú enda, og nýtt
ferðalag hafið hjá þér, elsku
Steina. Vonandi líður þér vel á