Morgunblaðið - 13.02.1999, Page 48

48 LAUGARDAGUR 13. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
STEFÁN BJÖRGVIN
GUNNARSSON
+ Stefán Björgvin
Gunnarsson
fæddist að Sleðbrjót
í Jökulsárhlíð,
Norður-Múlasýslu,
4. maí 1901. Hann
lést á Ljósheimum,
Selfossi, sunnudag-
inn 31. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Gunnar
Jónsson frá Háreks-
stöðum, Jökuldals-
_ heiði, f. 1871 d.
1957 og kona hans,
Ragnheiður Stef-
ánsdóttir frá Teiga-
seli, Jökuldal, f. 1876 d. 1951.
Stefán var næstelstur af fjórtán
systkinum en þrettán þeirra
komust til fullorðinsára. Af
þeim eru tvær systur á lífi,
Bergþóra, f. 1912 og Sigrún, f.
1917. Látin eru: Jónína, f. 1899,
d. 1989; Ragnar, f. 1902, d.
1967; Þórdís, f. 1903, d. 1995;
Guðný, f. 1905, d. 1984; Helgi f.
1906, d. 1988; Aðalsteinn, f.
1909, d. 1988; Þorvaldína, f.
1910, d. 1998; Karl, f. 1914, d.
1988; Baldur, f. 1915, d. 1998;
_ Hermann, f. 1920, d. 1951.
í júní 1934 kvæntist Stefán
Herdísi Friðriksdóttur frá
Litla Bakka í Hróarstungu, f. 5.
apríl 1913, d. 27.
maí 1989. Þau hófu
sinn búskap að
Fossvöllum, síðan
Grund á Jökuldal
og Kirkjubæ í Hró-
arstungu. Á Sel-
fossi bjuggu þau
svo frá 1962. Börn
þeirra eru: 1) Gest-
ur, f. 1934, verka-
inaður í Reykjavík.
Á hann þrjú börn,
sambýliskona hans
er Ingibjörg Hjálm-
arsdóttir. 2) Ragn-
heiður Gunnhildur,
f. 1937, húsmóðir á Stokkseyri,
hún á fjögur börn. 3) Karl, f.
1944, skrifstofustjóri hjá Osta-
og smjörsölunni, búsettur í
Kópavogi. Var kvæntur Val-
borgu Isleifsdóttur, eiga þau
fjögur börn, eitt látið. Kona
hans er Auður Helga Haf-
steinsdóttir. 4) Ina Sigurborg,
f. 1947, húsmóðir og ræsti-
tæknir á Selfossi, gift Guðjóni
Ásmundssyni rennismið, eiga
þau fimm börn. Á Selfossi
stundaði Stefán lengst af
verkamannavinnu hjá Selfoss-
bæ. Útför Stefáns fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Pýð. S. Egilsson)
Eg fel í forsjá þína.
Guð faðir sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Elsku góði afí, nú ert þú engill á
himnum. Þú varst alltaf svo góður
við okkur og í'annst gaman þegar
krakkar komu í heimsókn.
Þínir
Arnór Sindri og Andri
Snær Sölvasynir.
I dag kveð ég elskulegan afa
minn, Stefán Björgvin eða Stebba
eins og hann var oftast kallaður.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast hans afa.
Fyrstu minningar mínar um afa
eru frá bernsku minni. Á föstudög-
um var ég ætíð fastagestur hjá
þeim afa og Herdísi ömmu á Aust-
urvegi því þá var mamma mín að
vinna. Voru þessar stundir hjá
þeim alveg yndislegar og ógleym-
anlegar. Alltaf var fundið upp á
einhverju skemmtilegu að gera
eins og að spila, lesa eða baka. Eru
mér sérstaklega minnisstæðar
vöfflurnar og hjónabandssælan
sem bakkelsi á borðum og tók ég
náttúrulega þátt í þessu öllu sam-
'án. Ef ekki var bakað hljóp ég út í
bakarí fyrir þau og keypti eitthvað
gott með kaffínu. Á heimili ömmu
og afa var ætíð mikill gestagangur,
áttu þau marga góða vini og kunn-
ingja. Já, lífið á Austurveginum var
engu líkt. En því miður var afí ekki
alltaf hraustur á þessum tíma og
varð því amma að stjana við hann
því honum var nú ekkert sérstak-
lega vel við sjúkrahús.
Þegar amma mín lést varð það
afa mikið áfall. Eftir það bjó hann
einn um hríð á Austui-veginum og
gekk það með dyggri aðstoð móður
minnar sem kom til hans daglega.
Man ég sérstaklega eftir því þegar
hann fékk mat sendan til sín frá
sjúkrahúsinu. Fór það ævinlega
þannig að matnum var hent í
ruslið. Já, hann lét nú ekki bjóða
sér hvað sem er, hann afi!
Síðustu ár sín dvaldi afi á Ljós-
heimum. Held ég að honum hafí
bara líkað alveg ágætlega þar. Afí
var mjög sterkur persónuleiki,
mikill húmoristi og alltaf var stutt í
giínið hjá honum, hann gat séð
spaugilegu hliðamar á ótrúlegustu
hlutum. Hann var einnig mjög
hreinskilinn og sagði ávallt hvað
honum fannst hvort sem það snerí
að fólki eða hlutum. Eg held að
flestir hafi nú ekki tekið því illa.
Afí var ákaflega mikill sveita-
maður og hafði yndi af því að segja
sögur af sveitinni sinni fyrir aust-
an. Töluðum við mikið saman um
hesta. Hann um hestana sína úr
sveitinni en ég um útreiðartúra
mína með vinkonu minni. Hafði
hann einstaklega gaman af því að
ég skyldi vera komin með svona
mikinn áhuga á hestum.
Allt frá því að amma dó kom afi í
mat til okkar í Stekkholtið á að-
fangadagskvöld. Fannst okkur jól-
in vera komin þegar afi var sestur
við eldhúsborðið heima á aðfanga-
dag, þá gátu jólin gengið í garð.
Núna síðustu jól gat afí ekki komið
í fyrsta skipti sökum heilsuleysis.
Var það óneitanlega mjög skrítið
og vorum við sammála um að okk-
ur fannst ansi tómlegt að hafa afa
ekki hjá okkur. En þess í stað fór-
um við öll fjölskyldan til hans á
Ljósheima og áttum þar notalega
stund.
Jæja afí minn, nú er kominn tími
til að kveðja. Eg tiúi því að nú séuð
þið amma saman á ný. Eg þakka
þér fyrir yndislegar stundir sem ég
mun aldrei gleyma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
«jreina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
.ilög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning þín.
Lilja Björg Guðjónsdóttir.
Þegar minningar bemskuáranna
era rifjaðar upp era sumar sterk-
ari og skýrari en aðrar. Svo sterk-
ar og eftirminnilegar eru þær að
það er eins og hlutimir hafí gerst í
gær.
Lífið á Austurvegi 40, hjá ömmu
og afa, er svo sannarlega ein slík
minning. Eg man vöffluilminn í
húsinu þegar amma stóð í eldhús-
inu, bakaði og sagði okkur sögur.
Afí lék við okkur í stofunni, við
systurnar hoppuðum á bak hans
og hann hljóp með okkur á hest-
baki um húsið á milli þess sem
hann gaf okkur brjóstsykur úr
vasa sínum.
Margar minningar á ég líka um
afa minn veikan. Lengi vel lá hann
veikur heima og amma hlúði að
honum af sinni einskæru alúð og
hlýju. Eg man eftir samviskubitinu
þegar afí veiktist fyrst. Ég var al-
veg sannfærð um að hann hefði
veikst af því að hann var búinn að
vera með okkur svo mikið á hest-
baki. Ég, sennilega um 7 ára, vissi
ekki þá að hann afi minn þoldi nú
svolítið meira en það.
Árið 1989 lést elskuleg amma
mín og varð það afa mikið áfall.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir og
ég veit að afí velti því oft fyrir sér
hvers vegna amma var send af stað
í sitt ferðalag á undan honum. Hún
var jú 12 árum yngri og var búin að
vera heilsuhraustari en hann í
gegnum tíðina. Þó að missir afa
hafi verið mikill gátum við ekki
annað en dáðst að dugnaði hans og
þrautseigju. Heimakær hafði hann
alla tíð verið, á Austurvegi 40 leið
honum vel og þar vildi hann vera.
Það var því svo, eftir að amma dó,
að hann bjó þar einn í rúmt ár, þá
tæplega níræður. Þegai’ heilsa
hans var orðin það slæm að hann
gat ekki búið einn dvaldi hann á
heimili foreldra minna í nokkra
mánuði eða þar til hann fór á
hjúkrunarheimilið Ljósheima.
Á Ljósheimum væsti ekki um
hann og margar starfsstúlkur urðu
hans vinkonur. Hann kvartaði þó
oft yfír því að það væru ekkert
nema gamalmenni í kringum sig.
Já, hann var ungur í anda, afi
minn, sem lengi vel var elstur
manna á Ljósheimum.
Afí hafði sterkan og Htríkan per-
sónuleika. Þegar hann reiddist þá
reiddist hann og sparaði ekki orð-
bragðið, en ávallt var stutt í
húmorinn og gat hann orðað hlut-
ina á svo skemmtilegan hátt að un-
un var að hlusta á hann.
Þó að ég hafí ekki kynnst afa
mínum þegar hann bjó í sveitinni
þá var ekki hægt annað en að líta á
hann sem sveitamann, svo stóran
sess átti sveitin í huga hans. Hann
fylgdist spenntur með því hvort
sauðburður væri hafinn í sveitum,
hvernig heyskapur gekk, smala-
mennskan og allt það sem einkenn-
ir lífið í sveitunum. Síðustu árin
held ég að það hafi veitt honum
mikinn styrk að rifja upp minning-
ar liðinna tíma. Tala um Jökuldals-
heiðina sína, Grund, Kirkjubæ,
smalamennsku á Fossvöllum með
Ragnari bróður sínum og fleiri
minningar af Héraði.
Alltaf fylgdist afi vel með öllu
og var með á nótunum alla tíð.
Duglegur var hann að spyrja um
hagi síns fólks og gaman hafði
hann af því að fá heimsóknir frá
ættingjum og vinum. Mér er það
ljúft og skylt að minnast sérstak-
lega á samband mömmu minnar
og afa í seinni tíð. Daglega fór
mamma til hans og einstakt var að
sjá hversu vel þau náðu saman í
vináttu, trausti og ást. Ég veit að
það gaf mömmu ekki síður en afa
mikið að hittast og spjalla. Þótt
ARNÞÓR
GUÐNASON
+ Arnþór var
fæddur á Kot-
múla í Fljótshlíð 13.
febrúar 1928. Hann
lést 1. september
síðastliðinn. Arnþór
var yngstur sjö
barna þeirra hjóna,
Guðna Guðmunds-
sonar bónda þar og
konu hans Stein-
unnar Halldórsdótt-
ur. Börnin voru í
aldursröð: Guð-
mundur, f. 8. júní
1909, látinn; Sveinn,
f. 17. nóv. 1911; Að-
alheiður Guðrún, f. 9. mars
1914, látin; Margrét Sigríður, f.
25. júní 1916; Skúli, f. 25. febr.
1920; og Dóra Ragnheiður, f.
Nú hinn 13. febrúar 1999 er sjö-
tugasti og fyrsti afmælisdagur
þessa horfna vinar míns, af því til-
efni langar mig að minnast af þakk-
læti örfáum orðum nærri hálfrar
aldar kynna, vináttu og samskipta
sem aldrei bar á skugga. í slíkum
hugleiðingum flæðir atburðarásin
fram í endurminningunni, líkt og
skuggamynd á tjaldi. Löngu liðnir
viðburðir og dagar birtast og endur-
nýjast. Þá er eins og vitund manns
vakni og gangi til baka inn í fortíð-
ina, þar sem allt er á sínum stað.
Þannig er hugarheimur mannsins
eitt hið stórkostlegasta sköpunar-
verk lífsins, uppspretta og afdrep,
sem hver einn á fyrir sig og enginn
nær að granda.
Ai-nþór eða Addi eins og hann
var alltaf kallaður ólst upp með for-
eldrum sínum og systkinum í Kot-
múla og kynntist og lærði öll hefð-
bundin störf eins og þá gerðust til
sveita á þeirri tíð. Hann var í eðli
sínu léttlyndur og spaugsamur og
28. júní 1924, og
yngstur var Arnþór
sem hér er minnst.
Arnþór gekk að
eiga eftirlifandi
konu sína, Elín-
borgu Kjartansdótt-
ur, 4. nóvember
1950 og bjuggu þau
lengst af sín bú-
skaparár í húsi því
sem þau reistu á
Lyngheiði 4 á Sel-
fossi. Þeim Elín-
borgu varð eigi
barna auðið, en hún
átti tvær dætur frá
sínu fyrra hjónabandi, þær
Nínu Björgu og Sesselju.
Utför Arnþórs fór fram frá
Selfosskirkju 12. september.
gat komið vel fyrir sig orði, einstak-
lega hjálpsamur og mikill dýravin-
ur sem tók ævinlega málstað þess
er minna mátti sín. Hann fór ungur
að heiman og réðst til starfa hjá
Kaupfélagi Árnesinga hér á Sel-
fossi og lærði bifvélavirkjun og út-
skrifaðist sem meistari í þeirri iðn-
grein. Hann starfaði allan sinn
starfsaldur í iðngrein sinni, lengst
hjá Kaupfélaginu en síðan sjálf-
stætt á sínu verkstæði. Það var
einmitt á verkstæðum Kaupfélags
Árnesinga sem ég kynntist Adda.
Hann var þá í blóma lífsins og var
að ljúka bifvélavirkjanámi. Hann
var kátur og spaugsamur og vin-
sæll á vinnustað sem í vinahópi.
Hann þótti góður viðgerðarmaður
og oft ótrúlega fljótur að átta sig á
hvað væri bilað, þegar komið var
með bíla á verkstæðið. Fyrir utan
hinn hefðbundna vinnutíma spilaði
hann í hinum ýmsu hljómsveitum á
sveitaböllum vítt og breitt um hér-
uð og var vinsæll og vel þekktur í
aldur afa hafi í árum talið verið
hár er missir mömmu mikill, hún
kveður einstakan föður og félaga
sem hún hafði svo mikla þörf fyrir
að hitta.
Sérstaka ánægju hafði afi að
fylgjast með langafabörnunum síð-
ustu árin. Ævinlega tók hann bros-
andi á móti Arnóri mínum þegar
hann kom í heimsókn. Arnór hafði
gaman af því að heimsækja „góða
afa“ eins og hann tók upp á að kalla
hann þegar hann var smástrákur
Það er kannski gott dæmi um það
hversu barngóður afí var. Einnig
var ánægjulegt að sjá hversu gam-
an afi hafði af því að sjá nýjasta
langafabarnið, hann Andra Snæ
litla, sem fæddist síðastliðið sumar
og þeir voru góðir er þeir lögðu sig
saman í rúmi afa, sá litli 6 vikna og
afi 97 ára.
Elsku afi minn, þú áttir engan
þinn líkan. Hversu oft varst þú
ekki búinn að veikjast í seinni tíð,
svafst í nokkra daga og við nánast
búin að kveðja þig. Ávallt vaknað-
irðu þó aftur, klæddir þig, spurðir
hvaða dagur væri og fórst fram í
mat. Já, sterkur varstu að eðlisfari
og komst okkur sífellt á óvart.
Nú hefur þú lagt af stað í þitt
ferðalag eftir langa ævi og ég veit
að þú ert hvíldinni feginn. Við trú-
um því að þið amma hittist nú á ný
og vöffluilmur liggi í loftinu líkt og
forðum á Austurvegi 40.
Við sem eftir sitjum eigum eftir
að sakna þín. En við eigum minn-
ingarnar um þig sem ylja okkur í
framtíðinni. Minningar sem era
svo sterkar, skýrar og ljúfar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Ég kveð þig elsku afi minn. Guð
geymi þig.
Ásdís Erla Guðjónsdóttir.
þeim bransa. Allt sem laut að músík
var Adda mesta yndi. Hann spilaði
þá mest á trommur en seinna varð
harmonikan meiri ánægjuauki og
átti hann jafnan góða harmoniku.
Hann varð síðar, meðan heilsan
leyfði, virkur þátttakandi í Har-
monikufélagi Selfoss og unni mjög
þeim félagsskap.
Þá var hann og einn af stofnend-
um Lúðrasveitar Selfoss á sínum
tíma. Annað áhugamál Adda vora
bílar og þá alveg sérstaklega amer-
ískir. Pontan hans var vel þekkt hér
um slóðir og ein af mestu glæsikerr-
um staðarins eftir að hann hafði
með ærinni fyrirhöfn og kostnaði,
en af sinni sérstöku snilld, þolin-
mæði og eljusemi, gert hana upp
eins og nýja úr kassanum.
Eins og fram hefur komið reistu
þau hjón sér framtíðarheimili á
Lyngheiði 4 hér á Selfossi. Það var
einmitt á þeim árum sem ég kynnt-
ist Nínu sem síðar varð konan mín.
Þeirra hús var því okkar annað
heimili og svo barna okkar strax í
æsku þeirra. Addi fór síðar að
starfa á sínu eigin verkstæði í skúr
heima og oft var leitað til hans með
hin ýmsu vandamál og ekki stóð á
hjálpinni. Það voru margar ánægju-
stundirnar sem maður átti í skúrn-
um hjá honum, margt spjallað og
grínast. En fegurstur allra staða
þótti honum Fljótshlíðin eins og
sveitunga sínum Gunnari á Hlíðar-
enda og oft var rennt austur þangað
ef vel viðraði og stundum ekið
greitt.
Addi átti nú hin síðari ár við
heilsubrest að stríða og var oft mik-
ið þjáður, samt hélt hann lengst af
sínu létta og góða skapi furðuvel og
flestir fóra glaðari af hans fundi.
Við Nína, börn okkar og barnabörn
þökkum Adda hrærðum huga alla
hans umhyggju og tryggð við okkur
og biðjum honum Guðs blessunar á
nýjum vegum.
Elsku Elínborg, að þér er harmur
kveðinn, Guð gefi þér styrk, von og
trú, hann mun vel fyrir sjá.
Árni Valdimarsson.