Morgunblaðið - 13.02.1999, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 13. FEBRÚAR 1999 5lS
HILMAR
ÞORBJÖRNSSON
+ Hilmar Þor-
björnsson var
fæddur í Reykjavík
23. október 1934.
Hann lést á heimili
sínu 29. janúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram
frá Bústaðakirkju
11. febrúar.
Þegar Þórður, son-
ur þinn, kynnti okkur
tókstu mér sem dóttur
þinni. Þú sýndir mér
ætíð mikla hlýju og
trúnaðartraust og sagðir einu sinni
að það myndi ekki skipta máli þótt
samband mitt og sonar þíns myndi
slitna, þú yrðir alltaf vinur minn.
Við það stóðstu og þykir mér vænt
um að minnast þess hversu góður
þú hefur verið mér á erfiðleika-
stundum. Eg sé þig oft fyrir mér
þegar þú röltir inn á stöðina á
Hverfisgötu, handan þess sem ég
bjó, í hvítu buxunum þínum og bláu
peysunni með derhúfuna alltaf jafn
frískur í fasi. Vænt þykir mér að
minnast samræðna okkar um lífíð
og tOveruna og vangaveltna um
eðli mannsins. Þessar stundir eru
mér dýrmætar. Þegar ég hef verið
erlendis hefur verið gaman að frá
bréf frá þér, umslögin faOega
skrautskrifuð og innihald bréfanna
svo persónulegt. Sérstaklega eru
bréfm þín frá þeim tíma er við
Þórður vorum í Danmörku mér
dýrmæt. Ég hafði ekki vitað
hversu ljóðrænn þú varst og næm-
ur á fegurð landsins. Þú leyfðir
mér að deila með þér hugsunum
þínum um líðandi stundu og sér-
staklega brotum frá bernskuárum
þínum. Eitt af bréfunum frá þér er
mér sérlega hugstætt á þessari
stundu. Þú ert að hugleiða
dauðann. Þér fínnst undarlegt að
menn skuli hræðast líkams-
dauðann sem þér finnst ekkert
annað en fæðing til annarrar til-
veru. Enginn þarf að óttast
dauðann svo lengi sem menn rækta
hið góða í sér, segir þú. Svo heldur
þú áfram og segir: „Það kemur fyr-
ir að ég hlakka til að deyja, ég þarf
að hitta svo marga á nýjum slóðum
sem mér þykir svo vænt um og
þarf að takast í hendur við og
elska. Gleðin er eins og ljósið, ef
við kveikjum á því fyrir aðra, skín
það á okkur sjálf. Þessu hef ég
stundum gleymt og skammast mín
fyrir. Ég ætla að bæta það, fái ég
til þess tækifæri sem ég er sann-
færður um að ég fæ.“ Eg held að
þú, Hilmar, hafir verið vel
meðvitaður um þetta síðustu mán-
uði lífs þíns. Og nú ertu kominn í
faðm Jesú Krists og ástvina þinna.
Ég mun ætíð minnast þín Hilmai-
minn með mikOli hlýju og enda
kveðjuna til þín á þeim orðum sem
þú endaðir fyrrnefnt bréf til mín:
„Dögg þess grass, sem deyr í dag,
er draumtár hvítrar nætur.“ Ég
votta eftirlifandi eiginkonu, Ágústu
Osk, bömum, barnabörnum,
barnabarnabömum og öðnim
vandamönnum mína dýpstu samúð
við fráfall góðs drengs. Megi góður
Guð ætíð fylgja ykkur.
Bryndís Valbjörnsdóttir.
Sögð var sú saga að Kasparov
hefði gengið miOi nemenda í skóla
fyrir þá efnilegustu. Hann skoðaði
skákir þeirra og var að huga að því
hvort þárna leyndist efni í heims-
meistara. Þetta var í Moskvuborg.
Árangur ræðst af ýmsu en undir-
staðan er ávallt hinn sterki vilji,
trúin á mátt sinn og hopa ekki að
óreyndu.
Fréttir herma að íþróttafólk í
fremstu röð búi við aðstoð, svo sem
framfærslu. Þetta er nútíminn en
svona var það ekki áður. Á keppn-
istíma Hilmars Þorbjörnssonar,
félaga míns í lögreglustarfi, sem nú
spannar venjulegt
ævistarf var þetta
allt með öðrum
hætti.
Þegar Hilmar kom
til starfa í lögreglu-
liði Reykjavíkur kom
hann beint frá
ráslínu keppnisvalla.
Hreyfingar allar og
bragur yfir mannin-
um var í þá veru að
þar fór sá er
viðbúinn var og
þekkti líklega ekki
útgöngudyr flóttans.
Iþrótt sína
stundaði Hilmar fyrstu árin í lög-
reglunni. Vann þá forsetabikar-
inn og fór seinni ferð sína til
keppni á Olympíuleikana. Ætli
það sýni ekki hlutina eins og þeir
vora að Hilmar fékk með naum-
indum að mæta til viðtöku á bik-
arnum góða. Hann var á vakt
enda 17. júní. Erlingur Pálsson
yfirlögregluþjónn gekk í máUð.
Áuðvitað dugði það.
Hilmar var mótaður af tímum
hreysti og áræðis. Það má ekki
gleymast að drengskapurinn var
settur öðra ofar. Mjúkhentur þar
sem hinir bágstöddu áttu hlut að
en takast brosandi á við yfir-
gangsmenn og ribbalda.
Oft verða hin smærri tilvik eft-
ir í huga manns þá langur vegur
er að baki. Önd hafði orðið fyrir
því að fá óhoUustu í fjaðrir sínar.
FugUnn skalf í nepjunni og var
sundið ekki mögulegt. Menn
vissu viðeigandi ráðstafanir en
Hilmar tók fuglinn, setti hann í
pappakassa og tók heim með sér.
Nú tóku við fréttir af fugli þess-
um næstu vaktir. Dr. Finnur
krafinn sagna um meðferð og allt
fór vel.
Mér er næst að halda að eftir
áhlaup fólks á sendiráð heims-
veldis og orðið hlé á bardaga, við
félagamir nokkrir að telja rúð-
urnar sem vora ekki lengur rúð-
ur, þá fengum við fréttimar af
öndinni hans Hilmars. Hún var
komin til heilsu og farin að synda
og dýfa hausnum í vatnið.
Hin síðari ár vora fundir okkar
Hilmars sUtróttir. Hann var sá
sem brást við veikindum með því
að lyfta þungu á æfingastöðum
og neitaði að lokast inni í skel
sinni. Slíkt hentaði einungis
skeldýram.
Langt er síðan aðskilnaður
varð og lögreglan dreifðist um aO-
ar þorpagrandir. Hilmar hlaut
þann starfsframa er lokaði hann
að nokkra inni á skrifstofu. Hvíld-
in hins vegar að halda kynnum og
vera meðal þeirra sem hann hafði
svo lengi deilt kjörum með. Hilm-
ar var búinn þeim sprengikrafti
er gerði hann alla tíð sérstakan,
návist hans vakti athygli. Hann
hafði færst úr vél í brú en tekið
með sér reynsluna við að moka
kolum í fýrplássinu.
Hilmar Þorbjörnsson vann að
eftirUts- og löggæslumálum er-
lendis og kynntist hinum raun-
veralegu óeirðum þar sem meira
og verra gengur á en að strákur
brjóti rúður.
Menn búnir miklum kröftum
eiga engan samnefnara. Hæfileik-
amir era persónubundnir og býr
þar hver að sínu. Áhugamálin vora
ekki bundin við átök manna á milU
og hvernig hefja skyldi þunga
hluti. Sögufróðleikur, og að slá
hljóðfæri sér til hugarhægðar vora
upplyfting hans og skemmtun. Til
HOmars var gjarnan farið ef
skrautrita þurfti plagg eða gera al-
mennilega auglýsingu um komandi
fagnað.
Hér er sá kvaddur er hvatti aðra
til að ganga uppréttir og láta ekki
undan fyrr en sá lúðurhljómur
heyrist er flytur lokatóninn í
hljómkviðu lífsins.
Fólki Hilmars Þorbjömssonar
færi ég ósk um frið minninganna
og gríp til fallegrar kenningar:
Ástvinur verður aldrei frá okkur
tekinn, síst með dauðanum.
Björn Signrðsson.
Kveðja frá Ármenningnm
Fallinn er frá fyrir aldur fram
Hilmar Þorbjörnsson aðstoðaryfir-
lögi’egluþjónn, sá frækni íþrótta-
maður á áram áður. Hann var
félagi í Glímufélaginu Armanni og
glæsilegur keppnismaður félagsins
um ái-abil. Frábæram árangri hans
hefur ekki verið skákað enn í sum-
um greinum, þótt liðin séu yfir
fjöratíu ár frá því Hilmar var að
verki.
Hilmar Þorbjömsson var af
sinni kynslóð meðalmaður á hæð,
snöfurmannlegur á velli og bjartur
yfirlitum. Hann fór til æfinga og
keppni af fullri einurð og kappi og
sem afreksmanna er siður taldi
hann sig eiga þar sess fremstan.
Árangur hans varð líka með þeim
hætti að halda ber á lofti fremur en
gert hefur verið, enda fótfráasti
maður þjóðarinnar, og enn þann
dag í dag hefur tímans tönn ekki
tekist að afmá spor hans í öllum
greinum.
Á tímabili átti Hilmar Þor-
björnsson Islandsmet í þremur
gi-einum samtímis, í 100 metra, 200
metra og 300 metra hlaupum. Tvö
Islandsmet hans standa í dag og
era í 100 metra hlaupi 10,3 sek.,
sett 1957 með þáverandi
tímatökutækni, og í 4 x 400 metra
boðhlaupi, en Hilmar var í sveit
Ái-menninga 1958 er hljóp á ís-
landsmeti (3 mín., 19,4 sek.). Aðrii-
í þeirri boðhlaupssveit voru Dag-
bjartur Stígsson, Guðmundur Lár-
usson og Þórir Þorsteinsson. Þrátt
fyi-ir hinn gífurlega aðstöðumun til
bóta og þróun tækni við iðkun og
keppni í íþróttum standa þessi af-
rek ennþá á einföldum kvarða
tímaeiningar og leiða hugann að
því hvað slíkum og þvílíkum mönn-
um hefði orðið megnugt við nútíma
aðstæður.
En Hilmar Þorbjörnsson keppti
ekki eingöngu á heimavelli heldur
gerði garðinn frægan víða um lönd.
Hann tók þátt í landskeppni og
alþjóðamótum og atti kappi við
bestu hlaupara annarra þjóða.
Ætla má, að hásalir á ferli hvers
íþróttamanns séu að vinna til þátt-
töku á Olympíuleikum. Það gerði
Hilmar svo sannarlega og tvívegis
keppti hann þar, fyrst í Melboume
í Ástralíu 1956 og síðan í Róma-
borg á Ítalíu árið 1960. Segir það
nokkuð um afreksmanninn Hilmai-
Þorbjörnsson.
Eftir að formlegri keppni í
alþjóðamótum lauk kom Hilmar oft
til liðs við frjálsíþróttamenn félags-
ins og tók þátt í sveita- og stiga-
keppni fyrir hönd þess. Hilmar tók
einnig þátt í félagsstarfí
frjálsíþróttamanna og sat í stjórn
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur hlý-
hug og samúö við andlát og útför föður
okkar,
HALLDÓRS Á. ÞORLÁKSSONAR,
Víðimel 46.
Björn Halldórsson,
Anna Dagný Halldórsdóttir,
Eva Þórunn Halldórsdóttir
og aðstandendur.
t
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu okk-
ur samúð og hlýhug við andlát eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
SIGFÚSAR JÓNSSONAR
frá Ærlæk í Axarfirði,
Skipholti 36,
Reykjavík.
Erla Sigurðardóttir,
Jón Sigfússon, Inga Dóra Sigfúsdóttir,
Hulda María Mikaelsdóttir, Símon Sigvaldason,
Hildur, Hulda, Erla María,
Erla og Sonja.
t
Einlægar þakkir sendum við öllum þeim, er
sýndu okkur vináttu og samúð við andlát og
útför
ÞORSTEINS ÞORSTEINSSONAR,
Engjavegi 77,
Selfossi.
Guð blessi ykkur.
Sjöfn H. Jónsdóttir,
Jón Logi Þorsteinsson,
Þorsteinn Garðar Þorsteinsson,
Guðrún Valdimarsdóttir.
fijálsíþróttadeildar félagsins í nokk-
ur ár. Hann beitti sér á aðalfundum
Glímufélagsins Armanns og var
liðtækur í öðra starfi félagsins.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd _
aðalstjómar Glímufélagsins Ár-
manns og annarra Ármenninga
þakka afreksmanninum og
drengnum ljúfa Hilmari Þor-
björnssyni fyrir samfylgd og
félagsfestu um áratuga skeið og
hafa með atgervi sínu varpað
ljóma á nafn Glímufélagsins Ár-
manns um ókomna tíð.
Fjölskyldu hans og ástvinum era
fluttar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd aðalstjórnar Glímu-
félagsins Ármanns,
Hörður Gunnarsson. ^
Afmælis-
og* minn-
ingar-
greinar
MIKILL fjöldi minningar-
greina birtist daglega í Morg-
unblaðinu. Til leiðbeiningar
fyrir greinahöfunda skal eftir-
farandi tekið fram um lengd
greina, frágang og skilatíma:
Lengd greina
Um hvem einstakling birtist
ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd á útfarardegi, en aðrar
minningargreinar um sama
einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við
meðallínubil og hæfilega línu-
lengd, - eða 2200 slög (um 25
dálksentimetrar í blaðinu). Til-
vitnanir í sálma eða ljóð tak- !
markast við eitt til þrjú erindi.
Formáli
Æskilegt er að minningar-
gi-einum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, er fædd-
ur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka,
og böm, skólagöngu og störf
og loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Undirskrift
Greinarhöfundar era beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Frágangur og móttaka
Mikil áherzla er lögð á að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textamenferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er ennfremur unnt að
senda greinar í símbréfi - 569
1115 - og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Vinsamlegast
sendið greinina inni í bréfinu, .
ekki sem viðhengi. ty
Skilafrestur
Eigi minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útfór er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. I
miðvikudags-, fimmtudags-,
fóstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Þar sem,«i-
pláss er takmarkað, getur
þurft að fresta birtingu minn-
ingargreina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna skila-
frests. Berist grein eftir að
skilafrestur er útrunninn eða
eftir að útfór hefur farið fram,
er ekki unnt að lofa ákveðnum
birtingardegi. { /