Morgunblaðið - 27.06.1999, Blaðsíða 33

Morgunblaðið - 27.06.1999, Blaðsíða 33
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 27. JÚNÍ 1999 33 •' þau öll staðið eins og klettar við hlið hennar og sýnt fádæma fórn- fýsi, ekkert var of mikið, ekkert var of gott fyrir Benediktu, og allt var reynt, þau skiptust á að dvelja ytra með henni og aðstoða á allan hátt. Þau geta nú huggað sig við að enginn mannlegur máttur hefði getað gert meira en þau gerðu. Barátta foreldranna íyrir hag hennar sem bestum og rétti henn- ar sem bráðveikrar við kerfísbákn- ið tók oft mikið á, en aldrei sýndu þau uppgjöf, óbilandi kjarkur og endalaus þolinmæði voru alltaf til staðai'. Við óskum Benediktu velfarnað- ar í betri og bjartari heimi, þar sem þjáningar hennar hefta hana ekki lengur, og vitum að vel verður tekið á móti henni í nýjum heim- kynnum. Við biðjum Guð að styrkja ást- vini hennar, foreldra, systkini, ömmu og afa, sem þurfa að horfa á eftir sólargeislanum sínum og vott- um þeim okkar dýpstu samúð. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjðf, sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. (Ingibj. Sig.) Borgar, Benedikt, Sigríður, Guðrún, Ragnhildur, Kristín og íjölskyldur. Elsku Benedikta okkar. Takk íyrir árin sem við áttum saman. Við söknum þín. Þú gafst okkur svo mikið sem við getum lært af. Núna síðustu fimm árin hefur þú meira frekar en minna þjáðst, allir þessir verkir allur þessi sársauki, einn verkur deyfir annan. Við heimsóttum þig kvöldið áður en þú fórst í þína ferð. Þú varst mikið veik en við gátum talað glaðlega saman þessa stund og þú sendir okkur bros og hlýju. Þannig ætlum við að muna þig. Legg ég nú bæði líf og önd, ljúfi Jesús í þína hönd. Síðastþegarégsofnafer sitji guðs englar yfír mér. (Hallgr. Pét.) Við munum varðveita minning- una um sterka frænku sem barðist eins og hetja fyrir lífinu. Þú ert hetjan okkar. Vilhjálmur, Stella og Eiríkur. Elsku Benedikta mín. Mikið var ég stolt af þér þegar þú fæddist, það var nú aldeilis gaman að eignast litla frænku. Sjálf var ég nýorðin 11 ára. En þú hafðir heilmikið fyrir því að komast í heiminn, fórst úr báðum mjaðma- liðum og öðrum axlarlið, en það fór nú allt vel. Ég man að það var líka gaman að fá litlu fötin þín til að máta á dúkkuna mína. Við áttum nú margar góðar stundir saman í sveitinni hjá afa og ömmu, sumar jafnt sem vetur. Það fór nú vel um okkur þegar við lágum ofan á hey- vagni og sungum hástöfum. Gott þótti okkur líka að fara í göngutúr í rigningu. Það koma svo margar minningar upp í hugann. Við fórum líka í útilegur saman, það var nú þér að þakka að við Villi minn fór- um í Þórsmörk um árið. Það var þvílíkt reiðarslag þegar þú greind- ist með hvítblæði en maður var svo bjartsýnn að allt færi vel og ég taldi það gæfumerki að mergskipt- in fóru fram 17. júní. Og þú lækn- aðist af krabbameininu en þá var líkaminn þinn alveg búinn. Alltaf var notalegt að heimsækja þig og þú áttir fallegt heimili að Dverga- borgum 5. Ég þakka þér fyrir hvað þú varst góð við börnin mín, alltaf að gefa þeim eitthvað og gleðja. Þú varst heppin að eiga svona góða foreldra og systkin. Nú er þrautum þínum lokið og þú komin til ömmu í Hraunbæ og afa. Elsku Móeiður, Ólafur, Jón Ingi, Kristín Ósk og Óli Ben, megi góður MINNINGAR Guð styrkja ykkur í sorginni. Takk íyrir allt og allt. Þín frænka, Ragnheiður. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. (Ingibj. Sig.) Ástkær frænka mín og vinkona er látin langt um aldur fram eftir hetjulega baráttu við illvígan sjúk- dóm. Á þessari erfiðu kveðjustund sækja að minningar sem ljúft er að muna og þakka. Hugurinn leitar til ársins 1973 þegar Benedikta fædd- ist. Þá vorum við Móeiður ungar mæður með frumburðina okkar, ég með Hlyn og hún með Benediktu. Vorum við báðar frekar óvanar að umgangast ungabörn en vorum bjartsýnar og börnin döfnuðu vel. Síðar þegar við eignuðumst fleiri börn var ekki langt á milli þeirra í aldri og mikill samgangur milli heimilanna. Móeiður var á þessum árum heimavinnandi við húsmóð- urstörf og saumaskap og nutu börnin þess í ríkum mæli að hún var heima og voru leikfélagarnir alltaf teknir með. Benedikta ólst upp við ástríki samheldinnar fjöl- skyldu þar sem ríkir gjafmildi, gestrisni og góðvild sem mætir öll- um sem þangað koma. Stór var hlutur ömmu og afa á Skipum í uppeldinu og fór hún þangað oft þegar stund gafst og er missir þeirra mikiH nú. Með þetta vega- nesti fór Benedikta út í lífíð full af orku og áhuga og sótti nám í Fjöl- brautaskólanum í Breiðholti á við- skiptabraut. Á sumrin milli skóla vann hún í banka. Hún vann sér þar strax traust og ég man hversu stolt ég var af henni þegar hún var sest í gjaldkerastólinn, kornung, ljóshærð og björt yfirlitum. Hún hafði rétt ólokið verslunar- prófi þegar veikindi hennar fóru að gera vart við sig fyrir rúmum 5 ár- um. Hófst þá barátta við hvítblæði og þurfti hún að gangast undir mergskipti í Svíþjóð þar sem Krist- ín ðsk systir hennar gaf henni merg. Hvítblæðið læknaðist en ýmsar hliðarverkanir sjúkdómsins urðu þess valdandi að heilsan varð ekki eins góð og vonir stóðu til. Síðastliðið haust fór hún til Sví- þjóðar aftur til að freista þess að fá bætta heilsu. Fór þá Jón Ingi bróð- ir hennar með henni um tíma og var mikill stuðningur. Síðan var Móeiður úti og vék ekki frá henni. Ólafur, Kristín Ósk og Óli Ben fóru einnig út, þannig að öll fjölskyldan hefur tekið mikinn þátt í veikinda- baráttunni og hefur sýnt alveg ótrúlegan styrk þennan langa og erfíða tíma. Dvölin í Svíþjóð varð samt sem áður á margan hátt ánægjuleg því fjölskyldan kapp- kostaði að gera sér ýmislegt til skemmtunar og skoða sig um. Systurnar fóru tvisvar sinnum saman til Benidorm á Spáni og nutu þess að ferðast saman. Með dugnaði tókst henni að eignast íbúð í Dvergaborgum og stofna þar sitt eigið heimili og naut þess að skipuleggja það. Var gam- an að koma til hennar þangað, alltaf bjartsýnin höfð í fyrirrúmi. Við í Vesturbergi 9 þökkum Benediktu samfylgdina og kveðj- um hana með vinsemd og virðingu og þökkum henni allt sem hún var okkur. Foreldrum hennar, systkin- um, ömmu og afa og öðrum ætt- ingjum sendum við okkar dýpstu samúðarkveðjur. Haila Eiríksdóttir. Elsku Benedikta mín. Engin orð geta lýst öllu því sem mig langar að segja við þig. Síðan ég frétti að þú værir dáin hef ég hugsað stans- laust um þig og ég tala við þig stöðugt til að segja þér frá öllu sem ég er að hugsa og hvað mér finnst. Eg get ekki trúað að við eigum aldrei aftur eftir að tala saman um allt sem okkur liggur á hjarta. Sem betur fer áttum við svo margar góðar stundir saman og náðum að tala um það sem okkur finnst skipta máli. Þess vegna veit ég hversu vel þú mast vináttu okkar og ég veit hvemig þér leið. Við töl- uðum svo oft um hvað okkur finnst gefa lífinu gildi, hvernig hamingja snýst um hvernig maður hugsar um lífið og hversu miklu máli það skiptir að eiga góða að, bæði fjöl- skyldu og vini. Við töluðum saman um hvað veikindin þín hefðu breytt þér og þroskað þannig að þú kunn- ir betur að njóta augnabliksins. Þessari reynslu miðlaðir þú áfram til okkar sem vorum í kringum þig og breyttir okkur í leiðinni. En þótt þessi reynsla hafi verið þér dýr- mæt þá fannst þér hún of dýru verði keypt. Þú þráðir svo heitt að fá heilsuna aftur og að geta gert aUt sem þig langaði til. En fyrst og fremst þá vissir þú betur en nokk- ur annar að ef þú fengir ekki ein- hverja lækningu þá myndir þú ekki lifa lengi. Ég man þegar þú fórst til Sví- þjóðar. Þá varstu full vonar og viss um að þegar ég kæmi út að heim- sækja þig tækir þú gangandi á móti mér og við gætum farið sam- an í bæinn og jafnvel út að dansa. Við tímasettum heimsóknina mína meira að segja þannig að ég kæmi þegar langt væri liðið á meðferðina svo heilsan væri orðin mun betri og við gætum gert meira. En reyndin varð önnur og við urðum að finna aðra leið til að skemmta okkur saman. Að sjálfsögðu tókst okkur það og við eyddum dögunum uppi á spítala og töluðum saman. Og það var það sem skipti mestu máli. Það sem ég er að reyna að segja þér, elsku Benedikta, er hversu mikils virði vinátta þín er mér og hversu dýrmætar þær stundir sem við átt- um saman eru mér. Ég hugsa um allar skemmtilegu stundirnar sem við áttum saman og ég veit að ég get talað við þig hvenær sem er því þú ert alltaf hjá mér. Ég veit að þér líður betur núna og að þú hefur fengið frið. Ég skal lofa þér því að dansa og gera eitthvað villt og skemmtilegt fyrir þig af og til. I staðinn bið ég þig að vaka yfir mér og halda áfram að vera vinkona mín þó að við séum hvor á sínum staðnum. Ég sakna þín. Þín vinkona, Katrín. Elsku besta Dittlen (systir). Kæra vinkona, ég mun aldrei gleyma þeirri stund sem við kynnt- umst. Það var í Hólabrekkuskóla þegar við vorum fjórtán ára gaml- ar. Þú sem varst svo feimin og hlé- dræg en samt urðum við eins og samlokur, svo mikill var vinskapur- inn. Mig langar til að minnast á hversu stóran þátt þú áttir í mínu lífi. Fljótlega eftir að við kynntumst tókst þú og þín fjölskylda mér opn- um örmum og ég fékk að búa hjá þér. Ég var tekin inn eins og einn af fjölskyldumeðlimum. Það var út- búið stórt herbergi sem var ekki bara ætlað þér heldur mér líka. Slík var góðmennska og umhyggja foreldra þinna. Sá tími var einn sá besti í mínu lífí. Öll ferðalögin, allar skemmtanirnai-, allai’ vökustund- irnar og allt það sem við tókum okkur fyrir hendur hefði aldrei getað orðið eins skemmtilegt og það var nema að hafa þig. Ég man þegar við fórum eitthvað út saman og einhver spurði okkur hver við værum þá kynntum við okkur sem systur, og kannski það skemmti- lega við það var það að ef einhver trúði okkur ekki þá einfaldlega þrættir þú bara fyrir það. Ef þú bara vissir hversu vænt mér þótti um það þegar ég fékk að fara með þér og fjölskyldu þinni í sveitina til ömmu þinnar og afa. Það voru mín fyrstu kynni af sveitinni og þar upplifði ég margt skemmtilegt sem ég gleymi seint. Svona gæti ég haldið áfram endalaust, við áttum svo margar góðar samverustundir. Okkar leiðir skildu um tíma þegar ég flutti út og eignaðist eldri drenginn minn, en samt vorum við alltaf góðar vinkonur. Þú varst sarmur vinur og sannaðir það þeg- ar ég veiktist fljótlega eftir að ég átti hann Alexander minn. Þú stóðst hjá mér eins og klettur ásamt móður þinni og mun ég ávallt minnast þess með miklum kærleik. Og stundirnar sem við átt- um þann mánuð sem ég var veik á spítala með nýfædda barnið mitt. Þá komst þú alltaf til mín og þá með eitthvað óvænt til að gleðja mig. Elsku Benedikta mín, ég kveð þig með miklum söknuði. Ég vil þakka þér fyrir allar þær stundir sem við áttum saman og mun ég alltaf varðveita þær. Þó að þú sért farin frá okkur mun ég ávallt muna eftir þér vegna þess að þú skipaðir svo stóran sess í lífi mínu. Vonandi veistu það að þú ert og verður alltaf stór hluti af hjarta mínu. Ég elska þig og mun alltaf elska þig, elsku besta vinkona mín. Ég vona svo innilega að þér líði vel þar sem þú ert núna. Legg ég nú bæði líf og önd, ljúfi Jesú, í þína hönd. Síðast þegar ég sofna fer, sitji Guðs englar yfir mér. (Hallgr. Pét.) Elsku Móa, Óli, Jón Ingi, Kristín Ósk og Óli Ben ég votta ykkur mína dýpstu samúð og þakka frá hjarta mínu fyrir allar þær góðu stundir sem þið gáfuð mér. Helena ína Jóhannesdóttir. Þegar vorið er komið og sumar- ið rétt að byrja virðist allt svo bjart og fallegt. Trén laufgast og blómin springa út. Allt verður svo miklu léttara og tekið er á móti.líf- inu með von um bjarta framtíð og fagra drauma. Maður gleymir sér um stund og hugsar hve lífið er dá- samlegt og hversu gott maður hef- ur það. En einhvers staðar á bak við allt saman þar sem maður er búinn að loka á myrkvann læðist hann að manni þegar sorgarfréttin berst. Elsku Benedikta, nú ertu farin í ferðina löngu, fyrir okkur svo óvænt og óundirbúið. Leiðir okkai’ lágu saman í grunnskóla og strax tókst með okkur góð vinátta. Ég man eftir þeim degi þegar þú hringdir í mig og sagðir mér frá veikindum þínum. Tjáðir þú mér þá að þú værir kominn með þennan illkynja sjúkdóm, hvítblæði, og satt að segja gerði ég mér ekki grein fyrir því hvað það var á þeim tíma. Ég vissi ekki að í raun ættir þú eft- ir að verða veik og ég held að ég hafi tekið því fyrst sem sjálfsögð- um hlut að þú myndir standa þetta af þér og að einhvern daginn myndum við sitja saman í ellinni og líta til baka og hlæja að unglings- árunum og öllum okkar heimsku- pörum. En nú ertu farin. Ég varð þess þó samt aðnjótandi að kynn- ast þér fyrir og eftir veikindin og þrátt fyrir erfið veikindi þá fann ég alltaf hversu mikið við áttum sam- eiginlegt og alveg sama hvernig veðraði þá héldum við vinskapnum. Ég mun geyma við hjartastað allar þær yndislegu stundir sem við átt- um saman, þú gafst mér mikla fyU- ingu í lífið og mér eru minnisstæðir nokkrir dagar sem við áttum sam- an, brúðkaupsdagurinn okkar Guð- mundar og þegar þú komst og heimsóttir okkur hjónin þegar við eignuðumst Mána Karl. Stærsti dagurinn var þó þegar þú hringdir í mig ekki fyrir alls löngu og sagðir okkur að þetta væri allt farið að líta betur út, þér væri farið að líða betur og að ljósið væri farið að skína. En þau tíðindi voru þó ekki alveg sönn. Það varð okkur hjónum mikið áfall að sjá hversu illa þú varst á þig komin þegar þú komst að líta á nýfæddan son okkar í ágúst, en þá varstu á leið til Sví- þjóðar í meðferð og öll bundum við miklar vonir við að sú meðferð myndi bera árangur og að henni lokinni myndi þetta nú allt fara að lagast, en allt kom fyrir ekki. Þeg- ar þú komst heim aftur fannst okk- ur að þér hefði hrakað til muna en - þú varst enn svo bjartsýn og þegar við ræddum saman í síma síðast þá leið þér betur og þú ætlaðir að sigrast á þessu! En ekki datt mér í hug að þetta yrði í síðasta skipti sem við myndum ræðast við og að éjg myndi aldrei heyra í þér aftur. Eg spurði þig hvort það væri ekki í lagi að við myndum kíkja til þín en þú baðst okkur að bíða með það þangað til þú værir komin í aðeins betra form. Við gætum komið þeg- ar ég væri komin í sumarfrí frá vinnu. Við ræddum heilmikið sam- _ an um það hvernig við kynntumst og hversu miklir kjánar við hefðum verið og þú spurðir mig hvort ég væri sátt við vinskapinn og ég man að ég svaraði þér að þó að við hefð- um ekki alltaf verið sammála þá værum við betri vinkonur fyrir vik- ið og að við ættum allt lífið fyrir höndum. Við ætluðum að gleyma þessum barnabrekum og nýta það tækifæri sem okkur hafði gefist að nýju. Við töluðum um bókstaflega allt saman og þegar ég hugsa til baka núna held ég að þú hafir verið að kanna stöðu okkar og í raun að kveðja mig og fjölskylduna. Þú vissir hvert ferð þinni var heitið en ekki við. Ef maður gæti nú bara ' gert hlutina aðeins öðruvísi og af hverju við kveiktum ekki á að þú værir að kveðja okkur. Nú á maður aðeins minningu um góða stúlku og þær minningar sem ég á um þig eru mér ómetanlegar og á stundu sem þessari geta þær jafnvel breytt sorg í gleði og fyllt mann þakklæti fyiir að hafa þekkt þig. Mér kemur til hugar lagvísa sem ég syng fyrir son minn á kvöldin og langar mig að leyfa henni að fljóta hér með sem hinstu kveðjuorð okk- - ar til þín. Ég veit að þú ert þreyttur, því þreytt ég líka er. Svo klemmdu aftur augun þín og kúrðu fast hjá mér. Ertu, vinur, alveg að sofna? Eru augun hætt að sjá? Ertu, vinur, alveg að sofna? Megi englar vaka þér hjá. (Þýð. Þrándur Thoroddsen) Ég get vart byrjað að gera mér grein fyrir hvað fjölskylda þín er að ganga í gegnum en ég bið Guð almáttugan að vera með þeim á þessum erfiðum tímum um leið og " við sendum innilegar samúðar- kveðjur til fjölskyldu þinnar og annarra vandamanna. Jacqueline (Jackie), Guðmundur og Máni Karl. Lífið fer mismjúkum höndum um okkur mannfólkið. Sumir eru svo lánsamir að ferðast í gegnum lífið svo til áfallalaust á meðan aðr- ir þurfa að takast á við meiri erfið- leika og sársauka en hægt er að hugsa sér. Vinkona mín, hún Bene- dikta, þurfti á sinni alltof skömmu ævi að takast á við meiri vonbrigði og veikindi en nokkur önnur mann- eskja sem ég hef hitt. Og það er sama hvað ég reyni, ég fæ aldrei skilið hvemig Guð gat lagt svona mikið á unga, fallega og góðhjart- aða stúlku eins og hana. Benediktu kynntist ég fyrst haustið 1996 á HeUsuhælinu í Hveragerði. Við vorum þar á sama tíma óvenjustór hópur af ungu fólki. Á Heilsuhælinu, eða „Hæl- inu“, eins og við sögðum gjarnan, myndast oft sterk vináttutengsl milli fólks. Sum tengslin vara ekki lengur en út dvölina á meðan önn- ur halda áfram eftir að dvölinni ^ lýkur. Það tók ekki langan tíma að kynnast Benediktu. Strax vorum við farnar að tala um allt milli him- ins og jarðar. Þó að ég ætti að heita 10 árum eldri, var ég ekki lengi að finna hversu þroskuð í hugsun og hversu sterkan per- sónuleika Benedikta hafði til að- bera, en hún hafði mjög ákveðnar
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.