Morgunblaðið - 14.07.1999, Side 36

J6 MIÐVIKUDAGUR 14, JÚLÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HELGA
VIGGÓSDÓTTIR
+ Helga Viggós-
dóttir fæddist í
Reykjavík 21. júlí
1927. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsi Akureyrar 9.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar Helgu
voru Marta María
Þórarinsdóttir, f.
28.2. 1889, d. 21.2.
1954, og Viggó
Snorrason, f. 31.5.
1895, d. 18.2. 1936.
Árið 1947 giftist
Helga Páli
Jónassyni, verslun-
armanni, f. 7. nóvember 1927.
Börn þeirra eru: 1) Vigdís
Marta, f. 11.7. 1947. Sonur
hennar er Páll Kristjánsson, f.
22.7. 1977. 2) Viggó Snorri, f.
7.5. 1949, kvæntur Þórhildi
Bjartmarz, f. 5.3. 1957. Synir
hans eru Páll Snorri, f. 11.5.
1974, og Óskar Torfi, f. 2.6.
1969, en dóttir hans er ísabella
María, f. 10.11. 1998. Sonur
Þórhildar er Þorbjörn Björns-
son, f. 9.10. 1983. 3)
Helga, f. 12.1. 1957,
gift Hallgrími Ósk-
ari Guðmundssyni.
Synir þeirra eru
Hallgrímur Óskar,
f. 6.2. 1985, og Páll
Óskar, f. 28.2. 1989.
4) Páll Kári, f. 18.4.
1958. Dætur hans
eru Helga, f. 26.6.
1979, d. 12.10.
1983, og Guðrún
Halla, f. 18.5. 1993.
5) Hrafnhildur, f.
17.9. 1960, gift
Simon Lyons, f. á
írlandi 22.11. 1963. Dóttir
þeirra er Helga Anna, f. 2.12.
1998. 6) Halla Guðbjörg, f.
20.10. 1965.
Helga útskrifaðist frá Versl-
unarskóla íslands árið 1945 og
vann um skeið á skrifstofu
Landssambands íslenskra út-
vegsmanna.
Útför Helgu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
í dag kveðjum við Helgu Viggós-
'•^fíóttur tengdamóður mína hinsta
sinni, en hún lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsi Akureyrar 9. júlí sl. eftir
skamma legu. Það er orðið langt síð-
an ég hitti Helgu í fyrsta skipti.
Dóttir hennar hafði orðið á vegi
mínum nokkru áður og varð ekki
undankomu auðið enda bar hún af
öðrum konum bæjarins. Ég var með
grasið í skónum og fiðring í maga
þegar fyrst var komið að foreldra-
húsum dótturinnar þótt ekki stæði
til að biðja um hönd hennar í það
^skiptið. Fiðringur minn var ástæðu-
laus og hvarf eins og dögg fyrir sólu
en grasið í skónum er þar enn.
Helga gaf dótturinni ekkert eftir í
glæsileik og töfrum. Stundum er
sagt að eplið falli ekki langt frá eik-
inni og það voru orð að sönnu. Á öllu
húsahaldi var ljóst að húsmóðirin
bar af í myndarskap og glæsileik og
þau hjón, Helga og Páll, höfðu búið
ÚTFARARST OFA
HAFNARFJARÐAR
a Stapahrauni 5, Hafnarfiröi, sfmi 5655892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Otsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
m Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
UTFARA RSTOFA
OSWALDS
SÍMI 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
ADALS J'R/IvTI 4B • 101 RF.VKJAVÍK
LÍKKISI'UVINNUSTOFA
EYVINDAR ÁRNASONAR
bömum sínum fallegt heimili. Úti
fyrir risu bárur smáar og flykktust
heim í túnfótinn að Lambastöðum.
Ég vissi ekki þá hversu lánsamur ég
átti eftir að verða að eiga þau að.
Hluta af bemsku minni hafði ég bú-
ið í Vesturbænum og þekkti vel bak-
garða og húsasund. Þar bætti Helga
um betur. Hún var gegnheill Vest-
urbæingur frá blautu bamsbeini.
Hún þekkti þetta miklu betur og
hús og mannfólk fengu sína sögu-
lega dýpt. Eftir stutta stund var
eins og við hefðum þekkst alla tíð.
Vesturbærinn var hennar samfélag
og hún lét sig afdrif fólks varða. Það
var ríkulega endurgoldið enda var
hún vinmörg mjög.
Helga var glæsileg kona og allt
látbragð hennar var með þeim hætti
að hún gat talað um allt við alla og
öllum leið vel í návist hennar. Hún
var gagnorð og orðheppin og gat
verið beitt í orðum. Hún beitti
hvorki stóryrðum né illyrðum þótt
hún hefði sterka meiningar um það
sem henni þótti máli skipta. Kvein-
stafi átti hún ekki til og hefði marg-
ur bugast á broti af því sem hún axl-
aði. Helga tók vel eftir öllu og vissi
meira en hún lét uppi. Fátt kom
henni í opna skjöldu svo eftir væri
tekið. Hússtjóm Helgu var svo kæn
að hennar varð sjaldnast vart en
þegar henni þótti ástæða til tók hún
til sinna ráða. Þá hafði hún síðasta
orð og þar við sat.
Fjölskylda Helgu og Páls er engin
vísitölufjölskylda. Bömin urðu sex
og þau elstu vom að fljúga úr
hreiðri þegar ég kem til sögunnar.
En það var ekki bara bamafjöldinn
sem stakk í stúf við meðaltalið því að
systkinin hvert um sig vom óþrjót-
andi bmnnar af litríkum gemingum.
Það fór líka svo að Helga og Páll
bundust vinum bama sinna sterkum
böndum.
Helga og Páll hafa verið einstakir
ferðanautar gegnum lífíð. Synir
mínir hafa átt ófáar stundir með afa
sínum og ömmu jafnvel þótt við í
mörg ár höfum búið í öðram lands-
fjórðungum og Helga og Páll dvalið
langdvölum erlendis. Einstakur var
vinskapur Helgu og Vigdísar Jóns-
dóttur, Rannveigar Garðars og Þóra
Stefánsdóttur. Þær stöllur hafa
haldið hópinn frá bemsku en nú
heltist ein úr lestinni. Skyndilega
verðum við að beygja okkur undir
dóm sem enginn getur vikið sér
undan. Upp komu tilvik þar sem ei
dugðu mannleg ráð og leita þarf á
drottins náð. Andlát Helgu hefur
Blómabúðin
öarSskom
v/ 'FossvogsUiuUjwgauð
Sími. 554 0500
fyllt hjörtu okkar djúpri sorg en
mestur er þó missir Páls tengdafóð-
ur míns. Missir Vigdísar Magnús-
dóttur er einnig mikill en þær
frænkur vora mjög samrýndar.
Megi góður guð veita þeim styrk.
Vigdís og starfsfólk Fjórðungs-
sjúkrahússins á Akureyri sýndu
Helgu einstaka alúð og umhyggju
hennar hinstu stundir og sýndu okk-
ur þá nærgætni að sorgin hefur ver-
ið bærilegri en ella. Helga átti son-
ardóttur, Helgu litlu, sem var sól-
skinsbarn og eftirlæti ömmu sinnar.
Henni varð ekki langra Hfdaga auðið
og var öllum harmdauði. Þær stöllur
fá nú loks að hvíla hlið við hlið. Við
vitum að góður guð mun taka á móti
Helgu opnum örmum og veita henni
eilífan frið um leið og við sleppum af
henni hendi. Minning hennar mun
lifa í brjóstum okkar og veita okkur
styrk.
Hallgrímur Guðmundsson.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar með örfáum orðum.
Þegar ég var íyrst kynntur fyrir
Helgu á flugvellmum í Edinborg
fyrir sex áram varð henni að orði að
ég minnti hana á kvikmyndastjömu.
Eg var allur að takast á loft þegar
hún bætti við brosandi að hún ætti
við þennan stóra ófríða í
„Schindler’s List“.
Helga var mikill mannþekkjari,
orðheppin og hnyttin og hafði
geislandi persónutöfra sem snertu
hug og hjörtu allra þeirra sem hún
mætti. Helga myndi kjósa að sín
yrði minnst með gleði nú þegar hún
hittir aftur nöfnu sína, Helgu litlu,
og vini og ættingja sem á undan
henni era gengnir. Ég veit að hún
vakir yfir velferð okkar allra. Megi
góður guð gefa henni eilífan frið.
Simon Lyons.
Allt í einu er hún Helga frænka
mín búin að kveðja. Ef til vill hefur
hún verið fegin að vera laus við
hrömun og heilsuleysi ellinnar. Mér
dettur í hug að Helga hafi orðað það
þannig þegar hún lá á spítalanum:
„Ef þetta á að fara að verða eitt-
hvert vesen, er best að ég kveðji."
Og lokað hurðinni á eftir sér, eftir
heimsókn sína hér á jörð og þakkað
fyrir sig, ef til vill með glettni í aug-
unum - og jafnvel hlæjandi - það
má Guð vita. En slík var hennar
kímni.
Vegferð hennar héma á jörðinni
var sannarlega ekki ætíð dimmur
skógur, en átti sér tíðum björt og
fögur ijóður þar sem gott var að
setjast og hvíla sig. Hún var mikill
félagi sinna nánustu, kona sem
kunni að njóta lífsins - og stór sál.
Svo lengi sem ég man eftir mér,
man ég eftir Helgu frænku minni.
Hún miðlaði mér ungri af reynslu
sinni. Ráð hennar reyndust góð og
stuðningur hennar var mér dýrmæt-
ur.
Helga Viggósdóttir fæddist í
Reykjavík og ólst upp ein með móð-
ur sinni og móðursystur, en föður
sinn missti hún ung. Kannski hefur
þetta verið lykillinn að því sem síðar
átti eftir að koma í ljós. Ung giftist
hún eftirlifandi manni sínum, Páli
Jónassyni kaupsýslumanni, og eign-
uðust þau sex börn. Þau áttu bama-
láni að fagna. Helga elskaði böm og
valdi að hafa þau mörg. Böm vora
hennar líf og yndi. Hún var mikil
fjölskyldumanneskja sem lagði
mikla rækt við fjölskyldu sína. Þeg-
ar á reyndi var hún sú sterka.
Hún var sívakandi um velferð
þeirra sem næst henni stóðu. Helga
ræktaði garðinn sinn. Þau stóðu þétt
saman, hún og Páll. Einhvem veg-
inn hef ég aldrei getað ímyndað mér
annað þeirra án hins. Og það var
ekki sá hlutur sem Páll vildi ekki
gera fyrir hana Helgu sína og hún
kunni svo sannarlega að meta örlæti
hans. Enda var konan bráðfalleg og
vel gefin. Móðir mín sagði mér oft,
að Helga hefði verið fallegasta
stúlkan í Reykjavík. Einhvem veg-
inn finnst mér málshátturinn eiga
vel við samband þeirra Helgu og
Páls, „Þær rósir ilma best sem
blómstra á haustin“.
Helga lifði lífinu með tign og hún
gaf. Hún var einstök kona að upp-
lagi, skilningsgóð, hjálpsöm, laus við
dramb og hroka. Viðmót hennar var
þægilegt og glaðlegt. Hún var jafn-
vægismanneskja, mér fannst hún
alltaf vera hún sjálf. Hún gaf af
sjálfri sér á báða bóga. Öfundarlaus
, umtalsfróm, gladdist yfir velgengni
vina sinna, hvatti þá óspart og sagði
þeim líka til syndanna ef því var að
skipta. Hlý og æðrulaus. Kannski
nærðist æðruleysi hennar á þeirri
fullvissu að hún hafði átt auðugt líf,
sem hafði gefið henni mikið. Ekki
svo að skilja að hún hafi alltaf bitið á
jaxlinn og leikið hetju. En á erfiðum
stundum lyfti hún sér og umhverfi
sínu upp með svörtum húmor.
Henni var lagið að horfa á björtu
hliðamar og njóta þess sem lífið
hafði upp á að bjóða í stað þess að
sóa tíma og kröftum í að fjargviðrast
yfir því sem miður fór. Líklega var
það þess vegna sem hún hafði svo
mikið að gefa að menn fóra jafnan
auðugri frá henni en þeir höfðu
þangað komið.
Og sorgin, sem engum gleymir,
gekk svo sannarlega ekki fram hjá
húsi hennar. Um hana talaði Helga
lítið. Ekki íyrir löngu sagði hún við
mig: „Vissulega hefur gengið á
ýmsu í lífinu, en mér finnst ég hafa
fengið svo mikið til baka.“
Þá má ekki gleyma því að Helga
hafði ríka kímnigáfu og kunni betur
skil á fólki en gengur og gerist, og
hún kunni ekki síður á fólk. Þegar
ekkert sérstakt sem máli skiptir
hafði borið á daga okkar, byrjuðu
samræður okkar oft á því, þegar það
átti við, að Helga spurði: „Hvemig
hefur hún tengdamóðir þín það?“
Þegar ég var búin að segja henni allt
um heilsufar þeirrar tengdamóður
sem við átti í það skipti og Helga bú-
in að lýsa því yfir að ég ætti svo æð-
islega sæta tengdamóður, þá skorti
ekki umræðuefni, við gátum malað
tímunum saman, um alla heima og
geima. Og alltaf fannst mér jafn
gaman að tala við Helgu. Hún gat
haft ákveðnar skoðanir sem vora
stundum ekki eins og allra hinna.
Eitt sumarið sagði Helga mér að
hún hefði verið nokkra daga úti á
landi. „Ó,“ sagði ég upphafin. „Var
ekki yndislegt að fara upp í sveit og
njóta náttúrunnar?“ „Nei,“ sagði
Helga, „ég veit ekkert leiðinlegra en
að vera að flækjast upp í sveit um
hásumar." Og síðan hlógum við
hjartanlega, þangað til við voram
báðar komnar með tár í augun sem
gjaman gerðist þegar mikið var
hlegið.
Nú var Helga mikill fagurkeri og
hafði unun af fallegum hlutum, fögr-
um listum og ferðalögum utanlands.
Oft hafði ég hana granaða um að
koma með þessar óvenjulegu yfir-
lýsingar sínar bara til að fá mig til
að hlæja.
Ég viðurkenni, að mér þótti
vænna um þessa konu en flesta
aðra, virti hana og leit upp til henn-
ar.
Sorgin er eigingjöm í eðli sínu.
Maður vorkennir sjálfum sér að
geta ekki lengur hitt góðan vin. En
þessi dapurlegi tími minnir á að það
er eins gott að vanda sig í lífinu. Ég
trúi því að allt eigi sinn tíma í lífinu
og allt hafi sinn tilgang. Það kæmi
mér ekki á óvart, að vissan um dauð-
ann sé krossfestingin fyrir uppris-
una. Ég ætla að minnsta kosti að
hafa það fyrir satt þangað til annað
kemur í Ijós.
Þessari góðu frænku minni á ég
margt að þakka og á kveðjustund er
mér efst í huga þakklæti fyrir svo
margt sem hún miðlaði mér af
mannskilningi sínum og lífsreynslu.
Það hefur verið mér ómetanlegt,
þótt ekki væri nema orðskviðurinn
góði sem hún kenndi mér svo ungri:
„Gull skírist í eldi en guðhræddur
maður í nauðum." Síðast en ekki
síst, þakka ég henni fyrir gott
hjartalag, hreinskiptnina, bjarta
brosið, glettnina, stríðnina og vin-
átturíka samfylgd. Bara að hún
hefði orðið lengri.
Páli eiginmanni hennar, bömum
og bamaböraum sendum við Herluf
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigríður Ingvarsdóttir.
í dag kveð ég hinstu kveðju
Helgu Viggósdóttur, föðurömmu
dóttur minnar, Guðrúnar Höllu. Á
þessari stundu er mér efst í huga
þakklæti fyrir það sem hún var dótt-
ur minni og allt sem hún gerði fyrir
mig. Ég minnist konu sem geislaði
af glæsileika, var afskaplega
skemmtileg, tók hvorki sjálfa sig né
aðra of hátíðlega, var fróð og vel les-
in en það sem einkenndi hana hvað
mest var gjafmildi hennar. Hún
hafði þægilega næivera og heillaði
alla sem kynntust henni.
Þegar ég lít til baka er mér það
mjög minnisstætt hversu einlæg til-
hlökkun hennar var þegar ég gekk
með Guðrúnu Höllu og var ekkert til
sparað til að uppfylla mínar óskir og
undirbúa komu bamabamsins í
heiminn. Og ekki varð gleði hennar
minni þegar lítið stúlkubam fædd-
ist. Við mæðgur höfum svo oft feng-
ið að njóta rausnar Helgu og Páls,
bæði hérlendis sem og erlendis, þar
sem þau áttu annað heimili. Ég veit
hversu kær dóttir mín var Helgu og
þótt oft hafi liðið langur tími milli
þess að þær hittust, vegna dvalar
okkar erlendis, var hún alltaf ofar-
lega í huga ömmu sinnar.
Með þessum orðum vil ég þakka
Helgu samfylgdina. Minningin um
góða konu lifir.
Kæri Páll, böm og tengdaböm,
megi Guð blessa ykkur og varðveita
í sorg ykkar.
Kristín.
Okkur langar að minnast Helgu
Viggósdóttur með örfáum orðum.
Þar sem Helga var fór hin full-
komna dama; ávallt glæsilega
klædd, vel snyrt, hárið nýlagt og
umframt allt, langar rauðlakkaðar
neglur á fallegum höndum. Þannig
kom hún íyrir sjónir, jafnt heima
sem erlendis.
Við hjónin dvöldum um tíma með
Helgu og Páli manni hennar á
Flórída síðastliðinn vetur. Gestgjaf-
amir fóra á kostum og var ekkert til
sparað til að gera okkur dvölina á
þeirra fallega heimili á Pompana
Beach sem besta. Þar fór í hönd
ógleymanlegur tími og náðum við
vel saman. Helga var afar orðhepp-
in, minnug á menn og málefni og
hafði þar að auki mjög skemmtilega
frásagnargáfu. Kímnigáfan var vel
nýtt þennan tíma og hitti vel í mark
hjá okkur hjónum.
Glæsilegt heimili Helgu og Páls á
íslandi er á Seltjamamesi. Þar svíf-
ur yfir listagyðjan og fagur smekkur
húsráðenda. Við höfðum ákveðið að
endurtaka heimsóknina til þeirra
hjóna næsta vetur, en „enginn ræð-
ur sínum næturstað". Endurfundir
bíða betri tíma. Við söknum þess að
hafa ekki átt lengri tíma með Helgu
og fá ekki að njóta samvista með
henni oftar. Eftir stendur góð og
skemmtileg minning um glæsilega
konu með glettnislegt augnaráð.
Himnaföðurinn hefur vantað konu
sem segir sína skoðun umbúðalaust
og hefur skopskynið í lagi. Góða ferð
inn um Gullna hliðið, Helga mín.
Friður Guðs þig blessi.
Elsku Páll, hjá þér og bömum
ykkai' er sársaukinn mestur. Á slíkri
stundu verður manni orðfátt. Guð
gefi ykkur styrk til að takast á við
söknuðinn, standa saman í sorginni
og hugga hvert annað.
Samúðar- og vinakveðja.
Hanna Gísladóttir
og Baldur Oddsson.
Þegar við kveðjum elskulega vin-
konu leita á hugann margar dýr-
mætar og ógleymanlegar minning-
ar, sem til hafa orðið eftir meira en
60 ára kynni og vináttu. Við voram
áhyggjulausar telpuhnátur þegar
kynnin hófust. Svo tóku unglingsár-
in við, þá viðburðarík og skemmtileg
námsár í Verslunarskólanum og síð-
an húsmæðraskóli í Svíþjóð.
Helga starfaði síðan á skrifstofu
eftir að námi lauk eða þar til hún
giftist eftirlifandi eiginmanni sínum
Páli Jónassyni. Þau eignuðust sex
mannvænleg böm.
Saumaklúbburinn okkar var
stofnaður á Verslunarskólaárunum
og við höfum haldið hópinn síðan.
Þótt á stundum væri vík á milli vina
og einhverjar okkar hafi verið fjarri
góðu gamni um lengri eða skemmri