Morgunblaðið - 28.10.1999, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 28. OKTÓBER 1999 45
Fagra haust, þá fold ég kveð,
faðmivefmigþínum,
bleikra laufa láttu beð
að legstað verða mínum.
Hvíli elsku afi okkar í friði. Við
söknum hans ótrúlega mikið.
Dótturböm.
Afgenginn liðs ljúfi
lundhægur, nafiifrægur,
gestrisinn, hughraustur,
heilráður, gjam dáða.
Mannvalið, siðsvinnur,
sæmd hlaðinn, jafnglaður,
guðrækinn, þelþýður,
þolgóður, umljóðast
Alfrægur, heil-hugi,
hýr, glaður, skýr maður.
Væng Drottins fang-fluttur,
friðsæluGuðshælir.
Hér minning kær kennist,
kurtvarirburtfarins,
nafn lifir, stofn steíja
stað þessa að hressir.
(Hallgr. Pét)
Elsku systir, böm, tengdaböm og
afaböm, systur og fjölskyldur. Okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Soffía Guðmundsdóttir,
Ásgeir Eliasson og fjölskylda.
Síðasta dag sumarsins þegar
borgin skartaði sínu fegursta
kvaddi Nonni frændi og fór þangað
sem alltaf er sumar. Það er alveg í
anda þessa skemmtilegasta manns
sem ég hef kynnst að kveðja áður en
vetur gengi í garð. Líklega hefur
hann líka séð eitthvað skondið og
hlægilegt á leiðinni og er þegar far-
inn að segja skemmtisögur á himn-
um.
Nonni var ótrúlegur maður. Það
er alveg sama hvar borið var niður,
alltaf var Nonni inni í málunum.
Hann var víðlesinn og fylgdist jafnt
með menningu, pólitík og listum.
Hann hafði óendanlegan áhuga á
fólki og þekkti, að mér fannst, alla.
Nonni gat rakið ættir manna í allar
áttir og lét fylgja með sögur af þeim
sem nefndir vora. Hann lét ekkert
fram hjá sér fara. Nonni var mið-
punkturinn í fjölskylduboðum hjá
Eyju ömmu, hann sagði sögur og
spurði frétta. Hann hafði meðfædda
frásagnargáfu og sögumar hans
lifnuðu við með leikrænum tilburð-
um; hann kunni svo sannarlega þá
list að segja skemmtilega frá. I jóla-
boðunum brást ekki að Nonni var
búinn að lesa allar jólabækumar og
gat vísað okkur hinum veginn sem
voram rétt búin að taka plastið utan
af þeirri fyrstu. Eg skildi aldrei
hvemig Nonni komst yfir allt sem
hann gerði. Hann heyi’ði líka allar
fréttir fyrstur manna. Hann vissi
hvað var að gerast á bak við tjöldin í
pólitíkinni og viðskiptalífinu og var
meira segja inni í kjaftasögunum -
og það sem meira var, hverjar vora
sannar og hverjar lognar!
Nonni var mikill listunnandi og
ekkert í mannssálinni virtist honum
óviðkomandi. Hann sá allar leiksýn-
ingar bæjarins og var með/rumsýn-
ingarkort í leikhúsunum. Eg er ekki
frá því að á yngri árum hafi hann átt
sér þann draum að vinna við leik-
hús. Að minnsta kosti hafðþhann
ótrúlegan áhuga á leiklist. Ahuga
: sem hlaut að smita alla í kringum
hann. Ég veit ekki sjálfur hvaðan
leiklistaráhugi minn er sprottinn, en
án nokkurs vafa hefur Nonni frændi
átt sinn þátt í því að ég féll fyrir
leiklistargyðjunni. Frá því ég man
eftir mér var Nonni að segja frá
leiksýningum og í frásögn hans lifn-
uðu þær við í huga manns. Hann
hafði tilfinningu fyrir leikhúsi, hann
var nógu opinn til að taka á móti og
! leyfa sér að verða snertur. Við átt-
um oft langar samræður um
leiksýningar og það var alltaf gam-
an að skiptast á skoðunum við hann.
Ég tók alltaf mark á upplifun hans á
leiksýningu, þó þær væra ef til vill
ekki alltaf þær sömu og mínar. Þeg-
ar ég var svo kominn út í leiklistina
á fullum krafti, fylgdist hann vel
,með. Hann sýndi sýningunum mín-
um mikinn áhuga og ég var alltaf
spenntur að heyra hvað Nonna
frænda þætti um þær. Hann vildi ég
snerta og ef það tókst var ég glaður.
Þegar maður er lítill eru sumir
bara fullorðnir í augum manns.
Maður lítur upp til þeirra og ber
virðingu fyrir þeim. En svo era aðr-
ir sem era alltaf vinir manns. Við
Nonni frændi vorum alltaf vinu.
Hann var alltaf til í að leika við
mann, en líka, og ekki síður, var
hann tilbúinn til að tala við mann þó
maður væri bara lítill og vitlaus.
Nonni var alla tíð vinur vina
sinna. Hann fylgdist vel með fjöl-
skyldu sinni og stóð með sínu fólki.
Mér þótti alltaf vænt um að fylgjast
með systkinakærleiknum milli
Nonna og mömmu. Á milli þeirra
var einstakega sérstakt og hlýtt
samband. Ég fann að mamma dáði
stóra bróður sinn og eins fann ég
hvað Nonna þótti óendanlega vænt
um Mörtu sína. f þeirra sambandi
þurftu orðin ekki endilega að vera
mörg, hlýjan skein úr öllum þeirra
samskiptum.
Fyrir réttu ári áttum við mamma,
Jón Gunnar bróðir minn og Nonni
afskaplega góðan dag saman. Þá
fóram við saman vestur á Álftanes á
Mýram, þangað sem við eigum ætt-
ir að rekja. Nonni bar sterkar til-
finningar til staðarins og það var
frábært að ganga um og heyra allar
sögumar hans um fólk, hólana og
hæðirnar. Þessum degi gleymi ég
aldrei. Haustsólin varpaði gullinni
birtu á kirkjuna og sandana. Sög-
urnar lifnuðu við og maður náði
tengingu við sjálfan sig. Fyrir þenn-
an dag, og svo marga aðra með
Nonna frænda, er ég afskaplega
þakklátur.
Missir margra er stór. Þeim votta
ég mína innilegustu samúð. Þó það
sé erfitt og sorglegt að kveðja, þá
veit ég að minningin um Nonna mun
lifa með öllum sem til hans þekktu.
Blessuð sé minning hans.
Magnús Geir Þórðarson.
Orð mín, sem ég set niður á blað
við fráfall vinar míns, Jóns Odds-
sonar era fátækleg og hversdagsleg
því minningu hans hæfa aðeins há-
stemmd lýsingarorð, mergjaðar frá-
sagnir kryddaðar skrúðmælgi. Því
þannig var líf Jóns. Jón sigldi ekki
um neina lognpolla, hann kaus að
stýra fleyi sínu um ólgusjó, kættist
mest þegar brotsjór reis til beggja
handa og hann gat boðið máttaröfl-
unum byrginn. Jón var dagfarslega
prúður maður en var engu síður
óhræddur við að segja meiningu
sína og storka ýmsum öflum í þjóð-
félaginu sem oft á tíðum gat komið
honum í koll. Án efa hefði honum
„vegnað betur“, komið sér betur
fyrir, orðið einn af máttarstólpum
þjóðfélagsins, ef hann hefði kosið
það, til þess hafði hann alla burði,
gáfur, glæsimennsku, orðheppni, en
það var ekki hans lífsstíll. Hann var
ófeiminn við að láta augnabliks hug-
dettur ráða meiru um lífshlaup sitt
heldur en vandlega ígranduð áform.
Ymsir höfðu því horn í síðu hans fyr-
ir óþægðar sakir. Það er vel við hæfi
að minnast kvæðis Bjarna amt-
manns.
En þú, sem undan ævistraumi,
flýtur sofandi að feigðarósi,
lastaðu ei laxinn,
sem leitarmóti,
straumi sterklega,
og stiklar fossa.
Jón vakti á sér athygli fyrir skel-
egga framgöngu í ýmsum málum
sem hann tók að sér að reka fyrir
dómstólum. Leyndi sér þá ekki
hversu Jón var úrræðagóður, djafur
og fylginn sér og skeytti ei um að
gæta sinna hagsmuna, fórnaði þeim
fyrir hagsmuni skjólstæðinga sinna.
Vegna starfs síns og marghátt-
aðra afskipta af félagsmálum kynnt-
ist Jón ótrúlegum fjölda manna og
kvenna. Jón lagði sig fram um að
láta ekki vinarbönd rofna. Jón og
Valgerður vora einstaklega dugleg
við að halda veglegar veislur fyrir
kunningja sína, nýja og foma. Það
var alltaf spennandi að koma í boð
til þeirra, „hvaða áhugaverða fólk
verður þar saman komið?“. Þau
vora sannarlega höfðingjar heim að
sækja, ekkert var til sparað til að
gera veislur þeirra fágaðar og
rausnarlegar. I því sem öðra vora
þau Jón og Valgerður samstiga. I
nánast hvert sinn sem þau hjónin
komu á heimili okkar Heklu, höfðu
þau einhvem glaðning meðferðis til
drengjanna okkar, þaú vora alltaf
aufúsugestir, gleði og kátína var í
fylgd með þeim.
Áhugi Jóns á mönnum og málefn-
um gerði samverastundir með hon-
um einstaklega ánægjulegar. Alltaf
hafði hann frá einhverju skemmti-
legu og fræðandi að segja. Minni
hans var ótrúlegt, það var eins og
hann væri að lesa upp úr bók, þegar
hann var að rekja saman ættir
manna og rifja upp löngu liðna at-
burði. „Það er korter síðan ég sagði
þrjú grönd, hvað segir þú við því,
Jón?“ Rúbertumar gátu tekið lang-
an tíma þegar Jón var kominn á
skrið í frásögnum.
Fyrir okkur sem þekktum og um-
gengust Jón er brotthvarf hans
mikið tjón, hans verður sárt saknað,
kryddið í tilveranni verður daufara,
lífið litlausara. Það er þó hjóm eitt.
Ég votta Valgerði, bömum Jóns
og systram, svo og öðrum honum
nákomnum mína dýpstu samúð.
Björgvin B. Schram.
Jón Oddsson hæstaréttarlögmað-
ur lést á Borgarspítalanum í
Reykjavík um miðjan dag föstudag-
inn 22. október. Krabbamein dró
hann til dauða einungis 58 ára að al-
dri. Síðustu árin stóð hann í stríði
við veikindin og gekkst undir upp-
skurð og fékk eftir það nokkurt hlé.
Hann hélt áfram störfum sínum,
þrátt fyrh' sjúkdóminn og trúði þvi
illa, að hann biði lægra hlut fyrir
þessum andstæðingi.
Jón var vinsæll og vinmargur,
greiðvikinn og hjálpfús. Það var
ekki ónýtt fyrir „barn í lögum“ að
leita til hans um ráð. Nutu þess
margir og ekki síst undirritaður.
Leiðir okkar lágu saman í félags-
skapnum „Loka“. Var Jón forseti í
því félagi um tíma, hugmyndaríkur
sinnti hann því starfi af alúð, og flyt
ég honum kveðjur og þakklæti frá
okkur félögunum þar. Sjálfur á ég
og kona mín honum mikla skuld að
gjalda fyrir vináttu og drengskap á
þeirri vegferð, sem nú er lokið, en sú
skuld hlýtur enn að bíða óuppgerð
um sinn.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við börnum hans, Björgvin,
Kristínu Önnu og fóstursyninum
Guðmundi Baldurssyni, frændum
og vinum og sérstaklega eftirlifandi
eiginkonu hans, Valgerði Báru Guð-
mundsdóttur.
Erlingur Gislason.
Látinn er um aldur fram góður
vinur og samferðamaður, Jón Odds-
son, hæstaréttarlögmaður. Faðir
hans, Oddur Jónsson, fram-
kvæmdastjóri Mjólkurfélags
Reykjavíkur, og faðir minn, Sig-
mundur Sigurðsson, bóndi og odd-
viti í Syðra-Langholti, vora báðir
ættaðir vestan af Mýram. Með þeim
var kunningsskapur sem seinna
þróaðist í mikla og einlæga vináttu
milli fjölskyldnanna.
Elsta bai-n Odds Jónssonar og
konu hans Eyvai'ar Ingibjargar
Þorsteinsdóttur, Jón, sem hér er
minnst, kom ungur að árum í sveit
til foreldra minna og var hér í fjöl-
mörg sumur og síðar einnig systir
hans, Marta María.
Ég minnist Jóns frá þessum áram
sem einstaklega ljúfs og elskulegs
drengs. Kurteisi og einlægni vora
þá sem jafnan síðar ríkur þáttur í
fari hans. Hann hafði ríka réttlætis-
kennd og umhyggja fyrir þeim sem
minna máttu sín á einhvern hátt var
honum eðlislæg.
Jón undi sér alla tíð vel í sveitinni
og tók hann miklu ástfóstri við for-
eldra mína og fjölskylduna alla. Vil
ég leyfa mér hér að vitna í grein, er
hann ritaði um móður mína. Þar
segir svo: „Milli foreldra minna og
fjölskyldu og fólksins í Syðra-Lang-
holti hefur ávallt verið einlæg og
tiygg vinátta. Og ósjálfrátt lítur
maður á Syðra-Langholt sem sitt
annað heimili, enda aldrei um annað
talað en að fara heim í Syðra-Lang-
holt.“
Fyrir þessi hlýju orð og önnur og
órofa vináttu alla tíð vil ég nú þakka
fyrir mína hönd og fjölskyldunnar.
Ég vona að sambandið milli fjöl-
skyldnanna megi haldast áfram, þó
að traustasti hlekkurinn sé nú
brostinn. Raunar hefur Marta
María og hennar fjölskylda reist sér
sumarhús hér í grenndinni og er
gott til þess að vita.
Jón var alla tíð mikill félagsmála-
maður og gegndi á námsárum sín-
um ýmsum trúnðarstörfum. Hann
varð mikilsvirtur og fær lögfræðing-
ur og hæstaréttarlögmaður og
munu aðrir gera þeim þætti verðug
skil. I baráttu sinni við illvígan sjúk-
dóm nú síðustu misseri sýndi Jón
mikið æðraleysi og viljastyrk,
studdur af eiginkonu sinni og fjöl-
skyldu.
Kæra Vala Bára og aðrir í fjöl-
skyldu öðlingsins Jóns Oddssonar.
Það er huggun harmi gegn að eiga
aUai' minningarnar um þennan góða
dreng. Við hér í sveitinni hans Jóns
(Nonna, eins og hann var jafnan
nefndur) sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur og þökkum öll
samskiptin fyrr og síðar.
Jóhannes Sigmundsson.
Maður er kominn á þann aldur að
vera sífellt að kveðja til fúlls mæta
menn sem hverfa á brott til eilífðar-
innar, vonandi til að láta til sín taka,
þó ég efist mjög um að Jón minn
Oddsson þurfi að standa í því að
verja einhverja fallna engla fyrir
æðsta dómstól. En geri hann það -
því hver veit um líf og störf í himna-
ríki? - þá veit ég að Jón gerir það af
kostgæfni og fullri alvöru, þó að æv-
inlega væri óskaplega stutt í grínið í
orðum hans og hugsunum.
Ég sá hann fyrst þegar hann
starfaði um tíma hjá Ríkisútvarp-
inu, en það er langt síðan. Þá sýnd-
ist mér að hann væri alvörannar
talsmaður en það átti eftir að breyt-
ast. Eftir því sem árin liðu og við
kynntumst betur, fann ég hvað
menn eins og Jón vora nánast nauð-
synlegir á hveiju heimili ef manni lá
á hlátri. Það voru oft skringileg
kvöldsamtölin okkar símleiðis, þeg-
ar Jón var að útskýra menn og mál-
efni og eins gott að við vorum bara
tveir á línunni. En hann gat líka ver-
ið alvarlegur eins og útlit hans og ef
manni lá eitthvað á hjarta, hlustaði
hann af því listfengi sem fáum er
gefið að bera í æðubunu núdagsins,
gaf síðan í snatri góð ráð sem hingað
til hafa dugað mér.
Jón var lífsnautnamaður í for-
kunnar skemmtilegum stíl, þau Val-
gerður Bára góð heim að sækja og
það fólk sem maður gat átt von á að
hitta heima hjá þeim, var alls ekki
það sem maður sér á rölti niður
Laugaveginn. Þar voru prinsar og
prelátar, sendiherrai' og lögmenn,
listamenn og ski'ítnir menn og
skemmtnir og þau hjón kynntu
þetta fólk fyrir manni eins auðveld-
lega og maður væri staddur í réttum
norður í Aðaldal eða á Landsmóti
ungmennafélaganna.
Jón Oddsson tók lífsins öldugangi
af æðraleysi farmannsins sem spýt-
ir bara í ölduna og lætur sér fátt um
finnast þó hann blotni. Dauðinn
væri eðlilegur eins og lífið, menn
Útfararstofan annast meginhluta allra útfara d höfuðborgarsvæSinu.
Þar starfa nú 15 manns við útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
Alúileg þjánusta sem byggir á langri reynslu
£
Utfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266-www.utfarastofo.com

% £
yrðu að taka því af stillingu þegar
kallið kæmi.
Þegar ég kom síðast til Jóns þar
sem hann lá á sjúkrahúsinu, var
hann hættur að nenna að vaka þessu .,
lífi að ráði, en ekki farinn til fulls. Ég
gat þó ekki kvatt hann eins og ég
vildi, ekki þakkað honum merldleg
kynni og ljúfan vinskap. Hann átti
annað skilið en að maður þegði
núna.
Þess vegna þessi lokaorð.
Jónas Jónasson.
Minn ágæti vinur og kollegi, Jón
Oddsson, er látinn langt um aldur
fram. Síðast heimsótti ég hann á
Borgarspítalann 20. september sl.
og var þá mikið af honum dregið og- -r
hann sárt leikinn. Við spjölluðum
sem stundum áður um lífið og tilver-
una en gleymdum ekki pólitíkinni
frekar en fyrri daginn. Hugur hans
var þó allur hjá syni hans Björgvin,
sem þann sama dag var að þreyta
prófraun sína sem lögmaður fyrir
Hæstarétti. Þrátt fyrir að ekki orki
tvímælis, að Jóni hafi sámað að geta
ekki verið viðstaddur málflutning-
inn þá lét hann það ekld uppi né
heldur kvartaði hann, enda Jón
fjarri því að vera kvartsár maður.
Þrátt fyrir mikil veikindi og erfið lét
Jón það oft uppi við mig að hann
hlyti að fara að komast til heilsu á
ný og hefja störf á lögmannsstofu
sinni. Það væri svo margt sem hann
þyrfti að koma í verk. Þessi verk
verða hér eftir ekki unnin af lög-
manninum glögga, Jóni Oddssyni.
Leiðir okkar Jóns lágu fyrst sam-
an þegar við voram ungir drengir í
vesturbænum. Síðar hófum við báð-
ir nám við Verslunarskóla íslands
og lukum þaðan stúdentsprófi í júní
1961. Það er með ólíkindum hve stór
skörð hafa verið höggvin í hóp okkar
stúdentanna á aðeins 38 árum. Sex
era látnir af 24 manna hópi. Við hin
sem eftir lifum munum sárt sakna
þessara félaga okkar, sem ekki ,«7
lengur munu gleðjast með glöðum á
næsta samfagnaði okkar árið 2001.
Jón Oddsson var afar greindur
maður og glöggur og var mjög fljót-
ur að greina kjama hvers máls. Mér
fannst hann alla tíð njóta þess að
stunda lögmannsstörf enda hann
ákaflega ástríðufullur lögmaður. Ég
þekki ekki annað til en að hann hafi
jiiii riiTTiTx iii r;
H
H
Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200
LiiiiiiiiiiinT

Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Utfararstofa Islands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Stofnað 1990
Útfararþjónustan ehf.
Aðstoðum við skrif minningarrgreina
Rúnar Geirmundsson, útfararstjóri
Sími 567 9110