Morgunblaðið - 13.01.2000, Side 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR13. JANÚAR 2000 59
GUNNAR
KRISTJÁNSSON
+ Gunnar Krist-
jánsson vélstjóri
fæddist á Melkoti,
Staðarsveit á Snæ-
fellsnesi 22. febrúar
1933. Hann lést á
heimili sínu 6. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar Gunnars voru
Kristján Erlendsson,
f. 28. apríl 1896 á
Hjarðarfelli í Mikla-
holtshreppi, bóndi á
Melkoti og organ-
leikari á Staðastað í
Staðarsveit, d. 23.
ágúst 1973, og Guð-
rún Hjörleifsdóttir, f. 20. júní 1904
á Hofsstöðum í sömu sveit, hús-
móðir, d. 12. október 1991. Systk-
ini Gunnars voru: Kristjana, f. 28.
júní 1926; Elín, f. 30. nóvember
1927; Magðalena Margrét, f. 13.
nóvember 1928; Theódór Þorkell,
f. 19. mars 1930, d. 4. janúar 1979;
Aðalheiður, f. 4. október 1931;
Matthildur, f. 7. maí 1936; Hjörleif-
ur, f. 16. desember 1937; Erlendur
f. 7. aprfl 1939; Stefán, f. 4. sept-
ember 1942; Sigurður, f. 21. mars
1944; Sólveig, f. 12. desember
1947; og uppeldissystir, Helga, f.
31. maí 1952.
Gunnar kvæntist
25. desember 1957 eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Árdísi Björns-
dóttur, f. 8. nóvember
1930 í Hraunkoti í Að-
aldal. Foreldrar henn-
ar voru Björn Ár-
mannsson, f. 19.
janúar 1902 í Hraun-
koti, bóndi, d. 18.
ágúst 1970, og Kristín
Kjartansdóttir, f. 3.
apríl 1898 á Daðastöð-
um í Reykjadal, hús-
móðir, d. 17. septem-
ber 1988.
Börn Gunnars og Árdísar eru: 1)
Eyþór Geirsson, f. 20. apríl 1954,
kvæntur Jónínu Bachmann, f. 1.
júní 1957, barn þeirra Halldór
Gunnar Eyþórsson, f. 26. desem-
ber 1983.2) Kristín Gunnarsdóttir,
f. 26. nóvember 1957, gift Sigur-
birni Pálssyni, f. 27. september
1933, barn þeirra Máni Sigur-
björnsson, f. 7. ágúst 1989. 3)
Kristján Gunnarsson, f. 16. ágúst
1964, kvæntur Ólöfu Stefaníu Ei-
ríksdóttur, f. 23. október 1964,
börn þeirra Rakel Kristjánsdóttir,
Elsku Gunnar minn, mig langar að
minnast þín í nokkrum orðum. Þú
varst svo einstakt ljúfmenni og alltaf
reiðubúinn að hjálpa. Þú hjálpaðir
okkur mikið þegar við byggðum hús-
ið okkar og varst okkur stoð og
stytta í þeirri vinnu. Varst alltaf svo
drífandi og óeigingjarn. Þá léstu þér
alltaf svo annt um börnin okkar og
vildir alltaf skutla þeim heim úr skól-
anum ef veður var vont, þar sem þú
vorkenndir þeim svo að ganga heim
við erfiðar aðstæður, „með svona
litla fætur“. Þetta er aðeins örlítið
brot af því sem þú varst sífellt að
gera fyrir okkur.
Guð blessi þig elsku Gunnar,
þakka þér fyrir allt.
Ólöf S. Eiríksdóttir.
Það verður skrýtið þegar við kom-
um í heimsókn til ömmu því nú verð-
ur enginn afi til að taka á móti okkur
og gefa okkur nammi úr nammidoll-
unni, sem hann var alltaf að fela út
um allt. Þá verður enginn afi sem
bíður okkar í litla fína sumar-
bústaðnum þar sem alltaf var svo
gaman að vera. Afi átti eftir að gera
svo mikið í bústaðnum en náði því
ekki, en elsku afi, við skulum klára
það allt fyrir þig. Við eigum líka eftir
að sakna þess að afi komi ekki að
sækja okkur í skólann þegar vont er
veður.
Við vitum að þér líður vel hjá guði
og nú getur þú faðmað Rakel systur
okkar. Elsku afi, við söknum þín svo
mikið en við munum alltaf hugsa til
þín. Guð geymi þig.
Þín afabörn,
Anna Pálína og Gunnar Freyr.
Kær samstarfsmaður okkar hjá
SH er látinn langt fyrir aldur fram.
Fráfall Gunnars Kristjánssonar bar
brátt að, vissum við ekki annað en
hann gengi heill til skógar og smá-
vegis flensupest mundi ekki halda
hraustmenninu lengi við rámið nú
frekar en endranær. Svo varð ekki
þetta sinnið, öllum að óvörum varð
hann bráðkvaddur á heimili sínu síð-
asta dagjóla.
Það er ekki ofsagt að Gunnar var
bæði í miklum metum hjá samstarfs-
fólki sínu og vinsæll með besta móti,
var það fyrir mannkosti hans og
mikla ljúfmennsku í viðmóti, hann
var bóngóður maður og gekk að
hverju verki með því hugarfari að
ljúka því fljótt og vel. Hann annaðist
erindrekstur fyrir SH frá því hann
hóf störf þar í ársbyrjun 1989 til
dauðadags. Ég veit að það var ekki
alltaf auðvelt að gera okkur öllum til
hæfis þegar mikið var um að vera, en
með lipurð sinni og dugnaði fór
Gunnar langt með það. Þótt hann
væri áhlaupamaður til verka sýndi
hann líka mikla kostgæfni í starfi
sínu og gekk ekki frá hálfköruðum
verkum, því ávann hann sér traust
bæði vinnufélaga og viðskiptavina.
Aðra hlið átti Gunnar sem einnig
sneri að okkur í SH. Hann var mikill
hagleiksmaður og safnaði grásvörtu
grjóti úr íslenskri náttúru. Með hög-
um höndum sínum og glöggu auga
slípaði hann hnullungana þangað til
falin innri fegurð blasti við sjónum.
Úr þessum luktu djásnum náttúr-
unnar gerði hann fallega smíðisgripi
sem við höfum gefið sumum erlend-
um viðskiptamönnum okkar og hefur
þeim þótt mikið til koma. Hafa
nokkrir þeirra haft á orði að ekki hafi
þá órað fyrir því að þessi svarta auðn
sem þeir sáu við komuna til landsins
geymdi slíka litadýrð sem við gátum
sýnt þeim í handbragði hans.
Gunnar var sá samstarfsmaðurinn
hjá SH sem ég hitti yfirleitt fyrstan á
morgnana, þegar hann kom í gætt-
ina hjá mér og bauð góðan dag glað-
vær og léttur. Hann stóð þarna um
stund karlmannlegur á velli og ók-
víðinn fyrir deginum framundan,
handtakið var eins og maðurinn, þétt
og hlýtt. Við áttum þá oft saman
stutt spjall áður en gengið var til
verka. Stundum töluðum við um sjó-
inn sem hann þekkti svo vel, afla-
brögðin og veðurhaminn, stundum
um sveitina þar sem hann átti sælur-
eit og ég fann að hugurinn átti þar
heima, stundum dugði bara að hlæja
saman að einhverju spaugilegu sem
var að gerast í mannlífinu þann dag-
inn. Þetta stutta spjall var góður
undirbúningur að erli dagsins. Nú
verða þær ekki fleiri slíkar morgun-
stundir, en eftir standa bjartar
minningar um góðan dreng og heil-
an.
Okkur samstarfsfólkinu er sökn-
uður í hug nú þegar óvænt er komið
að kveðjustund en meiri er sorgin
hjá þeim sem misst hafa kæran fjöl-
skylduföður og vin. Hjá þeim er hug-
ur okkar, við sendum þeim öllum
samúðai-kveðjur og biðjum þess að
Guð styrki þau í sorginni.
Við þökkum Gunnari samfylgdina
að leiðarlokum, af henni urðum við
ríkari.
Bjarni Lúðvíksson,
Sölumiðstöð hraðfrysti-
húsanna hf.
Bognar aldrei - brotnar í
bylnumstóraseinast.
Þessar hendingar flugu gegnum
huga minn er ég frétti að vinur minn,
Gunnar Krístjánsson, hefði orðið
bráðkvaddur á heimili sínu hinn 5.
janúar.
Aðeins deginum áður spjölluðum
við saman um nýbyrjað ár, hann
hress í bragði að vanda en sagði þó
f. andvana 27. ágúst 1990, Anna
Pálína Kristjánsdéttir, f. 27. ágúst
1990, og Gunnar Freyr Kristjáns-
son, f. 28. september 1993.
Gunnar var sjötti í röð tólf systk-
ina og ólst upp á heimili foreldra
sinna á Melkoti í Staðarsveit fram
að fermingu en þá fór hann að
heiman. Fyrstu tvö sumrin vann
hann í vegavinnu norður á Strönd-
um en við ýmis bústörf á veturna.
Sextán ára heldur hann suður til
Sandgerðis þar sem hann vann hjá
Miðnesi hf. um langt skeið, fyrst í
frystihúsi félagsins og síðar á bát-
um þess sem vélstjóri eftir að hafa
tekið vélstjórnarnámskeið. í Sand-
gerði kynntist hann eftirlifandi
eiginkonu sinni.
Árið 1965 flutti hann til Hafnar-
fjarðar og vann ýmis störf bæði til
sjós og lands. I nokkur ár vann
hann í Bátalóni hf. og hjá ÍSAL og
síðar hjá Hafskip hf., þar sem hann
starfaði sem vélstjóri í um tíu ár í
millilandasiglingum. Eftir að hann
hætti hjá Hafskip vann hann ýmis
járniðnaðarstörf uns hann hóf
störf hjá Sölumiðstöð hraðfrysti-
húsanna í janúar 1989 þar sem
hann starfaði til dánardags.
Gunnar var ákaflega áhugasam-
ur um öll verkalýðsmál og var
lengi í trúnaðarráði Vélsljórafél-
ags íslands og síðar í sljórn þess.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
flensuna búna að fara illa með sig og
sér þætti mál til komið að mæta í
vinnuna og ganga í ýmis þau verk
sem biðu sín. En þá reyndist aðeins
bylurinn stóri framundan og hann
eirði ekki þessum stóra og sterka
manni sem á svipstundu var allur.
Góður maður og gegn, farsæll í
einkalífi, vinafastur og vinmargur,
glaðsinna, ólatur með afbrigðum og
trúr verki sínu; þetta voru eðliskost-
ir Gunnars og eiginleikar sem við
þekktum öll, samstarfsmenn hans í
áratug hjá Sölumiðstöðinni. Gunnar
sendiherra var nafngiftin sem for-
stjórinn valdi honum og fyrir okkur
keyrði hann linnulítið um allt höfuð-
borgarsvæðið allra okkar erinda.
Areiðanlega voru þau mismerkileg
en öll leysti hann þau fúslega og
greiðlega af hendi. Krafturinn og
snerpan vakti fyrst athygli mína og
hvað hann var undrafljótur í förum.
Það skildi ég betur er ég fékk fyrst
að sitja í hjá honum. Gamall vélstjóri
knúði vélina til fullra afkasta í um-
ferðinni, sem var eins og stórsjór, og
gott ef hugurinn bar hann ekki líka
hálfa leið. Ákafur var hann að ljúka
verkunum og hlífði sér hvergi þegar
taka þurfti á en jafnframt skipulagði
hann ferðirnar vel og stórflutninga
af mikilli verkhyggju.
Stundum var tími til smáspjalls og
ég gerðist forvitnari um hagi Gunn-
ars og áhugamál. Hann var landnemi
í sér og trjáræktarmaður, átti sér
reit og sumarhús og ferðaðist víða
um landið. Áhugamálin önnur kröfð-
ust líka krafta hans því að hann safn-
aði steinum, slípaði þá og gerði úr
þeim fallega muni, skart og minja-
gripi.
Síðasta árið reyndi verulega á
krafta Gunnars í starfi. Skipulags-
breytingar hjá SH kölluðu á eril og
stórflutninga og Gunnar sló hvergi
af þó að líklega hafi hann alls ekki
gengið heill til skógar síðustu mán-
uðina. Það kom líka af sjálfu sér að
hann hjálpaði mér við frágang
gagna, er ég kvaddi fyrirtækið á
miðju ári, og lítt sár en ákaflega móð
vorum við sammála um að nú hefðum
við unnið enn eitt kraftaverkið. Að
skilnaði gaf Gunnar mér afar fallega
gi-ipi með íslenskum steinum sem
verða mér nú enn dýrmætari en áð-
ur. Ég sagði honum hins vegar að
mönnum eins og honum sleppti mað-
ur ógjarnan úr vina- og umgengni-
hópi sínum enda varð sú raunin að
við áttum oft eftir að hittast í haust
og vetur og þá jafnan þannig að hann
færði mér póst frá SH en þáði í stað-
inn kaffi og við spjölluðum stutta
stund áður en hann brunaði aftur út í
erilinn og umferðina.
Það er erfitt að hugsa sér að nú
skuli þessum notalegu samskiptum
okkar lokið og innilega hluttekningu
votta ég fjölskyldu Gunnars sem svo
mildð og snögglega hefur misst.
íslenskur vetur ræður líkjum en
mig langar að enda þessi kveðjuorð
eins og þau hófust með síðasta erind-
inu úr ljóðinu Greniskógurinn eftir
Stephan G. Stephansson.
Upp úr skugga og saggasvörð
sífrjó blöðin greinast,
varmalaust í vetrar-jörð
vonarrætur leynast.
Bognar aldrei - brotnar í
bylnum stóra seinast.
Alda Möller.
Stundum er það þannig, að þegar
einhver, sem manni þykir vænt um
fellur frá, þá veit maður ekki hvernig
maður getur tekið því.
Eins og við þekktum Gunnar var
hann vænsti og besti maður.
Hann var alltaf svo góður við okk-
ur og við erum fullvissar um, að það
hefur hann örugglega verið við alla,
sem í kringum hann voru. Það ljóm-
aði af honum hlýr geisli og hann var
alltaf svo glaður.
Við munum aldrei gleyma því þeg-
ar við hittum hann fyrst niðri í SH.
Við vorum þar með pabba og svo
kemur Gunnar gangandi inn glaðleg-
ur og hlýr og þegar hann gekk fram-
hjá okkur sagði hann bara hæ, en
hann sagði það svo glaðlega og hlýl-
ega, að okkur fannst strax hann vera
vinur okkar.
Við eltum hann inn á skrifstofu
pabba og þegar hann er á leiðinni út
aftur snýr hann sér að okkur og
spyr, hvort við viljum koma með
honum.
Við eltum hann fram til Svandísar
á símanum og hann fer ofan í vasa
sinn og réttir okkur lítinn poka.
Strax og hann var farinn hvolfdum
við úr pokanum og í honum voru
margir litlir fallegir slípaðir steinar,
sem hann var svo flinkur að búa tíl.
Við vissum ekki þá, hvað þetta
voru mikil gersemi, en eftir þetta
urðum við miklir vinirog okkur þótti
mjög vænt um hann.
Við kölluðum hann alltaf Gunnar
steinakall og honum þótti það bara
skemmtilegt.
Hann var alltaf svo góður við okk-
ur og gaf okkur svo marga fallega
hluti.
Við samhryggjumst öllum sem
þekktu þennan góða mann og við
munum ætíð minnast hans sem eins
besta manns, sem við höfum kynnst.
Sérstaklega samhryggjumst við Ár-
dísi og börnunum þeirra, sem hafa
misst svo mikið.
Ingibjörg Guðný
Friðriksdóttir, Marta
María Friðriksdóttir.
Börn eru oft fljót að finna hvern
mann sá hefur að geyma, sem þau
eru að kynnast í fyrsta skipti. Dætur
mínar tóku slíku ástfóstri við Gunn-
ar, að afar skemmtilegt var að fylgj-
ast með því. Hann umgekkst þær
sem jafningja, hlýr og glaðlegur, og
þær fundu í honum vin, sem kenndi
þeim að meta leyndardóma íslenskra
steina. Ekki voru samverustundirn-
ar langar í hvert sinn, en ávallt
skildu þær eitthvað eftir til að hugsa
um og ég finn að í huga þeirra er
minningin um hann falleg og fölskva-
laus.
Það þarf enginn að vera hissa á
því, sem á annað borð náði að kynn-
ast Gunnari Kristjánssyni. Hann var
sérstaklega glaðsinna, hlýr og hjálp-
samur. Við náðum góðum vinskap á
þessum árum. Vissulega fann ég í
upphafi, að hann var feiminn við mig
og fannst þá að á milli okkar hlyti að
eiga að vera eitthvert bil, en þegar
skelin opnaðist kom í ljós einkar lit-
ríkur og skemmtilegur samstarfs-
maður, sem aldrei taldi nokkurt við-
vik eftir sér, ætíð boðinn og búinn að
leysa hvers manns vanda og var fyrir
vikið dáður og virtur af öllum starfs- ‘
mönnum SH.
Gunnar var ekki skaplaus maður,
það sást á stundum, en hann fór vel
með það og sýndi þá sem oftar þá
skynsemi og yfirvegun, sem hann
bjó yfir.
Hann hafði ríka kímnigáfu og tók
líka afar vel gríni, þó það væri á hans
kostnað. Stundum bar það við, að við
samstarfsmenn hans fengum hann
til að skjóta okkur bæjarleið og fékk
hann oft að heyra það, að hann væri
sennilega versti bílstjóri, sem við
sætum í bíl hjá. Honum þótti það
bráðskemmtilegt og hélt bara áfram
að tala í farsímann, lesa af símboðan-
um, fletta minnismiðunum sínum,
skrifa hjá sér skilaboð og leita að
götunúmerum út um hliðarglugg-
ann, allt á meðan við þutum eftir göt-
unni á fullri ferð.
Gunnar skilur eftir sig fallegar
minningar.
Við Olöf og dætur okkar biðjum
góðan Guð að styrkja Árdísi og ást-
vinina alla við óvænt fráfall hans.
Friðrik Pálsson.
Gunnar Kristjánsson hefur kvatt
okkur fyrr en nokkur átti von á. Upp
í hugann koma minningar um stóran*
og sterkan mann sem átti rætur sín-
ar vestur á Snæfellsnesi. Gunnar var
að eðlisfari mikill dugnaðarforkur
sístarfandi að atvinnu sinni og
áhugamálum. Hann kynnti fyrir
okkur af gleði og áhuga æskuslóðir
sínar og af dugnaði útbjó hann þar
sumardvalarstað ásamt fjölskyld-
unni. Seinna fluttu þau sig um set og
áttu sér fallegan bústað á Mýrum
þar sem þau undu við ræktun og
smíðar á sumrin. í Hafnarfirði átti
hann sér fallegt heimili ásamt Árdísi
móðursystur minni. Þar var alltaf
gott að koma og skemmtilegt að
spjalla. Saman áttu hjónin það
áhugamál að safna steinum og vinna
úr þeim ýmsa gripi til gagns og
ánægju. Börn hændust að Gunnari
og sinnti hann barnabörnum sínum
af áhuga. Gunnar var framkvæmda-
maður í eðli sínu og bjó sér ekki til
óþarfa vandamál heldur dreif í hlut-
unum og leysti málin á sinn hátt.
Hann hafði til að bera kraft og kímni
sem ylja þegar hans er minnst.
Hrafnlaug Guðlaugsdóttir.
t
Móðir okkar,
GUÐRÚN SVEINSDÓTTIR MAGNÚSSON,
Rauðalæk 52,
Reykjavik,
lést sunnudaginn 9. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni mánu-
daginn 17. janúar ki. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Barnaspítala Hringsins.
Elín Magnússon,
Anna Guðrún Magnússon.
+
Útför eiginkonu minnar og móður okkar,
MARÍU GUÐMUNDSDÓTTUR,
fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 14. janúar kl. 13.30.
Magnús Már Lárusson
og börn.