Morgunblaðið - 13.01.2000, Blaðsíða 62

62 FIMMTUDAGUR 13. JANÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
KRISTBJORG V.
JENSEN
+ Kristbjörg Val-
entínusdöttir
Jensen fæddist í
Reykjavík 2. maí
1922. Hún andaðist á
Vífilsstaðaspítala 5.
janúar siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Valentínus Eyj-
ölfsson, steinsmiður
og verkstjöri, og Ólöf
Júlía Sveinsdöttir.
Kristbjörg átti eina
systur, Kristínu Val-
entínusdóttur, f. 4.5.
1908, d. 9.1. 1983.
Maki hennar var Þor-
leifur Gislason leigubifreiðasljóri
í Reykjavík og áttu þau eina dótt-
ur, Ólöfu. Einnig átti Kristbjörg
systur, sammæðra, Ingibjörgu, f.
1904, sem lést í æsku.
Kristbjörg giftist 24. júlí 1943
Ólafi Pétri Jensen, f. 4.6. 1922,
rafvirkjameistara í Reykjavík.
Eignuðust þau fjóra syni. Þeir
eru: 1) Edvard Pétur Ólafsson, f.
22.1. 1945, rafvirkjameistari.
Maki Guðrún Albertsdóttir, f.
13.1. 1947, d. 23.3. 1994. Þeirra
synir eru Ólafur Pétur, f. 1.3.
o 1967, Viktor Gunnar, f. 12.10.
1970, og Bjöm Ingi, f. 5.2. 1976.
Seinni kona Edvards er Pálína
Oswald, f. 25.7. 1944. 2) Ólafur
Valur Ólafsson, f. 23.11. 1950,
kerfisfræðingur, maki Alma Möll-
FaUeQ
Hauelsáierð
Sérmerktar
GESTABÆKUR
fljót afgreiðsla
fslenski póstlistinn
s. 5571960
www.posdistinn.is
er, f. 22.5. 1952.
Þeirra böm eru Vala
Björg, f. 15.8. 1977,
unnusti hennar er
Valgeir Smári Ósk-
arsson, f. 25.8.1978;
og Ólafur Jens, f.
30.11. 1983. 3) Hall-
dór Ólafsson, f. 17.4.
1954, rafvirkja-
meistari, maki Katr-
ín Sæmundsdóttir, f.
14.3. 1954. Þeirra
böm eru Sæmundur
Ari, f. 18.5. 1981,
Svanur Þór, f. 1.3.
1984, og Kristbjörg
Guðrún, f. 29.9. 1995. 4) Sveinn
Valdimar Ólafsson, f. 8.4. 1962,
verkfræðingur, maki Sigríður
Isafold Hákansson, f. 16.9. 1954.
Dóttir Sigríðar er Katrín Ásta
Stefánsdóttir, f. 18.6.1981.
Kristbjörg og Ólafur bjuggu í
Reykjavík allan sinn búskap, fyrst
á Freyjugötunni, lengst af í
Grundargerði og síðast í Hæðar-
garði.
Kristbjörg var húsmóðir og
annaðist böm sin og heimili. Um
árabil starfaði hún hjá félags-
starfi aldraðra í Norðurbrún 1,
fyrst sem sjálfboðaliði og síðan
sem starfsmaður.
Útför Kristbjargar verður gerð
frá Bústaðakirkju i dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Deyrfé,
deyjafrændur,
deyrsjálfuriðsama.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Ur Hávamálum.)
Hún mamma var einstök, blíð og
góð og mátti ekki af neinu slæmu
vita. Besta mamma sem nokkur son-
ur gat óskað sér.
Blessuð sé minning hennar.
Synir.
Með harm í hjarta kveð ég elsku-
lega tengdamóður mína. Hún tók mig
að hjarta sínu við okkar fyrstu kynni,
fyrir rúmum 30 árum síðan, og hefur
síðan spilað stórt hlutverk í lífi mínu.
Kristbjörg var þá á besta aldri, hress
og lífsglöð móðir fjögurra frískra
stráka og húsmóðir á heimili þeirra
Ólafs í Grundargerðinu. Þetta var
hennar blómaskeið, og eru margar
Öjúfar minningar frá þessum tíma.
Hún annaðist heimilið með sínum al-
kunna myndarbrag og vann svolítið
utan heimilis, sér til mikillar ánægju.
Bamabömum fjölgaði og Grundar-
gerðið var vinsæll viðkomustaður
ömmu- og afabamanna.
Kristbjörg umvafði okkur öll með
einstakri blíðu sinni og kærleik. Hún
hafði svo mikið að gefa, ekki bara
okkur ástvinum hennar, heldur líka
öðmm samferðamönnum sínum.
Æskuvinkonunum, sem fylgt hafa
henni gegnum þykkt og þunnt, sam-
starfskonum, nágrönnum bæði í
Gmndargerði og Hæðargarði, öllum
gaf hún svo mikið af elsku sinni.
Hin síðari ár bilaði heilsa Krist-
bjargar smátt og smátt. Hún þráði
svo heitt að fá bata, en þrátt fyrir
uppstyttu við og við, varð henni ekki
að ósk sinni. Hennar styrkasta stoð í
lífinu var Ólafur, tengdapabbi minn.
Umhyggja hans og elska við Krist-
björgu í veikindum hennar var ein-
stök.
A kveðjustundu þakka ég Krist-
björgu minni fyrir allan hennar kær-
leik, vináttu og elsku til okkar allra.
Það er sorg í hjarta, en yndislegar
minningar um góða konu mun ylja
okkur um alla framtíð. Eg mun ætíð
minnast hennar.
Alrna Möller.
Að heilsa og kveðja er lífsins lög-
mál. I dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína Kristbjörgu V. Jensen.
Eg man vel er við heilsuðumst fyrst,
ég kveið aðeins fyrir að hitta tengda-
móður mína, í fyrsta sinn, en sá kvíði
var ástæðulaus, og hvarf er ég sá
konuna á móti mér með útbreiddan
faðminn. Og ég komst að því að þeir
sem komu í þennan faðm voru óhult-
ir, því umhyggjan fyrir öðrum var
ómæld. Synimir fjórir, tengdadætur
og bamaböm, spumingar um hvern-
ig fólkið hennar hefði það og að allt
væri í „lagi“, var hennar hjartans
mál.
Einnig vom dætur mínar og
bamaböm í þessum hópi. Ef Krist-
björg stóð ekki frammi á gangi þegar
ég kom í heimsókn, þá vissi ég að eitt-
hvað var að. Því veikindin vom farin
að sækja á, og krafturinn orðinn
minni, en aldrei svo að ekki væri
spurt um hvað væri að gerast hjá
hennar fólki.
Enginn var eins duglegur að koma
í heimsókn og fylgjast með, ganga
um garðinn og skoða blóm og tré, það
var eins og töfrasporti hefði farið um,
því allt var svo dásamlegt og fallegt.
Já, hún sparaði ekki lýsingarorðin
hún Kristbjörg. En heimsóknimar
urðu færri og engin amma kom á að-
fangadag með fjölskyldunni í jóla-
heimsókn til Óla Péturs, sem dvelur á
Kópavogshæli og amma og afi hafa
verið dugleg að heimsækja. Hennar
er sárt saknaðþar.
Umhyggja Ólafs í veikindum konu
sinnar er aðdáunarverð. Já, sagt er
að eins og maðurinn sáir þá verður
uppskeran eftir því, og það sannast á
sonunum fjórum sem era ávextir
góðra foreldra, sem ég þakka fyrir að
hafa kynnst.
Elsku Kristbjörg, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Pálína.
Elskuleg tengdamóðir mín er látin
eftir stutta sjúkdómslegu. Hún lifði
aldamótin og virtist vel meðvituð um
að ný öld væri gengin í garð. I haust
var hún venju fremur hress og fannst
ott að geta tjáð sig við sína nánustu.
iafur tengdafaðir minn hafði annast
hana vel heima og séð um að koma
henni milli staða enda ávallt mikill
kærieikur á milli þeirra hjóna.
Eg kynntist syni þeirra, Halldóri
er hann var við nám og á samningi
hjá föður sínum í rafvirkjun. Þá
MAGNUS
HJALTESTED
CAarðshom.
v/ Possvo9skii*kjMgar*ð
Síwi: 554 0500
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Svemr Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
' Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
+ Magnús Hjaltested, Vatns-
enda í Kópavogi, fæddist 28.
mars 1941. Hann lést á heimili
sinu 21. desember síðastliðinn og
fór útför hans fram frá Fossvogs-
kirkju 29. desember.
I örfáum orðum langar okkur að
minnast Magnúsar Hjaltested og
þakka honum þá velvild og kær-
leika sem hann hefur sýnt okkur.
Hann kom á ákveðnum tímamótum
sem engill í mannsmynd inn í mál
safnaðarins. Þannig var að söfnuð-
urinn hafði verið um nokkurn tíma
að leita fyrir sér að byggingarlóð í
Kópavogi. Nokkrir staðir höfðu
verið nefndir og skoðaðir en alltaf
var eitthvað sem kom í veg fyrir
það að umsóknir og tillögur
gengju upp.
Fyrir einu ári var staðan þannig
að engin lóð virtist vera í sjónmáli.
Þannig vildi til að Magnús var
staddur á heimili eins safnaðar-
meðlims og var þá slegið fram við
hann: „Magnús átt þú ekki lóð fyr-
ir kirkjuna okkar?“ Það stóð ekki
á svari: „Jú, ég á lóð.“ Á sömu
stundu greip hann blað sem lá á
borðinu og teiknaði upp staðsetn-
inguna og setti stóran kross á
þann stað sem hann vildi að kirkj-
an risi. Frá þessari stundu fóra
hjólin að snúast og Magnús fylgdi
málinu fast eftir. Hann gaf út lóða-
leigusamning og málið var sett í
þann farveg sem þarf til þess að
framkvæmd gæti hafist.
Afstaða hans og hvernig hann
stóð að þessu máli sýnir vel hvern
mann Magnús hafði að geyma.
Hann átti stórt og gjöfult hjarta,
skjótur til og vildi leggja sitt af
mörkum og gefa inn í ríki Drott-
ins. Það er staðföst trú okkar að
þessi ákvörðun Magnúsar verði
fjölskyldu hans allri til blessunar.
„Forustusauðurinn fer fyrir
þeim, þeir ryðjast fram, fara í
gegnum hliðið og halda út um það,
og konungur þeirra fer fyrir þeim
og Drottinn er í broddi fylkingar
þeirra." (Míka 2.13)
Söfnuðurinn er honum þakklát-
ur fyrir velvild hans sem hann svo
sannarlega sýndi í verki.
Við biðjum Drottin Jesú að
blessa og varðveita eiginkonu hans
og fjölskyldu og veita þeim hugg-
un og von í Jesú nafni.
KEFAS kristið samfélag.
bjuggu þau í Grundargerðinu og þar
hugsaði Kristbjörg vel um sitt heim-
ili. Kristbjörg var lífsglöð kona og
raðaði hlutunum fagurlega í kringum
sig. Hún var mikil bústýra, hafði un-
un af að sjóða góða kæfu, búa til góð-
an mat og frábærar Hnallþórar er
hún bakaði af stakri snilld, að
ógleymdum döðlubrauðunum. Garð-
urinn hennar var til frábærrar prýði.
Hann endurspeglaði hennar innri
mann sem bar fram gott úr góðum
sjóði hjartans.
Mikilhæf kona hefur kvatt þennan
heim. Hún ferðaðist víða erlendis og
heimsótti Svein son þeirra hjóna er
hann var við nám í Bandaríkjunum.
Einnig átti hún margar góðar stundir
hér heima við ferðalög sem og í hin-
um fjölmörgu sumarbústaðaferðum
sem þau hjónin fóra í. Hún hafði un-
un af því að fara út í guðsgræna nátt-
úrana og gæða sér á nesti og til dæm-
is að gleðjast yfir nýveiddum laxi sem
bóndi hennar hafði veitt.
Að leiðarlokum bið ég vemdareng-
ilinn að vaka yfir Olafi, sonum þeirra
og fjölskyldum.
Katrín Sæmundsdóttir.
Minning ömmu minnar lifir sterkt í
hjarta mínu og langar mig til að
minnast hennar með nokkram orð-
um. í bamæsku var alltaf gaman að
koma til ömmu og afa í Grandargerði
og á maður margar skemmtilegar
minningar þaðan sem verða mér allt-
af nálægar þótt amma sé búin að yfir-
gefa þennan heim. Alltaf var manni
tekið með opnum örmum og hlýhug
og amma aldrei ánægð fyrr en maður
var orðinn saddur af ýmsu góðgæti
sem hún útbjó. Oft þegar maður var
lítill þá fékk maður að gista hjá ömmu
og afa meðan mamma og pabbi fóra
út úr bænum og það vora alltaf yndis-
legir tímar. Þá var hugsað einstak-
lega vel um mann og sá amma til þess
að barnabami hennar liði vel hjá
henni. Amma hugsaði alltaf mjög vel
um okkur öll bamabörnin sín og
dekraði við okkur í hvert sinn sem við
voram nálægt.
Síðustu árin fór heilsu ömmu hrak-
andi en alltaf bar hún sig vel og í
hvert sinn sem maður kom í heim-
sókn eða hitti ömmu var alltaf sami
hlýhugurinn og sama yndislega bros-
ið hennar sem mætti manni.
Mig langar til að þakka ömmu
minni fyrir allar þær yndislegu
stundir sem ég fékk að upplifa með
henni. Minningamar lifa áfram þó að
hún sé ekki lengur meðal okkar.
Bless, elsku amma mín.
Bjöm Ingi Edvardsson.
Elsku amma. Það er gott að vita að
núna ertu komin á stað þar sem þú
ert heilbrigð og þér líður vel. Elsku
amma sem alltaf sagði við okkur í
hvert sinn sem við hittum hana hvað
henni þætti vænt um okkur. Elsku
amma sem aldrei var ánægð nema
allir í kringum hana væra saddir og
liði vel.
Nú ertu farin og það sem við
geymum í hjarta okkar era góðar
minningar og þakklæti fyrir þá um-
hyggju og kærleika sem þú alltaf
sýndir okkur.
Góði Guð, við þökkum þér fyrir
þann tíma sem við áttum með ömmu.
Viltu vernda hana og blessa minn-
ingu hennar.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni
sitji Guðs englar saman í hring
sænginniyfirminni
Vala Björg og Óli Jens.
Okkur langar til að minnast henn-
ar ömmu okkar með nokkram fátæk-
legum orðum frá okkar hjarta. Þú
kemur alltaf til með að lifa í minningu
okkar sem einhver blíðasta mann-
eskja sem hægt er að kynnast enda
amma okkar. Þín vamtumþykja
gangvart okkur og öðram sem að
gafst kostur á að kynnast þér er
hreint aðdáunarverð. Við vorum öll
gimsteinar í þínum augum, það feng-
um við oft að heyra. Öll hvatning frá
þér var og er okkur stórt skref í að
takast á við lífsins komandi stundir.
Sásemeftirlifir
deyrþeimsemdeyr
enhirmdánilifir
íhjartaogminni
mannaerhanssakna.
Þeireruhimnamir
honumyfir.
(Hannes Pétursson.)
Þú munt alltaf eiga stað í okkar
hjarta.
Sæmundur Ari, Svanur Þór
og Kristbjörg Guðrún.
Fyrir utan foreldra okkar, afa og
ömmur var Budda frænka sú mann-
eskja sem stóð okkur bræðram næst
þegar við voram að vaxa úr grasi.
Hún var einn af þessum föstu punkt-
um í tilveranni, viðmiðun sem táknaði
alltaf ánægjustundir, líf og fjör.
Þó Budda frænka héti réttu nafni
Kristbjörg Valentínusdóttir, síðar
Jensen, þá kom okkur aldrei í hug að
kalla hana annað en því nafni sem
ósjálfrátt skapaði tilhlökkun fyrir
næstu samverastundir. Við voram
svo heppnir að þær stundir urðu
margar. Synir Buddu og Ólafs Jen-
sen, þeir Eddi, Óli Valur, Halldór og
Svenni vora á líku reki og við, þannig
að fjölskyldufundirnir, afmælin og
jólaboðin ráku hvert annað með
stuttu millibili. Á heimilinu í Grand-
argerði mætti okkrn- alltaf höfðings-
skapur og umhyggja.
Budda frænka var systir ömmu
okkar, Kristínar Valentínusdóttur.
Lítill aldursmunur var á móður okk-
ar, Ólöfu Þorleifsdóttur, og Buddu.
Mikill vinskapur einkenndi samband
þeirra systra og móður okkar alla tíð.
Vart leið sá dagur að þær hefðu ekki
samband. Vinskapur og frændrækni
Buddu skipti móður okkar miklu máli
og minnumst við þess með djúpu
þakklæti.
Budda frænka fór aldrei leynt með
umhyggju sína fyrir ættfólki sínu.
Hún geislaði af kærleik og stundum
fannst okkur feimnum og uppburðar-
litlum pollunum nóg um hvað hún
Budda var óspar á fallegu orðin og
klapp á kinn. En við vissum að kær-
leikurinn kom af innri þörf og að hún
átti nóg af honum. Það var gott veg-
anesti út í lífið.
Reyndar er það svo að við nefnd-
um Buddu frænku sjaldnast nema að
tiltaka manninn hennar, hann Ólaf
Jensen, í sömu andrá. Budda og Óli
vora einstaklega samrýnd og við vit-
um að missir Óla er mikill.
Við vottum Ólafi Jensen, sonum,
tengdadætrum og barnabörnum
innilega samúð vegna fráfalls upp-
áhalds frænkunnar okkar. _
Gísli Kristinn, Ólafur
Valtýr, Ársæll, Þorleifur
og Jóhann Grímur
Haukssynir.
Ástúð og umhyggja era þau tvö
orð sem koma fyrst í hugann er ég
hugsa til hennar sem kvödd er í dag. I
gegnum ævina fylgdi hún mér fast
eftir, hún var mamma hans Dóra
hennar Kötu systur minnar, amma
frænda minna og seinna líka Krist-
bjargar nöfnu sinnar. Við hittumst í
fjölskylduboðum og við hversdags-
legri tækifæri af og til og alltaf gaf
hún sér tíma til þess að spyrja um líð-
an og gang mála og hafði lag á því að í
návist hennar fannst manni sem mað-
ur væri sérstakur og hefði eitthvað til
branns að bera. Það lét hún líka þá
sem mér tengdust finna. Hún tók mig
inn í sína fjölskyldu með því að kortin
sem hún fékk eftir mig fengu að vera
með innan um fjölskyldumyndimar í
Grandargerði. Mér þótti afar vænt
um þegar Kristbjörg og Ólafur komu
á sýningar hjá mér og sérstaklega í
haust þegar ég vissi að heilsu hennar
hafði hrakað. Þá komu blóm og falleg
orð. Það situr í minningunni.
Að leiðarlokum viljum við fjöl-
skyldan þakka henni samferðina, hún
var okkur mikils virði. Ólafi og allri
fjölskyldunni vottum við okkar
dýpstu samúð.
Soffía, Sveinn
og Erlendur.
Eftir erfið veikindi hefur góð vin-
kona mín, hún Kristbjörg, kvatt okk-
ur vini sína og haldið til æðri heim-
kynna. Mér er ljúft að minnast
hennar í fáum orðum. Ég mun seint
gleyma hennar hlýja viðmóti og