Morgunblaðið - 12.02.2000, Síða 48

MORGUNBLAÐIÐ
48 LAUGARDAGUR 12. FEBRÚAR 2000
IVIINIIINGAR
+ Jón Ellert Sigur-
pálsson fæddist á
Brimnesi í Ólafsfirði
23. október 1910.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Horn-
brekku í Ólafsfírði 3.
febrúar siðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigríður Anna Árna-
dúttir, f. 25. febrúar
1875, d. 22. febrúar
1954, og Sigurpáll
Sigurðsson, f. 15.
júní 1879, d. 12. sept.
1959. Þau bjuggu
fyrst í Ólafsfirði en
futtu til Akureyrar 1915 og aftur
til Ólafsfjarðar 1931. Systkini Júns
voru Sigurður, Ámi og Guðrún.
Þau eru öll látin.
Hinn 6. okt. 1932 kvæntist Jún
Unni Þorleifsdúttur. Hún lést 27.
aprfl 1995. Börn þeirra eru: 1)
Lárus, fyrrv. alþingismaður,
kvæntur Guðrúnu Júnsdúttur frá
Meiðastöðum í Garði, búsett í
Reykjavík. Börn þeirra eru Jún
Mig langar til þess að minnast
tengdaföður míns, Jóns Ellerts Sig-
urpálssonar, örfáum orðum. Eg
kynntist Jóni þegar ég kom í Ólafs-
fjörð með Lárusi syni hans. Við vor-
um þá nýtrúlofuð. Þau hjónin Unn-
ur og Jón tóku mér opnum örmum,
eins og þau gerðu ætíð síðan. Mér
varð ljóst allt frá fyrstu kynnum að
þar fór maður sem bar ekki tilfinn-
ingar sínar á torg, en við nánari
kynni fann ég fljótt að undir niðri
var hann einstaklega hlýr maður og
tilfinningaríkur. Það kom sérstak-
lega í Ijós þegar við fluttum í Ólafs-
fjörð með drengina okkar og eign-
uðumst svo stelpurnar hvað gott
var að eiga hann og Unni að sem
alltaf voru boðin og búin að hlaupa
undir bagga þegar við þurftum á að
halda. Allt var sjálfsagt að gera fyr-
ir okkur og börnin.
Ævistarf Jóns var sjómennska,
þar af var hann lengst af skipstjóri
á fiskiskipum. Hann var afar far-
sasll í starfi og sigldi bátum sínum
alltaf heilum í höfn í þau rúmlega 30
ár sem hann var skipstjóri. Honum
hélst afar vel á mannskap og voru
margir sjómenn hjá honum í ára-
raðir. Á þessum árum var hann oft
lítið heima, fór m.a. á margar ver-
tíðir suður á land og var á sfld á
sumrin. Þegar hann tók ákvörðun
um að hætta skipstjórn 56 ára gam-
all vakti það sérstaka aðdáun mína
hvað hann var fljótur að laga sig að
nýjum aðstæðum og hefja fiskv-
Ellert, Unnar Þúr,
Marta Kristín og Jún-
ína Sigrún. 2) Guðrún,
hárgreiðslumeistari í
Ólafsfirði, gift Valdi-
mari Á. Steingríms-
syni, starfsmanni
Vegagerðar ríkisins.
Börn þeirra eru Pét-
ur, Unnur Anna og
Júna Ellen. 3) Þúrleif-
ur, bankamaður,
kvæntur Elísabetu F.
Eiríksdúttur, söng-
konu, búsett á Seltj-
amarnesi. Börn
þeirra eru Dagbjört,
Eiríkur og Unnur.
Jún úlst upp í Ólafsfírði og á Ak-
ureyri. Hann húf að sækja sjúinn
frá Ólafsfirði um 14 ára aldur og
valdi sér nám til þess að kunna
betur til verka á því sviði, lauk vél-
stjúraprúfi frá Akureyri 1930 og
minna fískimannaprúfí frá Stýri-
mannaskúlanum í Reykjavík árið
1940. Hann sútti sjú í 42 ár og rak
mestan hluta starfsævi sinnar út-
innslustörf í landi. Þá kom vel í Ijós
hvað hann naut þess að eiga stundir
með barnabörnunum og kynnast
þeim. Heimili þeirra Unnar varð
sem annað heimili fyrir börnin okk-
ar. Jón og Unnur voru afar samhent
og heimili þeirra fallegt. Mér er
sérstaklega minnisstætt hversu
mikla alúð þau lögðu í að undirbúa
jólahátíðina og þar lagði Jón ekki
síður að sér. Þau voru bæði afar
trúuð og nutu þess að halda hátíð-
lega fæðingarhátíð frelsara síns.
Jón var mikill söngmaður og Unnur
spilaði á píanóið sitt svo ævinlega
var mikið sungið á heimilinu.
Skemmst er frá því að segja að
börnin okkar vildu ætíð vera með
þeim á jólum þótt við flyttumst úr
Ólafsfirði og tókst okkur að dvelja
með þeim á jólum um 40 ára skeið.
Jón var grandvar maður en jafn-
framt skapmikill. Þó heyrði ég hann
aldrei mæla styggðaryrði til nokk-
urs manns, en þótt hann væri mikill
alvörumaður var hann í raun mikill
grínisti. Ég gerði okkur báðum það
til gamans eftir að hann flutti á
Hombrekku að hringja í hann á
norðurleið og biðjast gistingar á
Hornbrekkuveginum. Þá brást ekki
að hann hló hjartanlega og sagði að
það væri þá margt um manninn ef
ekki fyndist pláss fyrir okkur.
Með þessum fáu orðum að leiðar-
lokum við ég þakka tengdaföður
mínum, Jóni, alla hlýjuna og vel-
vildina gegn um árin, sem hann
gerð og fískvinnslu með Sigvalda
Þorleifssyni mági sínum. Hann var
kokkur, háseti og vélstjúri í átta ár
á bátunum m.b. Geir, Ágli, Ingúlfí
Amarsyni og Skúla fúgeta en var
skipstjúri í 34 ár, á Agli, tíu rúm-
lesta báti, frá 1932 til 1940, Sjö-
stjömunni EA 727 frá 1940-42, 55
lesta báti, . Hann varð skipstjúri á
Agli EA 727 árið 1942-1952, 27
lesta báti sem þeir Sigvaldi Þor-
leifsson létu smíða á Akureyri árið
1942. Á Sævaldi ÓF 2, 52 rúmlesta
báti var hann skipstjúri 1952 til
1958, en síðar á tveimur bátum,
sem þeir Sigvaldi Þorleifsson áttu
saman, Þorleifi Rögnvaldssyni, 64
lesta báti frá 1958-65 og Þorleifi
ÓF 60, 115 lest báti til ársloka
1966. Hann starfaði við eigið fyrir-
tæki til ársins 1972 en þá varð
hann hafnarvörður í Ólafsfirði og
gegndi þvi starfi til ársins 1987,
þegar hann lét af störfum.
Eitt mesta áhugamál Júns var
söngur. Hann var kúrfélagi í
karlakúrnum Kátum piltum og
söng oft einsöng með kúrnum.
Einnig söng hann í Kirkjukúr Ól-
afsfjarðar í yfir 50 ár frá 16 ára
aldri.
Útför Júns Ellerts Sigurpálsson-
ar fer fram frá Ólafsfjarðarkirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan 14.
sýndi mér og fjölskyldunni. Ég bið
Guð að geyma hann og að blessa
okkur öllum minningu Jóns Ellerts
Sigurpálssonar.
Rúna.
Kynslóðirkoma,
kynslóðirfara
allar sömu ævigöng.
Gleymist þó aldrei
eilífa lagið
við pílagrímsins gleðisöng.
(WLJoch.)
Tengdafaðir minn, Jón Ellert
Sigurpálsson, er látinn. Hann hefur
nú haldið á vit æðri heima og er ég
þess fullviss að hann hefur fengið
góða heimkomu.
Fundum okkar bar saman fyrir
rúmum 30 árum er ég leit Ólafs-
fjörð fyrst augum. Mín fyrsta heim-
sókn í fjörðinn stendur mér ljóslif-
andi fyrir hugskotssjónum.
Hrikaleiki náttúrunnar var slíkur;
samspil sjávar og sveitar, ægifögur
fjöll, lítið undirlendi, vatnið, áin og
hafið. Ég, Sunnlendingurinn, átti
meira víðlendi að venjast. Ég varð
hugfangin af þessu sjónarspili og
ekki síður af þeim hlýju móttökum
er ég hlaut að Hornbrekkuvegi 1.
Tókust þar strax innileg kynni sem
aldrei bar skugga á.
Tengdaforeldrar mínir, Unnur
og Jón, voru fyrir mér ein heild og
eitt hugtak, ef þannig má að orði
komast um fólk. Ekki voru þau mik-
il á velli, en þeim mun meiri var
þeirra innri maður. Fallegt var að
fylgjast með þeirra lífsgöngu. Sam-
heldni þeirra var einstök. Vakandi
og sofandi héldu þau vörð um ætt-
artréð og treystu Honum sem er
öllum æðri til að varða veginn. Ör-
lögin höguðu því þannig að fjöl-
skylda okkar Þórleifs var sá sproti
ættartrésins sem lengst af var
fjærst firðinum góða. Árlegar heim-
sóknir þangað í 30 ár voru okkur
lífsnauðsyn og ávallt var hvert
tækifæri notað, bæði af hálfu
tengdaforeldra minna og okkar, til
að vera í sem mestum tengslum.
Það voru ekki síst börnin okkar sem
nutu þess að heimsækja afa og
ömmu í Ólafsfirði. Kusu það fremur
en utanlandsferðir. Það segir meira
en mörg orð um hve barngóðir
tengdaforeldrar mínir voru. Elsta
dóttir okkar átti og því láni að fagna
að dvelja hjá þeim nokkrum sinnum
um stundarsakir, m.a. þegar hún
vann í fiskvinnslu í „fiskhúsinu hans
afa og Sigvalda". Álls þessa minn-
umst við nú og verður aldrei þakkað
eins og vert væri.
Tengdapabbi var ákaflega hóg-
vær, yfirlætislaus og rólegur. Ekki
var hann þó skaplaus og viðkvæmur
var hann. Hann hafði gott skop-
skyn, var mjög þægilegur og hlýr
með afar sterka nálægð. Hann var
hagur í höndum og liggja eftir hann
mjög fagrir gripir er hann smíðaði
og skar út. Ævistarf hans tengdist
sjónum, lengst af við skipstjórn.
Hann var afskaplega vel látinn af
þeim sem með honum störfuðu,
enda myndaðist mjög sérstakt sam-
band milli hans og allra sem voru
honum samskipa í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu þess orðs.
Hann sýndi mikið æðruleysi og
þrautseigju í sjómannsstarfinu eins
og sést m.a. á því að oft herjaði á
hann sjóveiki eftir landlegur, en
aldrei hvarflaði að honum að gefast
upp. Hann var löngum að heiman
vegna sjómennskunnar, en fylgdist
ávallt vel með sínum nánustu. Sá
jafnframt til þess að tengdamamma
fengi þau tæki sem fáanleg voru til
að létta heimilishaldið. Seinni árin
tók hann sjálfur mikinn þátt í heim-
ilisstörfunum. Aðdáunarvert því
það var ekki algengt hjá þessari
kynslóð.
Tengdapabbi var bókhneigður og
hafði mikla unun af tónlist. Hann
hafði sjálfur einstaklega góða og
fallega söngrödd. Kom hann oft
fram sem einsöngvari á árum áður
og yfir 50 ár söng hann á kirkjuloft-
inu í Ólafsfjarðarkirkju. Hann
minntist oft á hve mikla lífsfyllingu
kirkjusöngurinn veitti honum og
var auðheyrt að hann lagði mikla al-
úð við þessa „prédikunaraðferð"
sem honum var svo lagin, Jjví ekki
var hann mjög mælskur. I kirkju-
söngnum kom trúarsannfæring
hans berlega í ljós. Hann hélt
söngröddinni ótrúlega vel fram á
síðustu ár. Hún hljómar nú innra
með mér svo ungleg og fögur og á
ég eftir að sakna þess að heyra
hana ekki. Allt fer þetta í sjóð minn-
inganna.
Síðustu 5 árin bjó hann á dvalar-
og hjúkrunarheimilinu Horn-
brekku, sem stendur í túnfætinum
á æskuheimili Unnar tengda-
mömmu. Það var lýsandi fyrir hann
að þangað fór hann upphaflega til
að dveljast með henni eftir að heilsu
hennar hrakaði og þau gátu ekki
lengur haldið heimili saman eins og
þau höfðu gert í yfir 60 ár. Saman
skyldu þau vera þótt þeim væri ekki
lengur fært að vera í húsinu sínu við
Hornbrekkuveginn þar sem þeim
hafði alltaf liðið svo vel. Þannig var
hann og þannig minnist ég hans.
Enn er gott að koma í Horn-
brekkuveg 1. Þar er flest eins og
þegar ég kom þangað fyrst. Þar er
minningin um þau áþreifanleg og
þar finnst nálægð þeirra. Þetta er
hús með sál. Fyrir tilstilli Guðrúnar
mágkonu minnar og Valdimars
manns hennar hefur fjölskyldunni
tekist að halda húsinu eins og þau
skildu við það. í fjarlægðinni hefur
oft verið erfitt að finna hve lítið
maður hefur megnað að endur-
gjalda það sem tengdaforeldrar
mínir gerðu fyrir okkur. Það var því
ómetanlegt að vita af Guðrúnu og
Valdimari, sem ætíð voru þeirra
stoð og stytta.
Nú eru tengdapabbi og tengda-
mamma aftur komin saman hjá
Guði sínum, sem þau lögðu ávallt
allt sitt traust á. Hann gefi þeim ei-
lífan frið, blessi minningu þeirra og
launi þeim allt sem þau hafa gert
fyrir okkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðar-hnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elísabet.
Elsku afi. Manstu eftir sumar-
bústaðarferðum okkar fjölskyld-
unnar í Grímsnesið? Þær voru
sannar ævintýraferðir. Kindurnar
bönkuðu önugar upp á og báðu um
brauð, seríospakkar björguðu lífi
barna sem klifruðu í stigum, við sá-
um mömmu og pabba hlaupa og
kasta boltum, hádegismaturinn var
snæddur úti á verönd og sofið var í
svefnpokum á háaloftinu. Við vor-
um í fríi og lífíð lék við okkur. Ekki
að undra að maður væri pínu
spenntur og fögnuðurinn hrifi
mann í einhver óhemjulæti. Það at-
vik sem leitar á hugann nú átti sér
JON ELLERT
SIGURPÁLSSON
+ Karl Jakob Más-
son fæddist 17.
júlí 1977. Hann lést
laugardaginn 29.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans: Már
Karlsson og Margrét
Gústafsdúttir. Systk-
ini hans, Þúrlaug,
Kjartan Már og Jú-
hanna.
Útfúr Karls Ja-
kobs fúr fram frá
Djúpavogskirkju
laugardaginn 5.
febrúar.
Elsku besti vinur minn og frændi.
Nú ert þú farinn frá mér og það er
eitthvað sem ég kem ekki til með að
' sætta mig við strax. Allar minning-
arnar og öll uppátækin sem við átt-
um saman munu aldrei hverfa úr
minningum mínum. Manstu eftir
leynifélaginu sem við vorum í og
kölluðum NFF, já og það var ýmis-
legt sem við brölluðum saman þar.
Svo voru svo margir sem töluðu um
að við værum kærustupar en við lét-
* um það aldrei neitt á okkur fá því
ekkert gat slitið okkur
i sundur. Við rifumst
aldrei nema í eitt
skipti, þegar mig lang-
aði til að leika mér með
dúkkur en þú varst
ekki sáttur við það og
reddaðir því með því að
við fórum niður í Bríet-
búð og keyptum efni í
þrjár tuskudúkkur
sem þurfti að sauma
saman og setja filt inní
sem mamma þín hjálp-
aði okkur með svo var
sko margt brallað með
tuskudýrin okkar, og
þar með lauk þeim ágreiningi.
Manstu eftir öllum pappakössunum
sem við söfnuðum saman og bjugg-
um til allskyns hluti úr þeim, já og
svo öll dýrin sem við áttum saman.
Alltaf vorum við reiðubúinn að
hjálpa hvort öðru þegar við þurftum
á því að halda. Þú leitaðir til mín og
ég leitaði til þín. Þú komst mér alltaf
til að hlæja og stundum þegar ég,
Gilsi og þú vorum saman og þið vor-
uð að gera grín að einhverju fékk
maður oft krampa af hlátri, það lá
við að það skipti ekki máli hvað það
væri fyndið, þið voruð bara svo
fyndnir að ég hló að öllu. Okkur
tókst að komast til Vestmannaeyja
’99 um verslunarmannahelgina og
þeirri helgi mun ég aldrei gleyma.
Þú varst frábær þar og fórst alveg á
kostum og skemmtir þér vel með því
að horfa og passa uppá okkur. Það
er svo margt, elsku Kalli minn, sem
ég gæti skrifað um okkur, við áttum
svo yndislega æsku saman og aldrei
slitnaði það traust og sú vinátta sem
við áttum saman.
Þakka þér, Kalli, fyrir yndislega
samverustund í hinsta sinn föstu-
daginn 28. janúar, þú kvaddir mig
með smágríni eins og alltaf. Ég
elska þig, Kalli, besti vinur minn
eins og þú værir minn eigin bróðir
sem þú í rauninni varst, ég elska þig
ekki bara vegna þess hvernig þú
varst, heldur líka fyrir það hvernig
ég varð í návist þinni.
Elsku Magga, Már, Þórlaug,
Kjartan, Jóhanna og fjölskyldur
ykkar, ég sendi ykkur innilegustu
samúðarkveðjur. Guð styðji ykkur
og styrki í sorg ykkar.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði er fyr naut hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm, og vita að heimsins grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir menn,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumamótt.
Ó alheimsljós, ó mynd sem hverfur skjótt.
(Halldór Laxness.)
Eydís Hrund Stefánsdúttir.
Vinir skiljast ætíð alltof fljótt
ástarkveðjur sárt á vöram brenna,
kertaljósin iitlu hafa í nótt
látið, okkar vegna, tár sín renna.
Með þessum fáu orðum vil ég
kveðja góðan vin og þakka fyrir all-
ar okkar góðu stundir saman.
Kalli var einn sá lífsglaðasti sem
ég þekkti og alltaf var stutt í brosið
þegar hann var nálægt, og mun allt-
af vera stutt í það þegar við Eydís
rifjum upp uppákomurnar hans og
skemmtilegu frásagnirnar um lífið
og tilveruna.
Margs er að minnast, margs er að
sakna, og eftir sitja góðar minningar
sem munu lifa um ókomin ár.
Ég bið guð að styrkja foreldra,
systkini og aðra aðstandendur í
þessari miklu sorg.
Far þú í friði elsku vinur
ísey.
Kallið er komið,
kominernústundm,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðirvérmegum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Nú er hann Kalli okkar farinn frá
okkur og um leið og við kveðjum
langar okkur til að rifja upp nokkrar
góðar minningar. Við höfum öll
þekkt Kalla ámóta lengi og hafa
samverustundir okkar með honum
KARL JAKOB
MÁSSON