Morgunblaðið - 12.02.2000, Qupperneq 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 12. FEBRÚAR 2000 55
+ Guðrún Magnús-
dóttir fæddist 25.
apríl 1908. Hún lést
á Hrafnistu í Hafnar-
firði 3. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Magnús
Magnússon, útvegs-
bóndi Króki, f. 24.9.
1869, d. 26.9. 1945
og kona hans, Anna
Sigríður Guðmunds-
dóttir, frá Litla Bæ á
Vatnsleysuströnd, f.
6.12. 1872, d. 21.7.
1951. Systkini Guð-
rúnar voru: Drengur
fæddur andvana 11.9. 1903; Sess-
elja Margrét, f. 19.1. 1905, d. 4.3.
1999; Svanhildur, f. 21.7. 1906, d.
11.12. 1910; Magnús, f. 27.4.
1910, d. 8.4. 1912; Magnea Svan-
hildur, f. 21.11. 1914. Uppeldis-
systkini Guðrúnar eru Bergþóra
Olafsdóttir, f. 12.11. 1923 og Sig-
urður Sívertssen Guðmundsson,
f. 28.3. 1921.
Guðrún giftist 17.5. 1929 Jóni
Valdimar Jóhannssyni, frá Fjósa-
koti í Miðneshreppi, skipstjóra í
Sandgerði, f. 5.3. 1906, d 26.5.
1979. Foreldar hans voru Jóhann
Ólafsson, f. 5.9. 1858, d. 24.3.
1937 og Sigrún Þórðardóttir, f.
27.7. 1862, d. 31.7. 1951. Dætur
Guðrúnar og Jóns eru: 1) Anna
Magnea Jónsdóttir, húsfreyja, f.
18.11. 1929, gift Hauki Guðmun-
dssyni, útgerðarmanni í Kópa-
vogi, f. 25.6. 1928. Eiga þau einn
son og tvö barnabörn. 2) Ásdís
Jónsdóttir, f. 15.2. 1932, gift Jóni
Benedikt Sigurðssyni, f. 11.10.
1931, þau búa á Lundi Vallarhr.
S.-Múl. Eiga þau sex börn, ellefu
barnaböm og fjögur barnabama-
Þá hefur þú hafíð ferðina miklu,
kæra tengdamóðir, sem allir enda
dvöl sína með á þessu tilverustigi.
Þér tókst að lokum að komast yfir
fjallið. Fyrir u.þ.b. hálfu ári varðst
þú fyrir áfalli og mjög tvísýnt var
hvemig fara mundi. En þú náðir þér
ótrúlega vel að nýju. Frásögn þín
var lík annarra sem verið hafa á
þröskuldi þessa heims og annars. Þú
varst á leiðinni upp fjallið og sást yf-
ir í íyrirheitna landið. En þú komst
ekki alla leið í það skiptið. Eftir á
varstu hálfhneyksluð á sjálfri þér,
„að kunna ekki að klára þetta“, eins
og þú orðaðir það. En nú ertu komin
til annars heims eins og þú hefur
þráð um sinn.
Fyrir nokkrum árum lýstir þú því
yfir að ekki ætti að skrifa um þig. En
í haust varstu stödd á heimili mínu
er ég var að Ijúka við grein um látinn
samferðamann. „Ætlar þú að skrifa
um mig?“ spurðir þú. „Varstu ekki
búin að banna það?“ spurði ég á
móti. „Það er allt í lagi að þú gerir
það,“ svaraðir þú og brostir. Með
þetta í huga vil ég kveðja þig með
nokkrum línum.
Það var fyrir rúmum þrjátíu árum
böm. 3) Sigrún Jó-
hanna Jónsdóttir,
heimilishjálp, f.
21.1. 1940, gift Haf-
steini Ársæli Ár-
sælssyni, bílstjóra í
Reykjavík, f. 26.7.
1937. Hún átti átta
börn, eitt þeirra er
látið, sextán barna-
böm, tvö þeirra eru
látin. 4) Svanhildur
Jónsdóttir, skrif-
stofumaður í Kópa-
vogi, f. 8.1. 1942. 5)
Ragnheiður Elín
Jónsdóttir, starfs-
stúlka á DAB, f. 13.8. 1947, gift
Ingimundi Ingimundarsyni, for-
stöðumanni í Borgarnesi, f. 29.1.
1944. Eiga þau tvö börn.
Guðrún og Jón hófu búskap í
Hjarðarholti, Sandgerði en
bjuggu lengst í Sjónarhóli, Tjarn-
argötu 2, Sandgerði. Fljótlega
eftir lát manns síns seldi hún
Sjónarhól og flutti á Heiðarbraut
4 í Sandgerði. Árið 1990 flutti
hún til dóttur sinnar, Önnu
Magneu, og Hauks, manns henn-
ar, í Vallhólma 20 í Kópavogi, en
1997 flutti hún á Hrafnistu í
Hafnarfirði. Jón Valdimar, mað-
ur Guðrúnar, var skipstjóri til
margra ára og síðar hafnarstjóri
í Sandgerði. Guðrún vann al-
menn fiskvinnslustörf og tók að
sér sauma og féll sjaldan verk úr
hendi. Hún var heiðursfélagi í
Verkalýðs- og sjómannafélagi
Sandgerðis og Slysavarnafélag-
inu Sigurvon í Sandgerði.
Utfór Guðrúnar fer fram í
Safnaðarheimilinu í Sandgerði í
dag og hefst athöfnin klukkan
11.
er ég sá þig fyrst þegar kynni mín og
yngstu dóttur þinnar hófust. Þú
komst mér fyrir sjónir sem dugnað-
arleg sístarfandi miðaldra kona.
Þannig hefur þú alltaf verið hef ég
heyrt. Ég hef vafalaust notið þess að
einhverju leyti að vera yngsti
tengdasonur þinn. Þó aldursmunur
væri nokkur og áhugasvið okkar ólík
kom fljótlega í ljós að við áttum ým-
islegt sameiginlegt. Skoðanir okkar
fóm ekki alltaf saman, en aldrei á
öllum þessum tíma hefur skugga
borið á samskipti okkar.
Stundum fannst þér starf mitt að
æskulýðs- og íþróttamálum taka of
mikinn tíma. Spurðir þá gjarnan
hvort ég gæti ekki fengið mér aðra
vinnu svo ég gæti verið meira heima.
En þú virtir það er ég útskýrði hve
gott það væri þegar áhugamálin og
starfið fæm saman. Þú virtir skoð-
anir annarra en varst ófeimin að
halda þínum fram.
Þú varst mikil hannyrðakona, og
þær em ófáar flíkurnar sem þú hef-
ur höndum farið. Ég fer bara til
hennar Gunnu var víst viðkvæðið í
Sandgerði ef einhver var í vanda
með saumaskapinn. Þú varst óspör
að rétta öðmm hjálparhönd ef á
þurfti að halda, og oft mun vinnu-
dagurinn hafa verið langur.
Það þótti tíðindum sæta þegar þú
rúmlega fertug fimm barna móðir
tókst þig til og sóttir vefnaðamám-
skeið austur að Hallormsstað. Þá
var ekki eins greiðfarið og nú. Fyrst
þurftir þú að fara með skipi á Reyð-
arfjörð og þaðan með bíl. Það var
mjög ríkt hjá þér að Ijúka öllum
verkum. Einhveiju sinni sagðir þú
mér að þú hafir í lok námskeiðs farið
á fætur um miðja nótt til að ljúka við
verk í vefstólnum. Þú gast ekki
hugsað þér að koma með verkið hálf-
klárað heim.
Þú afkastaðir miklu á hannyrða-
sviðinu seinni hluta ævinnar þegar
meiri tími gafst til þeirrar iðju. Sér-
staklega eftir að þú fluttir í Kópa-
voginn.
Þar áttir þú góða daga í kjallaran-
um hjá Önnu Möggu og Hauki. Þá
sóttir þú fjölda námskeiða fyrir aldr-
aða, og lagðir oft mikið á þig í þess-
urn efnum.
Ég hef oft orðið vitni að því síðari
ár, að dætur þínar báðu þig að herða
þig ekki svona mikið heldur hvfla þig
aðeins. Svarið var alltaf á einn veg.
„Ég ætla ekki að deyja frá þessu
hálfkláruðu." Nei, þú gerðir það sem
þú ætlaðir þér. Eftir að þú fluttir í
Kópavoginn kom það fyrir oftar en
einu sinni að þú fórst með strætis-
vagninum í Hamraborgina í föndur
en að honum loknum gekkstu síðan
heim. Leiðin er um þrír kílómetrar
sem er drjúgur spölur fyrir konu á
níræðisaldri. Þú varst rúmlega ní-
ræð er þú flosaðir síðustu myndina
þína og handbragðið á verkum þín-
um hefur víða vakið athygli.
Þú fylgdist af áhuga með því sem
afkomendur þínir tóku sér fyrir
hendur. Vildir gjarnan rétta hjálpar-
hönd ef þeir stóðu í stórræðum og
drífa hlutina af.
Það var gaman að fá þig í heim-
sókn því þér fylgdi hressandi blær.
Þú varst geðgóð og hafðir gaman af
að spjalla. Kankvís og skemmtileg
líkt og á myndinni sem Harpa mín
tók og fylgir þessum skrifum.
Minnisstæð er stundin sem við
áttum saman í Vallhólmanum fyrir
nokkrum árum. Ég var staddur inni
í eldhúsi og var að reyna nýju vídeó-
vélina mína, þegar þú komst upp
stigann og settist í stólinn þinn í
hominu. Við spjölluðum lengi saman
og margt bar á góma. Framundan
voru forsetakosningar og þú hafðir
ákveðnar skoðanir á þeim máhim
sem og öðru.
Þetta var ánægjuleg stund. En
ánægjulegast við hana er það, að ég
tók þessa stund okkar upp á mynd-
bandið og á því varðveittar ógleym-
anlegar minningar um þig.
Við hittumst síðast viku áður en
þú fórst frá okkur. Þá var nokkuð af
þér dregið. „Nú er Gunna gamla
orðin slöpp,“ sagðir þú. Augu þín
voru að sönnu þreytt, en handtakið
var þétt og kossinn ósvikinn. Þannig
var hinsta kveðjan okkar. Þannig
minnist ég þín, kæra tengdmóðir,
engin vorkunnsemi né uppgjöf þó
eitthvað mætti betur fara.
Daginn sem þú kvaddir henti mig
eftirtektarvert atvik. Ég var á gangi
milli vinnustaðar og banka, þegar ég
áttaði mig á því allt í einu, að ég var
farinn að raula jarðarfarsálm. Ef til
vill varst þú að láta mig vita að
kveðjustundin nálgaðist. Nokkru
eftir að ég kom heim kom fregnin
um að þú værir látin.
Ég þakka þér allar samverustund-
imar. Það hefði verið ánægjulegt að
fá að hafa þig lengur meðal okkar.
En þú fórst sátt og fyllilega búin að
skila þínum hlut. Að lokum var ég
beðinn að færa þér kveðjur og þakk-
ir frá Hauki Guðmundssyni elsta
tengdasyni þínum með þakklæti fyr-
ir ánægjulega samfylgd.
Minningin um þig mun geymast
um ókomin ár.
Ingimundur.
Nú ertu dáin, elsku amma.
Þegar ég minnist þín, amma, eru
það fallegar minningar sem koma
upp í hugann, minningar um góð-
hjartaða og hlýja konu sem ég mun
geyma í hjarta mínu um ókomna tíð.
Það var alltaf svo gott og svo gam-
an að koma til þín, þú alltaf svo fal-
leg og vel klædd, tókst okkur fagn-
andi með kossi og hlýju faðmlagi.
Ailtaf vildir þú bjóða okkur upp á
eitthvað og gefa Svövu og Gústaf
smánammi. Það var svo gaman að
hlusta á þig segja sögur úr Sand-
gerði og þegar þú stolt sýndir okkur
handavinnuna þína komstu okkur
alltaf jafnmikið á óvart því það var
alveg ótrúlegt hvað þú gast gert
marga fallega hluti í höndunum, og
að virtist alveg sama hversu heilsu
þinni hrakaði, alltaf varstu að fást
við að búa til alls konar hluti í hönd-
unum. Þetta eru ómetanleg listaverk
sem við sem syrgjum þig nú eigum
eftir að njóta að hafa í kringum okk-
ur.
Alveg frá því að ég man eftir mér
hefur þú, amma mín, verið til staðar
svo það verður erfitt að sætta sig við
að þínu jarðneska lífi sé lokið en ég
hugga mig við það að nú ertu búin að
fá langþráða hvfld og komin til afa
sem tekið hefur vel á móti þér.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt þig,
amma mín, og þú hefur alltaf verið
og verður alltaf einstök í mínum
huga.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna fri.
Við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól,
unanogeilífsæla
er þín hjá lambsins stóL
Dóttir, í dýrðar hendi,
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hannelskarþigsvokært.
Þú lifðir í góðum Guði,
í Guði sofnar þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr.Pét)
Hvfl í friði, elsku amma mín.
Þín
Edda.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
ogfaðmijörðinaalla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng, að þar
heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Elsku amma mín, í þetta sinn
komstu yfir hæðina háu. Ég er viss
um að afi og Nonni frændi biðu þín
hinum megin með opna faðma. Það
er langt síðan þú vildir fara til hans
Nonna þíns. Ég veit, elsku amma, að
þú ert hvfldinni fegin. Eftir situm við
afkomendur þínir og vinir syrgjandi.
En munum allar stundirnar sem við
áttum með þér. Ég man allar góðu
stundirnar þegar þú komst í heim-
sókn til okkar. Hversu gott það var
að kúra í faðmi þínum sem var mér
alltaf opinn og hlýr. Ég man þegar
ég vaknaði fyrir átta á morgnana til
að hafa mig til fyrir vinnuna. Þú
varst vöknuð og byrjuð að sauma
eða prjóna. Þegar þú kenndir mér að
flosa og fannst skrýtið þegar ég
eyddi kvöldunum í að horfa á sjón-
varpið í stað þess að ljúka við mynd-
ina. Þá komstu til mín og sagðir „Er
þetta nokkuð skemmtileg mynd,
Harpa mín?“ Já, þú vildir ljúka við
hlutina þegar þú byrjaðir á þeim.
Þess vegna skilur þú eftir þig allan
þennan fjölda af fallegum munum
sem þú hefur gert í gegnum tíðina.
Ég gleymi því aldrei hve ánægð
þú varst þegar ég sagði þér, 16 ára
gömul, að ég vildi leggja land undir
fót og fara á Hússtjórnarskólann á
Hallormsstað.
Eða hversu glöð ég var þegar
Kolla handavinnukennari sagði við
mig eitt sinn; „þetta er bara eins og
handbragðið hjá henni ömmu þinni“.
Því það hefur spurst út um allt
hversu dugleg og vandvirk þú varst í
höndunum. Mér er sagt að í gamla
daga hafir þú saumað fót á heilu fjöl-
skyldumar. Að þú hafir alltaf verið
að sauma föt fyrir stelpumar sem
unnu í frystihúsinu með þér. Inga á
Hvoli sagði mér að þú hefðir alltaf
verið að sauma eithvað fallegt á
stelpumar hennar þegar þær vora '
litlar.
,Ænma mín bakar miklu betri
flatkökur,“ sagði ég nú stundum
þegar verið var að bjóða mér þær
annars staðar. Þær vom góðar,
amma mín, og kannski ekld skrítið
miðað við magnið sem þú hefur bak-
að um ævina. Þú bakaðir fyrir hina
og þessa og ekki síst fyrir dætur þín-
ar til að eiga með hangikjötinu um
jólin. Engin jól vom án þess að hafa
flatkökur frá ömmu í Sandgerði.
Ég mun aldrei gleyma ferðinni
sem ég fór með þér og mömmu að
heimsækja Þóm og Björgvin í litla
sæta sumarhúsið þeirra fyrir austan v
fjall. Einnig síðustu ferðina þína í
Sandgerði þegar við skoðuðuðm
hvernig búið var að gera Sjónarhól
upp. Einnig nýja minnismerkið um
látna sjómenn sem er búið að reisa í
Hvalsneskirkjugarði. Þá fóram við í
heimsókn í Háteig. Það var gaman
að sjá hvað þið systumar nutuð þess
alltaf að vera í návist hver annarrar.
Ég man þegar þú komst í heim-
sókn til okkar til Danmerkur 1979.
Þú vildir alltaf sitja í miðjunni þegar
við fóram í bfltúr af því að þér fannst
við Mundi rífast of mikið. Þú sagðir
okkur einu sinni að fara í þagnar-
bindindi og það er í eina skiptið sem
ég vann því að ég sofnaði. Mamma
segir mér að einu sinni fóram við í ^
dýragarðinn. Þegar við voram búin
að ganga um allan garðinn hafir þú
verið orðin lúin í fótunum. Við voram
með teppi og nesti með okkur og
settumst á grasblett. Þá dróst þú
upp úr töskunni þinni sauðskinns-
skóna þína. Fórst í þá og gekkst um
garðinn. Ég man líka hvað mér þótti
það hlægilegt þegar við fóram í búð-
ir og verslunarfólkið talaði dönsku
við þig en þú talaðir íslensku á móti.
Þið virtust samt skilja hvert annnað
fullkomlega.
Þú ert fallegasta gamla kona sem ..
ég hef þekkt. Þú sagðir einu sinni við
mig þegar ég sýndi þér mynd sem ég
hafði tekið af þér: „Hvernig getur þú
gert mig svona sæta?“ Það var ekki
ég sem gerði þig svona sæta, amma
mín, þú gerðir það sjálf. Góð-
mennska þín og væntumþykja í garð
annarra endurspeglaðist í andliti
þínu. Amma mín, ég vildi að þú hefð-
ir getað verið hjá mér þegar ég út-
skrifast í íslenska búningnum þínum
10. júní nk. En ég veit að þér líður
betur þar sem þú ert núna og fylgist
með okkur úr fjarlægð. Þú ert búin
að hitta fólkið þitt sem er farið í ann-
an heim. En hjá okkur sem eftir er-
um mun minning þín lifa.
Ég votta Þóru, Möggu, mömmu,
móðursystram mínum og fjölskyld-
um þeirra samúð mína og bið almátt-
ugan Guð að vera með okkur öllum.
Elsku amma, ég vil að lokum skila
ástarkveðjum frá Munda og Alice og
bið Guð og engla að vaka yfir þér.
Þín
Guðbjörg Harpa.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið miti ^
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt
Amma er dáin - amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
- lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmusinnigóðuþjá.
Amma brosir - amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfirbeðhinslitlamanns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Hafðu þökk fyrir allt, og guð
geymi þig.
Þínir langömmustrákar,
Haukur Ársæll og Jóhann Öm. * '
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
stjúpföður, tengdaföður, afa og langafa,
ÓLAFS GÍSLASONAR,
Suðurgötu 17,
Sandgerði.
Emma Jóhannsdóttir,
Gísli Ólafsson, Sigríður Sigurjónsdóttir,
Efemía Andrésdóttir,
Ólöf Gunnarsdóttir,
Ómar Ólafsson,
Guðjón Ólafsson,
Gústaf Ólafsson,
Eðvarð Ólafsson,
Ólafía Ólafsdóttir,
Ólafur Ólafsson,
Annfri Johannesen,
Steve Carlson,
Helga Halldórsdóttir,
Salome Kristjánsdóttir, Kári Sæbjörnsson,
afabörn og langafabörn.
GUÐRÚN
MAGNÚSDÓTTIR