Morgunblaðið - 08.07.2000, Síða 40

40 LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
«r
i
+
Móöir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SOFFÍA GUÐRÚN BENJAMÍNSDÓTTIR
kennari,
Sörlaskóli 84, Reykjavík,
lést á Hrafnistu í Reykjavík miðvikudaginn
18. júní. Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Alúðarþakkir fyrir samúð og vinarhug.
Elín Guðmundsdóttir, Bergmann Bjarnason,
Gísli Guðmundsson, Inga Helgadóttir,
barnabörn og fjölskyldur þeirra
+
Við þökkum innilega alla þá samúð og vináttu
sem okkur var sýnd við andlát og útför móður
okkar og tengdamóður
HULDU GUÐMUNDSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki á
Hjúkrunarheimilinu Eir fyrir hiýhug og góða
umönnun.
Erna S. Noel, Dana E. Noel,
Hilmar Pálsson, Lfna Hannesdóttir,
barnabörn og fjölskyldur.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför
GUÐMUNDAR BERGSSONAR
bónda,
Hvammi, Öifusi.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks á Ljós-
heimum og Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi.
Einnig til starfsmanna Heimaþjónustunnar í
ölfusi. Guð blessi ykkur öll.
Þrúður Sigurðardóttir,
Einar F. Sigurðsson, Helga Jónsdóttir,
Reynir M. Guðmundsson, Jóninna Pétursdóttir,
Halldór Ó. Guðmundsson, Sigurbjörg Jóhannesdóttir,
Guðný L. Guðmundsdóttir, Steingrímur E. Snorrason,
Svanfrfður Kr. Guðmundsdóttir, Gunnar Kolbeinsson,
Lovísa Guðmundsdóttir,
Bergur G. Guðmundsson,
Birna Guðmundsdóttir,
Pétur B. Guðmundsson,
Erna B. Guðmundsdóttir,
Guðni Kr. Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn
Sigrún Óskarsdóttir,
Jóhann Sveinsson,
Charlotte Clausen,
Jón B. Gissurarson,
+
Hjartans kveðjur og þakkir sendum við öllum
þeim, sem sýndu okkur hlýhug, samúð og
hjálpsemi við andlát og jarðarför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa, bróður, mágs og tengdasonar,
ÞÓRÐAR EIRÍKSSONAR.
Guðrún G. Björnsdóttir,
Inga Þórðardóttir, Reynir Garðar Gestsson,
Berglind Þórðardóttir, Eggert Guðmundsson,
Björn Heiðar Þórðarson,
Eiríkur Kr. Þórðarson
og barnabörnin,
Guðrún Eiríksdóttir, Viðar Janusson,
Inga Jóelsdóttir, Björn Guðjónsson.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
HÓLMFRÍÐAR ELÍNAR HELGADÓTTUR,
Suðurgötu 12,
Sauðárkróki.
Sigríður Magnúsdóttir, Friðrik Ingólfsson,
Regína M. Magnúsdóttir, Jón Kr. Ingólfsson,
Dóra I. Magnúsdóttir, Rögnvaldur Ólafsson,
Margrét Helena Magnúsdóttir, Sigfús Agnar Sveinsson,
Jón Ó. Magnússon, Marta Sigtryggsdóttir,
Magnús H. Magnússon, Sigríður Bjarnadóttir
og fjölskyldur.
KARL REYNIR
ÓLAFSSON
+ Karl Reynir Ól-
afsson fæddist í
Múlakoti í Fljútshlíð
11. júní 1925. Hann
andaðist á Héraðs-
sjúkrahúsinu á Sel-
fossi 29. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin Ól-
afur Karl Óskar
Túbals, listmálari og
bóndi í Múlakoti í
Fljótshlíð, f. 13. júlí
1897, d. 27. mars
1964, og kona hans,
Lára Eyjólfsdóttir, f.
1. apríl 1902, d. 24.
sept. 1984. Reynir var elstur
þriggja barna þeirra hjóna. Yngri
voru systurnar Guðbjörg Lilja,
sem er látin, og Guð-
ný Fjóla, sem búsett
er í Reykjavík. Reyn-
ir ólst upp í Múlakoti
hjá forcldrum sín-
um. Hann fór
snemma að sinna bú-
störfum og tók við
búinu af foreldrum
sínum. Síðustu árin
var hann vistmaður
á Kirkjuhvoli, dval-
arheimili aldraðra á
Hvolsvelli. Hann var
ókvæntur og barn-
laus.
Utför Reynis fer
fram frá Hlíðarendakirkju í
Fljótshlíð í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Þegar ég minnist vinar míns,
Reynis Ólafssonar, kemur gömul
Ijósmynd upp í huga mér, þar sem
hópur fólks situr til borðs í undur-
fögrum trjágarði. Sérstaklega tek ég
eftir fjórum persónum, sem standa til
hliðar við borðið, eldri og yngri hjón-
um ásamt drengsnáða, sem situr á
handlegg móður sinnar. Það má
segja að þessi ljósmynd hafi verið
fyrstu kynni mín af fjölskyldunni í
Múlakoti í Fljótshlíð, þar sem þessi
mynd var í eigu fóður míns. Síðar átti
ég eftir að deila með þeim nokkrum
sumrum, sem eru mér ógleymanleg.
Múlakot hafði sérstakan „sjarma"
yfir sér og var talinn einn eftirsóttasti
staður landsins til sveita. Bæði var
það fegurðin allt um kring og svo
húsráðendur. Menningin, listin,
skógræktin og gestrisnin héldust í
hendur. Við þessar aðstæður ólst
Reynir upp ásamt systrum sínum.
Amma hans, Guðbjörg Þorleifsdóttir,
ræktaði einn fegursta tijágarð á ís-
landi sem bent var á í öðrum sýslum
landsins til eftirbreytni. Ég minnist
hennar, þá fullorðinnar konu, kvikrar
á fæti, fara allt að móðurlegum hönd-
um um græðlingana sína. Ólafur
Túbals listamaðurinn, málarinn,
skáldið (þó hann flíkaði því ekki),
gestgjafinn, gleðimaðurinn, ógleym-
anlegur. Lára Eyjólfsdóttir, húsmóð-
irin, alltaf á sínum stað, hafði með
höndum heimilisstjómina á sinn hóg-
væra hátt. Unga fólkið laðaðist að
henni, enda var hún eins og jafnaldri
þess. Oft var hún sjálfsagt örþreytt,
en aldrei heyrði ég hana kvarta. Ég
spurði hana einhverju sinni hvort hún
svæfi aldrei, vegna þess að mér
fannst hún alltaf einhvem veginn
vera á stjái allan sólarhringinn. Lára
svaraði því til að það væri nógur tími
til svefns eftir dauðann. Svo voru það
systumar, Lilja og Fjóla, báðar með
skerta heilsu frá fæðingu, stór böm
myndi ég segja, oftast glaðar og
sungu mikið undir harmonikuspili
Fjólu.
í Múlakoti var og hafði verið til
margra ára sumargistihús, svo að þar
var nóg að starfa. Sumargestir skiptu
hundruðum þann tíma, sem ég dvaldi
þar, og var rekstur þess alfarið í
höndum Lám og Ólafs. Alltaf höfðu
þau frábært starfsfólk við gestamót-
tökur sem var þar sumar eftir sumar.
Ég lenti í hlutverki „kaupakonunn-
ar“ undir stjóm Reynis. Það tók mig
svolítinn tíma að átta mig á hvort
Reynir talaði til mín í gríni eða al-
vöm, en þegar ég ákvað að svara í
sömu mynt gekk samstarfið að mestu
snurðulaust. Reynir var sérstakur
maður og batt ekki bagga sína sömu
hnútum og aðrir samferðamenn
hans. Hann fór sínar eigin leiðir. I
mörgu minnir hann á sögupersónuna
Bjart í Sumarhúsum, einrænn, ein-
þykkur, vildi vera sjálfstæður maður.
En hann reyndist unglingum vel sem
unnu með honum á teignum eða við
mjaltir.
Ég minnist margra ánægjustunda
frá starfinu með Reyni í Múlakoti.
Fyrir þær ógleymanlegu stundir vil
ég þakka honum. Það var lærdóms-
ríkt að verða um tíma samferða fjöl-
skyldunni í Múlakoti og margar góð-
ar minningar koma upp í hugann,
sem ekki verða raktar hér. Ollum
þeim þakka ég samíylgdina. Dreng-
urinn á ljósmyndinni, sem sat í örm-
um móður sinnar, fær nú að hvílast
við hlið hennar í grafreitnum í Múla-
koti. Hvíli þau í friði.
Fjólu minni sendi ég bestu kveðj-
ur.
Sjöfn Jónsdóttir.
Hann Reynir frá Múlakoti er lát-
inn. Minningamar frá Múlakoti
streyma að. Þar bjó það fólk er hafði
hve mest áhrif á mig er ég var að al-
ast upp. Þar var amma Guðbjörg sem
gerði garðinn frægan og var alltaf svo
hæg og yfirveguð. Þar bjó listmála-
rinn, gestgjafinn og skáldið Ólafur
Túbals, faðir Reynis, skemmtilegur
og hæfileikaríkur maður. Þar var
móðir Reynis, hún Lára, sú jákvæð-
asta og besta manneskja sem ég hef
nokkru sinni þekkt og var öllum
ógleymanleg er henni kynntust. Þar
var hún Nína, hinn dyggi þjónn heim-
ilisins er öllum bömum var svo góð
og varð sem móðir þeirra bama er
þar dvöldu. Þar vom systumar góðu
og eilífðarinnar böm, Lillý og Fjóla
systur Reynis.
Öll settu þau svip á bæinn hvert á
sinn hátt og nú em þau öll horfin okk-
ur nema Fjóla. Það er með miklum
söknuði er ég nú kveð Reyni frænda
minn sem alltaf var mér svo góður.
Allt mitt líf hef ég þekkt Reyni og
hann hefur alltaf verið í mínum aug-
um góði frændinn sem ávallt sýndi
mér athygli, oftast með góðlátlegri
stríðni eða gríni. Þetta þótti mér allt-
af jafnskemmtilegt og reyndi ég að
svara honum í sömu mynt.
Fyrstu minningamar em frá því er
ég var mjög ung og hann kom í heim-
sókn. Ég átti að fara að sofa en vildi
það alls ekki fyrr en hann hafði sest
hjá mér og skoðað nýja lampann sem
var íyrir ofan rúmið mitt og sagt mér
hve hann væri fallegur. Önnur minn-
ing er fallega leikfangaryksugan er
hann_gaf mér einhver jólin er ég var
lítil. A sinn hátt lét hann mann finna
að honum var ekld sama.
Er ég eltist fékk ég það hlutverk
að þvo honum frænda mínum um
hárið. Eftir að ég fór að heiman
breyttist það ekki því er ég var í
heimsókn hjá foreldram mínum kom
hann bara í heimsókn og talaði hátt
og spurði eftir „kellingunni" og hvort
hún væri nú ekki vöknuð og tilbúin að
þvo sér um hárið!
Hann Reynir átti alltaf heima í
Múlakoti. Hann sá um búskapinn
með föður sínum á meðan hann lifði
en sá síðan um búið með móður sinni
þar til hún dó árið 1984. Eftir það bjó
hann einn. Hann talaði oft um sumar-
ið er hann keyrði vömflutningabíla
íýrir Kaupfélagið Þór á Hellu. Það
var honum mikil upplifun og tilbreyt-
ing frá búskapnum og hversdagsleik-
anum.
Hann Reynir var hress og glettinn
í viðmóti og hann var greiðvikinn og
hjálpsamur nágranni. Hann fékk
einnig í vöggugjöf þann góða eigin-
leika að halla aldrei orði á nokkum
mann.
Fyrir átta áram fékk ég leyfi hans
og Fjólu til að reisa sumarbústað í
landi þeirra í Múlakoti. Þetta hefur
verið mér og fjölskyldu minni mikil
gleði og verður aldrei fullþakkað. Ég
fann að Reynir hafði líka ánægju af
þessu, því flesta daga sem við dvöld-
um þar kom hann í heimsókn og fékk
sér kaffisopa og spjallaði. Hann
fyigdist líka vel með bústaðnum og
lét okkur vita ef eitthvað var að. Ég
kem til með að sakna mikið þessara
heimsókna frænda míns og það er
með trega að ég horfi núna til Múla-
kots og veit að þar er hvorki Reynir
né sú fjölskylda er var mér svo mikils
virði.
Reynir fór að kenna lasleika fyrir
nokkrum ámm en fyrir um tveimur
áram fór hann til dvalar að Kirkju-
hvoli í Hvolhreppi. Þó fór hann heim í
Múlakot og dvaldi þar dag og dag ef
hann var hressari. Það var auðfundið
að hugurinn var oftast þar sem hann
hafði dvalið allt sitt líf.
Ég heimsótti Reyni kvöldið fyrir
andlátið. Hann var að reyna að vera
hress og brosa en það var auðséð
hvert stefndi.
Fyrir hönd ættingja vil ég þakka
fyrrverandi og núverandi nágrönn-
um hans fyrir elskulegheit og hjálp-
semi. Mikilvægar vora honum hinar
árlegu afmælisferðir með Daða og
Guðrúnu sem ber sérstaklega að
þakka.
Móðir mín sendir sérstakar kveðj-
ur með þakklæti fyrir elskulegheit og
hjálpsemi alla tíð.
Ég þakka þér, kæri frændi, fyrir
samverana og þú mátt vera viss um
að ég mun líta eftir Fjólu meðan við
báðar lifum.
Blessuð sé minning þín.
Þín frænka,
Hrefna.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför
EINARS MARÍUSAR SÖRENSEN,
Sunnubraut 22,
Akranesi.
Sérstakar þakkir eru til starfsfólks dvalar-
heimilisins Höfða á Akranesi fyrir góða
umönnun síðustu árin og einnig til starfsfólks
Sjúkrahúss Akraness.
Ásta Albertsdóttir,
Kristín Einarsdóttir,
Kristinn Nikulás Einarsson,
Ásta Marfa Einarsdóttir,
Albert Pétur Einarsson,
tengdabörn og barnabörn.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvai' og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.