Morgunblaðið - 19.07.2000, Side 38

MIÐVIKUDAGUR 19. JÚLÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SÆVAR
EINARSSON
+ Sævar Einarsson
fæddist á Akra-
nesi 16. desember
1937. Hann lést af
slysförum á Eyrar-
sundi 23. júní síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Malmö
7. júlí.
Ég trúi því ekki enn-
'•’þá að þú sért farinn
elsku Sævar, aukapabbi
minn í Svíþjóð. Fyrir
mér hafa þú og Ragn-
heiður alltaf verið í mín-
um augum aukamamma og -pabbi í
Svíþjóð. Ég á svo margar góðar
minningar um stundir okkar saman.
Það er mér ógleymanlegur tími
sem ég átti með ykkur þegar ég bjó
hjá ykkur veturinn ’90-’91. Minnis-
stæðasta stundin var þegar við fórum
þrjú saman, ég þú og Sigga að ná í
nýja bátinn til Simrishavn og sigldum
honum heim tO Malmö.
Þetta var mikil ævintýraferð fyrir
mig. Á leiðinni varð tvisvar vélarbO-
un. Ekki þótti þér það mikið tiltöku-
awnál og hélst alltaf ró þinni. Eftir
mikla vélarviðgerð sagðirðu að það
væri gott að fá kaffi. Ég niður í káetu
tfl að hella upp á á gamla mátann í
veltingi og græn í framan. Eftir þessa
ævintýraferð okkar saman minntist
þú alltaf á græna messaguttann í
hvert skipti sem ég hitti þig.
Fjölskyldan og skútuferðimar
voru þitt líf og yndi.
Með þessum orðum kveð égþig.
Guð gefi Ragnheiði, Angantý,
Siggu, Guggu og fjölskyldum þeirra
^ptvrk í þeirra miklu sorg.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Æðruleysisbænin)
Jenný.
Sævar og ég hittumst í fyrsta sinn
1977 þegar þau hjónin fluttu búferl-
um tO Svíþjóðar með bömin sín þrjú.
Við vorum þeim innan handar við að
koma sér fyrir og hófst strax góður
kunningsskapur sem síðan þróaðist í
lífslanga vináttu. Við vomm með böm
á svipuðum aldri og varð brátt mikfll
samgangur mflli okkar fjölskyldna.
♦Næstu ár á eftir áttum við eftir að
ferðast mfldð á hús-
vögnunum okkar um
Svíþjóð, eins eyddum
við mörgum sumar-
fríum á dásamlega fafl-
egum húsvagnastæðum
þar sem bömin gátu
synt og leikið sér. Síðar
meir áttum við eftir að
eyða mörgum fríum
saman á bátunum okk-
ar, bæði í Svíþjóð og
Danmörku. Þetta vom
ógleymanlegir tímar og
árin liðu hratt. Mörg
vom þau verkefni sem
Sævar var búinn að
vinna fyrir mig. Alltaf þegar ég þurfti
hjálp var Sævar tflbúinn, hvort sem
það vora lítil eða stór verkefni. Eins
fómm við Sævar saman í ferðalög út
af verkum og get ég ekki komist hjá
að minnast á nokkur atriði sem
standa mér ofarlega í huga t.d. þegar
við fóram til Splitz í Júgóslavíu þar
sem ég hafði keypt tveggja hreyfla
flugvél sem hafði hlekkst á og ekki
var hægt að fljúga í burtu. Tókum við
þá með okkur húsbflinn og stóra
kerra og tókum konumar með. Ekki
veit ég hvort það var af sjálfselsku tfl
að vera vissir um að við fengjum góð-
an mat eða bara til að taka þær með í
skemmtflega ferð. Það var mikið verk
að rífa flugvélina og á meðan á því
stóð var slökkviliðið á vellinum mikið
að snuðra í kringum okkur. Við Sæv-
ar ákváðum því að lofa þeim að
spreyta sig og hjálpa okkur að ná í
sundur öðram vængnum sem var
sprunginn tfl að létta okkur verkið.
Eftir miklar æfingar, glussaslöngur,
stórar klippur og mOdð handapat
horfðum við Sævar á með hryllingi
hvemig þeir kunnu ekld á neitt og
gátu ómögulega khppt í sundur
vængbitann. Sævar hló svo mfldð yfir
aðföram þeirra að ég var farinn að
skammast mín og endaði þetta með
því að Sævar sagaði sundur bitann
með venjulegri jámsög en þeir vfldu
þó fá sína viskíflösku fyrir aOa vinn-
una. Eftir þetta komum við Sævar
okkur saman um það að við vfldum
ekki lenda í flugslysi í Júgóslavíu.
Tveimur dögum seinna var flugvélin
komin í frameiningar og komin á
vagn. TO þess að halda upp á þennan
áfanga ákváðum við að fara út á fínan
veitingastað. Það var ekki um marga
staði að velja í þessu ömurlega hafta-
bæli, fundum þó einn að lokum og var
þar setið langt fram eftir kvöldi, Sæv-
ar langaði í eitthvað sérstakt og þeg-
ar hann valdi sér sjávarréttapizzu
með hráum skelfiski þá mótmælti
Rósa konan mín hástöfum því hún
hafði fengið reynsluna af vini okkar í
Bandaríkjunum sem hafði borðað
hráan skelfisk. En auðvitað fannst
mér og Ragnheiði alveg sjálfsagt að
hann fengi sér það sem hann langaði
í, hann hafði unnið fyrir því og svo
varð úr. Eftir vel heppnað kvöld
keyrðum við þau heim á hótel en við
hjónin sváfum í húsbflnum. Næsta
morgun þegar við komum að sækja
þau brá okkur heldur betur í brún.
Ragnheiður hafði verið uppi alla nótt-
ina með handklæði og allt sem hún
gat gripið tfl tfl að hjálpa Sævari sem
hafði orðið svona hroðalega veikur og
skeljamar komu út um alla enda.
Sævar var hálfrænulaus og tók það
hann mestallan daginn að ná upp
heflsunni aftur en eftir það grétum
við af hlátri yfir þessu öUu saman og
sáum fyrir okkur skflti utan á hótel-
inu „Lokað vegna málunar og hreins-
unar“. Annað atvik var þegar við vor-
um á leiðinni út úr Júgóslavíu
snemma morguns. Öll langaði okkur í
beikon og egg í morgunverð svo við
stoppuðum á fjallahóteli og konumar
fóra inn tfl að panta. Við Sævar vor-
um úti í bfl að snyrta okkur og ætluðu
þær að kalla er maturinn væri til.
Þegar ekkert bólaði á kommum fór
Sævar inn að leita og þegar hann kom
til baka grét hann af hlátri. Vegna
ótrúlega lélegrar málakunnáttu hjá
kokkinum sem var hálftannlaus og
nýskriðinn úr rúminu skildi hann
ekki neitt hvað okkar konur vfldu fá.
En þær gáfust ekki upp og þegar
Sævar kom að þeim lá Ragnheiður á
fjórum fótum og hrein eins og svín og
konan mín hoppaði um á einum fæti
með hönd fyrir aftan rass og gaggaði
eins og hæna tfl að reyna að gera sig
skiljanlegar. Þrátt fyrir þessa miklu
leiksýningu fengum við hvorki egg né
beikon. Þetta var eins og flest annað í
þessu landi, það var ekkert tfl og vor-
um við glöð að komast til baka í
menninguna. Þetta er aðeins smá
sýnishom af mörgum okkar góðu
minningum sem við höfum um árin
með þeim. Annað sem er mér minnis-
stætt er þegar ég keypti fimm stykki
af nýjum 30 feta stálfiskibátum sem
allir vora seldir til íslands. Þrír fóra
með fraktskipi en við Sævar ákváðum
að sigla hvor sínumbátnum heim. Var
það sérstaklega skemmtfleg ferð og
nutum við hverrar mínútu. Eitt atriði
sem stendur mér ofarlega í huga var
þegar Sævar kallaði í stöðina ein-
hvers staðar úti á Norðursjó að hann
væri búinn að laga góða kjötsúpu og
bauð mér. Þar sem ég hef verið yfir-
dekraður síðan ég hóf búskap og
kann varla að sjóða vatn fannst mér
þetta stórsniðugt. En nú var að ná í
súpuna. Veðrið var gott en að leggja
saman tveimur bátum úti á hafi þegar
bara einn er í hvoram bát er ekki auð-
velt. Við vorum hefllengi að stflla okk-
ur saman og leit þetta allnokkuð vel
út, sá ég fyrir mér súpuna góðu og
var orðinn bara hálfur metri á mflli
okkar þegar við Sævar ákváðum að
hlaupa út og rétta súpuna yfir. En allt
í einu urðu sjálfstýringamar snar-
raglaðar og bátamir skullu saman
með miklum smelli og helmingurinn
af súpunni fór yfir mig en ekki ofan í
og urðum við að vera snarir í snún-
ingum að ná bátunum hvoram frá
öðram. Ekkert annað gerðist nema
hvað að við grétum af hlátri yfir þess-
um íslensku sjómönnum. Svona gæti
ég lengi haldið áfram en til þess þyrfti
aukablað með Mogganum. Fyrir ell-
efu áram,þegar ég og félagi minn
lentum í því að þurfa að nauðlenda
tveggja hreyfla flugvél í hafið fyrir
utan Noreg stóð ekki á Sævari að
taka sér frí í vinnu og koma keyrandi
tfl Noregs með bflinn minn og hjálpa
Rósu á meðan ég var á spítala. Þetta
slys varð til að mfldð öldurót kom á
mitt líf og langvarandi meiðsli sem
enn hijá mig urðu tfl þess að ég flutti
tO Bandaríkjanna. Álltaf þegar við
komum í heimsókn tO bama okkar í
Svíþjóð var það eitt af mínum fyrstu
verkum að fara niður í smábátahöfn-
ina Lagunen í Limham þar sem Sæv-
ar átti dásamlega aðstöðu fyrir bát-
• inn sinn, með því besta sem þekkist í
Svíþjóð, lokuð höfn með klúbbhúsi og
öllum þægindum. Föstudaginn, síð-
asta daginn sem hann lifði, var ég
akkúrat á leiðinn niður í bát til hans
þegar hann var að koma hjólandi upp
frá höfninni og var hann með blað-
burðarvagninn sinn aftan í hjólinu,
móður og másandi. Nokkram tímum
áður hafði hann borið út í síðasta sinn,
hann var kominn í fimm vikna frí og
fram undan var sól, sumar og sigling-
ar. Við göntuðumst eins og vanalega
og sagði ég við Sævar: „Ert þú að
verða gamafl elsku karlinn minn.“
Sævar spurði á móti hvort ég vfldi
ekki taka hjólið og hann skyldi keyra
bflinn. Síðan ákváðum við að þegar
Jónsmessuhelgin væri búin myndum
við sigla á gamlar slóðir í Danmörku,
sofa, borða gott og njóta lífsins. Þetta
vora síðustu orð mín og Sævars, ég
fór heim til barnanna þar sem við
borðuðum dásamlegan mat og ný-
plokkuð jarðarber á eftir. Sævar,
Ragnheiður og vinkona þeirra gerðu
það sama, borðuðu góða máltíð á
Jónsmessukvöld um borð í bátnum.
Þremur tímum seinna var þessi kæri
vinur okkar látinn. Þegar Angantýr
sonur hans hringdi í mig klukkan sjö
næsta morgunn og sagði mér frétt-
irnar gat ég ekki áttað mig á raun-
veraleikanum fyrr en þremm- tímum
seinna er við komum heim tfl Ragn-
heiðar. Þau bjuggu á dásamlegum
stað við ströndina aðeins fimm mínút-
um frá smábátahöfninni með útsýni
yfir Eyrarsund og brúnna sem þau
höfðu fylgst með frá því að byijað var
að byggja hana uns henni var lokið og
var Sævar búinn að sigla óteljandi
sinnum undir hana á leið sinni til
Danmerkur og til baka. Þennan
morgun breyttist þetta dásamlega út-
sýni í martröð fyrir fjölskylduna þeg-
ar Angantýr sá út um eldhúsglugg-
ann þar sem þyrlan fann pabba hans
látinn úti á miðju sundi. Aldrei gat
mig órað fyrir því að Sævar, sem var
flugsyntur og henti sér stundum í sjó-
inn með konunni minni, ætti eftir að
drakkna í góðu veðri í sjónmáfl frá
heimfli sínu. Engan annan hef ég
þekkt sem hefur lagt það á sig síðustu
tólf ár að vakna um miðjar nætur til
þess að bera út blöð tfl þess að láta
drauminn rætast. Á öllum tímum, allt
árið um kring og í öllu veðri var hann
að stunda þessa vinnu ásamt sinni
föstu vinnu. Báturinn var hans
draumur. Þegar ég kvaddi Sævar í
hinsta sinn í kapellunni í Limham,
þar sem hann lá í kistunni sinni, upp-
dressaður og fínn, sólbrúnn og falleg-
ur eins og hann hafði lagst til svefns.
Þar sem ég kraup niður að kistu hans
og strauk vanga hans, fylltist hugur
minn af ótrúlegum söknuði og beiskju
út í lífið, af hverju hann? Það era
lagðar ótal byrðar á okkur í lífinu sem
misjafnlega gengur að axla. Ég er sá
sem tek oft stórar áhættur og hef orð-
ið að taka stóra skelli en Sævar, sem
alltaf lifði eftir reglum og hafði allt
sitt á hreinu, hafði unnið í fjölda ára
að því að hafa sinn ellflífeyri, trygg-
ingar og annað slíkt á hreinu. Af
hveiju er hann tekinn loksins þegar
peningaáhyggjur sem við flest öll
beijumst við era ekki lengur tfl stað-
ar? Þessa viku sem við eram búin að
vera heima í Tulsa er konan mín
margbúin að spyrja: „hvar ert þú ást-
in mín?“. Svörin sem hún hefur fengið
vora á þessa leið: Olavström, Dragör,
eyjamar úti á sundi Ven og Flatfoten,
höfnin í Kastrap, sem era nokkrir af
þeim stöðum sem við Sævar höfum
átt dásamlega tíma saman. Þar sem
ég sit hér blindaður af táram og reyni
að botna þessa grein sendi ég Ragn-
heiði, bömum, barnabörnum og öll-
um aðstandendum Sævars okkar
innflegar samúðarkveðjur og þakkir
fyrir að fá að hafa kynnst þessum
góða dreng og notið vináttu hans öll
þessi ár.
Tulsa, Oklahoma,
Stefán og Rósa.
ÞRÚÐUR JÓNÍNA
SIGURÐARDÓTTIR
+ Þrúður Jónína
Sigurðardóttir
fæddist í Hlíð í
Garðahreppi 5. sept-
ember 1916. Hún lóst
á Elli- og hjúkrunar-
heimilinu í Neskaup-
stað 30. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ingibjörg Þóra Jóns-
dóttir, f. 9. janúar
1879, d. 17. septem-
ber 1960 og Sigurð-
ur Jónsson, f. 19. maí
1877, d. 19. júní
1970. Systkini Þrúð-
ar voru, Þórey, f. 30.6.
1907, d. 20.1. 1997;
Jón Matthías, f. 26.7.
1909, d. 5.3. 1976;
Sveinn, f. 3.4. 1911, d.
24.11. 1984; Jensína
Guðrún, f. 1.11. 1913,
d. 1.9.1988; Óiafur Jó-
hann, f. 26.9. 1918, d.
30.7. 1988; Ingibjörg
Sólveig, f. 26.9.1921.
Eiginmaður Þrúðar
var Bjami Ólafsson,
blikksmiður, f. 2. des-
ember 1912 á Breiða-
bólsstað, Hörgs-
landshreppi, V.
Skaftafellssýslu, d. 22. júní 1994.
Foreldrar hans voru Ólafur
Bjarnason, f. 19.4. 1889, d. 17.6.
1968 og Sigríður Jónína Tómas-
dóttir, f. 12.7.1894, d. 7.3.1982.
Þrúður og Bjarni eignuðust tvo
syni: 1) Sigurður Rafn, f. 20.9.
1940 og er kona hans Guðrún Ól-
afsdóttir, f. 14.3. 1944. Þeirra son-
ur er Davíð Sigurður, f. 29.1.1980.
Áður átti Sigurður Bjarna, f. 1.7.
1964, Kristínu, f. 25.6.1968 og Ara
Rafn, f. 9.5. 1969. Áður átti Guð-
rún ívar Örn, f. 9.2. 1964 og Ólaf
Hjört, f. 20.7. 1971. 2) Ólafur Þór,
f. 24.3.1943 og er kona hans Birna
Geirmundsdóttir, f. 13.9. 1946.
Dætur þeirra eru Anna Fanney, f.
27.6. 1965, íris Þrúður, f. 30.10.
1970, Sólveig Margrét, f. 18.3.
1974 og Ólöf Birna, f. 21.8.1977.
Utför Þrúðar fór fram hinn 14.
júlf síðastliðinn.
Elsku amma. Nú höfum við kvatt
þig í hinsta sinn og minningarnar
hafa streymt fram. Minningar frá
því við voram litlar og komum í
heimsókn til þín og afa á Langholts-
■•veginn. Alltaf var jafn vel tekið á
móti okkur og dekrað við okkur á
alla lund. Þú tókst tfl kaffið og afi
fann til blöð að teikna á og opnaði
leyniskápinn fyrir okkur sem inni-
hélt gersemar gamalla blaða sem
við lásum upp til agna. Andrés Önd
stuðlaði að góðri dönskukunnáttu og
^gömlu Vikurnar stóðu fyrir sínu. Á
^jólunum munum við ávallt minnast
þín og afa því við eyddum þeim allt-
af öll saman hjá mömmu og pabba.
Þú hafðir alltaf svo gaman af því
að hafa þig til og notaðir öll þau
tækifæri sem gáfust til að punta þig.
Gjafmild varstu líka. Þú stakkst að
okkur aurum fyrir bíóferð og hafðir
gaman af.
Þú hugsaðir svo vel um afa þegar
hann fór að veikjast. Fáir menn
hafa verið jafndekraðir og hann.
Nokkra eftir að afi veiktist fluttist
þú á Skúlagötuna. Þar komst þú þér
notalega fyrir og eignaðist fljótt
margar vinkonur. Síðustu tveimur
áranum eyddir þú á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu í Neskaupstað. Þar
var mjög vel hugsað um þig og ber
að þakka það.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, við þökkum þér allt
sem þú veittir okkur.
Anna Fanney, íris Þrúður,
Sólveig Margrét og
Ólöf Birna.
GUÐMUNDUR HALL-
DÓR GUNNLAUGSSON
+ Guðmundur
Halldór Gunn-
laugsson fæddist á
Fáskrúðsfirði 21.
febrúar 1925. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurnesja 1. júlí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Ytri-Njarðvíkur-
kirkju 11. júlí.
Elsku afi. Mig lang-
ar til að kveðja þig með
því að rifja upp minn-
ingar um atvik sem ég
ætla að geyma lengst inni í hjarta
mínu. Ég gleymi aldrei hvað það var
sjálfsagt að ég kæmi í heimsókn til
þín og ömmu. Þegar ég hringdi til
þín og spurði hvort ég mætti koma í
heimsókn sagðir þú alltaf: „Elsku
Einar minn, þú veist að þú ert alltaf
hjartanlega velkominn." Oft fór ég
með þér á sunnudögum í kirkjuna
sem ég kallaði „kirkjuna hans afa“
þegar ég var lítill. Mér fannst eins
og þú ættir kirkjuna af því að þú
varst með lykil. Ég gleymi heldur
aldrei hvað þú varst góður kokkur.
Ég sagði líka oft að þú værir besti
kokkur í heimi. Svo varst þú líka
alltaf svo kátur og að segja mér
brandara, og ef þú heyrðir nýjan
brandara sagðir þú:
„Ég verð að segja séra
Baldri þennan.“ Ég
man líka að þú sagðir
alltaf þegar við fórum
að sofa: „Guð gefi þér
góða nótt, Einar
minn.“ Eins ætla ég að
segja núna. „Guð gefi
þér góða nótt, elsku afi
minn
Segðu hvem morgun svo
við mig,
sæti Jesús, þess beiði ég
þig:
I dag þitt hold í heimi er,
hjartað skal vera þó hjá mér.
í dag, hvern morgun ég svo bið,
aldrei lát mig þig skiljast við,
sálin, hugur og hjartað mitt
hugsi og stundi í ríkið þitt.
Eins og þá kemur mín andlátstíð,
orðin lát mig þau heyra blíð:
í dag, seg þú, skal sálin þín
sannlega koma’ í dýrð til mín.
(Hallgr. Pét.)
Elsku hjartans afí minn
alltaf mun ég sakna þín.
Þetta segir Einar þinn,
þannig er hún kveðjan mín.
Einar Árni Þorfinnsson.