Morgunblaðið - 22.09.2000, Side 45

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2000 45
MINNINGAR
SIGRÍÐUR
ÁGÚSTSDÓTTIR
+ Sigríður Ágústs-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
13. október 1910.
Hún lést á Hrafnistu
í Hafnarfirði 17.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Ólöf Ólafs-
dóttir, f. 28.11.1884,
d. 21.7. 1963, og
Agúst Arnason, f.
18.8. 1871, d. 2.4.
1957. Sigríður átti
þrjár systur, Guð-
rúnu, f. 21.7. 1907,
Margréti, f. 1.6.
1914, d. 20.5. 1998, og Lóu, f.
13.10. 1920. Uppeldissystkinin
voru tvö, en foreldrar Sigríðar
ólu upp Þuríði Vigfúsdóttur frá
átta ára aldri og einnig Óskar, f.
13. febrúar 1926, son hennar og
Guðjóns Ulfarssonar.
Eiginmaður Sigríðar var Óli
V. Metúsalemsson, f. 23. ágúst
1901, d. 25. október
1977. Sigríður og
Óli hófu búskap í
Reykjavík 1941.
Þau áttu tvær dæt-
ur, tvíbura. Barna-
börnin eru fjögur.
1) Sigrún Fríða,
verslunarmaður,
Reykjavík, f. 22.2.
1950, gift Ævari
Guðmundssyni,
framkvæmdastjóra,
og eiga þau tvö
börn, Þórunni, f.
22.6. 1982, og Óla
Vernharð, f. 2.6.
1987. 2) Ólöf Erla, verslunar-
maður, Reykjavík, f. 22.2. 1950,
gift Ara Bergmanni Einarssyni,
útibússtjóra, og eiga þau tvö
börn, Sigríði Sunnu, f. 4.2. 1978,
og Einar Baldvin, f. 24.3. 1980.
Útför Sigríðar Ágústsdóttur
fer fram frá Dómkirkjunni í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Nú þegar sumarið er að kveðja og
náttúran hefur skartað sínu fegursta
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði
tengdamóðir mín, Sigríður Agústs-
dóttir frá Baldurshaga í Vestmanna-
eyjum eins og hún vildi sagt hafa
þrátt fyrir að hafa verið búsett í
Reykjavík um sextíu og fimm ára
skeið. Sigríður, eða Sigga eins og við
kölluðum hana, var borin og barn-
fædd í Vestmannaeyjum. Hún bar
mjög hlýjan hug til Vestmannaey-
inga og eyjanna alla tíð og hafði á
orði þegar fréttir bárust þaðan af
óspektum eða öðru misjöfnu, að þar
hlytu að vera aðkomumenn á ferð.
Foreldrar hennar voru Ólöf Ólafs-
dóttir frá Hlíðarendakoti í Fljótshlíð
og Ágúst Ámason frá Miðmörk und-
ir Eyjafjöllum sem var fjölhæfur
smiður og síðar kennari við barna-
skólann í Vestmannaeyjum um þrjá-
tíu ára skeið. Ágúst gegndi fjölda
trúnaðarstarfa í Vestmannaeyjum
auk þess sem aðaláhugamál hans
voru bókmenntir. Við þessai- aðstæð-
ur ólst hún upp með systrunum þrem
og tveimur uppeldissystkinum.
Sigga stundaði hefðbundna skóla-
göngu en fór síðan til náms í Aber-
deen í Skotlandi. Varla hefur slíkt
verið algengt árið 1935 en hún
minntist þessa tíma ávallt með mikl-
um hlýhug. Ekki leikur nokkur vafi á
því að Skotlandsdvölin mótaði hana
mjög og kom góð enskukunnátta
hennar sér vel alla tíð.
Sigga giftist Óla V. Metúsalems-
syni' stórkaupmanni, ættuðum frá
Ákureyri, 23. ágúst 1941 og eignaðist
með honum tvíburadæturnar Sig-
rúnu Fríðu og Ólöfu Erlu. Óli rak
lengst af Heildverslunina Ó.V. Jó-
hannsson og Co. í Reykjavík en árið
1967 lauk hann við byggingu versl-
unarhúss að Skipholti 17a og hóf þá
einnig ásamt Siggu og dætrunum
rekstur verslunarinnar Áklæði og
gluggatjöld. Sigga tók þátt í áhuga-
málum og starfi manns síns af lífi og
sál og við verslunarreksturinn hafði
hún gott auga fyrir vefnaðarvörunni
og hvers konar hannyrðum. Þá var
til þess tekið hve hún var glögg í
reikningi allt til þess dags að hún
hætti störfum hátt á áttræðisaldri en
dæturnar héldu rekstri verslunar-
innar áfram til ársins 1997.
Óla mann sinn missti Sigga árið
1977. Þótt missirinn væri mikill lét
hún ekki deigan síga. Sigga bjó fjöl-
skyldu sinni fallegt heimili og taldi
ekkert eftir sér sem gat stuðlað að
velh'ðan hennar. Hún var snillingur í
matargerð og allri handavinnu og
sérlega skipulögð. Þá hafði hún
ánægju af því að safna að sér falleg-
ummunum.
Ég kom fyrst á heimili tengdafor-
eldra minna, Siggu og Óla; að Há-
teigsvegi 12 í febrúar 1969. Ég var þá
í fylgd með Ólöfu dóttur þeirra sem
ég giftist síðar. Mér er það enn í
fersku minni hvað mér var tekið af
mikilli ljúfmennsku en ég kynntist
þeim hjónum betur síðar enda var
samgangur mikill og ótaldar eru
ferðimar sem við fórum saman í
sumarbústaðinn við Þingvallavatn. í
hugann koma einnig ferðir erlendis,
sem aðallega voru verslunarferðir,
en minnisstæðust er mér ferð sem
við fórum á skútu um Eyjahafið við
Tyrklandsstrendur. Það lýsir vel
líkamlegu atgervi og hugrekki
tengdamóður minnar að leggja með
okkur og börnunum í slíka ferð, sjö-
tíu og sex ára gömul, þar sem klöngr-
ast þurfti um bátana og siglt var milli
skips og lands í léttabáti þegar legið
var við akkeri. Ákvörðun hennar um
að koma með var enn athyglisverðari
fyrir það, að hún vildi heimsækja það
land sem alið hafði þá menn sem
frömdu Tyrkjaránið forðum. Ekki
þarf að taka fram að ferðin var hin
ánægjulegast fyrir okkur öll og fór
Sigga að hallast að því að illvirkjam-
ir hafi komið frá Alsír en ekki Tyrk-
landi sem saurguðu eyjarnar hennar.
Sigga var meðalkona á hæð, bar
sig vel og var frá á fæti lengst af.
Hárið gránaði með aldrinum og síð-
ustu árin hafði hún einstaklega fal-
legt hvítt hár. Hjartagæska hennar
og tryggð við ættingja og vini var
óþrjótandi. Ávallt var hún sú sem
leitað var til í gleði og sorg. Innrætti
hún okkur skilvísi og aðhald í fjár-
málum en sjálf vildi hún ekki eiga
óuppgerða skuld við nokkurn mann.
Þá var hún vel gefin og jafnlynd og
ekki minnist ég þess að okkur hafi
orðið sundurorða þau liðlega þrjátíu
ár sem við áttum samleið. Stóru sól-
argeislamir í lífi hennar síðustu árin
voru án efa barnabörnin fjögur. Hún
var alltaf til taks hvort sem var fyrir
alla fjölskylduna eða við umönnun
barnanna.
Sigga hefði orðið níutíu ára gömul
í næsta mánuði. Hún var einstaklega
heilsuhraust lengst af þai- til hin síð-
ustu ár að líkamleg heilsa brast en
andlegum kröftum hélt hún uns yfir
lauk. I fyrravor flutti hún á Hrafn-
istu í Hafnarfirði þar sem hún naut
aðhlynningar hjúkrunarfólks enda
aldurinn orðinn hár. En alltaf var
hún jafnljúf og tókst á undraverðan
hátt að halda reisn sinni til hins síð-
asta.
Ég þakka tengdamóður minni allt
sem hún var fjölskyldu sinni, dætr-
unum barnabörnunum og systmnum
frá Baldurshaga. Við kveðjum hana
hinsta sinni með þessum ljóðlínum:
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
(V. Briem.)
Ari Bergmann Einarsson.
Heiðarleiki, hjálpsemi og fómfysi
em orð sem koma upp í hugann þeg-
ar ég hugsa til tengdamóður minnar
Sigríðar Ágústsdóttur sem lést 17.
september sl.
Á þeim rúmlega 25 ámm sem
kynni okkar stóðu man ég ekki til
þess að hún hafi neitað nokkurri bón.
Kona sem komin var á fullorðinsár
og tók þátt í rekstri fyrirtækis síns af
fullum krafti hafði alltaf nægan tíma
til að sinna fjölskyldu sinni. Sérstak-
lega nutu bamabörnin hennar góðs
af góðmennsku hennar og vom það
ófáir dagar og nætur þar sem hún
sinnti þeim af ást og umhyggju. Hún
var húsmóðir af gamla skólanum,
þar sem matarvenjur vom í heiðri
hafðar, skjólgóður matur í hádeginu
og á kvöldin, og ófáar vom ferðimar
upp á efri hæðina þar sem beið upp-
dekkað borð með kræsingum.
Eftirminnilegar em máltíðirnar
þar sem öll fjölskyldan kom saman
um helgar og sárt þótti henni þegar
hún vegna heilsubrests gat ekki
haldið þeirri iðju áfram.
Við Þingvallavatn átti hún sér sinn
unaðsreit. Þar höfðu hún og maður
hennar Óli V. Metúsalemsson, átt
sumarhús í fjölda ára. Þar var þeirra
griðastaður og þar nutu þau þess að
taka á móti fjölskyldu sinni og öðrum
gestum. Yndislegt var að heimsækja
þau þangað en því miður urðu kynni
okkar Óla alltof stutt, en hann lést
eftir erfið veikindi árið 1977. Hafði
hann siglt og veitt á vatninu til fjölda
ára og vom hann og Sigga óþreyt-
andi í því að vara mig við hættum
vatnsins. Þótti mér sem fyrrverandi
sjómanni of mikið að gert, en komst
fljótt að því að þar talaði fólk sem
gjörþekkti vatnið og talaði af
reynslu. Eins hló Sigga oft að
tengdasyninum sem sat úti í bíl á
föstudagskvöldum með allan farang-
urinn tilbúinn þegar hún og Sigrún
dóttir hennar og eiginkona mín
komu heim úr vinnunni. Sagði hún að
þetta minnti hana á eiginmann sinn í
gamla daga og endurtók það sem
hún hafði oft sagt við hann. „Þú ert
nú ekki að missa af neinni járnbraut-
arlest." Fengu mæðgurnar síðan
góðfúslega leyfi til að fara í ferðaföt-
in og síðan var bmnað af stað í bú-
staðinn.
Að leiðarlokum vil ég þakka Siggu
gott sambýli til fjölda ára og fyrir
hinn mikla hlýhug sem hún sýndi
mér og fjölskyldu minni.
Blessuð sé minning tengdamóður
minnar.
Ævar Guðmundsson.
Amma bjó á efri hæðinni í sama
húsi og við frá því að við munum eftir
okkur og var það ósjaldan sem við
komum upp til hennar þegar við vor-
um læst úti eða þegar okkur langaði í
eitthvað gott með kaffinu. Alltaf var
eitthvað gott til og í þau fáu skipti
sem við vildum ekkert varð amma
hálfsár. Þegar við voum veik og kom-
umst ekki í skólann fórum við upp til
ömmu og fengum að sofa í rúminu
hennar sem alltaf var búið hvítum
sængurfötum með hekluðu blúndu-
verki. Þá stjanaði amma við okkur
eins og henni einni var lagið. Amma
var alltaf svo ánægð með allt sem við
gáfum henni. Hún átti fulla skúffu af
myndum, sem við höfðum teiknað
handa henni og aldrei henti hún
neinni, sama hversu ljótar þær voru.
Óli átti það til að hverfa frá matar-
borðinu þegar honum líkaði ekki
maturinn. Að sjálfsögðu var hann þá
uppi hjá ömmu nartandi í kex. Rök-
ræddu þau þá yfirleitt um fótbolta og
veltu fyrir sér hvort liðið væri betra
Valur eða ÍBV. Komust þau oftast að
þeirri niðurstöðu að bæði liðin væru
jafngóð. Síðan var meira kex borðað
og maturinn á neðri hæðinni löngu
gleymdur.
Við þökkum elsku ömmu okkar
fyrir allar góðu stundirnar. Megi hún
hvíla í friði.
Þórunn og Óli.
Þrátt fyrir mikil veikindi Sigríðar
ömmu voru fréttimar um lát hennar
þungbærai- en minningarnar um
yndislega ömmu munu lifa í huga
okkar. Þegar við hugsum til baka
getum við ekki annað en trúað því að
hún sé sú amma sem allir vildu að
þeir ættu, svo góðhjörtuð og indæl
sem hún var. Reyndar mætti halda
að hún væri klippt út úr sögubókun-
um sem hún las fyrir okkur krakk-
ana
Sigríður amma var ekta gamal-
dags amma. Hún heklaði, las með
okkur bænirnar, bjó til lifrarkæfu og
flatkökur auk þess sem hún lagaði
besta mat í heimi. í minningunni
finnst okkur við alltaf hafa verið að
borða þegar við vorum hjá henni, en
þannig var amma, alltaf gefandi. Þá
gætti hún þess vel að allir fengju
jafnt. Ánægjulegast var að sitja með
henni yfir fjölskyldusúkkulaðikök-
unni og mjólkurglasi þar sem hún
sagði okkur sögur frá Vestmanna-
eyjum og þá sérstaklega gamla tím-
anum þegar snúður kostaði hálfan
aur. Hún kenndi okkur mikilvægi
hógværðar, gjafmildi og góð-
mennsku. Hún hlýjaði á okkur hend-
urnar með því að stinga þeim í hand-
arkrika sína. Hún þerraði tár okkar
með bróderuðu vasaklútunum sín-
um. Hún gaf okkur alltaf bók á jólun-
um. Þá hafði hún lag á að segja réttu
hlutina við mann og fékk okkur til að
líða eins og við værum ofurmenni.
Hlýtt heimili hennar var ávallt opið
fyrir okkur og alltaf gladdi það hana
jafnmikið þegar við litum við.
Amma var róleg kona sem tók
hlutunum með jafnaðargeði en þegar
hún var ósátt leyndi það sér ekki og
af skörungsskap var tekist á við hlut-
ina. í okkar tilfelli þá vakti háralitun
og afslappaður klæðaburður litla
hrifningu hjá henni og lét hún ófeim-
in skoðun sína á því í ljós, allt fram
undir það síðasta.
Við kveðjum ömmu okkar með
hlýhug og söknuði í þeirri einlægu
von að okkur auðnist að varðveita all-
ar fallegu minningarnar um hana.
Erum annars viss um að hún fer ekki
langt, hún hefur unnið fyrir vængj-
unum sínum og mun sveima með
okkur áfram okkar lífsgöngu.
Sigríður Sunna og Einar
Baldvin.
Ég geng í ríkulegan sjóð minn-
inga, þegar ég hugsa til bamæsku
minnar. Þegar allt lék í lyndi, sólin
skein alla daga og heimurinn sam-
anstóð að miklu leyti af litlu móður-
fjölskyldunni minni sem stóð þétt
saman. Mikill samgangur var milli
heimila systranna fjögurra, svo og
foreldra þeirra meðan þau lifðu.
Systurnar héldu svo nánu sambandi
alla tíð að einstakt held ég megi telj-
ast.
Stundirnar sem við vorum svo lán-
söm að eiga í sumarbústað þeirra
hjónanna Siggu og Óla við Þingvalla-
vatn voru dásamlegir dagar. Þar
fannst manni paradís á jörðu. Óli
Metúsalemsson var einn af þessum
vönduðu heiðursmönnum af gamla
skólanum sem manni finnst fara v
fækkandi í dag. Var mikið jafnræði
með þeim hjónum.
Sigríður stjórnaði heimili sínu
með miklum höfðings- og myndar-
brag. Hún var öllum góð, gestrisin
með afbrigðum eins og allir af þess-
ari ætt. Hún hugsaði fyrst og fremst
um að gleðja aðra, ekki einungis sína
nánustu. Hún ræktaði sinn garð, ef
svo má að orði komast og komst yfir
að gera svo ótrúlega margt. Hún var
vel skipulögð, ósérhlífin, gestrisin,
samviskusöm, heiðarleg, gleymdi
aldrei neinum, sérstaklega ef eit^.
hver átti bágt. Slíkum dyggðum var
hún gædd. Hún elskaði landið sitt og
bar hag þess fyrir brjósti. Ef maður
átti til að kvarta yfir veðrum, ísköld-
um vindum, hríð og sköflum, minnti
hún á að við værum íslendingar og
ættum að þakka fyrir það.
Hún fylgdist með öllu til síðasta
dags sem var að gerast í þjóðlífinu,
hér á íslandi sem og heiminum öll-
um. Hún las mikið, fylgdist alltaf
með öllum þeim litsviðburðum sem
höfuðborgin bauð upp á, þú komst
aldrei að tómum kofunum hjá henni.
Ósérhlifni hennar og umhyggja fyrir
öðrum varð til þess að eftir að hún
veiktist átti maður til að gleyma
hennar eigin veikindum. Hún eyddi
öllu tali um eigið heilsufar, það var''
ekki til umræðu. Hún var hetja.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka henni allan þann kærleika,
tryggð og umhyggju sem hún alla tíð
sýndi mér, fjölskyldu minni, systkin-
um mínum og þeirra fjölskyldum og
síðast en ekki síst þakkar móðir mín
fyrir allt og allt.
Þei, þeiogró.
Þögn breiðist yfir alIL
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Viðhöfumvakaðnóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei.þeiogró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson.)
Ólöf Ágústa Karlsdóttir.
ÓLAFUR
ÞÓRMUNDSSON
+ Ólafur Þór-
mundsson fædd-
ist í Langholti í Bæj-
arsveit 20. ágúst
1917. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Akra-
nesi 10. september
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bæjarkirkju 16.
september.
Það er með söknuði,
en jafnframt djúpri
virðingu fyrir látnum
vini, sem ég rita þessi
orð. Þá tilfinningu sem
bærist í brjósti mér er ekki hægt að
færa í orð, það er tóm, einkennilegt
tóm.
Ótal hugsanir og minningar þjóta
um hugann þegar litið er til baka.
Mér finnst nánast sem það hafi ver-
ið í gær sem ég renndi mér á snjó-
þotu niður af hólnum við Gamla-Bæ
eins og við krakkarnir kölluðum
hann, en reyndar var þetta víst
kartöflukofinn ykkar. Það var því
ekki nein sérstök gleði í krakka-
hópnum í sveitinni þegar hólnum
var rutt burt og hús byggt á staðn-
um.
Þá var enginn staður lengur
fannst okkur til að renna sér.
Húsið sem byggt var í stað hóls-
ins hefur síðan veitt mér og fjöl-
skyldu minni marga ánægjustund-
ina. Oft höfum við setið saman við
eldhúsborðið, skipst á skoðunum,
drukkið kaffi og þú sagt mér sögur,
ýmist sannar eða hálfsannar.
Það eru reyndar ekki sjálfar sög-
urnar sem ég man best eftir heldur
gleði þín og ánægja við að segja
þær. Mér finnst hálfpartinn að það
hafi verið forréttindi að fá að upp-
lifa liðna tíma með þessum hætti, þó
að flestir sem ykkur
sóttu heim hafi fengið
að njóta álíka stunda.
Þá er mér það mjög
minnisstætt þegar við r
hjónin vorum nýflutt í
Laugarteig hve
ánægður þú varst að fá
okkur sem nágranna,
og ekki síður hve leitt
þér þótti þegar við
fluttum aftur burt.
Eins og þér var tamt
sagðir þú hug þinn um
þetta og var ánægju-
legt að vita af hlýjum
hugsunum ykkar.
Heimili þitt í gömlu góðu Bæjar-
sveitinni hefur verið okkur íjöl-
skyldunni mikilvægt skjól í umróti
undanfarinna ára, þar höfum við
alltaf mætt hlýju og kærleik. Ekki
átti ég von á því síðast þegar viðf
vorum á ferðinni að það yi-ði síðasta
stund okkar saman. Ég var nýlega
búinn að heilsa upp á þig á sjúkra-
húsinu, hressan að mér fannst, og
þú sagðist þar ætla að fara að koma
þér heim, satt að segja værirðu orð-
inn hálfleiður á sjúkrahúsvistinni.
Því reiknaði ég með að þú myndir
fljótt jafna þig heima eftir ferðalag-
ið uppeftir, enda stutt í réttir. En
þannig fór það ekki, þú varst kall-
aður til þjónustu annarstaðar en
fylgist þó væntanlega með okkur úr
fjarlægð og bíður eftir að fá að veiL>_
okkur þar af visku þinni og reynslu.
Þær stundir verða þó að bíða um
sinn. Blessuð sé minning þín.
Elsku Auður, Þórir, Gunna, Jói
og ijölskyldur. Megi samheldni og
góðar minningar hjálpa ykkur við
að takast á við sorgina því mikill er
ykkar missir.
Aðalsteinn Simonarson og f -
fjölskylda.