Morgunblaðið - 22.09.2000, Síða 46

FOSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
XL
ÞÓRÐUR
PÉTURSSON
+ Þórður Pétursson
fæddist í Reykja-
vík 19. desember
1918. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu 12. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Guðrún Þorvarðar-
dóttir, f. 27. mars
1898, d. 8. desember
1981, og Pétur Einar
jíórðarson, f. 26. des-
ember 1893, d. 25.
desember 1971.
Systkini Þórðar eru:
1) Guðrún, f. 30. aprfl
1921 og 2) Helga Guðrún Berg-
mannía, f. 20. september 1934 d. 8.
desember 1997. Fóstursystir Þórð-
ar er Hulda Jóhannsdóttir, f. 4.
júní 1932. Þórður var fæddur og
uppalinn í Oddgeirsbæ við Fram-
nesveg.
Hinn 22. júlí 1944 kvæntist
Þórður Hlín Sigfúsdóttur frá Dal-
vík, f. 9. maí 1921 og áttu þau
lengst af heimili að Tómasarhaga
51. Synir þeirra eru: 1) Pétur Orri,
f. 9. desember 1943. Maki: Kristín
Bemhöft. Börn: a) María Fjóla,
v Þórður Orri og Kristín Hlín. 2)
Sigfús Gauti, f. 25. júlí 1946. Maki:
Miyako Þórðarson. Böm: Hlm
Lilja og Sigfús Páll 3) Ásgeir, f. 14.
júlí 1954. Böm: Ásgerður Þóra,
Óskar Öm og Ásgeir Fannar. 4)
Fóstursonur: Einar
Ingi Einarsson, f. 3.
ágúst 1957. Maki:
Svanhvít Guðjóns-
dóttur. Böm: Einar
Aron, Guðjón Geir,
Ása Kristín og Þor-
leifur Ari sem fædd-
ist andvana.
Þórður var við
nám í bifvélavirkjun
hjá Agli Vilhjálms-
syni hf. og í Iðnskól-
anum og lauk prófi
þaðan 1941. Eftir
það starfaði hann á
verkstæði Egils Vil-
hjálmssonar hf. og Hrafns Jóns-
sonar um tíu ára skeið. Árið 1951
varð hann bifvélavirkjameistari og
stofnaði fljótlega eftir það sitt eig-
ið verkstæði sem hann rak til árs-
ins 1985. Frá þeim tíma var hann
þingvörður á Alþingi til ársins
1990. Jafnhliða bifvélavirkjuninni
var hann í varaliði slökkviliðs
borgarinnar og rak um árabil eig-
in bflaleigu. A sínum yngri áram
var Þórður virkur félagi í K.R.,
bæði í knattspymu og handbolta,
og sat m.a. í stjóm K.R. í nokkur
ár. Enn fremur var hann lengi
virkur félagi í Oddfellow-reglunni.
Utför Þórðar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15. Jarðsett verður
í Gufuneskirkjugarði.
í dag er jarðsettur Þórður Pét-
ursson fósturfaðir minn og langar
mig til að minnast hans í fáeinum
orðum. Það var árið 1960 þegar ég
var þriggja ára gamall að móðir mín
i#st og var ég þá tekinn í fóstur á
heimili þeirra Þórðar og Hlínar,
sem er móðursystir mín, að Tómas-
arhaga. Eg ólst þar upp og hef
ávallt litið á þau sem foreldra mína.
Fyrir mig hefur það verið mikils
virði að fá að alast upp á heimili
þeirra með þremur eldri bræðrum
undir handleiðslu góðra foreldra.
Þar fékk ég það aðhald, öryggi og
fyrirmyndir sem ég þurfti og hefur
gert mig að því sem ég er í dag.
Faðir minn Einar Einarsson sem
lést 24. júlí síðastliðinn starfaði sem
vélstjóri á skipum Eimskipafélags-
ins og var því langtímum saman í
burtu en þegar hann var í landi var
hann ætíð velkominn á Tómasar-
hagan til að fylgjast með uppvexti
mínum og vil ég þakka þeim það
nána og góða samband sem við náð-
um að mynda með okkur við þessar
aðstæður. Þeirra kynni náðu aftur
til æskuslóða þar sem faðir minn
var fæddur og uppalinn í Félags-
húsinu við Vesturgötu 57 og fóstur-
faðir minn í Oddgeirsbæ við Fram-
nesveg 6, en þó var sjö ára
aldursmunur á þeim.
Þórður fósturfaðir minn var lærð-
ur bifvélavirkjameistari, rak bíla-
verkstæði og var með bílaleigufyrir-
tæki á mínum uppvaxtarárum. Það
var mikil vinna í kring um þetta og
oftast var vinnudagurinn langur hjá
honum. Hanh var slökkviliðsmaður í
varaslökkviliði á þeim tíma þegar
Reykjavíkurborg var lítil og það fór
ekki framhjá manni ef það geisuðu
eldar í borginni. Ég man það hvað
ég var heillaður af slökkviliðs-
búningnum sem var alltaf til reiðu
hjá honum og í mínum augum var
hann sannkölluð hetja.
Það var sama hvaða verk hann
tók sér fyrir hendur, hann vann það
af vandvirkni og þolimæði. Það má
segja að hann hafi verið þúsund-
þjalasmiður á öll verk. Hann var fé-
iagi í Oddfellow-reglunni til margra
ára og mér er það minnistætt þegar
Jáf, var lítill hvað mér fannst hann
glæsilegur þegar hann var kominn í
kjólfötin á leið á hátíðarfund. Yið
lok starfsævinnar fékk hann vinnu
sem þingvörður í Alþingi og vann
þar í nokkur ár. Þar sem hann hafði
alla tíð fylgst vel með stjórnmálum
og hafði ákveðnar skoðanir í þeim
málum var hann þar kominn í návígi
-h'P það áhugamál og hafði sérlega
gaman af þeirri vinnu.
Að lokum vil ég þakka fyrir allt
sem hann gerði fyrir mig og mína
fjölskyldu og Guð gefi fósturmóður
minni styrk til að takast á við fráfall
hans. Blessuð sé minning hans.
Einar Ingi.
Með virðingu, þökk og söknuði
kveð ég þig, elskulegi tengdafaðir,
sem kallaður varst svo snöggt og
hljótt í miðju dagsins verki. Svo líkt
þér sjálfum sem sast ekki auðum
höndum heldur sívinnandi og dund-
andi aðallega öðrum til gagns og
gamans. Líf þitt var fullt af smáum
og stórum verkefnum sem glöddu
fólk í kringum þig. Margar litlar
hendur leituðu að þínum stóru, þá
voru afa- og langafabörn örugg í
faðmi þínum og nutu söngvaseríu
þinnar. Bæði hin litlu og stóru höf-
um verið svo upptekin af að lifa að
engum datt í hug að kallið myndi
vitja þín svona skyndilega. Þar sem
þú ert svo lifandi fyrir mér á ég erf-
itt með að hugsa um minningu um
þig. Elskulegi tengdafaðir, við sem
eftir lifum hugsum af fremsta
megni vel um Hlín þína og okkar
eins og þú hefur gert til allra síð-
ustu ævidaga, þá vitum við að við
getum glatt þig.
Miyako.
Kæri bróðir.
Á þessari stundu renna í gegnum
hugann minningar frá samverust-
undum liðinna ára, þegar við vorum
börn í Gróttu, og ekki síður á Tóm-
asarhaganum þar sem við bjuggum
í sama húsinu í 28 ár. Alltaf varst þú
boðinn og búinn að leggja mér lið.
Samverustundirnar urðu færri eftir
að ég flutti en alltaf héldum við
sambandi.
Með þessum orðum kveð ég þig,
kæri bróðir. Hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi.
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ég og fjölskylda mín sendum
okkar bestu samúðarkveðjur.
Þín systir,
Guðrún og íjölskylda.
Elsku afi. Ég vil þakka þér allt
sem þú hefur gert fyrir mig, það er
ómetanlegt. Það er svo erfitt að
hugsa um það að þú sért farinn.
Maður skilur ekki hvernig er að
missa einhvern fyrr en það skeður.
Þú varst sem klettur, vannst fram á
síðasta dag og ykkur ömmu skorti
aldrei neitt. Ferðiimar upp í sumar-
bústað gleymast aldrei svo ekki sé
talað um það þegar ég var að vinna
með þér á Tangarhöfða. Það má
líkja lífi manns við einskonar kerti,
það er eitt á mann og svo er það
bara spurning um hversu lengi log-
ar á því.
Ég kveð þig úr þessari veröld, afi
minn. Blessuð sé minning þín.
Ásgeir Fannar.
Elsku afi, ekki vissi ég að ég væri
að kyssa þig bless í síðasta sinn
þegar þú og amma fóruð heim úr af-
mælisveislunni í lok ágúst. Við átt-
um góða stund saman þar sem við
héldum upp á afmæli þriggja bama
minna. Við sungum hvern afmælis-
sönginn á fætur öðrum. Sólin skein
á okkur þann daginn og við tókum
mikið af myndum. I dag, þegar ég
er að skrifa þessi orð til þín, fínn ég
hvað minningarnar um þig eru ótal
margar. Þau eru ofarlega í huga
mér skiptin sem þú og amma komuð
í heimsókn til okkar þegar við
bjuggum í Noregi. Við ferðuðumst
mikið saman og áttum margar góð-
ar stundir. Jólin á Tómó eru líka
ógleymanleg. Það væri hægt að
telja lengi upp.
Minningamar geymi ég í hjarta
mínu.
Yngstu börnin eiga erfitt með að
skilja að afi Doddi sé dáinn og upp
hafa komið ýmsar hugmyndir um
hvar hann sé núna, enda hugmynda-
flugið ótakmarkað í ungum huga.
Þú hafðir alltaf tíma fyrir þau.
Sýndir þeim hluti og náðir í bíla-
kassann með gömlu bílunum, sem
var í miklu uppáhaldi hjá þeim. Áð-
ur en við vissum af voru komnar
bílabrautir um allan ganginn. Það
var auðvelt að sjá stolt og gleði í
augum þínum þegar þú talaðir við
og um barnabarnabörnin. Elsku afi
minn, ég mun hjálpa þeim að varð-
veita minningu þína.
Við kveðjum afa Dodda með mikl-
um söknuði.
Elsku amma, við biðjum Guð að
gefa þér styrk í sorginni.
Ásgerður Þóra, Jan Erik,
Mats, Helgi Þór, Daníel
Andri og Magnea Kristín.
Hugurinn hvarflaði aftur í tímann
til ljúfra stunda á Tómasarhaga 51
við að lesa um lát Þórðar Pétursson-
ar, bifvélavirkja. Við hjónakornin
kynntumst þeim heiðurshjónum
Hlín og Þórði fyrir tuttugu árum,
þegar við vorum í íbúðarleit, í þann
veginn að stofna okkar fyrsta heim-
ili. Okkur fannst við einstaklega lán-
söm, eftir að hafa leitað sumarlangt
að leiguíbúð, með takmörkuð fjár-
ráð, þegar Hlín greip okkur úr
fjöldanum, illa rakaðan og ósofinn
læknanema og menntaskólastelpu,
og bauð okkur að búa í björtu og
fallegu risíbúðinni fyrir ofan heimili
þeirra Þórðar. Leigan var ákveðin
fyrirfram, engin yfirboð, og allt á
hreinu.
Gleðin yfir heppni okkar dvínaði
ekki þegar við kynntumst þeim
hjónum betur. Við komum í húsið
þeirra beint úr foreldrahúsum, og
þau reyndust okkur sem aðrir for-
eldrar. Við áttum frjálsan aðgang að
símanum þeirra á meðan við áttum
ekki síma, og Mogginn lá iðulega í
stiganum þegar þau voru búin að
lesa hann, ef vera skyldi að okkur
langaði að líta í hann. Við fengum
jafnvel að sitja í hjá Þórði á leiðinni
í skólann, þegar hann keyrði á verk-
stæðið sitt uppi á Höfða.
Okkur langar að þakka Hlín og
Þórði fyrir átta yndisleg ár á Tóm-
asarhaganum, þar sem alltaf var sól
í minningunni, sólarlag í fallega
stofuglugganum og trillukarlar að
dunda niðri í fjöru. Þaðan eiga líka
eldri börnin okkar sínar fyrstu
bernskuminningar, í skjóli heiðurs-
hjónanna á neðri hæðinni.
Elsku Hlín, við biðjum góðan Guð
að styrkja þig og þína góðu fjöl-
skyldu.
Ragnheiður og Arnór.
Eitt af því sem árin færa manni,
hvert af öðru, er aukinn skilningur á
mikilvægi vináttunnar. í dag verður
borinn til moldar maður sem ég hef
þekkt frá því ég man eftir mér. Sá
maður hefur komið mér oftar í hug
en nokkur annar þegar minnst er á
vináttu. Þetta er Vesturbæingurinn
Þórður Pétursson, fæddur og uppa-
linn í Oddgeirsbæ við Framnesveg
en átti síðan lengst af heimili og til
dauðadags á Tómasarhaga 51.
Ástæðan fyrir því að ég tengi vin-
áttuhugtakið við þennan mann, öðr-
um fremur, felst í þeim traustu vin-
áttuböndum sem hann og faðir minn
bundust þegar þeir voru guttar að
sparka bolta á Gammsvellinum fyrir
neðan Seljaveginn fyrir u.þ.b. sjötíu
úrum. Vinátta þeirra hélst óhögguð
og án þess að skugga bæri þar á
meðan báðir lifðu.
Reyndar var Þórður aldrei kall-
aður annað en Doddi á mínu
bernskuheimili. Ég minnist hans
fyrst sem hvers annars gests í
heimboðum foreldra minna nema
hvað hann var óvenju sviphreinn
maður, brosmildur og stilltur í fasi.
Þá er mér hann minnisstæður sem
bifvélavirkinn í Þverholtinu sem var
alltaf til þjónustu reiðubúinn þegar
Plymouthinn hans pabba frá 1947
var kominn til ára sinna. Ég var þá
orðinn nógu stálpaður til að láta það
hvarfla að mér að nú hlyti Doddi að
vera farinn að þreytast á gamla
eðalvagninum sem mátti muna sinn
fífil fegri. En ef svo var, þá lét hann
á engu bera: Brosið var á sínum
stað og alltaf gerði hann við Plym-
outhinn.
Mér er líka minnisstætt nokkurra
daga ferðalag með foreldrum mín-
um sem farið var í samfloti með
þeim hjónum, Dodda og Hlín, og
þriðja vininum í þessum hópi,
Magnúsi Guðmundssyni, sem lengi
verslaði í Öldunni við Öldugötu.
Hann lifir nú félaga sína tvo.
Eftir því sem aldurinn færðist yf-
ir þessa æskuvini úr Vesturbænum
og ég stálpaðist, varð mér sífellt
hugstæðari þessi trausta vinátta.
Síðustu ævivikur föður míns, fyrh-
tveimur árurn, sýndi Doddi honum
einstaka ræktarsemi, allt þar til yfir
lauk. Til þess þurfti sálarstyi’k hjá
jafn fullorðnum manni, og mikla
tryggð.
Eg er forsjóninni þakklátur og
honum Pétri Péturssyni útvarpsþul,
fyrir að ljá mér erindi til Dodda á
Tómasarhagann, aðeins nokki'um
dögum áður en Doddi lést. Pétur
hafði fundið gamla mynd af KR-
strákum af Bráðræðisholtinu og ég
fór með myndina til Dodda í því
skyni að fá hann til að bera kennsl á
piltana. Við skröfuðum saman góða
stund og Doddi rifjaði upp gamlar
KR-minningar. Til þess hafði hann
ærin tilefni. Hann lék knattspyrnu
með öllum yngri flokkum KR og var
mjög áhugasamur um framgang fé-
lagsins. Hann var formaður knatt-
spyrnunefndar KR um skeið, for-
maður handknattleiksdeildar
félagsins og sat í aðalstjórn þess í
fimm ár. Það var komið nálægt mið-
nætti þegar hann fylgdi mér til dyra
og ég kvaddi tryggðartröllið hann
Dodda frá Oddgeirsbæ í síðasta
sinn.
Fyrir hönd móður minnar og fjöl-
skyldunnar á Lindargötunni vil ég
að leiðarlokum þakka Dodda fyrir
vináttu og ræktarsemi við föður
minn og fjölskylduna alla. Hans
ágætu eiginkonu, Hlín Sigfúsdóttur,
sonum þeirra og fóstursyni, sendum
við okkar einlægustu samúðarkveðj-
ur.
Kjartan Gunnar Kjartansson.
JÓN
ANDRÉSSON
+ Jón Andrésson
fæddist á Akur-
eyri 17. aprfl 1971.
Hann lést 7. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Víðistaðakirkju 18.
ágúst.
Elsku Nonni! Það
eru engin orð þess
megnug að lýsa þeim
söknuði og trega sem
við finnum fyrir er við
minnumst þín, kæri
bróðir og vinur. Við
fráfall þitt hefur
myndast stórt skarð í fríðan og
samheldinn systkinahóp. Skarð
sem aldrei verður fyllt. Enginn er
né verður eins og þú. Strax er við
fréttum andlát þitt varð stórfellt
tómarúm í hjörtum okkar, allt varð
svo óraunverulegt. Og þegar við
vorum við kistulagningu þína
fannst okkur eins og þú svæfir en
mundir brátt vakna, rísa upp og
ylja viðstöddum með sólskinsbrosi
þínu og hjartahlýju. Þú áttir hug
og hjörtu allra. Fullur af sindrandi
lífsorku og fjöri, ætíð fús til að
leggja hönd á plóg ef á þurfti að
halda. En nú ertu skyndilega far-
inn. Minning þín lifir í hjörtum
okkar, ljúf og falleg minning sem
ekkert getur grandað.
Nonni var næmur á fólk og um-
hverfi sitt og mátti hann ekkert
aumt sjá án þess að reyna að rétta
hjálparhönd. Hann var prúður, fal-
legur og heiðarlegur drengur,
íþróttamaður góður og reglusamur.
Mikill fjölskylduvinur, og faðir sem
bar mikla umhyggju fyrir sambýl-
iskonu sinni og börnum. Sást það
vel er við hittumst í fjölskylduboð-
um að börnin hans sóttu mikið í
stóran faðm hans þar sem þau
fundu umfram allt öryggi og hlýju.
Við kveðjum þig nú,
elsku Nonni, og biðj-
um guð að blessa sálu
þína og minninguna
um þig. Megi algóður
Guð vera ykkar styx-k-
ur og sálusorgari, El-
ísabet, Aron Franklín,
Brynja Sól, Aþena
Marey, Tryggvi og
Erla. Jón og Valdís
mamma og pabbi,
systir og bræður, Guð
varðveiti ykkur og
gefi ykkur frið í sorg-
inni og styrk til að
komast í gegnum
þetta mikla áfall.
Minningarnar um þig,
leita svo ákaft til mín, enginn
getur tekið þær frá mér.
Akveðinn stað í hjarta þú býrð,
svo glaðvær og fullur af lífssýn.
Dýrmæta náðargjöf eignaðist þú
þá náð að blessa aðra.
Með ljúflyndi þínu og útgeislun
augu þín brosandi af kærleik.
Vinnandi hönd þín
svo listræn og góð
eins og öll þín innri fegurð.
Yngstur af öllum í systkinasjóð,
sindrandi orka eins og segull.
Þú áttir þér trú um lífíð í sátt,
lífið um vonina og ástina eina.
En nú ert þú farinn,
já farinn frjáls.
Guðs miskunn leysir úr ánauð.
í ljóði mínu, sem ég tileinka þér,
með hlýhug ég horfi til baka.
Foreldrar, systkini og englaher,
sem ávallt yfir þér vaka.
(Lísa Jónsdóttir.)
Lísa, Ólafur og fjölsk.