Morgunblaðið - 22.09.2000, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2000 49
---------------------------%
AGUSTA
SIG URJÓNSDÓTTIR
+ Ágústa Sigur-
jónsdóttir fædd-
ist í Holti í Innri-
Njarðvík 16. septem-
ber 1899. Hún lést á
Garðvangi, Garði,
28. ágúst síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Keflavíkur-
kirkju 4. september.
„Gleym eigi kenning
minni og hjarta þitt
varðveiti boðorð mín,
því að langa lífdaga og
farsæl ár og velgengni
munu þau veita þér í
ríkum mæli...Þá munt þú ávinna
þér hylli og fogur hyggindi, bæði í
augum Guðs og manna“ (Orðskviðir
Salómons, 3:1—2.4)
Littla gula timburhúsið sem stóð
forðum daga á horni Hafnargötu og
Skólavegar í Keflavík, minnti bamið
á stöðugleika og hlýju tilverunnar.
Þar bjuggu þau amma Gústa og afí
Jón. Þrátt fyrir eril og fallvaltleika
hversdagsins virtust vissir þættir
tilverunnar vera hafnir yfir breyt-
ingar og jafnvel sjálfan forgengileik-
ann. En þó lést afi árið 1966. Bless-
uð sé minning þess ljúfa manns. Alls
bjó amma í húsinu í um 65 ára skeið.
Margir Suðumesjamenn muna
þau hjónin þar og heimsóttu oft
þeirra fagi’a heimili. I mínum huga
var amma Gústa alltaf gömul fögur
kona með hárið uppsett í löngum
fléttum.
Hlýja og alúð, snyrtimennska og
festa einkenndi alla hennar fram-
göngu og viðmót.
Seint gleymast hænsnin og
hænsnakofinn sem þau höfðu í garð-
inum, rabarbarinn góði og jarðar-
berin sem þau ræktuðu. Hún virtist
eiga sérstök sambönd við þann sem
ræður í jurtaríkinu því að öll blóm
og jurtir sem ekki þrifust annars
staðar, virtust dafna og blómstra í
hennar umsjá, bæði í stofum hennar
og garði.
Smákökunum óviðjafnanlegu sem
hver um sig var listasmíð var fagur-
lega raðað eftir gerð og lögun, niður
í ílátin sem voru opnuð hvert af öðru
þegar gesti bar að garði. Maltið og
appelsínið var geymt á loftskörinni
ásamt saftinni og sultu og ýmsu
öðru góðgæti.
Loftið hennar ömmu var í huga
barnsins sveipað vissri dulúð. Loft-
skörin var hennar kæligeymsla og
þar undir súð geymdi hún allt h'nið
sem hún saumaði fyrh- Sjúkrahús
Keflavíkur í um tuttugu ár. Þar var
að finna dularfulla rullu til að slétta
þvott og ýmsa gamla muni sem voru
ígildi helgigripa í huga barnsins.
Hún var mikil handverkskona.
Hannyrðii- af ýmsum ólíkum gerð-
um léku í höndum hennar af ein-
stakri natni og festu allt fram á síð-
ustu árin. Ótaldar era þær
flíkurnar, stórar og smáar, hosur og
húfur, vettlingar og treflar sem hún
hefur prjónað á afkomendur sína,
ömmubörn og vinabörn í gegnum
árin.
Amma var ákaflega heimakær
kona enda var heimilið hennar
musteri. Þar var gestkvæmt enda
var hús þeirra miðsvæðis og í al-
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
faraleið. En það sem
mestu skipti var að
þangað var gott að
koma og hlýlega var
tekið á móti gestum.
Og einnig reyndist hún
mörgu þurfandi fólki
raungóð á erfiðum
stundum, þó svo að
ekki hafi mikið á því
borið og eflaust er þess
hér getið í hennar
óþökk.
Segja má að amma
Gústa hafi lifað á
þremur öldum. Hún
lifði síðustu mánuði
hinnar umbrotamiklu 19. aldar, alla
hina átakamiklu tuttugustu öld og
að síðustu, upphaf 21. aldarinnar
sem að mestu bíður þess enn að
vera lifuð, mótuð og skrifuð. Víst er
að með því að lifa 20. öldina í heild
sinni hefur hún upplifað á einni
mannsævi einhverjar örustu og
stórstígustu þjóðfélagsbreytingar
sem átt hafa sér stað á okkar landi,
allt frá upphafi byggðar.
Hún fæddist inn í afar frumstætt
kotbændasamfélag þar sem heims-
myndin var einföld og virtist óbreyt-
anleg. Torfbæir, moldargólf og
skinnskór voru hlutar af hinni dag-
legu umgjörð. Heilsdagsganga
ungra stúlkna á kálfsskinnsskóm frá
Njarðvík til Reykjavíkur var sjald-
gæf lífsreynsla og víkkaði sjóndeild-
arhringinn svo um munaði.
Hún kveður nú einni öld síðar há-
tæknivætt fjölhyggjusamfélag sem
einkennist af hraða, spennu og upp-
broti hefða. Þar sem heimsmynd og
samskiptahættir hafa tekið svo bylt-
ingarkenndum breytingum að erfitt
er að fmna orð til að lýsa.
En hún amma Gústa var alls ekki
gefin fyrir breytingar. Henni var
ekkert um umrót, nýjungar, óvissu
eða röskun á hinu hefðbundna.
Amma Gústa var kona hinna
gömlu en traustu gilda. Reglusemi,
hófsemi, vinnusemi, festa og áreið-
anleiki, - það að vera öðrum óháð, -
fyrirhyggja í hinu smáa og æðru-
leysi gagnvart því sem við fáum
ekki við ráðið, það voru hennar
dyggðir og viðmið á lífsins vegferð.
Og þær dyggðir, þau viðmið mótuðu
hennar traustu heimsmynd. Hún
setti sér ekki óraunsæ markmið í líf-
inu heldur var hún raunsæ og jarð-
bundin. Hún setti sér markmið af
mikilli hógværð og náði þeim
markmiðum með reglusemi sinni,
kærleika og festu.
Og hún uppskar ríkulega. Hún
náði því langtímamarkmiði sem flest
nútímafólk sækist helst eftir, en
virðist engu nær þrátt fyrir allar
breytingarnar, spennuna, hraðann
og umrótið.
Amma Gústa uppskar farsæl ár
og langa lífdaga eins og segir í ritn-
ingunum og það í ríkum mæli.
Sú farsæld og velgengni sem hún
naut á lífsins vegferð verður ekki
metin í krónum,
verðbréfum eða kvóta. Hún felst í
fagurri og bjartri lífssýn og þeim
vísdómi og þeirri speki sem Saló-
mon konungur orti um. Þeim auð-
æfum fá mölur og iyð ekki eytt og
þau verðmæti munu aldrei að eilífu
fyrpast.
Á síðustu árum sinnar löngu og
farsælu ævi grínaðist amma Gústa
stöku sinnum með það að líklegast
hefði Guð gleymt að kalla sig heim.
Þó mátti greina hjá gömlu konunni
vissan metnað varðandi það að ná
100 ára aldrinum. Því næst náði nú
að lifa upphaf ársins 2000. Þá gældi
hún við þá hugsun að ná aldri systur
sinnar Sigríðar sem lifði fram á 102.
ár.
En hún sagðist varla nenna þessu
lengur þar sem flest samferðafólk
hennar var löngu farið. Þegar kallið
loks kom var hún vissulega tilbúin
og kvaddi í nálægð sinna nánustu,
sátt við Guð sinn og allt samferða-
fólk.
Guði sé lof og þökk fyrir Ágústu
Sigurjónsdóttur. Minningin um
hana mun lifa bæði björt og fögur.
Hjörtur Magni Jóhannsson.
LILJA TH. INGI-
MUNDARDÓTTIR
+ Lilja Th. Ingi-
mundardóttir
fæddist á Sunnu-
hvoli, Barðaströnd,
26. desesmber 1924.
Hún lést á Land-
spítalanum 2. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík 12.
september.
Hlátur, gleði, glens og
grín
heyriégaðofan
er ég glaður minnist þin
þvískalégskolofa.
Sagnaþinnasaknaég
hreinstólnioghlýju
erþúfetarnýjanveg
þamauppiískýjum.
Amma mín!
Ég sakna þess að sjá þig og spjalla
við þig, en ég veit að þú fylgist með
mér sem og öðrum þeim sem þú átt
hér niðri.
Um leið og ég skrifa þessi orð
skjótast upp í huga mér minningar,
allt frá því ég man er ég gisti hjá ykk-
ur afa og þú kenndir mér að fara með
bænirnar áður en ég fór að sofa. Dag-
inn eftir fékkst þú þér te úr kín-
verska bollanum og við fengum okk-
ur ristaða brauðsneið úr
klemmubrauðristinni. Ég borðaði og
þú kímdir af því að ég horfði á afa
borða, sem var seremónía út af fyrir
sig. Kavíar á brauðið og svo þurfti
auðvitað að ganga skikkanlega frá
túpunni svo að það var
rúllað upp á endann.
Rúgbrauð með marin-
eraðri síld í massavís
umbúðum. Þessu var
einnig haganlega raðað
á brauðið og fylgdi oft
harðsoðið egg sneitt of-
an á og mikið af salti.
Svo voru sardínur í dós
í eftirrétt. Þessu öllu
skolað niður með kaffi
og það sætt með kand-
erel sykurpiilum úr vík-
ingaskipinu.
Einnig er mér ofar-
lega í minni ferðalag
sem ég fór með ykkur afa á Skódan-
um með hjólhýsið í eftirdragi. Er við
vorum búin að tjalda vagninum, dró
ég þig með mér í fótbolta, því mér
fannst þú eiga svo íína strigaskó. Jú
jú, þetta var gaman, en hátindinum
var ekki náð fyrr en þú sparkaðir
fætinum í stein sem þér sýndist vera
boltinn. Þú veinaðir af sársauka, en
ég litla, kvikindið, veinaði af hlátri og
gat ekki séð betur en þú værir að
hlæja líka. Já, þú sást alltaf það
bjarta í hlutunum og kveinkaðir þér
aldrei þótt við vissum öll að þú værir
veik og barst fyrir þig heppni ef að
var spurt. Tímabilin voru mörg og
eitt var það þegar ég flæktist með
strætó inn í Reykjavík frá Hafnar-
firði til þess að renna mér á hjóla-
bretti og var það ósjaldan sem ég
kom til þín í byrjun eða lok þess
ferðalags ef ekki hvorttveggja. Þú
tókst mér alltaf jafn vel með bros á
vör og beiðst á efstu hæðinni í stiga-
ganginum róleg með krosslagðar
hendur á handriðinu, uns maður var
kominn alla leiðina upp stigann.
Byrjaðir á því að bjóða manni eitt-
hvað í maga og sastu með mér og
spjallaðir. Stundum spiluðum við ogt»
plönuðum að þegar ég yrði stærri þá
skyldum við fara á rúntinn helst þá á
mótorhjóli og þá auðvitað fylgdu eftir
mótorhjólasögur af honum afa og
fleiri i kjölfarið. Stundum sömu sög-
umar, en það var því betra að þær
geymast vel í minni.
Það var allt svo bjart og glatt í þín-
um augum, en þú varst samt sem áð-
ur með ákveðnar skoðanir á hlutun-
um. Þú naust þess að njóta náttúru
íslands og var það ekki sjaldan sem
þú sagðir mér hvað þér fyndist þú
sem og við öll heppin að búa á íslandi.
Að þetta væru forréttindi, og þessaflS*
forréttinda naust þú hvort sem það
var með nágrönnum ykkar úr blokk-
inni, vinum eða fjölskyldu. Þú naust
þess að leggja land undir fót og
hvattir okkur krakkana að gera slíkt
hið sama, hvort sem það var hér á
landi eða erlendis og nýta okkur það
að vera ung og frjáls og lifa lífinu.
í seinustu ferðinni vestur á æsku-
slóðir þínar naut ég þeirra forrétt-
inda að fara með þér, ásamt Pálínu
Dögg systur minni, unnustu minni
Margréti og litlu hnátunni okkar,
henni Erlu Mist. Þar fengum við að
gista á Gileyri og njóta þar þriggja
daga í góðu veðri.
Amma mín, þú varst alltaf að tala
um hvað þú værir heppin og máttit*.
hafa verið það að hafa þetta sjónar-
mið á lífið, en vil ég þakka Guði fyrir
þá heppni að þú varst amma mín.
Skilja leiðir okkar nú
unsviðhittumstaftur
helstvilégþáhafatrú
að slíkur er Guðs kraftur.
Guð geymi þig.
Ivar Helgason.
KRISTIN BJORG
GUNNARSDÓTTIR
+ Kristfn Björg
Gunnarsdóttir
fæddist á ísafirði 10.
október 1918. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum 28. ágúst síð-
astliðinn og fór útfór
hennar fram frá
Fossvogskirkju 1.
september.
Hinn 28. ágúst sl.
lézt í Reykjavík Kristín
Björg Gunnarsdóttir
eða Kristín Baarre-
gaard eins og hún var
líka nefnd.
Á Isafirði var fallegur síðsumar-
dagur, Pollurinn spegilsléttur og lit-
brigða haustsins farið að gæta í hlíð-
unum. Við sumarbústaðina í
Tunguskógi blakti íslenzki fáninn í
hálfa stöng í virðingar- og kveðju-
skyni við látna samferðakonu.
Mér varð hugsað til bernskuár-
anna, er ég átti heima í Neðsta-
kaupstaðnum á Isafirði, ásamt for-
eldrum mínum og móðurfjölskyldu,
og frá fyrstu tíð tengist Kristín
minningunum. Ef gengið var fram á
svokallaða Háu-bryggju, var gott út-
sýni yfir að byggðinni hinum megin
við Pollinn. Að vísu var þá ekki mjög
þéttbýlt og engar voru landfyllingar
sem nú eru. En þarna hinum megin,
á Torfnesinu og alveg niður við sjó-
inn, blasti við hvítt hús með rauðu
þaki og umhverfis það svolítill rækt-
aður garður. í minningunni finnst
mér, að á þessum stað hafi alltaf ver-
ið glampandi sól og hann sveipaður
ævintýi’aljóma. Húsið nefndist Sól-
byrgi og þar bjuggu hjónin Elísabet
Andrésdóttir og Gunnar Kristins-
son, ásamt börnum sínum fimm,
þeim Ki-istínu, Maríu, Kristni, Andr-
ési og Aðalsteini. Með þeim Ástu
móðursystur minni og Kristínu var
góð vinátta og samgangur á milli
heimilanna töluverður. Síðar kvænt-
ist svo Finnur, móðurbróðir minn,
Man'u, næstelztu dótturinni. Á þess-
um árum áttu þeir móðurbræður
mínir kajaka og mun það jafnvel
hafa verið stundað að róa yfir Pollinn
í heimsóknirnar, enda töluvert
styttra en að ganga.
Kristín kynntist eigin-
manni sínum, Alfred
Baarregaard tann-
lækni, hér á Isafírði og
hér bjuggu þau sér
heimiii og eignuðust
synina þrjá, þá Gunnar
Ánker, Harald og
Björn. BaaiTegaard
hafði fljótlega eftir að
hann kom til ísafjarðar
komið sér upp sumar-
bústað í Tunguskógi,
þar sem hann gróður-
setti tré og margvísleg-
ar plöntur og þannig
varð Lynghóll, eins og staðurinn var
kallaður, að sannkölluðum unaðsreit,
þar sem íjölskyldan bjó á sumrin og
naut samveru og útivistar. Á veturna
var farið á skíði og voru drengirnir
ekki háir í loftinu, þegar þeir fóru að
fara með mömmu sinni á „Dalinn“.
Kristín var félagi í Skíðafélagi ísa-
fjarðar og tók reyndar virkan þátt í
félagslífi bæjarins. Var hún félagi í
kvennadeild Slysavarnafélagsins og
í kvenfélaginu Ósk og sat í stjórn
beggja félaganna. Sinnti hún þeim
störfum af alúð og áhuga og minnast
félagar hennar þeirra starfa með
þökk. Þá var Kristín félagi í Sunnu-
kórnum á Isafirði og eftir að hún
flutti suður fór hún með kórnum í
söngferðalag til Ungverjalands og
varð sú ferð henni til mikilla'#T?
ánægju og ferðasagan oft rifjuð upp.
Eftir að eiginmaður Kristínar féll
frá flutti hún ásamt sonum sínum til
Reykjavíkur, en á hverju sumri, á
meðan heilsa og aðstæður leyfðu,
kom hún vestur til að dvelja í Lyng-
hóli í Skóginum. Synirnir og fjöl-
skyldur þeirra komu líka, stundum
voru barnabörnin með ömmu, alltaf
var nóg við að vera, sama hvernig
viðraði. Ef ekki viðraði til útiveru
var setið við borðið við stofuglugg-
ann, fylgst með smáfuglunum í
trjánum, spjallað saman og rifjaðar
upp minningar liðinna stunda. Eng-
um duldist, að staðurinn var þeim
einkar kær. Samband Kristínar við
synina og fjölskyldur þeirra var ein-í^-
staklega gott og það var ljúft að vera
í nálægð þeirra. Á milli okkar Krist-
ínar og fjölskyldna okkar hafa legið
sterk vináttubönd. Að leiðarlokum
þökkum við í Silfurgötuni þá vináttu
og munum varðveita ljúfar minning-
ar og rifja upp á góðum stundum.
Sonum Kristínar, tengdadætrun-
um og ástvinum öllum sendum við
einlægar samúðarkveðjur og biðjum
Guð að blessa minnineru hennar.
Jggm ■' ;
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Við Utfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
31' sólarhringinn.

Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
$ s
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.