Morgunblaðið - 22.09.2000, Blaðsíða 50

50 FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2000
h---------------------------
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
HALLGRIMUR ARNI
VIGFÚSSON
+ Hallgrímur Árni
Vigfússon fædd-
ist í Bakkagerði í
Borgarfirði eystra
30. nóvember 1950.
Hann lést á Vífils-
staðaspítala 13. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Vigfús Guðmundur
Helgason, f. 3. maf
1915 í Bakkagerði í
Borgarfirði eystra, d.
^19. febrúar 1999, sjó-
maður í Bakkagerði
og Kristín Hallgríms-
dóttir, f. 15. ágúst
1914 í Bakkagerði, d. 4. ágúst
1988. Systkini hans: Jóna Hólm-
fríður og Þorbjörg, látin.
Hallgrfmur kynntist 1978 eftir-
lifandi eiginkonu sinni Emelíu
L’orange, f. 10. apríl 1938. For-
eldrar hennar eru Álfheiður Tóm-
asdóttir, f. 20. apríl 1912, d. 23.
desember 1980 og Aage L’orange,
f. 29. júnf 1907.
Böm Emelfu: 1) Anna Stella
Snorradóttir, f. 23. ágúst 1958,
maki Þórður Þórðarson, f. 29.
ágúst 1950. 2) Áki Snorrason, f.
20. maí 1961, maki Unnur Ólöf
hefur fundist á móti blása í mínu lífi
þá hef ég alltaf hugsað til þín, kæri
vinur. Nú þegai- þú ert farinn, Grím-
ur minn, laus undan veikindum þín-
um, bíður þín betra hlutskipti þar
sem foreldrar þínir og systir taka ör-
Gunnarsdóttir, f. 29. september 1967. 3) Una Snorradóttir, f. 8. mars 1963, maki ugglega vel á móti þér. Guð geymi þig; elsku vinur minn. Ég votta Emelíu (Systu) og Jónu ásamt fjölskyldum þeirra mína X Baldvin H.G. 1 Njálsson, for- stjóri Nesfisks ehf., fæddist í Holti í
Pétur Sveinsson, f. dýpstu samúð og bið algóðan guð að Garði 30. ágúst n
16. apríl 1963.4) Sig- blessa þau. 1937. Hann lést á C: . . «<•»•
u W' i ríður Magnúsdóttir, Baldur Birgisson. Landspítalanum 12. *
PP ■ ^ ***-■- i pf»:' . ’-teL* f. 30. október 1971, maki Björn Sverris- son, f. 7. ágúst 1967. Látinn er langt um aldur fram vin- september síðastlið- inn og fór útför hans fram frá Utskála- Wá. *
5) Elísabet Magnús- ur minn og frændi Hallgrímur Vig- kirkju 16. septem- jm
ivfW ■ ■ .. t jjp & dóttir, f. 24. janúar fússon. Þótt við værum báðir fæddir ber.
1974, maki Bjartmar Sigurðsson, f. 14. september 1975. Fósturdætur Hall- við einn fegursta fjörð landsins, Borgarfjörð eystri, lágu leiðir okkar ekki saman fyrr en í febrúar 1991 þegar við hófum báðir störf við sund- Elsku afi. Við skilj- um ekki af hverju þú
gríms eru Sigríður
og Elísabet.
Hallgrímur ólst upp í Bakka-
gerði í Borgarfirði eystra og
stundaði sjómennsku með föður
sínum meðan heilsan leyfði og
hafði síðar umsjón með flugvellin-
um á staðnum. Hann og fjölskylda
hans fluttu suður til Reykjavíkur í
kjölfar þess að ibúðarhús þeirra
og foreldra hans, Vinaminni,
brann 1988 og starfaði hann síð-
astvið Sundlaug Kópavogs.
Utför Hallgríms fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku Grímur frændi minn.
Mig langar að kveðja þig hér með
; örfáum orðum.
Ég átti heima hjá ykkur í sex ynd-
| isleg sumur í röð og var bara sex ára
| þegar ég kom til ykkar fyrst og varð
j strax eins og einn af fjölskyldunni.
| Við vorum systkinabörn en þó eins
j og bræður. Pabbi þinn var einn heil-
i steyptasti og besti maður sem ég hef
| kynnst og mamma þín ein sú kær-
J leiksríkasta og glaðlyndasta mann-
'Pskja sem ég hef fyrirhitt um ævina.
Ekki má gleyma Jónu sem var eins
og stóra systir mín og mér alltaf góð.
Þessi ár voru bestu ár æsku minnar.
Ymislegt brölluðum við sem strákar
eins og gengur og gerist og rifjuðum
við stundum upp gömlu góðu dagana
og prakkarastrikin í seinni tíð.
Eg minnist þess að þú hafðir uppi
efasemdir um það þegar ég heim-
sótti þig fyrir stuttu á spítalann að
þú hefðir verið nógu góður við mig.
Eins og ég sagði þér þá, Grímur
minn, þá gátuð þið ekki verið mér
betri enda eigið þið stóran hlut í
huga mínum og hjarta. Það gladdi
mig í síðustu heimsókn minni til þín
að geta veitt þér þá ánægju að sýna
þér Ijósmyndir frá nýafstöðnu ættar-
móti okkar í Borgarfirði sem þú gast
ekki tekið þátt í, og ferðalagi okkar
systkinanna um Víkurnar og Loð-
mundarfjörð í framhaldi. Við upp-
lifðum þetta saman og skemmtum
okkur vel. Síðast þegar ég heimsótti
þig á spítalann voru læknarnir búnir
að svæfa þig til að geta hjálpað þér.
Ég hef oft dáðst af glaðlyndi þínu,
góðmennsku og æðruleysi þrátt fyrir
veikindi þín. Stundum þegar mér
laugina í Kópavogi, enda nokkur ald-
ursmunur á okkur. Hallgi-ímur
sinnti starfi sínu sem afgreiðslumað-
ur í sundlauginni af mikilli trú-
mennsku þau átta ár sem honum
entist þrek til vinnu, en síðasta
starfsár sitt var hann bundinn við
hjólastól. Það aftraði honum þó ekki
að stunda sína vinnu meðan heilsan
leyfði. Hallgrímur var glaðsinna og
félagslyndur maður, víðlesinn og
gaman að ræða við hann, en gat stað-
ið fast á sinni skoðun. í lífi Hallgríms
skiptust á skin og skúrir, hann var
aðeins tólf ára gamall þegar hann
greindist með sjúkdóm þann sem
smátt og smátt hefur dregið úr hon-
um kraftinn síðustu þrjátíu og átta
ár og hefur nú lagt hann að velli. Eitt
mesta gæfuspor Hallgrims var þeg-
ar hann kynntist „Systu“ Emilíu
Lorange, og þau rugluðu saman
reytum sínum því hún hefur verið
hans stoð og stytta í veikindunum.
Starfsfólk Sundlaugar Kópavogs
sendir Systu og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur, einnig Jónu systur
hans og hennar fjölskyldu.
Ég veit að Stína og Fúsi hafa tekið
vel á móti einkasyninum sem nú er
laus við margra ára erfíð veikindi.
Hver veit nema að þeir feðgar geti
brugðið sér á hákarlaveiðar „hinum
megin“.
Grímsi minn. Hvíl í friði, hafðu
þökk fyrir samveruna. „Hittumst
hinum megin.“
Pétur Sveinsson.
BALDVINH.G.
NJÁLSSON
varst tekinn svona
fljótt frá okkur, þú sem varst besti
afi sem hægt var að hugsa sér í öllum
heiminum. Þú varst stundum svolítið
skrítinn en varst alltaf tilbúinn að
hjálpa öllum sem leið illa og áttu
bágt. Elsku afi, takk fyrir allt, við
munum alltaf sakna þín.
Þín barnabörn,
Birna Dögg, Baldvin
Þór og Þorbjörg.
Það er komið að kveðjustund vin-
ar míns, Baldvins Njálssonar, sem
ég hef þekkt frá því að ég man eftir
mér. Aldrei bar neinn skugga á þann
vinskap. Það var alltaf margmennt á
heimili þeirra hjóna, enda allir vel-
komnir. Eftir Vestmannaeyjagosið
sannaðist best hve vel var tekið á
móti öllum, þótt þeir væru ekki Vest-
mannaeyingar. Oft var langur vinnu-
dagur hjá þeim hjónum við fyrirtæki
þeirra. Fáir hafa reynst þessu
byggðarlagi betur en Baldvin. Það
færi langur tími í að rifja upp hans
góðu verk og fjölskyldu hans, sem
alltaf hefur verið mjög samrýnd.
Kona hans hefur alltaf staðið við hlið
hans og verið hans hægri hönd frá
því að þau kynntust og síðan börn
þeirra.
Ég þakka honum öll kynnin og bið
honum blessunar á nýjum leiðum.
Ég flyt aðstandendum samúðar-
kveðjur og bið guð að veita ykkur
blessun á þessum erf-
iðu tímum.
Jónatan J.
Stefánsson.
Við systkinin kynnt-
umst Badda og fjöl-
skyldu hans stuttu
eftir að við fluttumst í
Garðinn og vorum svo
lánsöm að njóta vin-
áttu þeirra og hlýju.
Gegnum sumarvinnu í
Nesfiski og nálægð við
fjölskyldu hans kynnt-
umst við svo því
hversu sterk og samhent fjölskyldan
er. Barátta við veikindi Badda vitna
um styrk hans og fjölskyldunnar.
Þegar litið er til baka er okkur of-
arlega í huga dugnaður Badda og
eljusemi. Ailir þeir morgnar sem við
unglingarnir drógumst svifasein og
treg í taum út í rútu eftir 14 tíma
svefn var Baddi þar ávallt blístrandi
með sinn háðska húmor þótt minna
hafi farið fyrir hans svefni. Af Badda
höfum við lært hverju dugnaður og
vinnusemi skilar. Það veit t.d. enginn
hvernig þrífa skal humar eða spyrða
keilu, svo vel sé, nema sá sem hefur
verið í læri hjá Badda. Hann lagði
sannarlega alúð og natni í öll sín
verk.
Við vottum fjölskyldu hans,
Bobbu, Bergþóri, Möllu, Bergi og
fjölskyldum þeirra, okkar innileg-
ustu samúð. Með Badda er genginn
góður maður sem hefur kennt okkur
margt og lagt okkur til gott vega-
nesti. Megi minning um góðan mann
lifa.
Deyrfé,
deyja frændur,
deyrsjálfuriðsama
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Kjartan, Salka
og Hrafn.
JOHANN EIRIKUR
BJÖRNSSON
+ Jóhann Eiríkur
Björnsson fædd-
ist á Surtsstöðum í
Jökulsárhlíð 28. des-
ember 1921. Hann
lést á Sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum 3. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Egilsstaða-
kirkju 9. september.
Þegar rita skal
kveðjuorð um góðan
vin og nágranna kemur
margt upp í hugann,
fyrst og fremst hversu
margt er að þakka eftir langa sam-
«ylgd.
Það er skammt á milli Eiríks-
staðabæjanna ogfyrstu 17 árin af bú-
skap okkar hér, nutum við þess að
eiga Lolla og Kaju að mótbýlingum.
Það er skemmst frá að segja að frá
öllum þeim árum er aðeins góðs að
minnast.
Oft lagði ég leið mína „út í bæ“ eins
og venja er að segja hér. Alltaf var
mér jafn vel tekið, hvort sem erindið
var stórt eða lítið, eða ekki neitt.
Lolli gerði okkur margan greiða
og þótt við höfum reynt
að endurgjalda það var
hallinn vissulega alltaf
okkar megin. Alveg
sérstaklega eru mér
þakkir í huga fyrir allan
þann stuðning og að-
stoð sem ég naut frá
Lolla og allri fjölskyld-
unni þegar Sigurjón
bóndi minn fótbrotnaði.
Ég hef alltaf verið
haldin þeirri áráttu að
vera sflesandi ef stund
hefur gefist til. Það var
sannarlega ekki ónýtt
að mega ganga í bóka-
skáp Lolla og fá þar lánað hvaðeina
sem mér hugnaðist að lesa í það og
það skiptið.
Margoft leitaði ég til hans með
ýmsar spumingar sem upp komu, og
fékk ævinlega skýr og góð svör og
hver skyldi hafa kennt mér að gera
skattframtalið? Það var ekki lítils
virði.
Sú samvinna sem þurfti að hafa
milli bæjanna var alltaf með ágætum.
Jafnvel sauðfjárböðunin með öllu þvi
amstri og erfiði sem henni fylgdi, er
skemmtileg í minningunni.
r
t
Formáli minningargreina
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálf-
um.
En mest og best vil ég þakka fyrir
bömin mín. Sonur okkar hjónanna
var þriggja ára er við fluttum hingað.
Hann varð fljótt í eftirlæti hjá Lolla,
var „Skunsi“ hans eins og það hét
þeirra í milli, elti hann við útiverk
ekki síður en pabba sinn.
Það mátti ganga að því vísu hvar
strákurinn var þegar hann lét sig
hverfa. Hann minnist þess enn í dag
þegar hann týndi forláta vettlingum
á heimleið úr skóla í erfiðri færð. Þá
tók Lolli bflinn sinn og sótti vettling-
ana fyrir snáðann, þónokkra leið.
Dóttir okkar minnist líka oft á ann-
að atvik. Hún var þá tæpra þriggja
ára, en man það vel. Við vorum tvær
heima, löbbuðum um kvöldið yfir á
hinn bæinn og dvöldum þar í góðu yf-
irlæti þar til stúlkan var orðin syfjuð.
Úti var svellað og hált en ég var ekk-
ert óvön slíku. En það var ekki við
annað komandi en Lolli fylgdi okkur
heim og bar stúlkuna í fanginu. Þar
var hún örugg og steinsofnaði á
leiðnni þótt stutt sé að fara. Bæði
hafa systkinin oft orð á hversu Lolli
hafði í laumi gaman af uppátækjum
þeirra og smáhrekkjabrögðum sem
krökkum fylgja, en jafnframt sóttu
þau til hans margan fróðleik í hinu og
öðru.
Ég ætla ekki að hafa þetta langt
mál, ég veit að Jóhanni þótti ekki til
um hólgreinar og vildi lítt af slíku
vita.
En eitt verð ég að segja, því það er
satt og rétt. Þegar ég heyri talað um
fólk, sem þykir einstaklega heiðar-
legt og áreiðanlegt, minnist ég Lolla
því þessir eiginleikar voru hans aðal.
Elsku Kaja mín, Birna, Día,
Snædís og þið hin öll. Við Sigurjón
vottum ykkur innilega samúð á þess-
um tímamótum. Og ég veit að það er
ykkar besta huggun að þið hafið að-
eins góðs að minnast.
Ágústa Ósk Júnsdóttir,
Eiríksstöðum 2.
BRYNDIS
ZÖEGA
+ Bryndís Zoega,
fv. forstöðukona
Drafnarborgar í
Reylgavík, fæddist
7. júlí 1917. Hún lést
á hjúkrunarheimil-
inu Skjóli 2. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Neskirkju
12. september.
Eftirfarandi grein
er endurbirt vegna
mistaka sem urðu
við vinnslu blaðsins.
Texti greinarinnar
fór saman við aðra
grein frá Félagi islenskra leik-
skólakennara sem birtist laugar-
daginn 16. september. Hlutaðeig-
endur er beðnir velvirðingar á
mistökunum.
langt fékk
leið að þurfa að velta
því fyrir sér hvar þau
stigju niður fæti.
Slíkar hugmyndir
voru alveg í anda
Bryndísar.
Bryndís hafði mjög
gaman af því að ferð-
ast og var hún mjög
veraldarvön. Hún
fékk oft góðar hug-
myndir sem hún vildi
gjarnan framkvæma
strax. Hún hringdi
t.d. í mig tvítuga og
bauð mér í ferðalag.
Hvert eða hversu
ég ekki að vita. Ég
Við kveðjum Bryndísi frænku
með þökk.
Bryndís var mjög sérstakur og
sterkur persónuleiki, kona sem sá
tilveruna í öðru ljósi en samferða-
menn hennar. Henni fannst gaman
að kynnast fólki og skoða mannlíf
og ólíka menningu þjóða. Hún
hafði mikið yndi af börnum og oft
komu gullmolar frá henni um börn
og uppeldi sem maður hlýddi á.
Eitt sinn fórum við hjónin ásamt
ársgamalli dóttur okkar í göngu-
ferð í fjörunni við Grindavík og var
Bryndís frænka með í för. Um
margt var spjallað í þessari ferð
og talaði hún meðal annars um
hvað það væri þroskandi fyrir
börn að kynnast náttúrunni og um
mætti á Umferðarmiðstöðina og
það var farið í helgarferð um Vest-
firði. Þetta var einkennandi fyrir
Bryndísi. Þarna birtist ákveðin
kímni sem henni var svo eiginleg.
Eða þegar við vorum í París á fín-
um næturklúbbi og fjaðradömur
birtust á sviðinu. Þá sagði Bryndís
frænka: „Þær eru ekki betur
klæddar en hænur úti í móa.“
Þetta var náttúrulega alveg satt.
Bryndís var hlýleg kona, sem
sótti styrk til trúarinnar og var
mjög gefandi að sækja hana heim.
Bryndís frænka verður lögð til
hinstu hvflu við hlið Helgu tvíbura-
systur sinnar, sem lést þegar þær
voru aðeins fimmtán ára. Bryndís
saknaði hennar alla tíð.
Við fjölskyldan kveðjum mæta
konu og þökkum henni allar góðar
stundir. Megi hún hvíla í friði.
Blessuð sé minning systranna
Bryndísar og Helgu Zoéga.
Bryndís Helga.