Morgunblaðið - 22.09.2000, Síða 52

FÖSTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
íi
MARGRET AGUSTA
- KRISTJÁNSDÓTTIR
+ Margrét Ágústa
Kristjánsdóttir
fæddist í Hafnarfírði
3. mars 1934. Hún
lést á gjörgæsludeild
Landspitalans við
Hringbraut 14. sept-
ember síðastliðinn.
Hún var ddttir hjón-
anna Sigrúnar Giss-
urardóttur frá Gljúf-
urholti Ölfushr., f.
28. mars 1908, d. 28.
apríl 1991, og Krist-
jáns Steingrímsson-
ar, bifreiðastjóra í
Hafnarfirði, f. 25.
september 1906, d. 15. október
1991. Bræður Margrétar eru
Steingrímur Kristjánsson, f. 1926,
lyfjafræðingur, apótekari í
Reykjavík, og Gissur V. Kristjáns-
son, f. 1944, Iögfræðingur, hér-
aðsdómslögmaður í Reykjavík.
Eiginmaður Margrétar er Júl-
íus Hinriksson, múrari, f. 10. júlí
1934 í Hafnarfirði. Margrét og
Júlíus giftu sig 24. desember 1954.
Dætur þeirra eru þrjár. 1) Sigrún,
f. 5. ágúst 1953, tækniteiknari.
Maki Guðmundur Kort Guð-
mundsson, f. 1950, húsasmíða-
meistari, dætur þeirra eru Guð-
björg, f. 1971, Margrét, f. 1974,
Sólveig, f. 1982, og Valgerður, f.
1984. 2) Katrín Gerður, f. 25. maí
1955. Maki Gylfi Norðdahl, f.
1952, fiskverkandi, þau slitu sam-
vistir, börn þeirra eru Sigrún
Kristjana, f. 1974,
Júh'us, f. 1976, og
Katrfn Hill, f. 1988.
3) Valgerður, f. 28.
apríl 1960, grunn-
skólakennari og
nemandi í iðn-
rekstrarfræði við
Tækniskóla íslands.
Maki Jens Guð-
björnsson, f. 1953,
yfirtollvörður á
Keflavíkurflugvelli,
börn þeirra eru
Viktoría, f. 1981, og
Guðbjörn, f. 1988.
Bamabamabörn
Margrétar em sex talsins.
Margrét starfaði sem bókari í
vélsmiðjunni Kletti og á skrifstofu
Bátalóns frá þvi hún útskrifaðist
sem gagnfræðingur þar til hún
missti heilsuna 47 ára gömul. Á
sfnum yngri ámm var hún mjög
virk í öllu félagsstarfi og starfaði
m.a. sem gjaldkeri í kvenfélaginu
Sunnu og mæðrastyrksnefnd.
Einnig starfaði hún mikið fyrir
kvenfélag Alþýðufiokksins og Al-
þýðuflokkinn í Hafnarfirði. Mar-
grét hafði mikinn áhuga fyrir
handbolta og spilaði með Haukum
á sínum ungdómsámm og var ein
af frumkvöðlum þess að endur-
vekja handknattleiksdeild kvenna
í Haukum.
Útför Margrétar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku mamma mín,
ÓþánáðaðeigaJesú
einkavin í hverri þraut
Ó,þáheillaðhallamega
höfði sínú í Drottins skaut
Ó, það slys því hnossíað hafna,
hvflíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa
von og sorg í Drottins skaut
Eigirþúviðbölaðbúa,
bíðir freistni sorg og þraut,
óttast ekki, bænin ber oss
beina leið í Drottins skaut.
Hver á betri hjálp í nauðum?
Hver á slíkan vin á braut,
þjartans vin, sem þjartað þekkir?
Höllum oss í Drottins skaut
Ef vér berum harm í hjarta,
hryggilega dauðans þraut,
þáhvaðhelsterherrannJesús
þjartans fró og líknar skaut
Vilji bregðast vinir þínir,
verðirðúeinn á kaldri braut,
flýt þér þá að hallá og hneigja
höfuð þreytt í Drottins skaut
(Pýð. M. Joch.)
Mig langar til að kveðja þig með
þessum sálmi, mamma mín, því þú
varst svo trúuð og kenndir mér að
þekkja Jesúm Krist og góðan Guð
þegar ég var lítið bam sem hefur ver-
ið mér ómetanlegt veganesti og ijós í
gegnum líf mitt. Mig langar tÚ að
þakka fyrir að hafa verið samferða-
manneskja þín þar sem þú hefur miðl-
að mér með viti þínu og visku og verið
mér rryög lærdómsrík. Ég veit að þú
%erð góða heimkomu á nýjum stað
þar sem þú ert núna og Guð hefur
tekið þig í sinn náðarfaðm og losað þig
úr viðjum sjúkdómsins sem þú varst
haldin. Megi góður Guð styrkja pabba
sem hefur misst svo mikið, okkur
systumar og fjölskyldur okkar, bræð-
ur hennar og alla sem henni unnu og
sjá á eftir einstakri konu sem lifir eftir
í hjörtum okkar.
Farþúíffiði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði,
t Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V.Briem.)
Þín einlæg dóttir,
Sigrún Júhusdóttir.
Nú er til hinstu hvílu lögð, ekki að-
*ÉJiis tengdamóðir mín fyrrverandi,
heldur náin vinur, félagi og mér oft á
tíðum móðurstaður. Fyrir um 30 ár-
um síðan hófust kynni okkar, er ég
tók að gera hosur mínar grænar fyrir
dóttur þeirra Gústu og Júlla, Katrínu
Gerði. Ekld gat ég talist í hópi eftir-
sóttustu manna í hlutverki tengda-
sonar. Engu að síður var vel á móti
mér tekið. Eins og Gústa tók alla sína
tíð á móti sínu samferðarfólki. Án
vandlætinga og fordóma og lét sína
eigin reynslu og sín eigin kynni af
mönnum og málefhum móta skoðanir
sínar á viðkomandi. Hjá Gústu fengu
allir notið sannmælis. Og þótt ein-
hverjum skrikaði fótur á víðsjárverð-
um lífsins svellum var hún fyrst allra
þess albúin að hvetja og styðja þann
sama til að standa upp á ný og halda
óhikað áfram för sinni. Þá reyndist
Gústa bömum mínum og bamaböm-
um sínum afburða vel og var ætíð
reiðubúin að veita þeim ómetanlegt
skjól og handleiðslu á erfiðum stund-
um í lífi þeirra. Þá er vert að geta þess
að ekki var þáttur Júlíusar, eigin-
manns Gústu, minni í þeim efnum.
Erfið veikindi hrjáðu Gústu um 20 ára
skeið og settu á hana sitt mark. En í
gegnum allan þann sársauka og alla
þá þjáningu og alla þá erfiðleika sem
sjúkdómnum fylgdu, lýstu ávallt í
gegn þeir miklu mannkostir og ólýs-
anlegi styrkur sem innra með henni
bjuggu. Það er kannski undarlegt til
þess að hugsa, að þegar ég heyri dill-
andi fjömga tóna og raddir Gipsy
Kings minnist ég elskulegrar glað-
legrar konu sem gat sig varla hrært
sökum liðagigtar og annarra kvilla
henni meðfylgjandi. Slík var lífsorka
hennar og gleði og ást á lífinu öllu.
í dag kveð ég með söknuði góða
manneskju og þakklæti þroskaða sál
sem ávallt gat af sér gefið og gerði
okkur öllum svo gott. Guð geymi þig,
Gústa mín og styðji Júlíus og aðra
aðstandendur í sorg sinni.
Gylfi Norðdahl.
Elsku Gústa mín. Nú er þinni löngu
baráttu loldð og þú komin á betra tO-
verustig. Með þessum fátæklegu orð-
um langar mig til að þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir mig. Með okk-
ur tókst djúp vinátta sem hélst í þau
tuttugu ár sem ég þekkti þig. Alltaf
gat ég leitað með vandamál mín tíl þín
og ávaUt hlustaðir þú með fullri at-
hygli á það sem ég hafði fram að færa
og gafst mér góð ráð.
Anægjulegt var að við skyldum öO
fara saman tU Spánar í sumar. Það
var mikOvægt fyrir okkur að fá að
eyða þessum vikum með þér síðustu
mánuðina sem þú lifðir. Eins og ævin-
lega naust þú þín tO hins ýtrasta, þar
sem þú sast úti á svölum og horfðir út
á Miðjarðarhafið. Júlli hjúkraði þér af
kostgæfni eins og alltaf. Þú lést ekki
aftra þér frá því að fara niður á strönd
og vera með þínu fóUd, þótt þú værir
þjökuð af gigtinni og ættir erfitt með
hreyfingar.
Þið JúUi voruð einstaklega sam-
hent hjón og þið nutuð þess að vera
heima. HeimiU ykkar ber vott um
smekkvísi ykkar beggja. Fjölskyldan
var alltaf í fyrirrúmi hjá ykkur báðum
og oft var íjörið mikið þegar fjölskyld-
an var samankomin heima á Mosa-
barðinu. Einatt varst þú hrókur alls
fagnaðar og ekkert virtist koma þér
úr jafnvægi. Þið nutuð þess að eiga
fallega garðinn ykkar og mikiU tími
fór í að fliuga hvemig væri hægt að
betrumbæta hann. Þú hafðir gaman
af að vasast í útgerðarbröltinu með
okkur Júlla og ráðkænska þín og
áræði komu þar oft að góðum notum.
Oft var tekist á um landsmáUn og
þau rædd og ekki voru aUtaf allir sam-
mála, en aldrei kom það þó niður á
vináttu okkar. AUtaf sást þú spaugi-
legu hhðina á hlutunum og aldrei var
hláturinn og brosið langt undan og
breyttist það ekki þótt þú kæmist
varla fram úr rúmi fyrir veOdndum. í
veOdndunum notaðir þú símann til að
hafa samband við okkur og eftirtekt-
arvert var hversu vel þú fylgdist með
öUum ættingjum þínum, og mínum
líka, og reyndar öUu fólki sem tengd-
ist þér á einn eða annan hátt. Þér stóð
ekki á sama um fólk.
Núna, þegar þú ert horfin frá okk-
ur, getum við yljað okkur við minn-
ingamar um þig. Það má segja, að við
sem eftir stöndum ættum að láta lífs-
gleði þína og góðmennsku verða okk-
ur að leiðarljósi um ókomin ár.
Guð blessi minningu þína Gústa
mín.
Þinn tengdasonur,
Jens Guðbjömsson.
Elsku besta amma mín, ég vonaði
alltaf að þessi stund kæmi ekki þótt
ég vissi að sjúkdómurinn sem búinn
er að hrjá þig svo lengi myndi á end-
anum leiða þig þessa leið. Það var svo
mikið ósagt, elsku amma. Mig langaði
ailtaf tO að þakka þér fyrir að hafa
farið með mig þegar ég var lítil og láta
biðja fyrir mér þegar ég var svo veik.
AUtaf hugsaðir þú um aðra og að allir
í fjölskyldunni væru við hestaheUsu.
Ég gerði mér ekki gein fyrir hvað þú
værir veik því þú varst alltaf bros-
andi. Elsku amma mín ég vfl þakka
þér fyrir þær stundir sem við áttum
saman þótt þær hefðu mátt vera fleiri.
Elsku afi, þú hefur misst svo mikið,
eiginkonu og besta vin. Megi Guð
styrkja þig og aUa fjölskylduna í þess-
ari miklu sorg.
Kalliðerkomið,
kominernústundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinimirkveðja,
vininnsinnlátna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
(V. Briem.)
Valgerður Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín, ég trúi ekki að þú
sért farin og það sé komið að kveðju-
stund. Það er svo erfitt að kveðja, sér-
staklega konu sem allir elska og er
mér svo nákomin. Ég veit hvað þú ert
búin að þjást tO að vera hjá okkur,
halda utan um okkur, hugga okkur og
passa upp á að okkur líði vel. Þú
kvartaðir aldrei, þú brostir alltaf þínu
• breiðasta brosi. Þegar ég sá þig eða
heyrði röddina þína leið mér alltaf vel,
ég gat ekki annað en verið í góðu
skapi þegar þú talaðir við mig þrátt
fyrir að þú værir að leggja mér lífs-
reglumar. Það átti enginn von á að
höfuð fjölskyldunnar myndi þurfa að
hverfa svona fljótt þrátt fyrir að við
vissum hvað þú þjáðist. Þú lifir alltaf
og ert alltaf eöíf í hjörtum okkar og ég
hef alltaf bænina sem þú kenndir
mér. Þú varst heittrúaðasta mann-
eskja sem ég hef kynnst, ég þakka
þér fyrir að hafa kennt mér að tala við
Guð og leita tO hans ef mér leið flla.
Amma mín, þú lifðir fyrir að gefa af
þér og hugsa um aðra. Þú gafst frá
þér kraft og umhyggju alveg fram á
síðustu mínútu. Lff þitt einkenndist af
góðverkum og kærleika. Þér fannst
mitólvægasta að allir væru ánægðir,
en oftast gleymdirðu sjálfri þér.
Veganestið sem þú hefur gefið okkur
öUum er dýrmætara heldur en guU.
Ég kveð þig með söknuð í hjarta og
tár í augum. Ég bið þig góði Guð að
styrkja og hjálpa honum afa sem hef-
ur misst svo mikið og fjölskyldunni
allri sem á um sárt að binda á þessari
sorgarstundu.
Elsku amma mín, mig langar að
kveðja þig með þessari bæn sem þú
kenndir mér og er mér svo mikUvæg.
Núleggégaugunaftur
ó, Guð þinn náðarkraftur
mínverivömínótt
Æ, virst mig að þér taka
méryfirláttuvaka,
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S.E.)
Sólveig Júlfana
Guðmundsdóttir.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvflast
leiðir mig að vötnum þar sem ég má næðis
njóta.
Hannhressirsálmína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafhvel þó ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafiir hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir féndum
mínum, þú smyrð höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína, og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku amma.
Ég hef kviðið þessum degi lengi.
Þrátt fyrir mikil veikmdi gafst þú
aldrei upp og þú varst afltaf hrókur
alls fagnaðar. Ég veit að þjáningar
þínar voru ekki tö einskis og ég veit
að frelsarinn hefur sérstakan stað
fyrir þig, elskan mín. Með brosið þitt
fallega og hönd þína mjúka hjálpaðir
þú öflum, hve lítið sem vandamálið
var varst þú til staðar.
Ég þakka drottni fyrir hverja sek-
úndu, hvert orð, hvert faðmlag og alla
ástina sem þú gafst mér. Ég þakka
fyrir ráðgjöfina, kennsluna og vinátt-
una. Ég þakka fyrir að hafa verið út-
valin tíl að fá að kynnast jafnstórkost-
legum persónuleika sem þú varst. Þú
varst ekki aðeins amma mín heldur
varst þú einnig sálufélagi og minn
besti vinur. Elsku amma, þú varst
mjög trúuð og baðst oft drottin um
hjálp. Þú kenndir mér fyrstu bænina
mína og sagðir að ég gæti alltaf leitað
til drottins. En það er sama hvað ég
bið og reyni að réttlæta dauða þinn þá
get ég ekki sætt mig við hann þrátt
fyrir að ég viti að þér líði betur. Én ég
er svo eigingjöm að ég hefði gefið
hvað sem er bara fyrir annað faðmlag,
annan koss og bara að geta heyrt þig
segja „gullið mitt“.
En ég bið fyrir þig:
„Drottinn Kristur, þú sem leiðst
þjáning krossins, kvöl og neyð, þú
þekkir meinin manna. Þú axlaðir
byrðar þjáninganna fyrir mig og
mannheim allan. Fyrir þínar benjar
verðum við heilbrigð, fyrir þinn dauða
lifum við. Lát mig aldrei gleyma því,
kenn mér að reiða mig á návist þína,
líkn og huggun. Vertu ijós mitt og líf,
Drottinn minn og frelsari. Amen“.
(KS.)
Það voru forréttindi að fá að vera
bamabamið þitt og hafa fengið að
vera með þér og ég veit ekki hvemig
tíminn og dagamir eiga eftir að líða
en ég veit að ég sakna þín strax. Það
verður erfitt að lifa án þín, þú varst
veröld mín, hjarta mitt og sál mín. Þú
kenndir mér margt um lífið og tflver-
una einnig að elska og fyrirgefa.
Þú gerðir okkur að fjölskyldu, þú
varst alltaf tö taks, sama hve veik þú
varst.
Þakka þér fyrir að segja aldrei:
„Þetta sagði ég þér,“ að minnsta kosti
ekki oft. Þakka þér fyrir að vera alltaf
tfl staðar, fús til að hugga, gefa ráð
eða hlusta. Þakka þér fyrir að hafa
verið óþijótandi uppspretta ástar, þú
gast þerrað tár í gegnum sflna, ég gat
alltaf leitað til þin. Þakka þér fyrir að
hafa aldrei gefist upp á mér þegar ég
hafði verið ferlega óþekk, þú varst ein
um það. Þakka þér fyrir að umbera
aJlt það sem var óþolandi, fyrir að
gera allt úr engu, fyrir að gefa þegar
þú áttir ekki neitt, fyrir að elska mig
þegar ég lét sem verst. Þakka þér fyr-
ir að hafa gert það ómöglega bros-
andi. Þakka þér fyrir að hlusta á allt
sem ég hafði að segja og hjálpa mér
við allt hvort sem það var um nótur
eða stráka.
Þú varst leiðarljós fjölskyldunnar
og lést öllum finnast þeir vera ein-
stakir.
Mér þótti svo vænt um þegar þú
varst spennt og ánægð fyrir mína
hönd þegar ég stóð mig vel og það
gladdi mig enn meira að ég var enn
gullið þitt þegar ég hafði orðið mér tö
skammar.
Það eru ótrúlegar töfinningar að
bærast um hjá mér núna. Ég vil ekki
sleppa þér, ég þori ekki að sleppa þér.
Ég veit að ég er sjálfselsk því ég veit
að þér leið öla og þú varst búin að þola
nóg en ég eiska þig meira heldur en
ég elska sjálfa mig og oft spyr ég af
hverju ekki ég í staðinn fyrir hana.
Leyfið henni að vera áfram hér tö að
gefa heiminum ást og visku.
Hvemig er hægt að lifa með sárs-
auka eins og þessum? Að sjá aldrei
aftur þitt faöega bros og lífsglöðu
augun.
Ég hef aldrei misst neinn sem er
nákominn mér, hvemig á maður að
haga sér, ég sakna þín strax.
Af hveiju elskar maður svona heitt
aðeins tö að syrgja þegar einhver
deyr. Það huggar ekkert að vita að
aðrir eru líka að syrgja, ég vö fá þig
aftur eins og þú varst. I stólnum þín-
um rauða, brosandi, með gullnöglina
og rauða hárið. Já þú varst engri lík,
þú varst sannkölluð Spánardrottning.
Ég veit að þú munt alltaf vera hjá
mér í minningunni og ég mun reyna
að lifa mínu lífi eins og þú hafðir kennt
mér, það öggur mildð eftir af þér í
mér og mun ég reyna að rækta það.
Að feta í fótspor þín varðandi hug-
rekki og visku er erfitt. Að vera alltaf
góð, alltaf brosandi, alltaf töbúin tö að
vera með og aUtaf töbúin til að fyrir-
gefa sama hvað maður gerði. Það er
erfitt og ég veit ekki hvemig þú fórst
að þessu en ég er tilbúin tö að reyna.
Þú varst ekki aðeins einstök í mín-
um augum. Þú varst einstök. Og þar
með búið. Það besta sem þú gafst mér
var vinátta þín og ótakmörkuð ást.
Fyrir mér muntu aUtaf vera öfandi og
ég mun geyma allar minngamar um
þig eins og fjársjóð.
Takk fyrir að hafa gefið mér heim-
inn!
Þar til við hittumst aftur,
Hér hvflast þeir, sem þreyttir göngu luku,
íþagnarbrag.
Ég minnist tveggja handa, er hár mitt
struku
einn horfinn dag.
Ó, guðir, þér sem okkur örlög vefið
svoundarleg.
Það misstu allir allt sem þeim var gefið,
Ogeinnigég.
Og ég, sem diykklangt drúpi höfði yfir
dauðansró,
hvort er ég heldur hann, sem eftir lifir,
eðahinn,semdó?
(SteinnSteinarr.)
Ég bið góðan guð að gefa afa sem
misst hefur mikið og allri fjölskyld-
unni styrk á þessum erfiða tíma.
Ég vil þakka öllu starfsfólki á gjör-
gæsludeöd Landspítalans við Hring-
braut fyrir frábæra umönnun og ein-
staklega hlýlegt viðmót.
Þín drottning,
Viktoría Jensdóttir.
Vertu Guð faðir, faðir minn
ífrelsaransJesúnafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svoallrisyndéghafni.
(H.Pét)
Það er komið að kveðjustund því
hún elskuleg Gústa amma okkar er
farin tö Guðs. Okkur langar að minn-
ast hennar því hún var svo einstak-
lega ljúf og gjöful kona. Amma var
fórnfús og vfldi allt fyrir okkur gera.
Hennar öfshlaup var að gefa og
gleðja. Umhyggja ömmu var mikfl og
alltaf passaði hún upp á að við færum
með bænir og miðlaði trú sinni sterkt
tö okkar, sem hefur hjálpað okkur
ómetanlega á lífsleiðinni. Guð var
henni styrkur I þessum mödu veOdnd-
um og leitaði hún í trúna hvort sem
það var fyrir sjálfan sig eða aðra því