Morgunblaðið - 10.12.2000, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 10. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÓSKAR HAUKUR
FRIÐÞJÓFSSON
+ Óskar Haukur
Friðþjófsson hár-
skerameistari fædd-
ist á Húsavík 25. maí
1942. Hann lést í
Orlando í Bandaríkj-
unum 26. nóvember
siðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Dómkirkjunni 6. des-
ember.
Hinn 6. nóvember sl.
kvöddum við vin okkar
og spilafélaga Óskar
Friðþjófsson. Það er
erfitt að Ijá hugsunum
sínum orð á stundum sem þessum
þegar góður vinur hverfur á braut
nánast fyrirvaralaust og langt um
aldur fram.
Meira en aldarfjórðungur er lið-
inn síðan við kynntumst Skara fyrst.
Þau kynni urðu til þess að hann varð
félagi okkar og vinur í spilaklúbbi,
sem haldið hefur hópinn óslitið síð-
an. Það sem einkenndi Skara meira
en annað var gífurlegt keppnisskap
og ódrepandi sigurvilji. Spil var ekld
búið fyrr en búið var að loka síðasta
slag, aldrei að vita nema hægt væri
' að kreista fram vinningsstöðu í
óvinnandi spili. Þótt skorin hafi ef til
vill stundum gefið annað til kynna,
þá gerði Skari fá mistök við spila-
borðið og þegar það gerðist var ekk-
ert verið að velta sér upp úr þeim,
heldur gefið í næsta spil. Nei, það
var yfirleitt makkerinn hans, sem sá
um að gera mistökin og Óskari leidd-
ist ekkert að fræða hann um hvernig
hægt hefði verið að vinna gröndin
eða fella slemmuna, ef makker hefði
bara verið vakandi.
Keppnisskapið kom víðar fram en
við bridsborðið. Óskar
var þekktur kylfíngur
og hafði unnið til fjölda
verðlauna í þeirri
íþrótt. Einnig var hann
í fremstu röð snóker-
spilara á sínum tíma og
státaði meðal annars af
íslandsmeistaratitli í
þeirri grein.
Það er skarð fyrir
skildi hjá okkur spila-
félögunum. Við munum
minnast Skara í hvert
sinn sem tekið verður í
spil og örugglega seint
þreytast á að rifja upp
meistaratakta í vörn og sókn, og
ekki síður í eftirspils-analísu þar
sem fáir skákuðu meistaranum.
Vonandi finnst einhver sú íþrótt
handan við móðuna miklu, sem sval-
ar þeirri keppnisþörf, sem einkenndi
Óskar í okkar lífi.
Aðstandendum sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Ólafur, Guðjón, Gunnar
og Sveinn.
Elsku Óskar, ég er ekki alveg búin
að ná því að þú sért að yfirgefa okk-
ur og finnst mér það algjör synd að
svona góður maður eins og þú, Ósk-
ar minn, geti ekki verið hjá okkur
lengur.
Síðast þegar ég talaði við þig
sagðist þú ætla að kíkja á mig á Ak-
ureyri næst þegar þú kæmir norður.
Og ég var svo ánægð að ég fór að
heimsækja þig með litlu nýfæddu
stelpuna mína, sem mig langaði svo
til að sýna þér. Ég er komin héma til
að sýna þér bamabamið þitt, sagði
ég svona í gríni. Þá sagðir þú: Ja, það
Hýasintuskreytingar - Jólagjafir
Kertaskreytingar
til kl. 22 til jóla
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
$
með þjónustu allan
y
sólarhringinn.
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
\

/
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
LEGSTEINAR
Komið og skoðið
í sýningarsal okkar eða
fáið sendan myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
má nú segja að hún sé það. Svo sterk
vora vinatengslin á milli okkar.
Þú varst líka góður trúnaðarvinur
og ég vissi að ég gat alltaf treyst þér,
þú áttir líka alltaf góð ráð handa mér
og þegar ég var í erfiðleikum þá
stóðst þú eins og klettur við hlið
mér.
Þú ert ein af þeim persónum í lífi
mínu sem ég hef lært mikið af og
tekið mér til fyrirmyndar.
Örlæti var líka mjög stór þáttur af
þínum persónuleika og þá er ég ekki
endilega að tala um veraldlega hluti
heldur líka hvað þú gafst mikið af
þér.
En mér fannst þú oft vera sjálfum
þér verstur, Óskar minn, en það
þýddi nú lítið að skamma þig fyrir
það.
Það var líka alveg einstaklega gott
að vinna hjá þér. Það komu aldrei
upp nein vandamál hjá okkur og
aldrei hef ég heyrt þig tala illa um
nokkum mann. Þú tókst fólki alveg
nákvæmlega eins og það var. Þess
vegna leið manni alltaf svo vel í
kringum þig því maður gat verið
maður sjálfur.
Fólk hafði líka oft á orði við mig
hvað það væri gott að koma á stof-
una til þín. Það var svo heimilislegt
andrúmsloft, að fólk labbaði ósjald-
an inn á kaffistofuna okkar og fékk
sér kaffi og las blöðin meðan það
beið eftir þér.
Þú skilur eftir þig stórt skarð. Ég
hlakka til að hitta þig aftur, sem ég
veit að ég geri þegar tíminn minn
kemur. Þakka þér fyrir öll góðu ráð-
in og allar góðu og skemmtilegu
stundimar sem við áttum saman.
Aðstandendum þínum vil ég óska
alls hins besta og bið Guð að vera
með ykkur öllum og gefa ykkur
styrk í sorginni.
Óskar, mig langar í lokin til að
kveðja þig með ljóði.
Pinnar hlýju sárt ég sakna,
sómamaður, Óskar minn.
Hjá mér góðar vonir vakna,
vemd’ hann góði drottinn minn.
Þú minn vinur þakka þér,
þínar góðu stundir.
Gleði mikla gafst þú mér,
góðirokkarfundir.
(Þorbjöm Haraldsson.)
Þín frænka,
Helga.
„Það er greinilegt að þú hefur
ekki farið til Óskars“ var viðkvæðið
hjá okkur hverju um sig í fjölskyld-
unni þá sjaldan að við fóram annað
að láta klippa okkur. Óskar var ekki
aðeins hárskerinn okkar heldur
einnig vinur okkar hjóna í 40 ár.
Sannarlega er það ekki ofmælt að
hann var fær í sínu fagi en einnig
hafði hann afar hlýtt viðmót eða eins
og sagt er í dag; góða nærvera. Það
var í rauninni hvfld að setjast í stól-
inn hjá Óskari. Hann ræddi við
mann af hæversku um það sem
skipti máli en þreytti mann ekki með
óþörfum innantómum orðum eins og
stundum vill verða. Við skiptumst á
skoðunum, hlógum saman og sögð-
um hvert öðra frá störfum okkar og
fjölskylduhögum af þeirri nærfærni
og vinsemd sem við á. Við ræddum
ekki síst um bömin okkar. Það
leyndi sér ekki hve stoltur hann var
af börnum sínum þótt hann bæri að
öllu jöfnu ekki tilfinningar sínar á
borð. Þá var hann ekki minna stoltur
þegar hann varð afi og deildi því með
okkur eins og við gerðum undir
sömu kringumstæðum. Minningar
um þessar sérstöku stundir í gegn-
um árin í návist þessa góða manns
era okkur afar dýrmætar og við
kveðjum hann með söknuði. Þá
GUNNAR
GÍSLASON
+ Gunnar Gíslason
fæddist í Staf-
angri í Noregi 15.
ágúst 1919. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans í Foss-
vogi 30. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 8.
desember.
Afi minn, Gunnar
Gíslason, lést fimmtu-
daginn 30. nóvember sl.
Mig langar að minnast
hans með nokkram orð-
um. Ég tengdist ömmu og afa í
Grandargerðinu afskaplega sterkum
böndum. Ég bjó hjá þeim með for-
eldram mínum þar til ég varð fjög-
urra ára og fjölskyldan flutti upp í
Breiðholt. Næstu ár á eftir passaði
amma okkur systkinin meðan
mamma var í vinnu og um helgar
fékk ég oft að gista hjá ömmu og afa.
Grundargerðið var í raun mitt annað
heimili og þar í hverfinu átti ég mína
vini ekki síður en heima í Breiðholt-
inu. Síðustu daga hefur hugurinn
reikað til baka og ótal góðar minning-
ar rifjast upp. Frá því ég man eftir
mér hefur afi alltaf gengið mikið. Ef
vel viðraði gekk hann heim úr vinnu
og fram á síðasta dag var daglegur
göngutúr með heimilishundinn regla.
I æsku minni var það fastur viðburð-
ur um helgar hjá okkur félögum að
ganga eftir hitaveitústokknum upp í
Oskjuhlíð. Afi var hafsjór af fróðleik
og óþreytandi á að útskýra fyrir litl-
um manni hvernig stæði á hinu og
þessu í alheiminum. í huga mínum
vissi afi allt og kunni allt og ég vildi
verða alveg eins og afi þegar ég yrði
stór. Á sumrin fóra afi og amma í úti-
legur og tóku 2-3 vikur í að ferðast
um landið og oftar en ekki fór ég með
þeim. Afi þekkti hveija þúfu og hvem
hól, kenndi mér nöfn á fjöllum og ám,
hvaðan ámar kæmu, af hverju sumar
vora tærar en aðrar ekki o.s.frv. Síð-
ast fyrir örfáum vikum voram við að
rifja upp þegar Sveinn bróðir kom
með í eitt skiptið og við hrepptum
rigningu í nokkra daga. Afi og amma
vora inni í tjaldi alla
daga að þurrka af okk-
ur fötin. Þegar loksins
stytti upp fundum við
bræður læk til að bleyta
okkur í svo þau þurftu
að vera áfram í tjaldinu
að þurrka fot.
Meðan ég gekk í
grannskóla átti ég alltaf
athvarf í Grandargerð-
inu og var þar mikið.
Afi gaf sér alltaf tíma ef
maður bað hann um
eitthvað og þau vora
mörg skiptin sem hann
hlýddi mér yfir náms-
efnið áður en ég fór í próf. Þegar ég
byijaði í menntaskóla flutti ég til
ömmu og afa og bjó þar þangað til ég
fór utan til náms.
Afi hafði rólegt yfirbragð og gaf
sér alltaf tíma til að hlusta. Hvort
sem um var að ræða framtíðarplön,
áhugamál, skóla, vini, vinnu eða hvað
sem var, það var alltaf gott að leita til
afa. Það var ýmislegt sem við brölluð-
um saman, því ef „dellukall" bjó í ein-
hveijum var það í afa. Þegar ég fékk
byssudellu fór hann með mér út fyrir
bæinn og leyfði mér að skjóta úr riffl-
inum sínum og fyrsta haglabyssan
sem ég keypti var skráð á hans nafn.
Þegar ég keypti fúinn seglbát með fé-
lögum mínum fengum við að nota
skúrinn hans og hann tók þátt í end-
urbyggingunni af fullum krafti og sá
til þess að við vönduðum til verks.
Frá því ég man eftir mér var hann
alltaf smíðandi. Hann kom sér upp
trésmíðaverkstæði í bflskúmum sín-
um og kom sér upp verkfærasafni.
Eitt spoijárn hér, næsti hlutur ein-
hveijum vikum síðar. Hann var af-
skaplega vandvirkur og smíðaði allt
frá borðum upp í eldhúsinnréttingar.
í gegnum tíðina era þau orðin mörg
verkin sem hann hefur unnið fyrir
bömin sín, bamabömin eða vini sína.
Afa tókst að varðveita bamið í
sjálfum sér og böm hafa alla tíð
hænst að afa, svo var það með mig
sjálfan sem og mín eigin börn. í huga
mér er svo ljóslifandi glampinn í aug-
unum hans þegar hann var að leika
við smáfólkið og það var ljóst að hann
hugsum við einnig með hluttekningu
til móður hans og barna, minnug
þess sem segir í sálmi 68:20: „Lofað-
ur sé Drottinn sem ber okkur dag
eftir dag.“
Susie og Páll Friðriksson.
„Sorgin er gríma gleðinnar. Þeim
mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði
getur það rúmað. Skoðaðu hug þinn
vel, þegar þú ert glaður, og þú munt
sjá, að aðeins það, sem valdið hefur
hryggð þinni, gerh- þig glaðan. Þeg-
ar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að
þú grætur vegna þess, sem var gleði
þín.“ (Ur Spámanninum eftir Kahlil
Gibran.)
Okkur systram langar í örfáum
orðum að minnast hans Óskars sem
var æskufélagi og kær vinur föður
okkar. Við höfum þekkt Óskar frá
því við munum eftir okkur, meira
samband var þó þegar við ungarnir
fjórir voram litlir og bjuggum í for-
eldrahúsum. Eftirminnilegustu
stundirnar era m.a. sumarbústaðar-
ferðirnar til Þingvalla, gamlárs-
kvöldin og að ógleymdum og ófáum
ferðunum á rakarastofuna, þar sem
viðkvæðið var iðulega „sestu í stól-
inn svo þú verðir búin fyrir jólin“. Þó
svo að við sneram okkur seinna til
hárgreiðslustofa hafa feðgarnir Eg-
ill og Jason haldið heiðri okkar uppi
á litlu rakarastofunni á Nesinu.
Þegar maður á besta aldri fellm’
svo skyndilega frá er öllum veralega
bragðið. Á þessum erfiðu stundum
biðjum við Guð og allar góðar vættir
að styðja og styrkja elsku Maríu
Björk, Hauk og þeirra fjölskyldur
sem og alla aðra ástvini Óskars.
Minningin um góðan mann mun
lifa í hugum okkar allra.
Fanney og Ragna Pétursdætur.
skemmti sér ekki síður en þau.
Það vora mér afskaplega sárar
fréttir að heyra að afi hefði slasast og
honum væri ekki hugað líf. Það var
gott að vera hjá honum síðustu
stundirnar og geta þakkað honum
fyrir allt sem hann gerði fyrir mig í
gegnum tíðina. Þetta er erfiður tími
fyrir ömmu en þau hafa alla tíð verið
afskaplega náin, svo náin að ég held
að hvoragt þeirra hafi vitað hvar ann-
að endaði og hitt byrjaði. Það er engu
að síður nokkur huggun að vita að
hann stóð stoltur eins og hann hafði
alltaf gert fram á sína síðustu stund.
Veikindi, heilsuleysi eða sjúkrahús-
vist hefði ekki átt við hann. Ég er viss
um að ef hann hefði fengið að ráða
hvernig kallið kæmijiá hefði það ver-
ið eins og það varð. Á fallegum haust-
degi var hann að gera það sem hon-
um þótti skemmtilegt - dytta að.
Elsku afi, takk fyrir allt sem þú
hefur gefið mér og kennt mér. Takk
fyrir að hafa verið sá góði vinur sem
þú varst mér. Við pössum ömmu fyrir
þig og ég hlakka til að hitta þig aftur
„á hinum eilífu veiðilendum".
Hvíldu í friði.
Gunnar.
Gunnar Gíslason bekkjarbróðir
okkar er látinn. Ég hitti hann í síð-
ustu viku og var hann þá hress og
glaður og bar ekki þess merki að
stutt væri eftir.
Við Gunnar höfum þekkst lengi,
áttum heima á Ránargötunni sem
strákar og fylgdumst að í gegnum
skóla. Leiðir okkar lágu ekki mikið
saman eftir það fyrr en við fóram að
hittast í sambandi við stúdentsaf-
mæli og hin síðari ár höfum við
bekkjarsystkinin hist mánaðarlega
og drakkið saman kaffisopa og bland-
að geði.
Sem eðlilegt er fækkar allört í
þessum hópi og nú er Gunnar líka all-
ur.
Gunnar og kona hans Kristín létu
sig aldrei vanta þegar við stúdentar
frá MR 1940 fundum okkur tilefni til
að gera okkur glaðan dag.
Gunnar var einstaklega kurteis og
elskulegur maðui’ og þannig minn-
umst við bekkjarsystkinin hans.
Sendum við Kristínu konu hans og
fjölskyldunni okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd stúdenta frá MR1940.
Hannes Pálsson.