Skírnir - 01.04.1914, Qupperneq 20

132
Unga fólkið og atvinnuvegir landsins.
ið eins ört og verið hefir síðustu áratugi. Sveitirnar hlytu
þá að tæmast og á því mun engin hætta að jarðir vorar
leggist í eyði ef engin stórslys vilja til og sveitavara helzt
í svo háu verði sem horfur eru á.
Það munu margir segja að kauptúnum vorum veiti
létt að hæta við sig einum 1000 mönnum á ári, sú fjölgun
sé í raun og veru lítilfjörleg. Þó er það víst að nú er
atvinnan rýr í kaupstöðunum og oft engin tímum saman.
Væri verkalýðurinn spurður, myndi hann hiklaust og með
fullum rétti segja að atvinnuvegirnir hrykkju illa til handa
þeim sem nú búa í bæjunum, hvað þá heldur fleirum,
allri viðbót væri ofaukið.
Þetta breytist að sjálfsögðu til batnaðar ef atvinnu-
vegir bæjanna yxu hraðfara, þá yrði jafnframt þörf fyrir
fleiri hendur. Nú eru þessir atvinnuvegir svo fáir og
óbrotnir að auðveldlega má gera sér grein fyrir hvers
vænta má af þeim.
I ð n a ð u r. Erlendis er það víðast iðnaður sem
hleypir fram vexti bæjanna. Hver verksmiðjan rís þar
upp við aðra og veitir þúsundum manna atvinnu, þó mis-
jafnlega sé af henni látið. Hér er lítið um iðnað og mjög
hæpið að hann aukist að mun fyrst um sinn. Trésmiðir,
saumakonur og múrarar eru fjölmennustu flokkarnir og
hart á að atvinnan hrökkvi handa þeim sem nú stunda
hana. Vonandi er að smámsaman verði öll íslenzk ull
unnin hér í dúka, en það þarf ekki nema eina meðal-
verksmiðju til þess og það eru ekki ýkja margir menn
sem fengju atvinnu við hana. Aðeins ein iðnaðartegund
er líkleg að veita á sínum tíma fjölda manna atvinnu og
það er niðursuða flsks og annara matvæla. Það er lík-
legt að þessi iðnaður eigi hér góða framtíð, en sem stend-
ur eru ekki horfur á að mikið kveði að honum fyrst um
sinn.
Verzlun er oghefir verið helzta atvinnugrein kaup-
túnanna og flestir bæirnir eru fullir af allskonar búðum.
Svo margir eru nú um þessa atvinnu, að líkindin eru lítil
til þess að þeim fjölgi til mikilla muna. öllu fremur mætti