Skírnir - 01.04.1914, Qupperneq 49

Kveðjur.
161
Sé þessa gætt, þá er ekki undarlegt þó höndin væri
að einhverju leyti spegill sálarinnar og að oft mætti marka
manninn af því hvernig hönd hans er og hvernig hann
ber hendurnar og beitir þeim. Einmitt af því að höndin
er sá hluti líkamans sem framkvæmir langflest boð sálar-
innar, einmitt af því að hún er hvorttveggja í senn, skyn-
færi er ber heilanum boð, og verkfæri sem tekur við
skipunum hans og framkvæmir þær, má búast við því að
í henni bergmáli með nokkurum hætti alt sem fram fer
i heilanum, að hvatir mannsins leiti til handarinnar, sem
er þjónn þeirra, og stilli strengi hennar hver eftir eínu
eðli. En vér vitum að hvert líffæri þroskast og lagast
mjög eftir því hvernig það verður að starfa. Höndin á
hljóðfærameistaranum er öðruvísi en á róðrarkarlinum;
hver hönd á sína sögu og getur sagt hana þeim sem
skilur.
En handaburðurinn getur líka látið í ljós eðli manna
og ástand, eins og sést á mörgum orðatiltækjum. Hvað
getur verið ólikara en að »taka feginshendi« við einhverju
og svo hitt að »drepa hendi« við því. Og þegar menn
»festa hendur á« einhverju, eða þá þeim »verður hand-
fátt« eða alt lendir »í handaskolum«, þá kemur fram mun-
urinn á þeim sem er »handviss« og »handfljótur« og hin-
um sem er »handstirður« og »handaseinn«. Það er ekki
sízta atriðið í lýsingunni á Guðrúnu Gjúkadóttur »er hon
sat sorgfull of Sigurði« að hún
„gerðit hjúfra
né höndum sl á“.
Og fátt sýnir reiðina betur en steyttur hnefl.
Greinilegast talar þó hönd við hönd, er þær mætast
í handtaki, enda er ekki undarlegt þó einhver skeyti bær-
ust frá sál til sálar, er talþræðirnir tengjast þannig:
»Ekki kallar höndin hátt,
þó hitti hún alla strengi11,
segir í vísu sem eg lærði nýlega, en það sem hún segir
skilst fyrir því, eins og sést á annari vísu:
11