Skírnir - 01.04.1914, Qupperneq 89

Dómur Dr. Yaltýs Guðmundssonar
um „Hrannir“.
»De kalder Rosen smuk, fy jeg maa spytte!
Nu har jeg sat mit Mœrke paa dens Blad«,
segir snigillinn í einu kvœði H. C. Andersens.
Mér datt þetta ósjálfrátt í hug er eg hafði lesið ritdóm Dr.
V. G. í síðasta hefti Eimr. Hann beinist þar meðal annars að
stuttri ritfregn er eg skrifaði um »Hrannir« í »Skírni«, þykir eg
hafa lofað bókina um of, og þar sem eg hafi sagt að langflest
kvæði Elnars Benediktssonar væru auðskilin hverjum manni sem
nokkurt skáldskaparvit hefir og að enginn gefi nú fóstru sinni dyr-
ari gimsteina en E. B., þá muni hór fara líkt og í æfintýriuu um
»nýju fötin keisarans«: menn muni lot'a kvæðin hástöfum, þó þeir
skilji þau ekki, til þess að verða ekki taldir með þeim er ekkert
skáldskaparvit hafa. Ætlar Dr. V. G. nú að taka að sér hlutverk
barnungans saklausa og kveða upp úr með sannleikann.
Eg varð forviða er eg las þeunan ritdóm. Dr. V. G. er merk-
ur vísindamaður, háskólakennari í íslenzkri sögu og bókmentum og
þaulvanur ritdómari, sem venjulega er sanngjarn í dómum sínum.
Þó hefir ritdómurinn tekist svo, að hann á sór fáa líka, nema ein-
stöku níðgreiuar sem við og við hafa verið skrifaðar um íslenzk
skáldrit — og þau sum ekki af verra tæginu — af mönnum sem
hafa verið að reyna að stæla dóm Jónasar Hallgrímssonar um Tis-
trams rímur forðum og þóttust góðir ef þeir gátu snúið út úr
mæltu máli og gert sig svo heimska, að engu skáldi væri við þá
talandi. Eg geri ráð fyrir að Dr. V. G. hafi ekki valið það sem
honum þótti minst aðfinsluvert til að ráðast á og skal því taka lið'
fyrir lið það sem hann finnur að. Yona eg þá að það komi í ljós
hve ósamboðinn ritdómurinn er slíkum manni sem Dr. V. G. er,.
og hve ómaklegur hann er í garð eins af höfuðskáldum vorum að
fornu og uýju.