Fjölnir - 01.01.1843, Page 12

Sekur var eg, og sækja
sjálfsagt hlaut eg með jnautuiii
aleígu mína og ala
ötull bæði við jötu.
Hvurnig fór? Hjer eg gjarna
hjarta mannlegt um sanna,
að hvað sem hinu líður
hjartað gott skó[> oss drottinn.
Jeg fann á millum fanna
í fellíng á blásvelli
lófalága við þúfu
lítinn grátitlíng síta.
Flogjið gat ekkji hinn fleígji,
frosinn niður við mosa,
augunum ótta-liljúgum
á mig skaut dírið gráa.
Hefdi eg þá sjeð mjer hefdi
hundraö Toppum og undrum
ótal hornóttra hrúta
heítið drottinn , eg votta:
Ahrahams - dírðar dæmi
dreíngur í litlu gjeíngji
aldreí á Isafoldu
cptirbreítir, enn neítar.
Kalinn dreíngur í kjælu
á kalt svell, og Ijúft fellur,
lagðist niður og lagði
lítinn munn á væng þunnan.
Jíddi allvel og eíddi
illum dróma, með stilli