Fjölnir - 01.01.1843, Qupperneq 67

f>7
kvámum); skjör (!)') á að vera skjörr, eíns og sjá má af
orðinu skirra, (t. a. m. vandræfium), sem er náskjilt orðinu
skjarr; eigi (II19, 2617) seígjir Dr. Schévíng eígji að
vera ekki, af því j)aö sje ekkjert, og er auðsjeð að svo
er. — Hins vegar eru sumar mindir orðanna í útgáfu
þessari of fornar, og hafa ekkji nógu fastan grundvðll í
fornritunum, og ekkji stoðar að skrifa orðin sunr, viðr,
h’ðr, o. s. frv., (jafnvcl ekkji þau, sem hafa ö í stofninum,
eins og v'óllr, g'óltr, fj'órðr, skj'óldr) með - ur í gjöranda
eíntölunnar (nominat. sing.), þó þau endist á -ú í þol-
anda fleírtölunnar (acc. plur.) ; líkt er að seígja um þau
e, sem nú eru nemd je, og alniennast eru skrifuö é í út-
gáfum fornrita, að þau virðast hafa haft sama atkvæði og
nú, þegar hiuar elztu skjinnbækur, sem nú eru til, voru
ritaðar, svo að menn hafi sagt ekkji að eíns hélt, sét eða
séð, og þvíumlíkt, heldur eínnig mér, þér, sér, hér, né
(enn ekkji lielt, set, o. s. frv.). Fornafnið engi (kjin-
laust ekki) er prentað eingi í Hrafnkjels sögu, og kjemst
það að sönnu nær uppruna orzins, (þar sem það er dreigjið
af einn og -gi sem neitunar orði), enn virðist þó ekkji
vera alls kostar rjett, þegar farið er eptir ritshætti forn
bókanna og ööru fleíra,, '
Mörgu öðru mætti hjer viðhníta um útgáfu sögunnar,
ef þetta þætti ekkji nógu lángt að sinni. K. G.
XVI. Skírnir, ný tíðindi hins íslenzka bókmenta-
félags. Kaupmannahöfn. 1839. 8. 112 blss.
XVII. Ktmannf fprír ár efðtír ólrijlé fœbt'ng 1840,
fcm er 5>taujjár cnn annab cptír ©umaraufa, útreifnab fpri
fKcpfjautf á Sðlanbi af G>. 9t. Síuffen, Prof. Astronom.
úttagt og lagab cpttr télenbéfu ttmatalt af gtnni 9)íagn=
úðfpni, Prof. ábaupmannat)ofn. (1839.) 16. 32 blss.
XVIII. fþriár Síegtur fprir aGa þá fcm fátuþótpnir
oerba oilja; enn fcrítagi þá fetn oitja oerbugtcga tit ©ubð
5*