Ný félagsrit - 01.01.1844, Blaðsíða 31

UIW IiÆKKASKlPUN A ÍSKAJÍDI. 31
ár 1760. Eyrindislnéf (lmtrnx) Iians, sem cr dagsett
l{)da dag Maímán. sama ár, licr Ijosast vitni um þaB,
ab stjórnin hefir j)á ekki viljab leggja ofmiki?) í sölurnar
f
til a?) hjálpa lslendíngum um góöan lækni, og furða er
Jiað, að nokkurr niaður skuli liafa gengib að Jieim ókostum
sem honurn voru settir, einkum Jtegar litiö er til Jiess,
hvílík vertjlaun læknar höf&u allví&ast erlendis um J)ær
mundir, er því ekki annab líkara, enn ab ást til fóstur-
jarðar hans hafi aí) mestu leiti valdib jiví, ab hann vildi
takast slíkt á hendur. 1 stuttu ágripi er J)et(a innihald
eyrindishréfs hans:
„1. Hann var skyldur að hjálpa öllum veikum
mönnum, er Jiess þurftu við, ríkum fyrir borgun en fátæk-
um ókeypis, ])ó var hann eigi skyldur aí) borga ferba-
f
kostnab fátækra sjúklínga eba fæbi þeirra. 2. I
sóttnæmum kvillum var hann skyldur ab gefa ráb um
allt land, og segja hvern veg meb skyldi fara, og Jiarab-
auki láta prenta skírslu á Hólum á sinn kostnab, efhann
vissi nokkub óhilugt ráö vib sóttinni. 3. þegar ein-
hverr vildi sækja hann lángt ab var hann skuldbundinn
ab fara, ef hann sæi ab hráö naúbsyn hæri til. 4. Með
því landiÖ er stórt og illt yfirferbar þá átti hann að
vera skuldhundinn til aS taka einn eba fleirí únga og
námfúsa lærisveina, og kenna Jx im helztu greinir læknis-
fræöinnar; þessa átti hann síían ab yfirheyra í návist
yfirvaldanna, en eptir afstaöib lærdómspróf Jieirra skyldi
senda Jiá þángab sem fjórbúngslækna er mest Jiætti við
þurfa. A þennan hátt er ætlazt til hann kerindi rQórum
fjórbúngslæknum. Ekki mátti hann veita öbrum vifetöku til
kennslu enn slikum sem: a) væri af ærlegu og góðu
fólki komnir, og sjálfir efnilegir og námfúsir; b) sem
hefði góbar gáfur og væri svo vel að sér aö J)á skorti