Ný félagsrit - 01.01.1844, Qupperneq 125

Aur niTGJÖnniR. 12;»
Höfunduriiui lipíir selt s6r þá reglu, aö láta ser í
ullum trúargreinum liera sanian vib ritninguna, því víbast
hvar heíir hann horib fyrir sig orö hennarj einnig má
ráBa af orbum hans (hls. 48 athugasemd) aí) haun
vilji ekki mótmæla „bókstaf” ritníngariunar. En þessi
tilraun vcrbur þá fyrst rnikils metandi, er hún veríiur
samfara annarri reglu , sem á meira stendur, og er þaí>
sú, aí) mótniæla ckki anda ritníngarinnar. I syndafræö-
inni hefir þó höf. ekki fylgt reglu sinni strengilega, því
þar brúkar hann orðatiltæki er optlega bregður fyrir í
ritum algjöismanna, en ótíökanleg eru í ritníngunni.
Svo þetta verði ljóst er nauösynlegt ab sýna í fám orö-
um greinarmun þann, sem er á syndafræöinni i kristinni
trú og í algyöistrúnni. Samkvæmt algyöistrúnní megna
mannlegir kraptar ekkert af sjálfsdáöum, mennirnir hafa í
raun og veru ekkert afl til framkvæmda, en stjórnast aö
eins af hinum ócndanlega alheimsanda, einsogdauö verk-
fa;ri; þessvegna eru öll verk þau, sem mönnunum al-
mennt eru eignuö, og svo Iitur út sem þeir framkvæmi,
enganveginu þeirra verk, heldur athafnir hins óendanlega
alheimsanda, er ekki aö eins starfar í mönnnnum heldur
einnig hugsar í þeim. Allt það er viþ her í náttúrunni
og veraldarsögtinni er því eptir óumflyjanlegri nauösyn
og óumbrcytanlegum h'igum; veraldarsagan er ekki lífs-
saga mannkynsius, heldur æfisaga sjálfs guös, og þannig
breytist sjállræöi ntannanria í óumflvjanlegt ósjálfræöi. Af
þessu Iciöir nú aptur, aö ekkert má heita illt í siöferöis-
legum skilníngi, því allt miöar til þess aö alheimur nái
tilgángi sintrm; bæöi náttúrulífiö og mannkyniö cru á
hraöri ferö, og stefna viöstööulaust aö takmarki því, sem
þeim er ætlaÖ aö ná. þaí) sem menu kalla synd erjekki
annaö enn vanþekkíng, hiö illa er eiuúngis 'fullkomleika-