Ný félagsrit - 01.01.1844, Síða 128

128
ai.it iím niTUJORnnt.
einnig frá s.’num eigin sanna vilja, og stejr|>ir meíi jiví
móti sjálfum sér í ófrelsi ; jm' um leií) og maburinn slítur
sig úr sambandinu vib gub, og vill skapa sjálfum sér
lög, ofurselur bann sig óæéri náttúru sinni, gjörist, einsog
ritm'ngin segir, jiræll syndarinnar og sviptir sig þannig
öllu sönnu frelsi, en aplurámót væri hann ]>á fyrst saun-
lega frjáls, ef hann stjórnaðist af hinuni æbsta vilja, og
guhdómsljósinu í náttúru sinni.
Höfundur Njólu segir, aft liið illa sé „vöntun gæha”,
vöntun verulegleikans, aíi j)aí) sé í rauninni ,.(lkkert”,
sé sjálfgjört, og hafi jiessvegna engan höfund. þa?> er
auéséíi, a?) höfundinum ber í því saman vih aigyoistrória,
aí) harin lætur „heimskuna” céa „vöntun vizkunriar” vera
uudirrót hins illa, og hefír honum orhih Jiao, einsog
algySistrúnni, ao) einskorha hih illa of mjög vié jiekkinguna,
án þess að úllista greinilega lærdóminri um frjálsræéi
mannsins; J)ví J)egar höfundurinn segir aí) heimskan sé
eilif, og sé undirrót hins illa, ])á er hið illa ekki sprottið
af misbrúkun frjálsræhisins, ekki mannsins verk, heldur
liggur j)aí> fólgib í heimskunní frá eilifí). Nú er, sam-
kvæmt skobun höfundarins. heimskan vöntun verulegleika
eéa ekkert, en af því leiiSir aubsjáanlega, ab hií) illa i
siöferöislegum skilningi, eöur syndin, sem höfundurinn
kallar synilega inynd heimskunnar, einnig hljtur aö vera
vöntun verulegleika eöa ekkert, því hér má vel koma
viö hinni göndu reglu, „aö af engu leiöi ekkert*)”.
t
A hinn hóginn er };aö eptirtcktavert, aíi annarri
skoöun á syndinni hregöur fyrir hjá höfunditium, sem
ullkomlega ber saman við kristna trú; því þegar hatin
talar um hegníngu fyrir syndina, og samvizkustingi, er
*) Kx niliilo nihil í\(