Ný félagsrit - 01.01.1859, Blaðsíða 148

148
H.ESTARKTTARDOMAR.
síria og abra, er spurfcu hana um þafc, enn þótt hún vissi
ah hún var mei) barni, því hún iiaffji fundib þab kvika;
hún útvegabi sér heldr eigi neina reifa handa barninu, en
þess verbr þó ab geta, ab húsmóbir hennar hafbi litlu
ábr alib barn, og gat hún því vænzt, ab húsmóbir sín
mundi hjálpa sér um reifa. Mánudaginn fyrir jól um
aptaninn kendi Ragnheibr jóbsóttar, hún háttabi þó um
kveldib og sofnabi, en um nóttina fór hún á fætr, gekk
út úr babstofu og inn í gömlu stofu, svo ab fólkib skyldi
eigi heyra til sín hljóbin; í gömlu stofu tók hún dýnu úr
vöggu og gekk meb hana til eldhúss, lagbist þar nibr á
dýnuna og ól barnib. Hún stób upp jafnskjótt og hún
gat, og í því slitnabi naflastrengrinn; hún tekr nú barnib,
virtist henni þá, ab augu þess væri aptr og ab ekkert
lífsmark væri meb því, þótt henni hefbi heyrzt, þab gefa
lágt hljób af sér, þá er hún lá á dýnunni, sveipar hún
nú svuntu sinni utan um hálsinn og höfubib á barninu,
beygir þab síban saman og lagbi þab nibr í stokk og lét
stokkinn fram í kistu sína; fannst barnib þar mánubi
síbar stokkfrebib , því ab kistan stób frammi í kuldanum.
Nú var barnib krufib, og sagbi læknir, ab þab væri full-
burba og hefbi andab; barnib var því borib lifandi, en
líkast þótti ab þab hefbi kafnab, af því ab svuntunni
hafbi verib vafib svo fast um höfub þess, ebr þá af hinu,
ab föt móburinnar ebr læri hennar liefbi lagzt ofan á vit
barnsins þegar eptir fæbínguna, meban móbirin lá á
dýnunni. Hin ákærba hefir játab, ab hún hafi sókt afvik-
inn stab, þá er hún fann á sér, til þess ab eigi bæri á
því ab hún hefbi fætt barn, ef þab kom andvana, en hún
hefir jafnan stabib á því fastlega, ab hún héldi ab barnib
væri dautt, þá er hún sveipabi þab inn í svuntuna. —
Landsvfirréttrinn áleit, ab eptir öllum málavöxtum væri