Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Síða 6

6
ferskt i eyrum þeirra einsog predikanin i kyrkjunni,
sem alltaf skoðar trúarbrögðin frá nýu siónarmiði,
fmnur nýtt samband hinna einstöku trúar atryða og
lagar alltaf lieimfærslu [icirra og búníng sinn eptir
ýmislegu sálar ástandi, og ýmislegri þekkingn til-
heyrendanna, sem einginn |>ekkir betur enn sókn-
arpresturinn, og sem húslestrabækurnar hafa ekki
getað farið eins nákvæmlega eptir, eða haft eins
tillit til, með því þær eru fleirum ætlaðar. Eða er
það ekki sálum vorum eðlilegt, að þyrsta eptir
greinilegri þekkíngu og áreyðanlegri vissu? að
komast allaf betur og betur í skilníng um þýðíngu
guðsorða? og hagnýta sér sérhvert tækifæri, sem
býðst, til að lieyra það útlistað á nýan hátt, og af
því fá sér tilefni til nýrra og nýrra hugleiðínga? og
finni sálin ekkert til þessa þorsta, er það þá ekki
vottur þess, að hennar ágætustu kraptar liggja í
nokkurskonar dái? Hafi Lúther einga predikun
heyrt svo einfaldlega, að hann bafi þó ekki eitthvað
numið af henrii, þá má óhætt fullyrða, að á vorum
dögum rnuni eingin predikun vera svo hégómleg,
að alþýða hafi hennar ekki einhvernot, þegar henni
er hlýðt með atliygli og eptirtekt, ekki til þess^ að
fetta fingur útí-hana, heldur til hins, að fræðast af
henni, og uppörfast til guðrækilegra hugleiðínga.
En það er líka Iielg og háleit skylda okkar prest-
anna, að' reyna til að halda kröptum sálarinnar og
athygli safnaðarins vakandi, og þessvegna eigum
vér að leitast við, ekki einúngis að vekja viðkvæm-
ar tilfinníngar, heldur eihnig koma hugsunum vor-
um svo greinilega og skilinerkilega fyrir, að skyn-
semin geti livílst við þær; vér eigum að kosta kapps
um að glæða og skýra þekkíngu á kristilegum sann-
indum og jafnaðarlega breyta búníngi þeirra, öðrum
til huggunar og leiðarvísis. En hver eru nú aðal-