Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Qupperneq 21

21
í svefni, það þykjast allir sjá; vilji þeir láta kvenn-
fólkið taka eptir vexti sinum, lima - og klæðaburði,
sein nokkrir geta til, þá er það líklega annars hug-
arí kyrkjunni, og eins gott færi á sliku utan kyrkju,
fyrir óg eptir embætti; ætíð eru þetta sömu menn-
irnir, helgi eptir helgi; því optar sem eg hugsa útí
þetta, þess Qær finnst mér eg verða réttum rökuin,
og sé á endanum eptir, að eg hefi eyðt, tíma til þess.
Ekki er nú enn búið með það, sem glepur fyrir mér
og söfnuðinum, meðan á embættisgjövð stendur; hér
er, einsog víða annarstaðar við sjó, mikill hunda-
fjöldi á hverjum bæ; þeim er ekki aptrað að elta á
kyrkjustaðina, og eru stundum 3 og 4 með einum
mauni; þó þeirn sé nú Iialdið utan kyrkju, seiu
stundum veitir þó örðugt, þá eru þeir með áflog-
umf gelti og spángóli allstaðar umhverfis hana; koma
stundum á glugga og upp á þekju, og það liefir opt-
ar enn einusinni borið við, að eg hefi örðið að þagna
í miðju efni, þángaðtil mestu ólátunum hefir linnt.
Til þessa er herfilegt að vita; það virðist ekki bæt-
anda á hugsunarleysi og ósiðsemi sumra manna við
kyrkjur, þó þeir léti hundana gista heima, en hversu
guðræknir og siðsamir sem menn væri i kyrkjunni,
þá yrði samt ætíð hið mesta hneixli að þessu, en
þetta hneixli væri ekki, ef almennt væri liöfð nægi-
lig virðíng fyrir embættisgjörðinni, þá mundi hverr
og einn sjá um, að liunda sægur elti hann ekki, til
að olla vanhelgun drottinsdagsins, glejija fyrir
andlegum hugleiðíngum manna, og svívirða helga
reiti.
Enn verð eg að minnast á eitt, áðurenn eg slít þetta
mál, er að sönnu ekki snertir siðsemi í kyrkjunum, en
er samt óregla og hún skaðvænleg þeim sein fyrir
verða, en það er vanhirðíng kyrkjufólks um hesta sína
á messudögum; að því slepptu sem einstakir glóp-