Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Qupperneq 27

27-
ekki jyöra sér mikið far um að ígruiula {>að fremur.
Jetta er því eftlilegra, sem það er æskunni eigin-
legt, að mæða sig ekki til lengdar á umliugsun
nokkurs hlutar. En þegar barnið á von á að verða
spurt útúr þvi, sem það er að læra, þá sér það, að
sér er ekki einhlýtt, þó það geti þulið það áfram
viðstöðulítið, lieldur verður það' að liugsa útí efnið
dálítið betur, hafa það um hönd með gætni og at-
hygli, gæta að tilætlun og þýðingu þess, sem það
lærir, og má eingu sleppa óaðgættu, ætlist það til,
að kennaranum líki. Jað er augljósara enn svo,
að rök þurfi til að leiða, að það er ekki einúngis
nytsamlegt, heldur öldúngis ómissandi, að venja
barnið sem fyrst á, að hafa þessa aðgætslsu og at-
hygli á því, sem það lærir; það er bert liverjum
heilvita nianni, að það sem einhverr sér eða heyrir,
en. veitir ekki eptirtekt, getur ekki komið honum
að nokkru haldi; það á hér Iieima einsog víðar: aö
smekkurinn sá sem kemst í ker, keiminn
lengi eptir ber. Eða livað kemur til, að svo
margir fullorðnir hafa það um hönd, er þeir liöfðu
kunnað frá blautu barnsbeini, skilníngs - og greind-
ar-Iaust, skakkt og bjagað, nema það, að þeir
vöndust á að þylja það án eptirtektar og umhugs-
unar í æskunni, varð svo barnsvaninn tamur, þó ár-
in færðust yfir þá, og það sem meira var, hann
blindaöi svo augu þeirra, aö þeir sáu ekki, að það
var rángt, fyrr enn aörir bendtu þeim til þess, jafn-
vel þó það mætti vera öllum í augum uppi. Sama
umhugsunar — og eptirtektarleysi, sem orðið er að
ríkum vana, veldur því, að margir hafa ýmisleg
orðatiltæki og málshætti, ekki einúngis í daglegu
máli, lieldur og í ritum sínum, í annari þýðíirgu enn
oröin benda til eða venjuleg er, og skemma með
þvi málið' eíns þylja margir sömu bænina, sömu