Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Síða 30

ar, og leiðbeinir honum í rannsókn sinni og ályktun-
um, eins á liann líka að vekja tilfinníngarnar lijá
Jivi, og koma þeim til að fallast á f>að sem það
hefur numið; því einsog það er annað að þylja, en
— annað að skilja, einsog máltækið segir, svo er
það og sitt hvað, að skilníngurinn geti áttað sig í
því, er ijienn liafa nurnið, og að hugurinn fallist á
það, og gjöri það að eign sinni; en—þetta verður
þó að vera, eigi maðurinn að gjöra það, sem liann
hefur numið, sér að lífernisreglu, og eigi það að fá
algjörlegt vald 'yfir huga lians og tilfinningum. En
— vera má, að einhverjum þyki þetta á flugu-
fæti byggt, þegar eg ætlast til og gjöri ráð fyrir,
að spurningar fáfróðrar alþýðu muni koma þessu til
leiðar hjá börnunum, er spurníngar prestanna naum-
ast megna nema einstökusinnum þegar betst geng-
ur; en — í stað þess að draga úr því, sem sagt er,
ætla eg aö halda því áfram og segja: að þó faðir-
inn eða móðirin kunni að vera fáfróðari enn prest-
urinn, þá geti þó spurníngar þeirra verið eins vel
lagaðar trl að vekja og hræra hjartað, einsog prests-
ins. Hafi foreldrið, Iwort heldur það er faðirinn eða
móðirin, þessa tvo eiginlegleika til að bera: sæmi-
lega greind og þekkíngu, og guðrækið hjartalag,
þá geta spurníngar einkis fræðara verið betur, og
valla eins vel lagaðar og þeirra, til að vinna á geð
barnsins, til að vekja tilfinníngar, og bræra hjartað,
og laga það til að veita guðsorði viðtöku. jþetta
hefi eg sjálfur séð, og fræddist þá líka um hitt,
hvernig þetta leiðir eðlilega af sambandi foreldris-
ins og barnsins. Einginn annar fræðari þekkir eins
vel og foreldrið alla eiginlegleika og tilfinníngar
barnsins, og eingum öðrum er að jafnaði svo kunn-
ugt hvert atvik í æfi barnsins einsog því; allteins
þekkir barnið eingan eins vel og foreldrið; orð-