Ársrit presta í Þórsnesþingi - 01.01.1847, Qupperneq 45

45
Hngl eiðíngum annaðhvort er úthýst, eða vísað til
sætis ntarlega á hinum óæðra bekk, en ýmislegar
rímnadruslur liafðar í hávegum; þess er heldur ekki
von, þegar trúin glæðist ekki af lestri heilagrar
Ritníngar eða annara góðra bóka. Trauðlega get
eg búist hér við nokkurri talsverðri námfýsi að svo
stöddu; hennar er helzt að vænta hjá únglíngum,
yrðu þeir svo vel uppfræddir, að þeir fengjji ást á
bókmenntum, þvi varla er til þess ætlandi, að við-
höfn og kurteysi hjá liinum eldri mönnum breytist
í bókfýsi eða sanna menntun;á meðan hugskotið og
hjartað breyta ekki spilltum háttum, mun hverr hafa
lieimasiðina, þó ritin komi út, hvert á fætur öðru,
og hvert öðru betra; menn eru furðu kænir i að
dylja eigingyrni sína; en sé að því fundið við ein-
hvem, þá blygðast hann sin ekki fyrir það, því hann
veit, að margir eru með sama marki brenndir, og sé
hann áþekkur þeim jafníngjum sínum, sem betstir
eru, mun hann láta sér það lynda.
Jiú lieldur, að bókmenntir og námfýsi almenn-
íngs sé að fara í vöxt; Guð gæfi, að svo væri; og
ekkert mundi gleðja mig eins í elli minni og ef eg
gæti sannfærst um þetta; því, þó þið segið, úngu
mennirnir, að við gömlu fauskarnir hugsum ekki
uin neitt sem almenníngs heillum viðvíkur, þá lield
eg þetta sé ekki allskostar satt; en þó það líti svo
út, að við séum afskiptalitlir af lamlsins gagni og
nauðsynjum, þá kemur þetta til af þeirri deyfð, sem
ellinni fylgir, og af því við, sem um svo lánga æfi
höfum séð, hve litlu verður ágengt í þeim efnum,
erum orðnir svo trúarveikir um, að verulegra fram-
fara sé að vænta, fyrr enn, ef til vill, einhverntima,
þegar framlíða stundir, og við erum komnir undir
græna torfu. er nú, ef til vill, líka af þessari
ellideyfð minni, að eg er liræddur um, að ársritið