Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1902, Blaðsíða 6

6
stað sínnm að hinu einkennilega klettsnefi; nema jþað, hafi nafn af
öðrnm atburði.
En hvað sem um það er. Þetta örnefni, og munnmælin sem því
fylgja, vöktu mig til umhugsunar um það, hvar líklegast væri að þeir
Flosi og Ingjaldur hafi hittst við ána. Njála tekur það eigi fram, en helzt
er af henni að ráða, að brennumenn hafi þegar á Bergþórshvoli tekið það
ráð að heintsækja Ingjald, og því riðið upp Landeyjar og Hvolhrepp til
Rangár. Að því sieptu, hve djarft það var, að fara svo fyrir augum allra
héraðsbúa, þá má þó telja vist, að þeir hefði farið hina beinustu og greið-
ustu leið: hjá Velli og Argilsstöðum1; þá lá ieið þeirra ekki að Rangá fyr
en við Þorveirsvað, og þar áttu þeir að fara yfir, er þeir ætluðu að Keld-
um. Það hefði verið meiningarlaust fyrir þá, að gjöra sér krók lengra
upp með ánni. Ingjaldur hefði þvi átt að mæta þeim við vaðið; eg get
ekki hugsað mér það annarstaðar. Og hvernig stóð á ferðum hans? Af
sögunni er helzt að ráða, að hann hafi þá þegar verið orðinn vís þeirra
tíðinda sem gjörst höfðu um nóttina, vitað að Kári var á iífi og ætlað á
fund hans. En hvert? Kári reið fyrst að Hofi, og þangað var líklegast
að Ingjaldur færi til móts við hann. En þá lá leið hans ekki um Þor-
geirsvað og ekki nærri þeirri leið, sem gera verður ráð fyrir að brennu-
menti hafi farið, þar eð þeim hlaut að vera um að gjöra, að vera sem
skjótastir.
En þó eg geri ráð fyrir því, sem mér virðist líklegra, að Ingjaldur
hafi ekki verið orðinn vís tíðindanna, en farið að einhverjum erindum, öðr-
um en að hitta Kára. þá get eg samt ekki skilið, eftir því sem vegum
og landsiagi hagar, að þeir hafi hizt annarstaðar við Rangá, — svona af
tilviljun, — en við Þorgeirsvað, — úr því eg á annað borð geng út frá
þvi, að þeir hafi fiirið Hvolhreppsleiðina. Ekkert er á móti því, að brenni-
menn hafi sjálfir sagt Ingjaldi tiðindin, þó sagan geti þess ekki. Að eins
sýnist ólíklegt. að þeir hefði látið lenda við það, að kallast á og skjótast
á yfir ána, ef þeir hefðu hizt þar, sem þeir gátu komist yfir hana. Þá
hefðu þeir ekki stilt sig um það En þar af leiðir, að þeir hafa ekki hizt
við vaðið. — En hvar hittust þeir þá?
Mér sýnist úrlausnin greiðari, ef eg leyfi mér að ganga út frá því,
að hér hafi ókunnuglejki söguritarans leitt hann til að hugsa sér ferðir
1) Nafn þessa bæjar hefir Á. M. (afskrift, sem eg hefi séð): »Arn-
kelsstaSir«, og er þaS ef til vill réttara: Árgils getur raunar veriS
mannsnafn: ÞaS svarar til: Þorgils eins og ÁrmóSur til: Þ o r m ó 3-
u r. En fágætt er þaS. NafniS ArnkelsstaSir gat á seinni tímum
breyzt í »Á r g i 1 s s t a S i r«: veriS skoSaS sem þaS væri kent viS á r g i 1 i 5,
sem þar er, —- þegar sú regla var tynd, aS kenna »staSi« aS eins viS
m a n n a n ö f n, eöa eitthvaS paS, er m e n n settu á þann eða þann s t a S,