Óðinn - 01.07.1931, Blaðsíða 38

86
ÓÐINN
segja, að jeg sæji engan veg til að koma að þessu
sinni, það skyldi þá vera ef jeg gæti skroppið þang-
að rjett áður en jeg færi til Islands. Síðan fórum við
hvor sína leið. Laugardagskvöldið kom jeg svo til
Bövling og fjekk þar bestu viðtökur. Næsta dag átti
að vera stór ferming fyrir alt prestakallið á annex-
kirkjunni í Bækmarksbro, og altarisganga sama dag-
inn, síðdegis kl. 5 í Bövlingkirkju. Dóttir prestsins
ein átti að fermast. Sjaldan hef jeg verið við hátíð-
legri fermingu en þennan dag, og altarisathöfnin var
einnig hin hátíðlegasta. Mátti heita að alt kirkju-
fólkið væri til altaris. Um kvöldið var eitthvað 70
manns úr söfnuðinum í boði á prestssetrinu og var
það unaðslegt samsæti. Alt var það trúað fólk og er
ekki unt að lýsa þeim unaði, sem ríkti þar á þessu
hátíðiskvöldi.
Um morguninn eftir fjekk jeg tvö brjef, annað frá
Lemvig og hitt frá Struer. í þeim báðum stóð, að
þær fyrirhuguðu samkomur gætu ekki orðið haldnar
af vissum hindrunum, sem fyrir hefðu komið. Mjer
þótti þetta hálfleitt, en fór að hugsa um, hvað jeg
svo ætti að gera við dagana, og datt mjer í hug að
nota þá til að heimsækja Álaborg og sendi því fram-
kvæmdarstjóranum brjefkort og sagði: »Kem á mið-
vikudagsmorgun, held enga samkomu, vil aðeins sjá
drengina*.
Mánudagskvöldið var afarstór samkoma fyrir ungt
fólk í hjeraðinu og streymdi það að í stórum hópum
víðsvegar. Var þar þröng á þingi, en maður fann
brennandi áhugann og hina andlegu gleði; það er
lítill vandi að tala þar sem maður finnur svo hlýja
strauma leggja upp til sín á ræðustólnum. Eftir sam-
komuna kom til mín ungur maður og bað mig að
tala við sig einslega. Við gengum afsíðis. Hann byrj-
aði og sagði: »]á, nú er öðru vísi ástatt fyrir mjer
en síðast er við sáumst. ]eg virti hann fyrir mjer og
gat ekki sjeð, að jeg hefði sjeð hann nokkru sinni
áður. »]eg man ekki eftir að jeg hafi sjeð þig áður«,
sagði jeg. »]á, það er nú eiginlega rjett. Við rákumst
á í myrkrinu fyrir utan húsið í Bækmarksbro, fyrir
mánuði síðan; þegar jeg fór heim um kvöldið var
jeg allur í æsingi, og fanst mjer, að jeg mundi fara
illa, ef jeg dæji þá um nóttina, svo fór jeg að reyna
að biðja, og komst inn í mikla trúarlega baráttu, og
nú trúi jeg af öllu hjarta á ]esúm Krist og hef eign-
ast gleðina í Guði«. ]eg samfagnaði honum, en mundi
ekki eftir samfundum okkar, þangað til hann gaf
mjer nafnspjaldið sitt. Þar stóð Just Christensen. Þá
mundi jeg eftir piltinum í myrkrinu og hugleiðing-
unni út af nafni hans. Þannig gat Guð notað jafn
einföld orð til að snúa honum á rjetta leið. — Eftir
samkomuna vorum vjer, presturinn og heimafólk hans,
hjá lækninum og var það afarskemtileg samverustund.
Næsta dag heimsótti jeg ýmsa í söfnuðinum með
prestinum og lagði svo af stað með næturlestinni um
kvöldið áleiðis til Álaborgar. ]eg kom þangað kl. 8
um morguninn og ætlaði upp í K. F. U. M., en á
leiðinni hitti jeg hóp af unglingspiltum, sem ætluðu
með næstu lest norður í Hanhjerað í Vindasýslu.
Þeir voru úr K. F. U. M. þar og báðu þeir mig að
koma þangað og halda samkomu hjá þeim, en það
gat nú ekki orðið að þessu sinni, en sumir af þess-
um piltum eru vinir mínir þann dag í dag. Eftir að
jeg hafði fylgt þeim á stöðina og skilið við þá með
mikilli vinsemd, fór jeg glaður í anda upp í K. F.
U. M. ]eg hitti þar framkvæmdastjórann, cand. theol.
Mortensen. Hann sagði við mig, er jeg kom inn:
»Guði sje lof að þjer kornuð!* ]eg sagði: »Þetta
megið þjer ekki segja, því til þess er jeg of lítilfjör-
legur«. »Það er heldur ekki þess vegna, hvað þjer
eruð, að jeg sagði þetta, heldur vegna drengjanna.
Þegar þeir á laugardaginn fengu kveðjuna frá yður
og vissu að þjer voruð hjer á ]ótlandi þá komu 10
piltar úr unglingadeildinni og sögðu við mig: »Eigum
við ekki að biðja um að Guð vilji senda pastor
Friðriksson hingað«. ]eg sagði að það þýddi ekki,
því að ferð hans væri svo fast ákveðin, en samt
báðum vjer saman, að þjer gætuð komið áður en
þjer færuð til íslands. — Og þegar brjefspjaldið kom,
að þjer kæmuð nú, sögðu þeir við mig: »Sjerðu nú
hvort það gagnaði ekki að biðja«, og nú vænta þeir
þín í kvöld með mikilli eftirvæntingu.
]eg varð svo hræddur við þetta, að mig langaði
til að fara strax á braut. — Um daginn seinna var
jeg með Edvard og Gunnari lengi og tókum við
mynd af okkur öllum þremur.
Um kvöldið átti að vera biblíulestur í Aðaldeild
inni, en Unglingadeildinni var boðið á fundinn út af
komu minni. Mortensen hafði mjög stuttan biblíu-
fyrirlestur og sagði svo: »Nú talar »Pastor Friðriks-
son« til drengjanna!* Það voru um 40 drengir 14—
17 ára gamlir á fundinum. ]eg stóð upp og hafði
ekki búið mig undir að segja neitt, því jeg ætlaði
að eins að tala við hina einstöku. ]eg bað Guð í
hljóði að gefa mjer, hvað jeg ætti að segja og hjet
með mjer að tala út frá því ritningarorði, sem jeg
fyrst hitti, er jeg fletti biblíunni upp. Það orð, sem
fyrir mjer varð, var þetta úr Orðskv. Salómons (2, 15):
»Náið fyrir oss refunum, smá-yrðlingunum, sem skemma
víngarða vora; víngarðar vorir eru í blóma. Unnusti