Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1899, Blaðsíða 90

90
að stefnurnar væru löglega birtar hér á landí.
Þetta var sannur gleðiboðskapur fyrir Odd, eins og
hlýr sólargeisli ofan i þann nepjukalda fyrirlitning-
argust, er stóð af öllu umhverfis hann. En það
þurfti heldur ekki nema lítinn geisla til að vekja
aftur til lífs í honum hinn gamla Adam með
öllum hans girndum og tilhneigingum. Hann fór
aftur að reisa höfuðið og hné smátt og smátt tii
fornrar venju að þvi er snerti hroka og harðdrægni.
þótt það auðvitað ekki yrði út af eins áþreifanlegt
og áður.
Þegar í byrjun málarekstursins mætti hann þó
nokkrum tálmunum, sem ef til vill hefðu getað orð-
ið honum óþægilegur þröskuldur. Hann vildi feginn
komast utan til að starfa að málarekstrinum i sambandi
við talsmann sinn, en Gottrup, sem nú einu sinni
var búinn að klófesta hann, var með öllu ófáanlegur til
að sleppa tökunum áður loknar væru skuldir þær og
málskostnaður, er á honum hvildi. Oddur var sjálf-
ur orðinn því nær öreigi og það litið hann átti eftir
af eignum var alt kvrrsett til lúkningar opinberum
skuldum. Móðir hans var þó enn vel fjáð og tók
hann nú að rýja hana. Hann sýndi henni fram á
að þess mætti enn vænta að hann gæti náð sér niðri
á fjandmönnum sinnm, en hún var eins og mæðrum
er títt auðtrúa á framtíðargengi sonar síns og lét
tælast til að vagga sér í voninni um að Oddur,
einkabarnið hennar og átrúnaðargoð, kæmist aftur
til vegs og valda og stæði sigri hrósandi yfir fjand-
mönnum sfnum. Hún lét þvi ieiðast til eigi einasta
að friða Gottrup heldur einnig að leggja syni sinum
fé til siglingarinnar. Gekk hún i veð fyrir fé þvf,
er Oddi bar að gjalda Gottrup eftir hæstaréttar-
dómnum, og setti þvi til tryggingar 20 hndr. 1 Varma-