Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1899, Blaðsíða 132
132
hann þurfti engin ráð að taka hjá Snorra i þessu
máli, og hugmyndina þurftu þeir Skúli eigi að fá
frá íslendingum, því þeir höfðu fengið hana 1 arf
frá hinum fyrri Noregs höfðingjum.
Þótt Guðmundur Arason sje eigi sakaður um
það, sem lftil líkindi eru til, að hann sje valdur að,
er hitt svo illt og mikilvægt, sem áreiðanlega hlauzt
af stjórn hans, eða rjettara sagt stjórnleysi, að þar
er varla á bætandi. Það var eigi einungis, að hann
litilsvirti landslögin, heldur kunni hann alls eigi að
fara með fje biskupsstólsins. Jafnskjótt er hann
settist að á Hólum 1218, dreif að honum mikið lið,
og var margt af því lausungar og letingjar og ölm-
usumenn, þótt nokkurir væru þar hraustir menn.
Fje staðarins eyddist, og þegar allt var uppetið, lenti
kostnaðurinn á bændum. Til þess að koma í veg
fyrir það, fór Arnór Tumason, höfðingi Skagfirðinga,
með liði til Hóla, handtók biskup, en rak lið haus
af staðnum. Hafði hann biskup og einn þjón hjá
honum 1 haldi um veturinn. Næsta sumar (1219)
ætlaði Arnór utan með biskup frá Hvítá í Borgar-
firði, enda voru eigi sættir komnar á milli þeirra,
en þá bjargaði Eyjólfur Kársson í Flatey biskupi
undan og skaut skjólshúsi yfir hann um veturinn.
Sumarið eptir fór biskup með fiokk manna um Eyja-
fjörð norður í Þingeyjarsýslu og þótti bændum þungt
undir að búa; báðu þeir Sighvat og Arnór að hrinda
af sjer ófriði þessum. Börðust þeir síðan við bisk-
upsmenn á Helgastöðum 29. og 30. ágúst 1220 og
urðu þeir að gefast upp; tvistraðist þá flokkur bisk-
ups, en hann var hinn næsta vetur (1220—21) í
Odda. Um sumarið fór hann vestur til Borgarfjarð-
ar og fór þar yfir um haustið, þangað til Þórður
Sturluson fylgdi honum norður til Hóla; var Arnór