Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1899, Blaðsíða 201

201
Sá riddarinn háum hesti reið;
Hugur hans reika nam víða;
A eftir í vagni Valborg ók
Og duldi sinn harminn stríða.
Uti við Maríu kyrkjugarð
Menn stiga réðu af hestum;
Svo gengu þau tvö í kyrkju inn
Með frændurn og riddurum bestum.
Þá komu þau inn á kyrkjugólf,
Þar klerkar með biskupum stóðu,
Ei bölið sér leyndi, sem báru þau tvö
I hjörtunum sorgarmóðu.
Þar sjálfur kom erkibiskup og bar
Sinn bagalinn sílfurhvíta.
Með klausturbræðrum, sem bjuggust til
Fyr elskendum samvist að slíta.
0g samstundis Knútur svarti gekk fram
Með ættartals skrá í hendi;
Hún upp var lesin og heyrði hver,
Að Axel var Valborgar frændi.
Þau hvort öðru vóru helzt of skyld
Af kyni svo göfgu og gildu;
Sú frændsemin reyndist i fjórða lið,
Af þeirri sök klerkar þau skildu.
í báðum Gilla blóðið rann,
Svo ást þeirra bundin var meinum,
Herrann Axel og Valborg væn
Ei vígst fá saruan at neinum.
Hin sama frú hélt báðum und skírn,