Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1930, Síða 78

78
Sigfús Blöndal
ýmsa rithöfunda enskumælandi pjóðanna, hafa dönsku
pýðingarnar með stælingum peirra á gömlum norrænum
orðum og endurvöktum orðum úr miðaldadönsku haft
talsverð áhrif, og ýmsir orðið til að stæla pau. Samt
hefur tiltölulega lítið af pessu komizt inn í daglega málið,
og nú er svo komið, að flestir, sem pekkja frumritin,
finna einmitt til pess, hvað munurinn er mikill á frásögu
fornritanna, sem er svo eðlileg og blátt áfram, og mál=
inu á þýðingunum, sem er oft svo skrúfað, stirt og til-
gerðarlegt. Ég er því helzt á pví, að bæði Djóðverjar (í
Thule-þýðingunum) og Norðmenn (í nýjustu þýðingunum)
oftast nær hafi farið rétt að, er peir hafa reynt að gera
málfærið eins óbrotið og hægt var, og forðast úrelt orð,
og reyna pó að komast hjá smekkleysum daglega máls-
ins nú á dögum, sem of mikið myndu stinga í stúf við
efnið.
Ef maður tekur ekki til greina pað atriði, að Morris
er að pýða íslenzk fornrit, og lítur að eins á orðin sem
ný orð í ensku, tilbúin af andans manni með mikilli list, pá
verður allt málið öðru vísi viðhorfs, og f>á get ég fyrir
mitt leyti ekki annað en dázt að því. Einkum finst mér,
að í skáldsögum hans í óbundu máli, en pær tel ég í
rauninni aðalrit hans, sé málfærið svo mikils vi.rði, pegar
litið er á það frá sjónarmiði listanna, að pað megi ekki
missa sig, einmitt eins og pað er notað. Málfærið gefur
sögunum einmitt einskonar forneskjublæ, sem er alveg í
samræmi við innihaldið. Dví hér eru ekki íslenzkir al-
þýðumenn að segja sögur; hér er skáld frá 19. öldinni,
listfróður með opin augun fyrir fallega smámuni og
glöggur á öll litbrigði, bæði í náttúru, listum og mann-
eðli, og fyrir pesskonar mann er fagurt rósamál eins
eðlilegt til peirra nota eins og skrautflétturnar, sem hann
gerir til prýðis á bókunum sínum og blómamyndirnar,
sem hann teiknar og lætur gera á veggjapappírinn sinn.